Przyjazne dla wydruku, PDF i e-mail

Historia nauk treningu myśli

Historia nauk treningu myśli

Seria komentarzy na temat Trening Umysłu jak Promienie Słońca przez Nam-kha Pel, ucznia Lamy Tsongkhapy, wygłoszony między wrześniem 2008 a lipcem 2010.

MTRS 02: Historia trening umysłu (pobieranie)

Motywacja

Zacznijmy od kultywowania naszej motywacji i zrozumienia, jak kruche jest nasze ludzkie życie, jak łatwo i szybko może się skończyć w zupełnie nieoczekiwany sposób. Kiedy nadejdzie czas, by to zostawić ciało i zostaw wszystko i wszystkich, którzy są nam znajomi, nie ma sposobu, aby to powstrzymać. Musimy iść do przodu, czy chcemy się rozstać, czy nie. Mogliśmy więc mądrze wykorzystać nasze cenne ludzkie odrodzenie i być w stanie iść naprzód z poczuciem spokoju i pewności siebie. Albo zmarnowaliśmy nasze cenne ludzkie życie tylko na rozproszeniu; i dlatego idź naprzód w proces umierania i śmierci ze strachem i żalem. A może nawet wykorzystaliśmy nasze cenne ludzkie życie do tworzenia szkodliwych karmy a potem naprawdę zobaczyć wizje przyszłego życia pojawiające się przed nami – cierpienie, którego mamy doświadczyć, a które jest karmicznie stworzone.

Czas śmierci jest bardzo istotny i mamy tendencję do umierania w taki sposób, w jaki żyjemy – więc jeśli żyjemy automatycznie, mamy tendencję do umierania automatycznie. Jeśli żyjemy w gniewie i tracimy panowanie nad sobą, mamy tendencję do umierania będąc zły i tracimy panowanie nad sobą. Jeśli żyjemy z dobrocią, mamy tendencję do umierania z dobrocią. Jeśli więc chcemy dobrego odrodzenia człowieka lub ogólnie dobrego odrodzenia w przyszłym życiu, ważne jest, aby już teraz przygotować się na czas śmierci. Podobnie, jeśli chcemy osiągnąć wyzwolenie i oświecenie, musimy stworzyć do tego przyczyny – co jesteśmy w stanie zrobić z tym cennym ludzkim życiem. Dlatego ważne jest, aby nie marnować czasu. Albo mieć poczucie, że „Och, śmierć mi się nie przytrafia”. Albo poczuć, że „Och, może się zdarzyć, ale później”. Raczej mieć świadomość śmierci, która naprawdę pobudza nas do życia w bardzo żywy sposób, z uwagą na nasze duchowe aspiracje i cele. Dlatego posłuchajmy i pomyślmy o naukach dzisiejszego wieczoru, które mają nadać sens naszemu życiu – a zwłaszcza nadać sens naszemu życiu poprzez dążenie do pełnego oświecenia dla pożytku wszystkich istot.

Historia nauk treningu myśli

Bodhicitta jest najwyższą esencją każdego duchowego przedsięwzięcia

W zeszłym tygodniu rozpoczęliśmy Trening umysłu Jak promienie słońca. Wszyscy głosowaliście za przekazem ustnym, co oznacza, że ​​czytam tekst, komentując różne rzeczy i udzielając nauk na jego temat. Dla tych z Was, którzy mają tę wersję książki, teraz jesteśmy na stronie dziewiątej. Zasadniczo ta książka jest komentarzem Nam-kha Pel, który był jednym z uczniów Je Tsongkhapy, który skomentował Siedmiopunktowy trening myśli który został skompilowany przez Gesze Czekawę. Komentarz Nam-kha Pel zawiera praktyki treningu myśli, a także lamrim praktyki. W sekcji, którą teraz przechodzimy, mówi o historii nauczania treningu myślenia.

Podejmę czytanie od miejsca, w którym ostatnio przerwałem:

Cenny przebudzony umysł [i pamiętaj, że „przebudzony umysł” oznacza: bodhiczitta lub intencja altruistyczna, po prostu tak to tłumaczą]1 jest najwyższą esencją wszelkich duchowych wysiłków, nektarem zapewniającym stan nieśmiertelności.

Dobra, teraz dlaczego bodhiczitta najwyższą esencję wszelkich duchowych wysiłków? Czemu bodhiczitta? Dlaczego nie zrzeczenie się? Dlaczego nie mądrość realizująca pustkę?

Publiczność: Nie są przyczyną stanu buddy.

Czcigodny Thubten Chodron (VTC): Tak, te dwie rzeczy same w sobie nie są przyczyną pełnego stanu buddy. I same te dwie rzeczy, nie będąc przyczyną stanu buddy, powstrzymują nas przed dostępem do całego naszego potencjału i uczynieniem go użytecznym dla dobra wszystkich istot. Więc jeśli naprawdę dążymy do najwyższego duchowego celu, to bodhiczitta jest naprawdę ważne. W przeciwnym razie zapomnij o tym.

Nieśmiertelność w buddyzmie

Następnie powiedział: „Nektar zapewniający stan nieśmiertelności”. Czy to oznacza, że ​​jeśli wygenerujesz bodhiczitta nie umierasz? Że żyjesz wiecznie? Czy to jest możliwe?

Publiczność: Cóż, nie w tym ciało.

VTC: Czy chcesz w tym żyć wiecznie? ciało? Więc nieśmiertelność mam przeczucie i tak jak mówiłem nie mam tybetańskiego tłumaczenia, ale czasami nirwana nazywana jest nieśmiertelny państwo. Nazywa się nieśmiertelny to znaczy, ponieważ nie rodzisz się w cyklicznej egzystencji, nigdy nie umierasz. Więc jeśli chcesz nieśmiertelności lub nieśmiertelności, życia w nirwanie, musimy praktykować specjalnie, aby osiągnąć nietrwałą nirwanę w pełni oświeconego Budda. Kiedy słyszysz o nieśmiertelności, niekoniecznie oznacza to, że będziesz żył wiecznie w tym ciało. Wielu ludzi, którzy nie są buddystami, myśli: „Och, czego chcę? Czego chcę? Po prostu nie chcę umrzeć, bo śmierć jest przerażająca”. Ale czy chcesz żyć w takim rodzaju? ciało na zawsze? A ciało które starzeje się i choruje, nawet jeśli nie umiera? Czy chcesz żyć w takim umyśle na zawsze? Umysł, który jest ciągle niezadowolony, który chce więcej i lepiej, który wpada w złość i zazdrość? Nie!

