Widząc życzliwość naszych rodziców

• Znaczenie zapoznania się z naszym umysłem bodhiczitta
• Generowanie długoterminowej motywacji
• Rola życzliwości w generowaniu bodhiczitta
• Wstępna praktyka zrównoważenia

MTRS 21: 7-punktowa przyczyna i skutek (pobieranie)

Motywacja

Dobry wieczór wszystkim. Zacznijmy od naszej motywacji. I naprawdę mieć poczucie rzadkości możliwości wysłuchania nauk Dharmy, ponieważ rzadko zdarza się ludzkie odrodzenie, a pośród wszystkich ludzkich odrodzeń jeszcze rzadsze jest cenne ludzkie odrodzenie, a wśród drogocennych ludzkich odrodzeń jest to trudne. zawsze wycinać sobie czas i dzięki temu mamy czas, mamy wolny czas, mamy szczęście, aby móc słuchać Dharmy. Dlatego bardzo ważne jest, abyśmy naprawdę dobrze wykorzystali tę okazję, ponieważ samsara istnieje w każdej chwili.

Zawsze jesteśmy uwięzieni w więzieniu samsary, ale szczególnie staje się to zauważalne w momencie śmierci, kiedy następuje ta wielka zmiana. A więc jeśli nie spędzimy życia na zapoznawaniu się z bodhiczitta i mądrość zdając sobie sprawę z rzeczywistości, to w chwili śmierci będzie trochę chaotycznie, bo oddzielamy się od wszystkiego, co znamy, w tym od naszego ciało oraz naszą tożsamość ego i nasz umysł. Tak więc osobowość wydaje się rozpływać w nicość, ponieważ nie było tam niczego od początku. Więc jeśli jesteśmy dobrze wyszkoleni w Dharmie w tym czasie, kiedy wszystko się rozpuszcza, będziemy pamiętać pustkę i zrelaksujemy się. Ale jeśli nie jesteśmy dobrze wyszkoleni w Dharmie, wtedy umysł pragnie, chwyta się i lgnie, i zasadniczo wariuje. Więc jeśli mamy dla siebie współczucie, chcemy, aby dobrze umrzeć i mieć dobre odrodzenie i dlatego praktykujemy z tego powodu; a jeśli rozejrzymy się i zobaczymy, że wszystkie inne istoty, które są takie jak my, pragną szczęścia, a nie cierpienia, i mamy dla nich współczucie, wtedy praktykujemy, aby stać się w pełni oświeconymi Buddami – dzięki czemu będziemy mieli umiejętności, mądrość i współczucie, aby jak najlepiej i najskuteczniej przynosić pożytek wszystkim istotom.

Wygenerujmy tę długoterminową motywację, tę długoterminową wizję, ponieważ jasno pokazujemy naszą motywację do słuchania nauk tego wieczoru.

Przeglądanie notatek i ćwiczenie tego, co słyszymy

Więc zanim zaczniemy, pragnę pozdrowić wszystkich ludzi, którzy z daleka prowadzą rekolekcje. I daj znać, że Twoje zdjęcia są w naszym medytacja hala i pamiętamy o Tobie, kiedy wchodzimy na halę. Mamy nadzieję, że Ty też o nas pamiętasz i codziennie wykonujesz tę praktykę. Otrzymaliśmy listy od ludzi, którzy to robią, a szczególnie od niektórych więźniów, ponieważ mamy około 50-60 [więźniów uczestniczących], a niektórzy z nich napisali naprawdę ładne listy, mówiące, jak bardzo skorzystali z nauk i praktyka. Więc to bardzo pokrzepiające.

Jest to więc wspaniała okazja i jak powiedziałem, jest to cenna okazja; nie powinniśmy brać tego za pewnik, ponieważ kiedy umrzemy, znika. I nie wiemy, gdzie się odrodzimy, w jakiej sytuacji i jakie możliwości będziemy mieć. Więc to nie jest czas, aby mieć mentalność mañana: „Będę praktykować mañana a la mañana”, Nie! Dziś! Ale już!

Więc zadaliśmy krótkie pytanie. Oh! Kolejną rzeczą, o której chciałem przypomnieć ludziom, jest to, że ważne jest, aby przeglądać swoje notatki. Nie przychodźcie po prostu na nauki, róbcie notatki, a potem zapomnijcie o tym, a [potem] kiedy skończycie studia nad Dharmą, przeczytajcie książkę. Ponieważ jest coś wyjątkowego, kiedy masz ustne nauki i naprawdę próbujesz przeglądać notatki, kontemplować notatki i wprowadzać je w życie.

Rola dobroci

No dobrze, więc ktoś zadał pytanie: „Jaką rolę w rozwoju odgrywa życzliwość bodhiczitta? Nie jest wymieniony jako cnotliwy czynnik umysłowy, chyba że jest uważany za formę miłości, ale wydaje się, że powinien. Mój pogląd na to jest taki, że miłość jest czynnikiem mentalnym, pragnieniem szczęścia innych i jego przyczyną, i oczywiście współczuciem, pragnieniem, aby byli wolni od cierpienia i jego przyczyny. A życzliwość to zachowanie, które motywujemy miłością i współczuciem. Ale z drugiej strony jest osiemdziesiąt cztery tysiące czynników umysłowych, więc może jeden z nich nazywa się życzliwością, a ja nic o tym nie wiem. W każdym razie życzliwość jest czymś wstępnym bodhiczitta. Musimy rozwijać życzliwość, a potem będziemy się rozwijać bodhiczitta a potem kiedy już zyskaliśmy bodhiczitta, wtedy nasza dobroć zostaje wzmocniona.

Trening umysłu jak promienie słońca: etapy treningu umysłu

Dobrze, więc będziemy kontynuować w książce. Więc ta pierwsza część przedstawia zarys i wyszło to trochę śmiesznie, ale przeczytam to, żeby mieć transmisję. Etapy treningu umysłu wyjaśniono w dwóch rozdziałach:

Właściwy trening konwencjonalnego przebudzenia umysłu

i

Piątka Wskazania To są czynniki szkolenia

Więc to są dwa nagłówki. Następnie pierwszy nagłówek, faktyczne szkolenie dotyczy:

1. Konwencjonalne przebudzenie umysłu, które zajmuje się dobrem innych, które jest wyjaśnione za pomocą nauczania o wymianie siebie i innych oraz o sposobach kultywowania umysłu, które są rzeczywiście związane z interesami innych, oraz
2. Przebudzony umysł zainteresowany osiągnięciem w pełni przebudzonego stanu istnienia.

