Zasady, których należy przestrzegać

Garudhammy to zbiór zasad, które zgodnie z tradycyjną narracją zostały ustanowione przez Budda jako przed-Warunki zanim niechętnie zgodził się na wyświęcenie swojej ciotki i przybranej matki Mahapjapati Gotami na pierwszego bhikkhuni. The garudhamma jako takie nie pojawiają się na liście panimokkha zasad, będąc poza normalnymi ramami Suttavibhaṅga. Mój Białe kości Czerwona zgnilizna Czarne węże szczegółowo analizuje tło narracyjne. Tutaj chciałbym dokładniej przyjrzeć się samym zasadom. Zasady różnią się nieco w zależności od tradycji, ale skupiam się na wersji Mahavihāravāsin, odnosząc się w ważnych przypadkach do innych. Szczegółowe omówienie wszystkich wariacji w kilkunastu wersjach tych zasad byłoby ociężałe i niepotrzebne.

Termin Garudhamma wiele ucierpiała w rękach współczesnych tłumaczy. garu dosłownie oznacza „ciężki”, a w niektórych miejscach w winaja „ciężkie” wykroczenia są przeciwstawiane „lekkim” wykroczeniom.⁵⁰ Dlatego współcześni uczeni nazwali je „ciężkimi” lub „surowymi” lub „surowymi” zasadami. Niezliczeni tłumacze to widzieli garudhamma jako narzucenie przez mnichów kontroli nad mniszkami. Pomysł, że garudhamma są zasadniczo o kontroli wydaje się być pod wpływem chrześcijańskiej cnoty „posłuszeństwa”, zarówno w klasztorach, jak i na weselach. Posłuszeństwo jest właściwą cnotą w systemie etycznym opartym na „Będziesz” wydanym przez Pana na wysokości. Buddyzm opiera się jednak na zasadzie etycznej „Podejmuję szkolenie…”. Zakłada ona dojrzałą, odpowiedzialną relację z własnymi ramami etycznymi, a nie opiera się na relacji dowodzenia.

Słowo garu, gdy jest używany w winaja, zwykle ma zupełnie inne znaczenie: szacunek. A garudhamma sami mówią to „reguła (Dhamma) należy szanować, szanować (garukatwah), szanowany i czczony do końca życia, aby nie można było go przekroczyć”. Wyraźnie, Garudhamma oznacza „Zasady, których należy przestrzegać”. Potwierdza to standardowy chiński rendering, 八敬法 (ba jing fa), dosłownie „osiem dhamm szacunku”. Same zasady odnoszą się przede wszystkim do sposobu, w jaki mnisi powinni oddawać szacunek mnichom.

Mahaviharavasin winaja nie posiada szczegółowej analizy (vibhanga) z garudhamma. Dlatego musimy szukać kontekstów gdzie indziej, które mogłyby pomóc w wyjaśnieniu problemów wynikających z przepisów. Niektóre Vinayas, takie jak Lokuttaravāda, oferują szczegółowe analizy zasad; ale przez sam fakt i charakter tych analiz tekst jest znacznie późniejszy niż palijski, więc należy go używać z ostrożnością.

Garudhamma 1

Chociaż bhikkhuni jest wyświęcona na sto lat, powinna kłaniać się, wstawać, robić anjali i zachowywać się właściwie wobec mnicha wyświęconego tego samego dnia.

Zasada ta zaskakuje swoją gwałtownością, natychmiastowym i całkowitym wykluczeniem możliwości jakiegokolwiek innego sposobu, w jaki mężczyzna i kobieta klasztorny społeczności mogą odnosić się do siebie. Stoi w jaskrawym kontraście z Buddarozsądne i wyważone podejście w całej pozostałej części winaja, w którym odmawia ustanowienia reguły, dopóki nie będzie ona potrzebna. Dlatego szanujemy winaja i chcą za nią podążać: jest to rozsądny, przygodny i pragmatyczny sposób, aby ludzie żyli we wspólnocie i rozwijali dobre zachowanie. Kiedy winaja wydaje się nierozsądne, musimy zadać sobie pytanie: czy to nasz problem, czy tekst? Czy musimy porzucić nasze „nowoczesne” uwarunkowania, przejrzeć sposób, w jaki „feminizm” wykrzywił nasze postrzeganie i zdać sobie sprawę, że ta zasada jest niczym innym jak wyrazem Przebudzonej Mądrości, autorytatywnego dekretu Budda, wywodzący się z jego niezrozumiałego ugruntowania w Bezwarunkowe? A może problem leży gdzie indziej? Czy to możliwe, że nasze starożytne teksty nie wychodzą nieskalane z przeniknięcia do doskonałej mądrości, ale są wynikiem długiego i złożonego procesu historycznego, procesu, który obejmował zarówno dobro, jak i zło, mądrość i szaleństwo, współczucie i okrucieństwo?