Jako buddyści nie dążymy do tego, co zwykli ludzie uważają za nieśmiertelność tylko po to, by uniknąć strachu przed śmiercią. Dążymy do najwyższego oświecenia – w którym nie ma narodzin pod wpływem nieszczęść i karmy; i tak wyraźnie nie ma śmierci pod wpływem cierpień i karmy. Ale istnieje możliwość zamanifestowania się w całym wszechświecie z korzyścią dla czujących istot, ponieważ twój umysł jest całkowicie oczyszczony, a strumień umysłu nie ma końca.

Wielka wiara Atishy w Serlingpa

Wzniosły buddyjski święty z Sumatry był człowiekiem, który utrzymywał linie rodowe kompletnych systemów duchowych wielkich pionierów (takich jak Nāgārjuna, Asanga i Shāntideva), podobnie jak punkt zbiegu trzech wielkich rzek.

Kiedy mówią o świętym z Sumatry, to jest Serlingpa. Sumatra jest więc w Indonezji. W rzeczywistości Indonezja, cały ten obszar, była buddyjska wiele wieków temu przed inwazją islamską. Serlingpa mieszkał w Indonezji i był jednym z najcenniejszych nauczycieli Atishy. Mówią, że Atiśa, ilekroć mówił o Serlingpie, zawsze składał dłonie razem; i że ledwo mógł wypowiedzieć swoje imię bez oczu napełnionych łzami, ponieważ miał tyle wdzięczności i szacunku dla tego nauczyciela, który nauczył go bodhiczitta. Ciekawe w tym jest to, że pod względem pustki Serlingpa nie był a Madhjamika; był czittamatrą. Więc jeśli chodzi o pogląd na pustkę, Atisha miał bardziej realistyczny pogląd na pustkę. Ale ponieważ Serlingpa go nauczył… bodhiczitta, dlatego tak bardzo szanował Serlingpę ze względu na jego cenność bodhiczitta nauki.

To też jest ciekawa rzecz – Serlingpa i Atisha mieli poważną różnicę zdań w tak ważnym temacie, jak to, jaki jest właściwy pogląd. Ale to wcale nie wpłynęło na ich duchową relację. Warto się nad tym zastanowić, bo czasami z naszym duchowi mentorzy mamy różnice zdań, takie jak „Czy powinieneś jechać z tą prędkością czy z taką prędkością?” Albo: „Czy powinieneś zacząć nauczać w tym czasie czy w tym czasie?” Lub „Czy powinieneś pomalować coś w tym kolorze czy w tym kolorze?” To nie są ważne kwestie, ale czasami nasza wiara jest tak krucha, że ​​tracimy ją, ponieważ nasz nauczyciel ma różne zdanie, jak odpowiedzieć na list lub jak zrobić jakąś prostą rzecz. A te są nieistotne; kogo to obchodzi? W trakcie osiągania oświecenia kwestie te nie są ważne. Ale kiedy nasze ego przyczepia się do tego, możemy wpaść w furię na naszego duchowego mentora, że ​​nie słucha naszej opinii. Podczas gdy tutaj Atisha i jego nauczyciel Serlingpa mieli różne opinie na temat czegoś ważnego, takiego jak pogląd na pustkę; i to wcale nie kolidowało z ich duchową relacją ani z wiarą i zaufaniem Atishy do Serlingpy. To jest coś do zapamiętania.

Serlingpa utrzymywał tę linię bodhiczitta tego nauczali Nagardżuna, Asanga i Śantidewa. Nagardżuna nauczał o bodhiczitta szczególnie w Cenna girlanda. Asanga nauczał o tym w swoich komentarzach do tekstu Maitreyi, zwłaszcza w Jogaczarja Bhumi, a następnie Śantideva in Przewodnik po BodhisattwaDroga życia i Shikshasamucchaya: Kompendium szkoleń. Serlingpa miał wszystkie te rodowody.

I,

Przekazał te nauki wielkiemu indyjskiemu panditowi Atiszy (982-1054 n.e.) w sposób przypominający napełnianie jednej wazy drugą identyczną.

Tak więc nauczyciel i uczeń byli tak blisko, a Atiśa postępował zgodnie z instrukcjami nauczyciela tak dobrze, że przekazywanie urzeczywistnienia było jak przelewanie wody z jednej wazy do drugiej. Ta waza była pełna i wlewasz ją do tej wazy i to jest ta sama woda, która osiada i jest spokojnie. I pierwsza waza znów się napełnia; nie chodzi o to, że Serlingpa stracił swoją bodhiczitta ponieważ Atiśa to dostał. To była czystość, dzięki której Atiśa praktykował otrzymane instrukcje.

Uczniowie Atishy

Atīsha miał niezliczonych uczniów z Indii, Kaszmiru, Urgianu, Nepalu i Tybetu, z których wszyscy byli uczonymi i doświadczonymi medytatorami. Spośród nich wszystkich był tybetański Drom-tö-npa (1005-64), znany również jako Gyal-wai-jung-nae, który został przepowiedziany (Atiszy przed udaniem się do Tybetu przez jego boskiego sprzymierzeńca), bogini Arya Taro,

Więc zanim Atisha udał się do Tybetu, udał się do Bodhgaja i myślę, że to jeden z posągów w Bodhgaja przemówił do niego i powiedział mu o jego zbliżającej się podróży do Tybetu. Myślę, że Tara powiedział mu również, że jego życie byłoby krótsze, gdyby pojechał do Tybetu, ale byłoby to bardzo korzystne. Atisha ze współczucia pomyślał: „Jeśli to jest bardzo korzystne, pójdę, nawet jeśli oznacza to, że moja długość życia się skróciła”. Naprawdę musimy podziękować Atishy, ​​prawda? Więc Dromtönpa,

który stał się głównym posiadaczem jego duchowych linii, rozszerzając szlachetne czyny mistrza (na rzeszę wyznawców na przestrzeni wieków).

Drom-ton-pa miał wielu urzeczywistnionych uczniów jako ludność ziemi Urgyen na północny zachód od Ra-treng.

Ra-treng to klasztor, który założył Dromtönpa. Dromtönpa był w rzeczywistości świeckim praktykującym, ale założył klasztor w Ra-treng. Pojechałem tam, kiedy byłem w Tybecie i jest to również miejsce, w którym Je Rinpocze zaczął pisać Lamrim Chenmo; w rzeczywistości bardzo szczególne miejsce. A ta ziemia Urgyen — to była ziemia, w której… Guru Rinpocze pochodził – mówi się, że znajduje się w północnej części Pakistanu, prawdopodobnie w okolicach Gilgit lub Swat – w tamtym rejonie – do którego też pojechałem. Nie pojechałem do Gilgit, pojechałem do Swat, zanim zostałem buddystą w 1973 roku. To było bardzo piękne miejsce. Teraz nie wiem, czy mieszkają tam terroryści, ani jaka jest historia. W tamtych czasach było całkiem pięknie.