Więc jeśli zamierzamy umieścić to w zarysie, tutaj mamy do czynienia z jednym z głównych punktów w naukach, który jest rzeczywistą techniką kultywowania bodhiczitta.

Pierwszy punkt poniżej to:

Instrukcje dotyczące faktycznego treningu w konwencjonalnym bodhiczitta

Ma dwa główne podziały:

1. Proces kultywowania budzącego się umysłu, który zajmuje się dobrem innych,
2. Proces kultywowania przebudzonego umysłu związany z osiągnięciem w pełni przebudzonego stanu istnienia.

Definicja bodhiczitty

Teraz, kiedy spojrzysz na te dwa główne zarysy, czy to dzwoni jakieś dzwonki; gdzie widzisz te dwie rzeczy?

Publiczność: Konwencjonalny i ostateczny bodhiczitta?

Czcigodny Thubten Chodron (VTC): Nie, to nie jest konwencjonalne i ostateczne bodhiczitta. Mówimy tylko o konwencjonalnych bodhiczitta tutaj.

Publiczność: Definicja bodhiczitta

VTC: Tak, definicja bodhiczitta, ponieważ jest to podstawowy umysł z dwoma mentalnymi czynnikami. Jeden z czynników psychicznych, który w rzeczywistości jest przyczyną bodhiczitta, to nie jest w tym samym czasie bodhiczitta, to umysł, który troszczy się o dobro innych. A potem, czynnik mentalny, który jest razem z bodhiczitta jest umysłem zainteresowanym osiągnięciem w pełni przebudzonego stanu istnienia. Tak więc, ponieważ mamy umysł, który dba o dobro innych, dlatego generujemy bodhiczitta który chce osiągnąć oświecenie.

Tak więc obiekt bodhiczitta jest oświeceniem; to nie są czujące istoty; to oświecenie. Ale przyczyna bodhiczitta, jedną z rzeczy, która jest przed nim, jest to, że dążenie na korzyść czujących istot. A cel tego dążenieOczywiście to czujące istoty, które cierpią. I przyczyna tego dążenie na korzyść czujących istot jest wielkie współczucie, a przedmiot wielkie współczucie to czujące istoty, które przechodzą cierpienie. Dobra, rozumiesz?

Więc jeśli weźmiemy pierwszą część tego:

Proces kultywowania budzącego się umysłu, który zajmuje się dobrem innych;

który ma dwa podpodziały: Pierwszy z nich to:

wymiana się z innymi poprzez przyznanie się do wad egocentryzm oraz zalety troski o innych.

Drugi podpunkt to:

faktycznie kultywowanie budzącego się umysłu, który jest zainteresowany interesami innych.

Ale zanim przejdziemy do tych dwóch podpunktów, które również mają podpunkty, co, jak zauważyłeś, nie zostało tutaj uwzględnione?

Publiczność: Instrukcja siedmiopunktowa …

VTC: Tak, sposób generowania bodhiczitta to jest siedmiopunktowa instrukcja przyczyny i skutku. Tak więc ten tekst odnosi się bezpośrednio do metody wyrównywania i wymiana siebie i innych, która jest metodą Shantidevy i nie mówi o siedmiu punktach przyczyny i skutku. Ale myślę, że warto o tym rozmawiać. Naciskamy więc przycisk pauzy na zarysie i porozmawiamy o siedmiopunktowej instrukcji przyczyny i skutku.

Spokój umysłu

Teraz siedmiopunktowa instrukcja ma wstępną praktykę, która nie jest liczona jako jeden z siedmiu punktów. Ta wstępna praktyka nazywa się zrównoważeniem. Co oznacza zrównoważenie w tym kontekście (ponieważ słowo „zrównoważenie” pojawia się w różnych kontekstach w buddyzmie i nie oznacza tego samego w różnych kontekstach), ale w tym kontekście oznacza zrównoważony umysł, który jest wolny od przywiązanie do przyjaciół, niechęć do wrogów i apatia do wszystkich innych. Dobra? Takie jest tutaj znaczenie zrównoważenia. Nie pomyl tego ze spokojem, który jest jednym z mentalnych czynników spokoju medytacja; to nie to. I nie mylcie tego ze spokojem, który jest neutralnym uczuciem, ponieważ to też nie jest to uczucie. Więc jest to zrównoważony umysł, który jest wolny od przywiązanie, niechęć i apatia w stosunku do innych czujących istot. Ta forma zrównoważenia nie obejmuje tak bardzo naszego własnego dobra; czyje dobro jest ważniejsze, ja i inni? To przychodzi w wyrównaniu medytacja która jest zaangażowana w technikę wyrównywania i wymiany siebie na innych. Zatem spokój ducha tutaj ma po prostu do czynienia z naszymi uczuciami wobec innych czujących istot.

Ale jest niezwykle potężny medytacja ponieważ przechodząc przez nasz dzień zwykle widzimy, jak nierówni czujemy się w stosunku do ludzi. A ten brak zrównoważenia jest źródłem wielu naszych umysłów jojo. Na co dzień, jak nasz umysł porusza się w górę iw dół, w górę iw dół, w górę i w dół. Cóż, wiele z tego ma związek z brakiem tego szczególnego spokoju, który jest skierowany do innych czujących istot. Czemu? Ponieważ kiedy brakuje nam tego spokoju, wtedy kiedy widzimy kogoś, kogo lubimy, kogoś, do kogo jesteśmy przywiązani, umysł wstaje. Kiedy widzimy kogoś, kogo nie lubimy, kogoś, kto nas skrzywdził, wtedy nasz umysł spada. Tak więc, skoro przez cały dzień napotykamy różne czujące istoty, to nasz umysł cały czas porusza się w górę iw dół, w bardzo wyczerpujący sposób, nieprawdaż? „Lubię, nie lubię, lubię, nie lubię!”