Uczniowie Dromtönpy

W szczególności byli „Trzej Szlachetni Bracia” (Potowa, Phu-chung-wa i Chen-nga-wa), którzy wyjaśnili jego (innymi słowy Dromtönpę) nauczali w nieprzerwanej transmisji „pouczeń szeptanych”, poprzez które przekazywali samą istotę słów swojego mistrza.

Instrukcje szeptane oznaczają, że nauczano ich ustnie od nauczyciela do ucznia; niekoniecznie było to spisane.

Najbardziej znanym z tej trójki był duchowy przyjaciel Geshey Potowa (1031-1106), wcielenieBuddauczeń), Wzniosły Starszy Angaja (jeden z szesnastu arhatów).

Wiesz, że mamy posągi szesnastu arhatów? Jest jednym z nich, a wszyscy szesnaście arhatów byli uczniami Budda w tym czasie Budda żył. Ale mówi się, że wszyscy są ciągle żywi; oni wciąż żyją. Gesze Potowa była postrzegana jako emanacja tego właśnie jednego z arhatów.

Studium i praktyka Sześciu Pism Oryginalnych prowadzone przez Gesze Potową

Otrzymanie całego nauczania pism świętych i ukrytego werbalnego przekazu zarówno sutry, jak i tantra z Dromtönpa Potowa odnosił duże sukcesy w swojej działalności religijnej. Podjął się dogłębnego studiowania sześciu oryginalnych Pism, a następnie nauczał: („Ornament for the Great Vehicle Sutras” Asanga/Maitreya; „Spiritual Stages of Bodhisattvas” Asanga; „Birth Stories” Ārya Śūra; „Specjalne wersety zebrane przez Temat” opracowany przez Dharmatratę, „Kompendium treningów” i „Przewodnik po BodhisattwaDroga życia” Śantidevy.)

Jest to więc grupa pism świętych, którą studiowano w tradycji kadam. Pamiętajcie, że powiedziałem, iż tradycja Kadam była tradycją zapoczątkowaną przez Atishę. Oczywiście Atisha nie powiedziała: „Rozpoczynam tradycję”. Ale tak się właśnie stało. Oto niektóre z wielkich sutr lub indyjskich pism świętych, które głównie studiowali. Więc pierwszy był Ozdoba sutr Wielkiego Pojazdu or Sutra-alamkara [Mahajana-sutra-alamkara-karika]— to był jeden z tekstów Maitrei i dlatego mówi o bodhisattwa ćwiczyć. I wtedy Duchowe Etapy Bodhisattwów, więc to jest Jogaczarja Bhumi or Bodhisattwa-Bhumi to było przez Asangę. To było bardzo słodkie; Myślę, że to było w 2004 roku w Sera Je, mogłem tam być i Jego Świątobliwość nauczał tych dwóch tekstów: Sutra-alamkara oraz Jogaczarja Bhumi i krążył między nimi, ponieważ Asanga skomentował to, co napisał Maitreya. Czytał więc z Maitrei i komentował to, i czytał z Asangi i komentował to. To była naprawdę piękna nauka.

Trzeci tekst to tzw Historie narodzin przez Ārya Śūrę i to jest Jataka Mała. A więc Ārya Śūra był Indianinem, nie wiem, we wczesnych wiekach naszej ery, i zebrał wiele Opowieści Jataki. Połączenia Jataki są opowieściami o Buddapoprzednie życia, kiedy był bodhisattwa. Tak więc te opowieści są dość inspirujące. A czasami Budda był królem, księciem lub zwierzęciem; i po prostu mówi o tym, jak pracował dla dobra czujących istot w tak wielu różnych formach i na tak wiele różnych sposobów.

Wtedy czwartym tekstem był Specjalne wersety zebrane według tematu który został skompilowany przez Dharmatratę. I to w sanskrycie nazywa się Udanavarga. Więc Udane to zbiór pism świętych z czasów Budda to też były historie; i zwykle były to krótkie historie o różnych praktykujących io tym, jak praktykowali. Więc w kanonie palijskim jest zbiór Udane. Wygląda na to, że Dharmatrata również stworzył ich kolekcję. A potem dwa teksty Śantidevy: Kompendium Szkoleń, or Szikszasamuczcza, a potem jego Przewodnik po BodhisattwaDroga Życia, Bodhicharyavatara. Tak więc te sześć tekstów to te, w których naprawdę widać nacisk bodhiczitta. To właśnie studiowali: nacisk, oczywiście, na konwencjonalność bodhiczitta, ale także ostateczny bodhiczitta- mądrość realizująca pustkę.

On [Potowa] spełnił swoją wiarę w Budda utrzymując cenny klejnot przebudzonego umysłu jako serce jego praktyki, nauczając o nim i wprowadzając go w życie. Miał ponad dwa tysiące uczniów zaangażowanych w dążenie do wyzwolenia. Wśród nich najwybitniejsi byli Lang i Nyo z Nyal, Ram i Nang z Tsang, Ja i Phag z Kham, 'Be i Rog z Dolpy, Lang i Shar, których sława dorównywała słońcu i księżycowi w Centralnej Prowincji U. , Geshey Drab-pa, Geshey Ding-pa, wielki Geshey Drag-kar i wiele innych.

Możesz więc zapytać: „Kim są ci ludzie?” Byli to wielcy znamienici zwolennicy Potowy; Właściwie niewiele więcej o nich wiem.

Trzy główne linie Kadam

Z Dromtönpa istniały trzy główne linie Kadam. Tak więc istniała lamrimpa Kadam, która głównie praktykowała lamrim. Nie robili tak wiele z indyjskich traktatów filozoficznych, ale praktykowali zasadniczo w oparciu o Atishę Lampa Ścieżki, oraz lamrim nauki. Ćwiczyli tak, jakby Budda przekazał te nauki specjalnie im. Tak więc naprawdę bardzo intensywnie praktykowali z tym umysłem niezależnie od tego, jakie nauki usłyszeli: „To było Budda kto dał me nauki”. I naprawdę zastosowali to w praktyce.