Umysł osądzający

To bardzo interesujące, kiedy przyjrzymy się, skąd bierze się ta dyskryminacja. I wiele osób mówi mi, że mają kłopoty z osądzającym umysłem. (Nie, nie masz z tym problemów? Och! Bardzo dobrze! [śmiech] Och! Masz z tym kłopoty?) Umysł osądzający to umysł, któremu brakuje spokoju. Ten osądzający umysł ocenia każdego, kogo spotykamy, w kategoriach nas samych. To bardzo samoodnoszące się do siebie. Chodzi mi o to, że przechodzimy przez cały dzień i wszystko, czego doświadczamy, odnosi się do siebie. Jeśli spojrzysz, to po prostu przerażające. Wszystko odnosi się do tego, jak to wpływa me. A tutaj, w zrównoważeniu medytacja, mówimy konkretnie o innych czujących istotach i o tym, jak traktujemy je w sposób odnoszący się do siebie. A ponieważ traktujemy ich w ten sposób, bardzo ich osądzamy. Ponieważ jaźń jest najważniejsza; wtedy każdego, kto się pojawi, osądzam i oceniam pod kątem tego, jak na mnie wpływają, bo akurat jestem w centrum wszechświata. Więc wszystko jest przez to oceniane. Ktoś mnie chwali: „Bardzo dobrze”. Ktoś mnie krytykuje: „Bardzo źle”. Ktoś wskazuje na moje dobre cechy: „Bardzo dobrze”. Wskazują na moje złe cechy: „Bardzo złe”. Ktoś daje mi prezent, to dobrze. Ktoś kradnie moje rzeczy, to źle. Ktoś mi mówi, że ładnie wyglądam, to dobrze. Ktoś mi mówi, że źle wyglądam, to źle. Tak więc cały czas wszystko; och, ktoś spojrzał na mnie i uśmiechnął się, to dobrze. Och, przeszli obok mnie nic nie mówiąc, to źle.

Każda drobna rzecz, która dzieje się w ciągu dnia z inną czującą istotą, jest całkowicie odniesiona do siebie i oceniana pod względem me. Nie obchodzi nas, czy ta druga osoba zwraca uwagę na kogoś innego na świecie, chyba że jest to ktoś inny, do kogo jesteśmy przywiązani lub ktoś, kogo nie lubimy. A jeśli zwracają uwagę na kogoś, do kogo jesteśmy przywiązani, są dobrzy. A jeśli zwracają uwagę na kogoś, kogo nie lubimy; są złe. Ale widzisz, że jest to również całkowicie odniesienie do siebie. Więc ktoś do mnie mówi: „Och, są cudowni!” Ktoś ze mną nie rozmawia; są złe. Ktoś mi komplementuje; oni są dobrzy. Ktoś mnie nie komplementuje, ale komplementuje kogoś innego; to źle. Ktoś lubi to, co gotuję; Dobre. Ktoś nie lubi tego, co gotuję; to źle. Ktoś lubi, jak odkurzam dywan; Dobre. Ktoś nie lubi, jak odkurzam dywan; to źle. Reagujemy więc na osądy innych ludzi, a potem podobnie oceniamy ich w ten sam sposób. „Och, bardzo dobrze odkurzają podłogę. Och, niezbyt dobrze odkurzają podłogę. Och, bardzo dobrze umyli naczynie. Och, nie umyli naczynia. Cały czas, prawda? Wszystko! A więc nieustanne osądzanie ludzi i umieszczanie ich w odniesieniu do nas samych.

Byłem kiedyś na warsztacie, gdzie kazali nam narysować dynamikę naszej rodziny i kto jest bliski komu w rodzinie i kto odnosi się do kogo, aby narysować to na diagramie. To było bardzo interesujące. Ale co jest nawet bardzo interesujące, to brać swoją rodzinę nie pod kątem tego, jak odnoszą się do siebie nawzajem, ale pod względem tego, jak odnoszą się do ciebie. Albo weź swoich przyjaciół i jak wszystko się do mnie odnosi: kto jest blisko, kto nie jest blisko i jak się zbliżyli, jak się oddalili, jak traktujemy ludzi, których lubimy, jak traktujemy osoby, które nie nie lubię. Bo jeśli ktoś nie jest dla nas miły, karzemy go, prawda? Nie zwracasz na mnie wystarczającej uwagi, więc nie zwracam na ciebie uwagi, huh! Tylko że nie jesteśmy aż tak niegrzeczni, prawda? Po prostu je ignorujemy! Ignoruj ​​ich! Nie idziemy neahhh! w ich twarz; jesteśmy zbyt uprzejmi. Ale po prostu nic im nie mówimy.

Wszystko odnosi się do siebie

Tak więc przez cały dzień w górę iw dół, w górę iw dół; osądzamy i dyskryminujemy wszystkich innych. Oceniają nas i dyskryminują. A potem oczywiście wszystkie te sytuacje cały czas się zmieniają, prawda? Tak, ponieważ ktokolwiek jest dla ciebie miły dzisiaj, niekoniecznie jest osobą, która jest dla ciebie miła jutro lub osobą, która była dla ciebie miła wczoraj. A osoba, która nie była dla ciebie miła wczoraj, niekoniecznie jest osobą, która nie jest dla ciebie miła dzisiaj. Mogą być dzisiaj dla ciebie bardzo miłe. Ale jakkolwiek ktokolwiek dziś wobec mnie postępuje, w tym momencie, jest jego wartość jako człowieka. Mamy bardzo krótkotrwałe wspomnienia, chyba że naprawdę żywimy urazę. Zawsze posługują się przykładem w nauczaniu; masz dwie osoby. Więc dzisiaj ten daje ci 1,000 dolarów, a ten cię obraża, więc kto jest twoim przyjacielem? Cóż, to jasne: ten za 1,000 dolarów. Kto jest twoim wrogiem? Ten, który cię obraża. Ale jutro to osoba cię obraża i że osoba daje 1,000 dolarów. Więc co się dzieje, zmieniamy wszystko. A następnego dnia ta osoba wraca do dawania nam prezentu, ta wraca do krzywdzenia nas. Zatem ten jest przyjacielem, a tamten wrogiem, a następnego dnia ten jest dla nas miły, a ten nas krzywdzi, więc wtedy przyjaciel i wróg całkowicie się zmieniają; zawsze odnoszący się do samego siebie i kimkolwiek akurat ktoś jest w danym momencie, jest tym, kim jest „na zawsze”. I oczywiście, kiedy to się zmienia, to się zmienia. Ale tym właśnie są „na zawsze” w następnej chwili.