Potem były kadampas z pism świętych. I to byli Kadampas, którzy studiowali filozofię i integrowali ją ze ścieżką. A więc to jest rodowód Gesze Potowej: od Potowy, przez Sharawę, do Czekawy; zajmiemy się tym. Przestudiowali więc indyjskie teksty filozoficzne i włączyli je do ścieżki. Mogli to zrobić, ponieważ rozumieli istotę filozofii i wiedzieli, jak ją praktykować. Jeśli tak naprawdę nie myślisz o tekstach filozoficznych, są ludzie, których umysły po prostu podchodzą do kwestii filozoficznych jako intelektualnego dochodzenia – lub jako czegoś, co stanowi intelektualne wyzwanie. Fajnie się dyskutuje i uczysz się wielu pojęć. Wtedy możesz nauczyć się wszystkich tych nauk i być w stanie je recytować i udzielać nauk, ale pod względem własnej praktyki i korzystania z tych rzeczy we własnym życiu? To może być jak pustynia. Jest więc bardzo, bardzo ważne, kiedy studiując nauki filozoficzne naprawdę myślimy: „Jak to się ma do mojego życia” i wcielamy je w życie we własnym życiu.

Pamiętam mnich, jak miał na imię? On napisał książkę. Palden? Palden Gyatso, Autobiografia Tybetańczyka Mnich. To on spędził 30 lat w chińskim więzieniu w Tybecie. W swojej książce, kiedy mówił o uwięzieniu, powiedział, że w pewnym momencie chińscy komuniści naprawdę im grozili i był jeden Gesze, który padł na czworaka i błagał chińskiego strażnika, aby go nie zabijał . i mnich, Palden, powiedział, że po prostu go to zszokowało, ponieważ był to ktoś, kto studiował Dharmę rok po roku, ale wyraźnie nie był w stanie wziąć esencji i naprawdę użyć jej do przekształcenia własnego umysłu – tak, że kiedy był zagrożony śmiercią stał się jak zwykły człowiek, który szlocha i płacze. Więc pamiętam to bardzo mocno. To było jak: „Wow, nie chcę być taki!” Myślę, że dlatego opowiedział nam tę historię w swojej książce. Warto więc o tym pamiętać.

A potem trzecią z linii Kadampa była linia instrukcji, czyli instrukcji rdzenia. Była to linia, w której uczniowie ćwiczyli przede wszystkim ustne instrukcje swojego nauczyciela. Więc mogli studiować trochę filozofii lub trochę lamrim ale przede wszystkim praktykowali ustne instrukcje swojego nauczyciela.

To, co uważam za interesujące, to zobaczenie tych trzech różnych gałęzi kadamów. Widzisz, że są różne uderzenia dla różnych ludzi; że różni ludzie mają różne podejście do praktyki i różne sposoby, w jakie lubią ćwiczyć. To, co odpowiada jednej osobie, nie jest odpowiednie dla innej osoby; i możemy zaakceptować całą różnorodność sposobów praktykowania i szanowania ich wszystkich. Niech więc będą to ludzie, którzy głoszą nauki filozoficzne, czy ludzie, którzy kładą nacisk na lamrim, lub ludzie, którzy prowadzą szeptaną linię przekazu od swoich nauczycieli — sedno instrukcji od swoich nauczycieli. A potem wszystkie te trzy linie Kadam ponownie spotkały się w Je Tsongkhapie. A Je Tsongkhapa był nauczycielem Nam-kha Pel, który jest autorem tej książki.

Właśnie skończył mówić o tym od Atishy do Dromtönpy, do jego ucznia Potowa; a następnie uczniem Potowy był Sharawa. Więc to następny akapit.

Wielki Zhan-ton Sha-ra-wa (1070-1141) otrzymał całe nauczanie, zarówno biblijne, jak i słowne, i był uważany za osobę odpowiedzialną za utrzymanie przekazu czynów swego pana. Prowadził wiele dyskursów na temat Sześciu Pism Oryginalnych i innych nauk, przemawiając do około dwóch tysięcy ośmiuset mnichów. Jego najwybitniejsi uczniowie byli popularnie znani jako Czterej Synowie. Cho-lung Ku-sheg był odpowiedzialny za chętną służbę, wielki Tab-ka-wa był odpowiedzialny za wyjaśnianie nauk, Nyi-mel-dul-wa-drin-pa był odpowiedzialny za błogosławieństwo i inspirowanie posiadaczy klasztorny dyscypliny, a wielki Che-ka-wa (1101-1175) miał być odpowiedzialny za przekazywanie nauk o budzącym się umyśle.

Więc tutaj ponownie, Sharawa był wielkim mistrzem. Miał wielu uczniów. Jego czterej główni uczniowie mieli różne uzdolnienia. Jeden z nich oferował służbę iw ten sposób gromadził zasługi i praktykował ścieżkę. Inny wyjaśniał nauki innym. Kolejny naprawdę wzmacniał winaja. A potem Chekawa był tym, który przekazał bodhiczitta. Więc znowu widzimy, że różni ludzie mogą być uczniami tych samych nauczycieli, ale mają różne talenty. I dlatego każdy z nich indywidualnie wykorzystuje swoje talenty, aby przynosić korzyści innym.

Następnie,

Wielki Geshey Che-ka-wa po raz pierwszy otrzymał takie nauki od Nyel-chag-zhing-pa na „Osiem wersetów do treningu umysłu” [którą intonujemy po obiedzie], tekst Lang-ri-tang-pa (1054-1123). Miało to wpływ na wzbudzenie wiary i zainteresowania naukami Kadampy i wyruszył do Lhasy [stolicy Tybetu] z zamiarem poszukiwania nauk o trening umysłu bardziej szczegółowo. Niektórzy z jego godnych przyjaciół sugerowali, że skoro mistrz Wielkiego Pojazdu powinien być wysoko ceniony przez innych, takich jak słońce i księżyc, najlepiej byłoby, gdyby zbliżył się do wielkiego Sha-ra-wa i Ja-yul-wa. bezpośrednio. W związku z tym udał się do Domu Zho w Lhasie, gdzie przebywał Sha-ra-wa. Kiedy przybył, mistrz nauczał o duchowych poziomach Podstawowy pojazdSłuchacze. Jednak po wysłuchaniu go, Cze-ka-wa nie czuł żadnej inspiracji, a zamiast tego stał się przygnębiony i zdezorientowany.

Ponieważ szukał nauk treningu myśli, a zamiast tego Sharawa uczył czegoś z Podstawowy pojazd.

W rozpaczy zrezygnował z wypełniania swoich poszukiwań gdzie indziej, jeśli zapytany wprost Sha-ra-wa wyjawił, że nie trzyma się tradycji nauk o trening umysłulub że nie można ich wziąć sobie do serca w praktyce.