Teraz, jeśli spojrzymy na to, to jest kompletnie szalone, prawda? To znaczy, myślimy o sobie jako o racjonalnych, czujących istotach, ale ten rodzaj zachowania jest całkowicie irracjonalny, całkowicie szalony. Bo jeśli spojrzymy na to z punktu widzenia, ten daje mi pieniądze i mnie obraża, a ten daje mi pieniądze i obraża mnie, więc oni nie są inni, prawda, w dużym obrazie? Dlaczego więc faworyzujemy jedno, a nie drugie, w zależności od tego, kto daje nam prezent, a kto nas obraża którego dnia? To szalone, prawda? Całkowicie orzechy! A jeśli spojrzysz na to z perspektywy, dlaczego oceniam wszystkich pod kątem tego, jak się do mnie odnoszą? To znaczy, to jeszcze bardziej szalone, ponieważ jest tak wiele nieskończenie wielu czujących istot, a my nie osądzamy nikogo po tym, jak odnoszą się do innych czujących istot. Myślimy tylko o tym, jak się do mnie odnoszą; jeśli zgadzają się z moimi pomysłami, jeśli nie zgadzają się z moimi pomysłami, jeśli należą do mojej partii politycznej, jeśli nie należą do mojej partii politycznej, jeśli są ludźmi, którzy wkładają okulary właściwą stroną do góry szafki lub jeśli są to osoby, które wkładają szklanki do szafki do góry nogami, jeśli są to osoby, które wkładają sztućce do zmywarki z wystającymi czubkami noży i widelcami lub jeśli to ludzie, którzy wkładają noże i widelce do zmywarki z wystającymi czubkami, a jeśli to są ludzie, którzy na początku wkładają noże do zmywarki, ponieważ nie powinno się wkładać ostrych noży do zmywarki. zmywarka, jesteś? [śmiech] To ich rujnuje. Jak oni śmią to robić!

Kto jest centrum wszechświata, oceniając wszystkich?

To znaczy, oceniamy i dyskryminujemy jak szaleni. I tak oto mamy cenne ludzkie życie z Budda natura i potencjał, aby stać się w pełni oświeconymi istotami i na co wydajemy naszą energię mentalną? Lubię tę osobę, nie lubię tej osoby, lubię tę osobę; Nie lubię tej osoby. Kiedy byłem w 6^th ocena (i dla tych z was, którzy kiedykolwiek mieli 6 .)^th dziewczyny z klasy, wiesz), zrobiliśmy coś, ale przynajmniej byliśmy o tym szczerzy; co tydzień sporządzaliśmy listę, kogo lubimy, a kogo nie. Mieliśmy linię i ktokolwiek był naszym przyjacielem w tamtym tygodniu, był na górze, a nasz wróg był na dole, a potem uszeregowaliśmy wszystkich. Zadręczałeś się minuta po minucie: „Gdzie mam umieścić tę osobę w tym tygodniu? Czy ten podoba mi się bardziej niż tamten, tamten bardziej niż ten? Czy ja to kładę? Czy mam to odłożyć? To było niesamowicie, niezwykle ważne, aby dowiedzieć się, jak oceniasz wszystkich innych w każdym tygodniu. Więc spojrzałbyś na to teraz jak: „Dziewczyny z szóstej klasy to za dużo!” Ale wiesz co? Jako dorośli mężczyźni i kobiety robimy to samo. Nie wyciągamy naszej małej kartki papieru i nie zapisujemy na niej ich imion, ale w naszym umyśle mamy wszystko obmyślone, kogo lubimy, a kogo nie. Mamy wszystkie powody, dla których lubimy pewnych ludzi i dlaczego nie lubimy innych. Uważamy, że jest to całkowicie rozsądne, całkowicie racjonalne i wszystko opiera się na ostatecznym sędzią dobra – mnie – który jest centrum wszechświata. A my jesteśmy inteligentnymi, racjonalnymi istotami ludzkimi. Dość smutne, prawda? Dość smutne.

Kategoryzacja osób według naszych preferencji

To niesamowite, jak to robimy. I to tylko w kategoriach patrzenia na istoty w kategoriach tego życia i naszych relacji. Ale jeśli weźmiemy pod uwagę, że w poprzednich wcieleniach mieliśmy relacje ze wszystkimi, więc ludzie, którzy w tym życiu częściej niż nie, zaliczają się do kategorii przyjaciół; w poprzednim życiu prawdopodobnie częściej szedł w kategorii wrogów. A ludzie, którzy w tym życiu zaliczali się do kategorii wrogów, prawdopodobnie w poprzednich żywotach częściej niż nie, zaliczali się do kategorii przyjaciół. Ciągle zmieniające się relacje, ciągle zmieniające się; a jednak jesteśmy tak krótkowzroczni i tak niewidzący, że wydaje nam się, że ktokolwiek postrzegamy, cokolwiek postrzegamy w tej chwili, jest tym, kim jest ta osoba i jaki jest ten związek. A następną rzeczą, która jest naprawdę głupia, jest to, że każdy ma wady i dobre cechy – jeśli nie mówimy o oświeconych istotach, które mają tylko dobre cechy. Ale reszta z nas, każdy ma jakieś wady, każdy ma jakieś dobre cechy.

Jeśli ludzie pokazują nam swoje dobre cechy, są przyjaciółmi; to dobrzy ludzie, z natury dobrzy, etyczni ludzie. Jeśli pokazują swoje dobre cechy komuś innemu i nas ignorują, to nie są tacy dobrzy, prawda? Jeśli okazują innym ludziom swoją miłość, życzliwość i hojność, a mnie ignorują, to nie są zbyt dobrzy: odrzucają mnie, nie myślą o mnie dobrze, są tak bezmyślni, tak bardzo egocentryczni — jeśli pokazują swoje dobre cechy komuś innemu. Teraz, jeśli pokażą swoje dobre cechy komuś, do kogo jesteśmy przywiązani, wtedy damy im trochę luzu. Więc jeśli jestem przywiązany do pewnych ludzi, a ktoś inny jest miły dla tych ludzi, to lubię tę osobę, która jest miła dla tych ludzi, do których jestem przywiązany.

Ale jeśli ta osoba pokazuje swoje dobre cechy i jest miła dla kogoś, kogo nie lubię, nadal ma te same dobre cechy, to po prostu celem, któremu pokazuje swoje dobre cechy, nie jest ja, a nie ludzie, których lubię. Więc co o nich myślę? Ktoś jest miły dla moich wrogów, ludzi, których nie lubię? W ogóle ich nie lubię! Co za okropna, obrzydliwa osoba! Ale to te same dobre cechy, prawda? I to te same złe cechy. Zależy to tylko od tego, komu pokazują te dobre i złe cechy. Ktoś pokazuje mi swoje złe cechy, jeśli jesteś wybuchowy, porywczy, krytyczny i leniwy i pokazujesz mi to: „Cóż, jak straszną osobą jesteś”. Jeśli pokażesz to komuś, kogo nie lubię i jesteś niegrzeczny wobec kogoś, kogo nie lubię: „Dobrze, dobrze, jesteś po mojej stronie. Połączymy się razem, uderzymy tę osobę razem. Ale to jest śmieszne, nieprawdaż, ponieważ są to te same dobre cechy bez względu na to, komu je pokażą, i te same złe cechy bez względu na to, komu je pokażą. Ale spójrz, jak je oceniamy w zależności od tego, komu pokazują te cechy.

Ocenianie ludzi na podstawie dobrych i złych cech

I to jest powód tak wielu rozwodów, ponieważ to, co się dzieje, gdy się zakochujesz, polega na tym, że dwoje ludzi pokazuje sobie nawzajem swoje dobre cechy. „Pokazuję ci moje dobre cechy, abyś mnie kochał; pokażesz mi swoje dobre cechy, więc będę cię kochać”. To właśnie nazywamy „zakochiwaniem się”. Co się dzieje po pewnym czasie przebywania z tą osobą? Czy ta osoba zawsze pokazuje ci swoje dobre cechy? Nie.

Zaczynają ci pokazywać swoje złe cechy. Przez cały czas mieli te złe cechy; po prostu nie pokazali ich wcześniej, ponieważ chcieli zrobić na tobie wrażenie, abyś się w nich zakochał. I będąc głupim, zrobiłeś. I zrobiłeś to samo, pokazałeś im wszystkie swoje dobre cechy, bo chciałeś im zaimponować, żeby się w tobie zakochali, a oni są głupi, więc to zrobili. Ale kiedy wszystko jest podpisane, zapieczętowane i dostarczone, robisz, co chcesz: jesteś niegrzeczny i krytyczny i cokolwiek wobec tej osoby, prawda? Ponieważ są tak bardzo częścią ciebie, że możesz je traktować tak, jak chcesz. Więc kiedy zaczyna się to dziać w związku, to jest przyczyną rozwodu, prawda? Ale osoba ta przez cały czas miała te same dobre i złe cechy. To nie tak, że byli tylko dobrzy i nagle tacy się okazali. Przez cały czas mieli te same cechy; to był tylko fakt, komu pokazują te dobre cechy. Dlatego posiadanie przyjaciół, do których jesteśmy przywiązani i wrogów, których nie możemy znieść, jest naprawdę głupie, śmieszne, bezsensowne i irracjonalne. Ponieważ wszystkie te rzeczy się zmieniają, a cały sposób, w jaki dyskryminujemy ludzi, jest fałszywy.

Więcej o zrównoważeniu

Teraz ktoś powie: „Czy to oznacza, że ​​jestem oderwany od wszystkich? Bo jeśli nie mam żadnego przywiązanie, wtedy nic mnie do nikogo nie przyciąga, więc jestem po prostu oderwany od wszystkich. Nikogo nie kocham; Nikogo nie nienawidzę; Po prostu siedzę. Nikogo nie kocham, nikogo nie nienawidzę; Praktykuję zrównoważenie.” Czy to oznacza zrównoważenie? Nie! To kolejne głupota. To nie jest znaczenie spokoju. Zrównoważenie jest równoznaczne z troską o otwarte serce, więc dystans nie oznacza, że ​​stawiasz wszystkich na odległość ramienia, budując między tobą a drutem kolczastym ścianę. Nie to oznacza zrównoważenie. Zrównoważenie nie oznacza wznoszenia murów między tobą a inną osobą; to burzenie murów, abyśmy mogli jednakowo troszczyć się o wszystkich.

Wtedy ktoś zapyta: „No cóż, jeśli mam spokój, czy oznacza to, że traktuję wszystkich tak samo? Bo teraz ludzi, do których jestem przywiązany, traktuję tak, a ludzi, którzy mi zagrażają, traktuję inaczej. Więc jeśli nie mam przywiązanie i złość, czy to oznacza, że ​​traktuję wszystkich tak samo? Jeśli zachowuję spokój, traktuję wszystkich tak samo; nie ma różnicy? Czy to właśnie oznacza? To nie jest myślenie; ponieważ nie traktujemy wszystkich tak samo, ponieważ mamy różne role społeczne. Mamy różne sposoby na to, jak dobrze znamy różnych ludzi. Więc musimy traktować ludzi inaczej, w zależności od ról społecznych, w oparciu o to, jak dobrze ich znamy, w oparciu o to, co jest dla nich dobre.