Następnego dnia po obiedzie oferuje został wykonany do klasztorny wspólnota….

Więc zawsze jest ten zwyczaj ludzi świeckich oferuje obiad do klasztorny wspólnota. Tutaj w Abbey ludzie przynoszą artykuły spożywcze, ale jeśli ktoś chce zaoferować lunch, może go ugotować i przynieść lub zrobić oferuje i ktoś mógłby to przygotować. Więc jest cała ta tradycja w całym buddyzmie oferuje jedzenie do klasztorny wspólnoty, a następnie po posiłku prowadzący tam nauczanie. Więc zaczęło się to w czasie Budda. Ludzie by zapraszali sangha na obiad; oferowaliby lunch, a potem Budda dawałby nauczanie. Tak wygląda sytuacja:

Podczas gdy mistrz okrążał kolumna, relikwiarz pomnika Budda umysł, Che-ka-wa zbliżył się do niego. Rozkładając szmatkę na widocznym występie, powiedział: „Czy możesz usiąść? Mam coś, o czym chciałbym z tobą porozmawiać.

Był więc pełen szacunku. Nie mówi po prostu: „Hej, Sharawa, mam do ciebie pytanie”. Ale rozpościera płótno; zaprasza go, by usiadł, a potem z szacunkiem mówi: „Mam do ciebie pytanie”.

I,

Mistrz odpowiedział: „Ach, nauczycielu”.

A tutaj jest napisane: „Ach, nauczycielu”, ale nie sądzę, by „nauczyciel” było poprawnym tłumaczeniem. Musiał to być termin taki jak „Gen”, który można przetłumaczyć jako nauczyciel, ale jest również używany, gdy zwracasz się do jakiegoś mężczyzny. Więc po prostu to pominę, ponieważ Sharawa nie ma sensu nazywać osoby, która ma zostać jego uczennicą, „nauczycielem”. Więc,

Mistrz odpowiedział: „Ach, czego nie zrozumiałeś? Kiedy zasiadłem na religijnym tronie, wszystko dałem absolutnie jasno do zrozumienia”.

Sprawdza więc, czy Chekawa jest szczery, jeśli chodzi o praktykowanie tutaj – czy Chekawa ma się rozpłakać i powiedzieć: „Och, nie mówił do mnie zbyt ładnie. Nie wierzę w niego. PA pa." Ale Czekawa tego nie zrobił.

Che-ka-wa następnie wyprodukował „Osiem wersetów do treningu umysłu” przez Lang-ri-tang-pa i powiedział: „Zastanawiałem się, czy trzymasz się tradycji tego nauczania? Odkryłem, że często pomaga to trochę mojemu bezużytecznemu ja, gdy wszystkie moje myśli szaleją lub w trudnych chwilach, gdy nie mogę znaleźć schronienia, lub gdy jestem pogardzany lub odrzucany przez innych. Jednak wydaje mi się również, że jest kilka sytuacji, w których praktyka nie jest odpowiednia”.

Innymi słowy, Chekawa nie rozumie zbyt dobrze nauk, więc nie wie, jak w pełni je praktykować trening umysłu nauki.

„Dlatego pokornie pytam, czy naprawdę warto wprowadzać w życie, czy nie? Czy ostatecznym rezultatem takiej praktyki będzie rzeczywiście doprowadzenie do stanu pełnego przebudzenia, czy nie?”

Więc Chekawa nie chce poświęcać dużo czasu i energii na praktykowanie nauczania, które nie doprowadzi go do celu, którego pragnie. Nie chce się bawić. Chce wiedzieć: „Czy warto uczyć, czy nie?” Więc pyta tego szanowanego nauczyciela. I,

Geshey Sha-ra-wa najpierw zakończył liczenie rund swojego różańca z nasion bodhi przed zwinięciem go, [Więc lamowie zrób to, policz, a następnie zwiń różaniec i odłóż go lub załóż na jego nadgarstek.] komponuje się i przygotowuje odpowiedź. „Ach, nie ma wątpliwości, czy ta praktyka jest właściwa, czy nie. Jeśli nie pragniesz jedynego stanu w pełni przebudzonej istoty, możesz go odłożyć na bok. [Więc jeśli nie chcesz zostać Budda wtedy zapomnij o tej nauce.] Jednakże, jeśli tęsknisz za takim stanem, nie da się go osiągnąć bez bezpośredniego wejścia na tę duchową ścieżkę.”

Więc mówi, że jeśli nie chcesz osiągnąć stanu buddy, zapomnij o tym nauczaniu. Ale jeśli chcesz osiągnąć stan buddy, nie ma innej drogi niż nauka bodhiczitta.

A potem Czekawa mówi:

Bardzo dobrze, ponieważ jest to tradycja buddyjska, interesuje mnie, gdzie można znaleźć ostateczne odniesienie dla tej praktyki i doświadczenia. Skoro cytat religijny wymaga odniesienia do pism świętych, czy przypominasz sobie, gdzie może być?”

Więc nie jest zadowolony z tego, że ktoś po prostu mówi: „Tak, musisz wykonać tę praktykę”. Chce wiedzieć: „Gdzie to jest w linii buddyjskiej? Który wielki mistrz o tym mówił? Gdzie możemy znaleźć korzenie tej praktyki?”

Więc Sharawa odpowiada:

Kto by nie rozpoznał, że pochodzi ona z nienagannej pracy prawdziwie wzniosłego mistrza Nagardżuny? To pochodzi od jego „Droga girlanda rad dla króla” (gdzie jest napisane),

„Niech ich zło przyniesie mi owoc”
Niech wszystkie moje cnoty przyniosą owoce innym”.

Więc Sharawa cytuje te dwa wersety z Drogocenna girlanda przez Nagardżunę jako źródło tych nauk. A te dwie linie są praktyką brania i dawania, czyż nie? „Niech ich zło przyniesie owoce dla mnie / Niech wszystkie moje cnoty przyniosą owoce dla innych”. Zwykle myślimy odwrotnie: „Oby całe moje zło przyniosło owoce na innych/Niech doświadczą skutków mojej negatywności karmyi niech wszystkie ich cnoty przyniosą mi rezultaty”. Tego właśnie chcemy: „Jeśli jest problem, inni ludzie mogą go mieć. Jeśli jest trochę szczęścia, zgłaszam się na ochotnika”. Więc Drogocenna girlanda mówił: „Nie, musisz to zrobić w odwrotny sposób”. Tak więc, kiedy jest cierpienie, myślicie: „Ja się nim zajmę i niech inni będą wyzwoleni. Kiedy jest cnota, a zwłaszcza moja cnota, którą musiałem z wielkim wysiłkiem nagromadzić, niech inni tego doświadczą”. Wprost przeciwnie do tego, jak myślimy zwykłe istoty.