Czytałem kiedyś książkę, w której mówiono, że powinniśmy obdarzać ludzi takim zaufaniem, jakie mogą znieść. Tak więc różni ludzie mogą nosić różne poziomy zaufania, czyż nie? Czy ufasz dwulatkowi z zapałkami w taki sam sposób, jak ufasz dorosłemu z zapałkami? Tak więc dajesz ludziom różne poziomy zaufania, w zależności od ich poziomu dojrzałości, ich zrozumienia i relacji z tobą. Możesz zaufać komuś, kogo znasz, z kluczem do twojego domu, podczas gdy nie zaufałbyś komuś, kogo nie znasz. Nadal możesz mieć poczucie spokoju w stosunku do obu tych osób, ale nadal jesteś mądry, a ponieważ nie wiesz, jak bardzo możesz powierzyć nieznajomemu klucz do swojego domu, nie dajesz mu go. Więc nadal zachowujemy się inaczej z ludźmi w zależności od relacji.

Posiadanie spokoju nie oznacza, że ​​jest w porządku, każdy może ze mną zostać, ponieważ mam spokój. To znaczy, zwariujesz! Więc wciąż istnieją różne sposoby traktowania ludzi i nie chodzi o to, że traktujesz dzieciaka z sąsiedztwa w taki sam sposób, jak traktujesz swojego szefa. Istnieją różne role społeczne i różne poziomy dojrzałości tych czujących istot, więc trzeba je traktować inaczej. Ale w twoim umyśle nadal możesz mieć takie same uczucia do nich obu, nie będąc stronniczym, myśląc, że szczęście jednej osoby jest ważniejsze niż szczęście innej osoby i nie życzyć dobrze jednej osobie, a drugiej krzywdzić.

Widać więc, że im bardziej pielęgnujemy ten spokój, tym bardziej nas od niego uwalnia przywiązanie a także uwalnia nas od złośliwości. Bo czasami, gdy nasze uczucia są zranione, wtedy mamy do kogoś coś złośliwego, „niech cierpi” albo „ja go ukarzę”, więc wykonujemy nasze małe karne rutyny.

Jak karzemy ludzi, których nie lubimy

VTC: Jak karzesz ludzi, o których myślisz, że nie są dla ciebie mili?

Publiczność: [Słyszalności]

VTC: Ignorujesz ich? Czy ignorujesz je w jakiś szczególny sposób? Jak je ignorujesz? Jaki sposób. Tak, trochę afrontu, więc jest to sposób na nie zwracanie na nich uwagi, aby nie mogli przegapić tego, że nie zwracasz na nich uwagi. Ale w rzeczywistości poświęcasz im bardzo dużo uwagi, ponieważ koncentrujesz się tylko i wyłącznie na lekceważeniu ich, nie zwracając na nie uwagi.

Publiczność: Następnie to, co robię, aby było to jeszcze bardziej zauważalne, to podkreślam, jak wiele uwagi zwracam na innych ludzi przed nimi.

VTC: Tak, przed nimi podkreślamy, jak wiele uwagi poświęcamy innym ludziom, a potem niewinnie: „Och, nie zauważyłem cię, przepraszam” [śmiech], ale w międzyczasie zwracając tyle uwagi do innych ludzi. Co jeszcze robisz?

Publiczność: [Słyszalności]

Patrząc na szerszy obraz, związki z przeszłego życia z innymi

Więc kiedy jesteś trochę wkurzony z kimś, ignorujesz go. Ale możesz po prostu wydać ogólne oświadczenie, które ma bardzo szczególne odniesienie, że tylko ty i oni wiedzą, że do nich podrywasz, z wyjątkiem tego, że nadal możesz wyglądać całkowicie słodko i niewinnie, prawda? Bo jeśli wrócą i zadzwonią do ciebie, możesz powiedzieć: „Nie mówiłem o tobie!” Więc trochę się zakrywamy. Widzisz więc, jak ten brak zrównoważenia, ta stronniczość, którą mamy, prowadzi do tak wielu komplikacji w relacjach międzyludzkich i tak wielu zakłóceń w naszym własnym umyśle, jak również do bycia całkowicie irracjonalnymi. Bo jeśli spojrzysz na ogólny obraz: przeszłe wcielenia, obecne wcielenia, przyszłe wcielenia, wszyscy spędzili trochę czasu w kategorii przyjaciół, wszyscy spędzili trochę czasu w kategorii wrogów, więc wszystkie są dokładnie takie same, wszyscy spędzili trochę czas w neutralnej kategorii, wszyscy są tacy sami. Ale wszystkie te trzy kategorie są całkowicie sztuczne, ponieważ opierają się na samoodniesieniu, jak się do mnie odnoszą.

Więc jeśli zaczniemy niszczyć te kategorie przyjaciół, wrogów i obcych, wtedy rzeczy naprawdę, naprawdę otwierają się między nami a innymi czującymi istotami. I otwierają się w taki sposób, że naprawdę zaczynamy czuć się blisko innych, a to prowadzi do pierwszego z siedmiu punktów, który polega na tym, że wszystkie czujące istoty były w takim czy innym czasie naszymi rodzicami. Albo jeśli nawet nie dojdziemy do tego pierwszego punktu, wszystkie czujące istoty, które znaliśmy w poprzednich żywotach i które były naszymi przyjaciółmi, rób to w ten sposób. Więc kiedy widzisz jakąś czującą istotę w tym życiu, to nie jest tak, że po prostu spotykasz się z nieznajomymi. Miałeś jakieś połączenie w poprzednim życiu. Nie pamiętacie się nawzajem, ale było jakieś połączenie; więc nie musimy stawiać wszystkich na odległość ramienia, w stylu: „Och, to jest zupełnie obcy. Nie wiem kim oni są. Nie mamy możliwości nawiązania relacji”. Wcale tak nie jest, ponieważ w poprzednich wcieleniach wszyscy byliśmy bardzo blisko siebie.

Siedmiopunktowa przyczyna i skutek

Pierwszy krok, wszystkie istoty były naszymi rodzicami

Tak więc w siedmiu krokach zaczynasz od pierwszego kroku, widząc, że wszystkie czujące istoty były naszymi rodzicami, więc mieliśmy bardzo bliską relację rodzica i dziecka. Zwykle mówi, że wszystkie były naszymi matkami, ale jesteśmy w wieku równości płci, więc uwzględniam wszystkich ojców. Wszyscy byli również naszymi ojcami, więc naszymi matkami i naszymi tatusiami. A będąc naszymi rodzicami, wszyscy byli dla nas mili. To już drugi. Wracając do pierwszego, samo zrozumienie, że wszyscy byli naszymi rodzicami, wymaga pewnego rodzaju poczucia odrodzenia, pewnego rodzaju wiary w odrodzenie, jakiegoś uczucia w odrodzeniu, nawet zabawy z ideą odrodzenia. Myślę, że jedną z rzeczy, które są przeszkodą w zrozumieniu odrodzenia, jest nasze lgnięcie do prawdziwej egzystencji. Ponieważ teraz kogoś widzimy, chwytamy go takim, jakim jest teraz i myślimy, że to wszystko, czym kiedykolwiek byli i czym kiedykolwiek będzie, i to jest ta osoba: te skupiska, które teraz widzimy, to ta osoba. Możesz więc zobaczyć, jak chwytanie się prawdziwej egzystencji blokuje zrozumienie odrodzenia. Zważywszy, że jeśli nie zidentyfikujemy skupisk osoby, skupisk umysłowych i fizycznych, jako osoby z natury, wtedy zobaczymy, że skupiska mogą się zmieniać; albo też może istnieć ciągłość skupisk i ciągłość osoby, przy czym osoba ta jest jedynie nazywana w zależności od skupisk.

Drugi krok, widząc ich życzliwość

Pierwszym krokiem było postrzeganie ich jako naszych rodziców, a więc bardzo bliskich. A potem drugim krokiem jest myślenie o ich dobroci, kiedy byli naszymi rodzicami. Pamiętam, kiedy po raz pierwszy się tego nauczyłem, siedząc na zapchlonych matach w Kopan w 1975 roku. Wielu z nas mówiło: „Lama, nie rozumiesz naszych rodzin. Nie mów nam, że nasi rodzice byli mili. Zrobili to i tamto”. Odkąd pojawił się Freud, mamy otwarte pole do obwiniania naszych rodziców za wszystko, co jest z nami nie tak. Więc korzystamy z tego, prawda? Jestem załamana przez to, co zrobili moi rodzice. Na tym zbudujemy całe tożsamości.

So Lama powiedział: „OK, kochanie, jeśli myślenie o dobroci twojej matki i dobroci ojca jest zbyt trudne, pomyśl o tym, kto cię wychował, kiedy byłeś mały, czy to była ciocia, wujek, dziadkiem lub opiekunką, pomyśl o kimś, kto był dla ciebie dobry, kiedy byłeś mały”. Niektórzy mieli nawet z tym problem. Ale myślę, że wiele z tego odbija się bardziej na nas; że często nie dostrzegamy życzliwości innych. Jesteśmy bardzo, bardzo nieświadomi i chociaż Lama dał nam na to pozwolenie medytacja Myśląc o życzliwości tego, kto nas wychował, kiedy byliśmy dziećmi, myślę, że ważne jest, aby wrócić do naszych rodziców i naprawdę docenić ich dobroć. Bo to oni nam to dali ciało i robili, co mogli, aby nas wychować, biorąc pod uwagę fakt, że byli niedoskonałymi istotami ludzkimi, takimi jak my. Więc każdy miał swoje szaleństwo, ale wszyscy życzyli dobrze. Jeśli spojrzysz na to z punktu widzenia tej osoby, to tak, jakby życzyła innym dobrze, ale czasami ich własne cierpienia są dla nich najlepsze. I tak postępują w naprawdę szkodliwy sposób, nie dlatego, że są okropnymi ludźmi, ale dlatego, że są przytłoczeni własnymi dolegliwościami. Po co więc żywić urazę do kogoś, kto kontroluje nieszczęścia?

Shantideva używa tego doskonałego przykładu. Mówi, że jeśli ktoś bije cię kijem, to właśnie kij cię rani. Ale czy złościsz się na kij? Nie, złościsz się na tę osobę, ponieważ ta osoba kontroluje kij. Ale kto kontroluje osobę? Dolegliwości kontrolują tę osobę, więc nie powinniśmy się na nią złościć, powinniśmy wściekać się na jej nieszczęścia, ponieważ to nie osoba szkodzi. Nie mają żadnej kontroli. To ich dolegliwości, które całkowicie ich przytłoczyły, sprawiają, że robią to, co robią.

Życzliwość, którą otrzymaliśmy jako małe dzieci

Myślę więc, że to bardzo ważne, aby naprawdę spędzić trochę czasu myśląc o życzliwości, jaką otrzymaliśmy od innych, kiedy byliśmy mali, od naszych rodziców i od kogokolwiek innego, kto był dla nas miły, kiedy byliśmy mali. I myślę, że jest też zaleta myślenia o tym, szczególnie od czasów, gdy byliśmy mali, bo byliśmy wtedy tak bezradni. Kiedy jesteśmy dorośli i myślimy o życzliwości innych ludzi, oczywiście nadal ją doceniamy, ale zawsze jest taka kwestia: „Gdyby nie byli dla mnie mili, znalazłbym kogoś innego, kto byłby dla mnie miły lub znalazłby inny sposób, aby to osiągnąć. Ale kiedy byliśmy mali jako niemowlęta? Nie, byliśmy całkowicie, całkowicie zależni w 100% od innych. Nie mogliśmy się nakarmić, nie mogliśmy się oczyścić. Nie mogliśmy nawet przewrócić się w łóżku. Gdy było nam za gorąco, nie mogliśmy zdjąć koca; jeśli było nam zbyt zimno, nie mogliśmy nałożyć koca. Nie mogliśmy włożyć szklanki do ust i pić wody. Nie mogliśmy nic zrobić, kiedy byliśmy niemowlętami. Naprawdę myślę, że pewnego dnia powinniśmy wyciągnąć nasze zdjęcia dzieci, usiąść i pomyśleć o tym i wyobrazić sobie siebie nawzajem jako bezradne dzieci, ponieważ byliśmy, prawda? Byliśmy całkowicie bezradni. Jeśli byliśmy chorzy, nie wiedzieliśmy nic o medycynie. Wiedzieliśmy tylko, że nie czujemy się dobrze i ktoś inny się nami zaopiekował. To naprawdę niesamowite, jeśli spędzasz trochę czasu myśląc o byciu niemowlęciem i wyobrażając sobie siebie w ten sposób.