Pamiętajcie więc, bardzo często rozmawialiśmy o różnych odtrutkach na różne przeszkadzające emocje io tym, że odtrutki są zawsze ostatnią rzeczą na ziemi, którą chcecie zrobić, gdy jesteś w środku tych przeszkadzających emocji. Cóż, właśnie dlatego, prawda? To jest to.

Wtedy Czekawa mówi:

„O, łaskawy panie, mam tak głęboką wiarę w tę naukę. Proszę, w swojej dobroci, weź mnie pod swoje kierownictwo”. [Więc prosi Sharawę, aby została jego nauczycielką.] Mistrz odpowiedział: „Więc spróbuj zostać. The Warunki tutaj cię podtrzyma”. Następnie Chekewa zapytał: „Dlaczego nie dałeś zgromadzeniu nawet najmniejszej wskazówki na temat tej nauki podczas wcześniejszego dyskursu?” [Innymi słowy, dlaczego uczyłeś czegoś z Podstawowy pojazd a nie to?] Na co mistrz odpowiedział: „Och, nie ma sensu im o tym mówić. Nie są w stanie docenić pełnej wartości tego nauczania i szkolenia”.

Tak więc naprawdę mądry nauczyciel po prostu uczy tego, czego uczniowie są w stanie docenić. Tak więc Sharawa był bardziej umiejętny, aby uczyć tę konkretną grupę uczniów Podstawowy pojazd nauk, ponieważ to było dla nich bardziej odpowiednie i gdyby udzielił tej nauki na trening umysłu i bodhiczitta, to by nie zadziałało dla tych ludzi.

Po wykonaniu trzech pokłonów Che-ka-wa odszedł i odszukał dokładny werset w kopii „Cenna girlanda”, które znalazł wśród pism swojego gospodarza. Następnie całkowicie polegając na „Cenna girlanda”, spędził następne dwa lata w Domu Zho [więc to jest to samo miejsce, w którym mieszkał Sharawa w Lhasie]. W ten sposób postrzegał (naturę) przejawień tak, jak opisał je Nagardżuna, tak że zmniejszyło się jego tworzenie konceptualnych myśli. [Więc zdał sobie sprawę z tego, o czym mówił Nagardżuna.] Następnie spędził sześć lat w Gye-gong i cztery lata w Shar-wa. W sumie czternaście lat spędził u stóp swojego mistrza, oswajając się z nauczaniem i zdobywając doświadczenie oczyszczenie.

Więc Chekawa pozostał z Sharawą przez 14 lat, stale się z tym ucząc i zdobywając doświadczenie poprzez medytację nad tym, co powiedział jego nauczyciel. Jest to więc również dla nas dobry przykład. To tak, że słyszymy jedno nauczanie, a potem mówimy: „Ok, rozumiem to. Pójdę tego nauczyć”. A Czekawa tego nie zrobił. Pozostał ze swoim nauczycielem przez 14 lat i po prostu kontynuował naukę w kółko (jestem pewien, że Sharawa powtarzał się wiele razy), aż w końcu osiągnął realizacje. Myślę, że tego rodzaju przykłady są dla nas bardzo dobre, ponieważ obecnie ludzie mówią: „O tak, będę miał tylko jedną krótką naukę, a potem pójdę uczyć wszystkich w straganie z herbatą”. Stajesz się sklepem z herbatą guru w Indiach. Albo trochę się uczysz, a potem: „Ok, myślę, że to wystarczy. Myślę, że pójdę uczyć; zarabiać na życie – coś w tym stylu. Widzisz, Chekawa był szczerym praktykującym.

Kiedy to doświadczenie się pojawiło, powiedział, że było to tak wartościowe, że nawet gdyby musiał sprzedać całą swoją ziemię i bydło za złoto, aby zapłacić za naukę, nie miałoby to znaczenia, ani nie miałby nic przeciwko temu, by być zmuszanym do spania w błocie stajni, aby je otrzymać.

Kiedy więc osiągnął realizację tych nauk, Czekawa powiedział: „Nawet gdybym musiał sprzedać wszystko, co posiadałem, aby mieć złoto do zrobienia oferuje do mistrza, aby otrzymać tę naukę, zrobiłbym to. A nawet gdybym musiał spać w błocie, w stajniach…” — wiesz, jakie są stajnie. Może nie; są dość śmierdzące. Dobra… „Nawet gdybym miał spać w gnoju stajni, warto byłoby otrzymać tę naukę”. Więc naprawdę pokazuje, jak bardzo jest oddany. Ilu z nas oddałoby wszystko, co posiadało, aby poprosić o naukę? Czy naprawdę? Zatrzymalibyśmy trochę dla siebie, prawda? Chodzi mi o to, że potrzebujesz ubezpieczenia zdrowotnego, i musisz mieć jutro trochę jedzenia, i potrzebujesz trochę więcej tego lub więcej, i musisz zmodernizować swój komputer. Nie oddamy wszystkiego za niektóre nauki. Bardziej mówimy: „Dałbym przynajmniej tyle, ile mogę, nie wyglądając jak tania deskorolka” i prosimy o nauczanie. Tak to robimy, prawda?

Dlatego właśnie naprawdę musimy zrozumieć, czym jest szczodrość i doceniać wartość nauk. I czy spalibyśmy w gnoju stajni, aby słuchać nauk? nie sądzę. Lub, ujmując to w kategoriach opactwa Sravasti, czy spałbyś zimą na śniegu, aby otrzymać nauki? Nie sądzę, żebyśmy to zrobili.

Publiczność: Spałbym w stodole.

VTC: Spałbyś w stodole z myszami?

Publiczność: Pewnie.

VTC: A radon? Nie, chcemy naszego wygodnego łóżka, dobrego jedzenia i nauk w czasie, kiedy tego chcemy, a także siedzenia w wygodnym miejscu, bez konieczności proszenia, ponieważ mamy inne rzeczy, którymi jesteśmy zajęci.

Więc kiedy czytam takie rzeczy, po prostu patrzę, jak ćwiczą wielcy mistrzowie, a ja patrzę na siebie i myślę sobie: „dlatego oni są wielkimi mistrzami, a ja nie”. Staje się naprawdę jasne.

Wśród uczniów wielkiego Cze-ka-wy było ponad dziewięciuset zakonników oddanych sprawie wyzwolenia. Wśród nich był jogin Jang-seng z Dro-sa, medytujący Jang-ye z Ren-tsa-rab, Gen-pa-ton-dar z Ba-lam, wszechwiedzący mistrz Lho-pa, Gya-pang Sa -thang-pa, wielki nauczyciel Ram-pa Lha-ding-pa, niezrównany mistrz Gyal-wa-sa i wielu innych, którzy stali się zarówno duchowymi obrońcami, jak i schronieniem dla ogromnej liczby istot.

Więc spędził 14 lat ze swoim nauczycielem, potem zaczął nauczać i miał tych wszystkich niesamowitych uczniów, którzy sami mogli stać się wspaniałymi nauczycielami.

W szczególności Se-chil-bu (1121-89) spędził u jego boku dwadzieścia jeden lat, [więc Se-chil-bu, który był uczniem Che-ka-wy, spędził z nim 21 lat.] zupełnie jak ciało i jej cień, w którym to czasie otrzymał cały przekaz biblijnych i ustnych nauk w taki sposób, że uzyskał pełne zrozumienie, jak gdyby zawartość jednej wazy została wylana, aby napełnić inną, tak jak ona. [Więc w ten sam sposób, tak blisko byli nauczyciel i uczeń.]

Se-chil-bu przekazał nauki o kultywowaniu budzącego się umysłu Lha-chen-pa Lung-gi-wang-chug (1158-1232), jego siostrzeńcowi i innym, od których wywodzi się linia. Miałem wielkie szczęście otrzymać pełny przekaz nauk od wielkiej duchowej istoty, posiadającej niepojęte współczucie i moc, Sha-kya So-nam Gyel-tsen Pel-zang-pa (1312-75).

Otrzymałem linie rodowe Ram-pa Lha-ding-pa i wspaniałe wyjaśnienie Siedmiu Punktów (Trening umysłu) przez wielkiego bohatera i Bodhisattwa tych zdegenerowanych czasów, syn Zdobywców, Thog-me Zang-pa, [który jest autorem „37 praktyk Bodhisattwa"] od jego ucznia, wielkiego tłumacza, Kyab-chog Pal-zang-pa. Otrzymałem Siedem Punktów Lha-ding-py, [ponieważ pamiętajcie, że były różne wydania lub interpretacje „Siedmiopunktowy trening myśli”. Tak więc] otrzymałem Siedem Punktów Lha-ding-pa w formie empirycznego wyjaśnienia od najwyższego nawigatora i obrońcy tego świata i bogów, emanacja Mandziuśriego, mieszkańca Wschodu, [ponieważ pochodził z Amdo we wschodniej prowincji Tybetu] wszechwiedzący Tsong-kha-pa (1357-1419), który powiedział: „Spośród wielu indywidualnych linii szkolenia w przebudzającym się umyśle wielkich pionierów, ta tradycja Cze-ka-wy wydaje się być instrukcją zaczerpniętą z wzniosłego tekstu Śantidevy, dlatego należy to wyjaśnić zgodnie z tym. Wydaje się, że istnieją różnice w długości i kolejności tekstu, więc gdyby został wyjaśniony w odpowiednim porządku, byłaby to instrukcja, która zadowoli mądrych. Dlatego odpowiednio to wyjaśnię.”

Pytania i odpowiedzi

To kończy tę sekcję, czy masz do tej pory jakieś pytania?

[Powtórzenie pytania z widowni] Więc jeśli chodzi o Opowieści Jataki, które opowiadają o Buddaw poprzednich wcieleniach – a czasami był królem, a czasami zwierzęciem – jak mógł… bodhisattwa być zwierzęciem?

Ponieważ buddowie, czyli bodhisattwowie wysokiego poziomu, chcą manifestować się w sposób najbardziej korzystny dla różnych czujących istot. I tak przez ich jasnowidzące moce poznania karmy innych, są w stanie zobaczyć, które umysły czujących istot są dojrzałe w określonym czasie, aby otrzymać określoną naukę. A więc nawet jeśli te istoty są zwierzętami; ten bodhisattwa może zamanifestować się jako zwierzę, aby uczyć te istoty. Lub zamanifestuj się jako zwierzę, aby nauczyć ludzi, których w danym momencie najlepiej można nauczyć. Nie przez zwierzę siedzące na siedzeniu Dharmy i udzielające nauk, ale przez szczególne wydarzenie, które ma miejsce wtedy, aby człowiek mógł nauczyć się czegoś bardzo potężnego od zwierzęcia. Tak więc bodhisattwowie mogą nawet manifestować się jako istoty piekielne, w przeróżnych formach dla dobra innych.

[Powtarzające pytanie od publiczności] Więc dlaczego Atisha musiał udać się aż na Sumatrę, aby zdobyć te nauki? A potem jak Mahajana rozprzestrzeniła się na Chiny i inne kraje Mahajany?

Najpierw zajmę się drugim pytaniem. Tradycja mahajany i ogólnie buddyzm dotarły do ​​Chin na wieki przed przybyciem do Tybetu. Do Chin trafił więc dwiema drogami; jeden był nad morzem. A więc na południe przez Zatokę Bengalską, a potem dookoła prawdopodobnie przez Cieśninę Singapurską między Singapurem a Malezją, a może przez Indonezję, a potem w górę wybrzeżem – statki wylądowały u wybrzeży Chin. To była jedna trasa. Inna trasa prowadziła drogą lądową przez góry Karakorum. Dlatego Chińczycy mają te niesamowite opowieści o Hiuen-Tsiangu [alias Huen Tsang, 603-664 ne], który był jednym z wielkich chińskich mędrców. W jakim wieku żył? nie pamiętam. I przeszedł z Chin aż do Indii, a potem okrążył Indie. I było kilku innych wielkich chińskich mędrców: Fa-shing i E-chi; Wydaje mi się, że poprawnie wymawiam ich nazwiska, ale kilka bardzo znanych.

A to, co jest naprawdę niezwykłe w tych wczesnych chińskich mędrcach, to to, że pojechali do Indii i prowadzili dzienniki. Tak więc zostajemy z tym niesamowitym zapisem tego, co widzieli i czego doświadczyli, kiedy byli w Indiach, i stanu buddyzmu w Indiach, wszystkie wieki temu. I wiem, że niektóre z tych czasopism zostały przetłumaczone na angielski. To dość fascynujące, ponieważ pojechali do Nalandy i kilku świetnych klasztorny uniwersytety i obszary peryferyjne. A potem także w Azji Środkowej, ponieważ buddyzm rozprzestrzeniał się również w Azji Środkowej; cały ten obszar: Pakistan, Afganistan, ten obszar północny – to było buddyjskie. Do Tadżykistanu i całego obszaru Azji Środkowej, wzdłuż Jedwabnego Szlaku; nie żeby wszyscy byli buddystami, ale w ten sposób buddyzm rozprzestrzenił się w Chinach.