Żyjemy dzięki życzliwości innych

I obserwuj, jak rodzice traktują swoje niemowlęta, a potem myślą: „Tak, tak właśnie o mnie dbali moi rodzice”. I oczywiście nasi rodzice mieli własne zmagania. To nie było tak, że życie było całkowicie różowe, kiedy nas mieli. Mieli własne zmagania, własną niepewność. Mieli problemy finansowe, mieli problemy w związku; mieli różne problemy, a mimo to nadal się nami opiekowali, a jeśli nie mogli zająć się nami bezpośrednio, to upewnili się, że ktoś inny się nami zaopiekował, prawda? Jeśli z jakiegoś powodu nie mogli się nami zaopiekować, to upewnili się, że zaopiekował się nami krewny lub rodzic zastępczy, albo przysposobiony rodzic, albo przyjaciel lub ktoś, kto się nami zaopiekował, starsze rodzeństwo, ktoś się nami zaopiekował. Czemu? Ponieważ wciąż żyjemy; to jest dowód. Jaki jest dowód, że otrzymaliśmy dobroć od innych czujących istot? Dowodem jest to, że wciąż żyjemy. Bo faktem jest, że gdybyśmy nie otrzymali życzliwości, bo nie moglibyśmy zadbać o siebie jako niemowlęta, jako małe dzieci, umarlibyśmy. Całkowicie byśmy zginęli, ale nie zginęli. A cały powód, dla którego wciąż żyjemy, jest taki, że ludzie się nami opiekowali, bo my sami nie potrafiliśmy zadbać o siebie. Więc ta cała amerykańska awantura, niezależność, wystawanie brody, wystawianie klatki piersiowej, jako osoba kontrolna; to kupa bzdur, prawda? Wszyscy byliśmy małymi dziećmi, które nie potrafiły o siebie zadbać, a inni zajęli się nami.

Byliśmy więc odbiorcami ogromnej ilości życzliwości i to nie było tak, że dbanie o nas było wszystkim, co musieli robić inni ludzie na całym świecie. Mieli tak wiele innych rzeczy do zrobienia poza dbaniem o nas, a jednak zawsze znajdowali czas, aby się nami zająć, zwłaszcza o drugiej nad ranem, kiedy krzyczeliśmy z płuc. Ktoś zawsze wstawał i opiekował się nami. Całkiem niesamowite, prawda? Powinniśmy spróbować tego kiedyś, no wiesz, ktoś tutaj, jak Achala (kot), który chodzi o drugiej nad ranem, miauczy i budzi wszystkich. Jak się czujemy? Nie lubimy tego, ale nasi rodzice, kiedy jesteśmy dziećmi? Krzyczaliśmy w środku nocy, a ktoś przychodził, by nas zabierać, trzymać i karmić. Mieliśmy koszmar, a oni nas pocieszyli. Albo kiedy uczyliśmy się chodzić, upadaliśmy, a oni nas podnosili.

A jak nauczyliśmy się mówić? Ponieważ kiedyś nas trzymali i pokazywali, jak poruszać ustami, aby wydać dźwięk, i to niesamowite, jak rodzice rozumieją dziecinną mowę swoich dzieci. Czy byłeś kiedyś z jakimś dzieciakiem, który rozmawiał z tobą płynnie ze strony dziecka, ale nie możesz zrozumieć, co mówi? Rodzice mogą! Całkowicie rozumieją, że rozmowa z dzieckiem ma sens. Mam to czasami w Singapurze, ponieważ mówią w języku singlijskim [singapurskim angielskim], a czasami singlijski akcent u małych dzieci jest bardzo silny, więc słucham, ale dzieci mówią bardzo szybko i nie mogę tego wszystkiego zrozumieć. Ale rodzice? Całkowicie rozumieją. Tak więc uczymy się mówić, ponieważ nasi rodzice słuchali, a potem powtarzali nam to, co próbowaliśmy powiedzieć, że nie mogliśmy powiedzieć zbyt dobrze, ale powtórzyli to z powrotem. My szliśmy „bwoow”, a oni „patrz”. Tak nauczyliśmy się rozmawiać, prawda? Powtarzali nam to, co próbowaliśmy powiedzieć iw ten sposób nauczyli nas mówić. Oni nas szkolili w toalecie, uczyli myć zęby, wiązać sznurowadła, myć naczynia, robić tak wiele rzeczy, nauczyli nas. Jako dorośli możemy wiązać lub nie wiązać sznurowadła lub myć naczynia, ale ktoś nauczył nas, jak to robić.

Więc wiele się nauczyliśmy od tych wszystkich ludzi. Myślę więc, że dobrze jest spędzić trochę czasu myśląc o życzliwości ludzi, którzy wychowywali cię od czasów, gdy byłeś bardzo, bardzo malutki i którzy naprawdę dali nam te podstawowe umiejętności i którzy utrzymywali nas przy życiu, kiedy byliśmy całkowicie bezradni.

Medytuj nad tymi dobrociami

Więc będziemy kontynuować w przyszłym tygodniu, ale to bardzo słodkie medytacja i jest to coś, co może być bardzo emocjonalne, kiedy naprawdę pozwalamy sobie odczuwać dobroć, jaką okazali nam inni, zwłaszcza gdy budujemy mury, aby odróżnić się od naszych rodziców i pokazać im, że jesteśmy dorośli, a nie jesteśmy pod ich kontrolą i nie zrobimy tego, co mówią, naprawdę spędzimy trochę czasu myśląc o ich dobroci, całkowicie stopi to wszystko, co tak często robimy z ludźmi.