Tak więc ci wielcy mędrcy zwykle pochodzili z Chin. Słyszymy imiona wielkich mędrców, ale nie słyszymy imion wszystkich innych osób, które wyruszyły z nimi w podróż. I wszyscy inni ludzie, którzy wyruszyli z nimi w podróż i zginęli, ponieważ przejście przez te góry wiele wieków temu nie było łatwe. Istniało niebezpieczeństwo ze strony rabusiów, dzikich zwierząt, chorób, osuwisk. Tak więc ludzie, którzy przybyli z Chin do Indii, a także wielcy mędrcy, którzy przybyli z Tybetu do Indii – naprawdę ryzykowali życiem, aby zdobyć nauki i sprowadzić je z powrotem. Obecnie po prostu wsiadamy w samolot i lecimy do Delhi i narzekamy, bo nie mogliśmy spać, a potem jedziemy pociągiem do Dharamsali. Ale tak wielu ludzi straciło życie; nie znamy nawet imion tych ludzi. Ale bez ich dobroci te wielkie wyprawy nigdy by się nie odbyły i nie byłoby tych nielicznych ludzi, których imiona rozbrzmiewają w historii; który faktycznie przywiózł z powrotem ogromną torbę pism świętych. Chińczycy twierdzą, że zgromadzili ogromną liczbę pism świętych. Ilekroć widzisz Hiuen-Tsianga, ma on plecak wypełniony pismami świętymi. A potem przewieźli je z powrotem do Chin. A potem założyli szkoły tłumaczeniowe i zaczęli je tłumaczyć.

Buddyzm zaczął przenikać do Chin, myślę, że najwcześniej mógł być w I wieku pne, ale więcej zaczęło się około I wieku naszej ery A potem buddyzm wszedł do Tybetu w VI wieku.

Dlaczego Atisha musiał udać się aż na Sumatrę, aby zdobyć te nauki? Mogło tak być, ponieważ Atisha żyła pod koniec X i na początku XI wieku; a Atisha był księciem z Bengalu. Linia może nie była wtedy bardzo silna [dla tych nauk]. A może posiadacze linii nie posiadali pełnych nauk pochodzących od Nagardżuny, Asangi i Śantidewy. Byłoby naprawdę interesujące dowiedzieć się więcej o życiu Serlingpy i o tym, jak otrzymał te trzy rody. I czy dostał je w Indiach, a potem pojechał na Sumatrę? Albo jak się tego wszystkiego nauczył? To byłoby fascynujące. Nie wiem, może ktoś może wygooglować Serlingpa i zobaczyć, czy możemy dowiedzieć się czegoś więcej o jego życiu. Ale najwyraźniej był wielkim nauczycielem, o którym słyszał Atisha, więc wyruszył w tę niebezpieczną 10-miesięczną podróż po morzach, aby dostać się na Sumatrę.

Dla tych z was, którzy nie wiedzą, ten obszar był kiedyś bardzo buddyjski. I jest ogromny kolumna zwany Borobudur na Sumatrze. Myślę, że to Sumatra. Ogromny kolumna, ogromny — który nadal istnieje i można tam iść na pielgrzymkę.

Kiedy naprawdę pomyślisz o historii tych nauk, zobaczysz, jak praktykowali wielcy praktykujący. I naprawdę mieć poczucie wdzięczności dla tych wszystkich ludzi, którzy byli przed nami. A kiedy mamy to poczucie wdzięczności, wtedy oczywiście słuchamy nauk w inny sposób, prawda? Naprawdę je przyjmujemy i naprawdę uważamy je za cenne. Natomiast kiedy myślimy [gest „nic wielkiego”], wtedy zasypiamy, rozpraszamy się i tak dalej. Dlatego właśnie słyszymy o linii: aby naprawdę zrozumieć tych wielkich praktykujących i to, przez co przeszli.

Publiczność: Więc kiedy Czekawa studiował po otrzymaniu nauk od Sharawy, a ty powiedziałeś, że zdobywał te realizacje, czy było to ostateczne bodhiczitta na którym zdobywał urzeczywistnienia, czy też było to na poziomie konwencjonalnym? czy mądrość realizująca pustkę pojawiają się w tego typu intensywnych…

VTC: [powtarzając pytanie] Więc kiedy Czekawa przebywał ze swoim nauczycielem Sharawą i medytował, czy osiągnął urzeczywistnienie dwóch bodhicitt, czy tylko jednej lub drugiej?

Domyślam się, że prawdopodobnie obaj, ale tutaj nie jest to napisane. Ale ponieważ obie bodhicitty są wyjaśnione we wszystkich tych tekstach, prawdopodobnie studiował je obie i praktykował obie. Ponieważ żaden z wielkich mistrzów nie nauczałby tylko jednego lub drugiego; wszyscy wielcy mistrzowie uczą kombinacji metody i mądrości.

Publiczność: Czy tradycja gelug posiada trzy linie Kadam?

VTC: Tak, ponieważ Dże Congkhapa otrzymał wszystkie te trzy linie Kadam, a następnie Dże Congkhapa został założycielem tradycji gelug. Ale znowu nie powiedział: „Tworzę tradycję”. Nie nazwał tego tradycją gelug. Ale tak, tradycja gelug ma to wszystko, podobnie jak sakja i kagju. Myślę też, że w tradycji ningma istnieje również pewna wersja tych nauk. Tak więc naprawdę rozprzestrzenili się w Tybecie, ponieważ są tak praktyczni – tak praktyczni i niezbędni.

Ok, więc to wszystko na dzisiaj. [koniec nauczania]


  1. Krótki komentarz Czcigodnego Chodrona znajduje się w nawiasach kwadratowych [ ] w tekście głównym. 

Czcigodny Thubten Chodron

Czcigodny Chodron kładzie nacisk na praktyczne zastosowanie nauk Buddy w naszym codziennym życiu i jest szczególnie uzdolniony w wyjaśnianiu ich w sposób łatwo zrozumiały i praktykowany przez ludzi Zachodu. Jest dobrze znana ze swoich ciepłych, pełnych humoru i klarownych nauk. Została wyświęcona na mniszkę buddyjską w 1977 roku przez Kyabje Ling Rinpocze w Dharamsali w Indiach, aw 1986 otrzymała święcenia bhikszuni (pełne) na Tajwanie. Przeczytaj jej pełną biografię.