W przeciwieństwie do większości innych garudhamma, zasada ta nie ma bezpośredniego odpowiednika w większości panimokkhas. Oznacza to, że w większości Winajów reguła pojawia się tylko tutaj i nie ma niezależnego potwierdzenia. Wyjątkom od tego przyjrzymy się później.

Istnieje jednak inny fragment w niektórych Vinayach, który wzmacnia przesłanie tej zasady i rozszerza ją na ogólną zasadę, że mnisi nigdy nie powinni kłaniać się żadną kobietą. Mahaviharavasin winaja gdzie indziej w Khandhakas ma grupę 10 avandiyos (ci, którym nie należy się kłaniać), w tym kobiety.⁵¹ Jednak kontekst, w jakim pojawia się reguła, budzi wątpliwości co do powstania tego fragmentu. Opowiada dobrze znaną historię kuropatwy, małpy i słonia, gdzie trzy zwierzęta żyły harmonijnie, szanując najstarszego z nich.⁵² Ta historia znajduje się we wszystkich Vinayach.⁵³

Jednak każdy z różnych Vinayas śledzi tę historię z zupełnie innym tekstem. Pali wydaje się, według kryteriów czysto wewnętrznych, być pierwotnie niezależnym fragmentem. Zmienia się z określonej w historii listy „pokłonić się, wstać, zrobić anjali i zachowywać się właściwie” na ogólny termin „nie kłaniać się”. Nie tylko to, ale treść wysyła zupełnie inną wiadomość: cały sens historii trzech zwierząt polega na tym, że powinniśmy szanować starszych, ale teraz mówi się nam, aby nie szanować kobiet, nawet jeśli są starsze. Podsumowując, sugeruje to, że sequel nie jest nierozerwalnie związany z historią.

Połączenia Dharmaguptaka kontynuuje historię z długim rozdziałem, wymieniając zupełnie inne osoby niż Pali, chociaż obejmuje także kobiety.⁵⁴ Na przykład, Dharmaguptaka obejmuje matkobójstwo, ojcobójstwo, zabójcę arahanta, schizmatyka itp., z których żaden nie jest wymieniony w Pali. The Dharmaguptaka wymienia także tych, którym różni ludzie, tacy jak nowicjusze, praktykanci itp., powinni okazywać szacunek i dodaje, że w ten sam sposób należy okazywać szacunek ich stupom; charakterystyczny dla tego jest nacisk na stupy winajaoraz dowód opóźnienia tej sekcji.⁵⁵

Mahiśasaka,⁵⁶ Sarvastiwadah,⁵⁷ i Mahasanghikah⁵⁸ wszyscy nie mówią w tym miejscu nic o kłanianiu się kobietom.⁵⁹ Tak więc fakt, że zakaz okazywania szacunku kobietom w tym przypadku posługuje się inną terminologią niż w poprzednim fragmencie; że opiera się na zasadzie płci, a nie wieku; że nie ma go w większości Winajów w tym miejscu; i tam, gdzie jest obecny w Dharmaguptaka mówi o stupach, wszystko to składa się na jasny wniosek, że fragment jest późną interpolacją.

Wracając do Garudhamma oraz konkretny nakaz, aby nie kłaniać się bhikkhuni, Mahiśasaka i Dharmaguptaka Vinayas zawierają zasadę jako pacittiya („ekspiacja” — zasada, której przekroczenie może zostać oczyszczone przez spowiedź) oraz Sarvastiwadah ma powiązaną regułę. Oto zasada z Sarvastiwadah winaja Suttavibhanga.

Połączenia Budda przebywał w Savatthi. Teraz w tym czasie Starszy Mahakassapa, wkładając szaty przed południem, zabierając swoją miskę, udał się do domu gospodarza na jałmużnę. Potem w miejscu, w którym się zatrzymał, była żona laika. Widząc w oddali Mahakassapę, wstała i przywitała się z nim. Ale Thullananda była w tym miejscu pierwsza. Widząc w oddali Mahakassapę, nie wstała, by go powitać. Wtedy żona tego laika skłoniła się z głową u stóp Starszego Mahakassapy. Umyła ręce i wzięła jego miskę, poczęstowała go dużą ilością ryżu z curry. Mahakassapa otrzymał go i odszedł.

Świecka kobieta udała się do Thullanandy i powiedziała: „Czy zdajesz sobie sprawę, że był to Starszy Mahakassapa, Buddawielki uczeń, który jest wielce czczony przez bóstwa jako cnotliwe pole zasługi? Gdybyś wstał i przywitał się z nim, co by z tego wynikło?

Thullananda powiedział: 'Mahākassapa początkowo praktykował inną religię, [tj.] braminizm. Bardzo to szanujesz, ale ja tego nie szanuję.

Świecka kobieta była zirytowana i skarcona: 'Ci mnisi mówią: „Jeśli zrobisz to, co dobre, otrzymasz zasługę”, ale kiedy widzą nadchodzących mnichów, nie wstają, jakby byli kobietami z innej religii.'

Kiedy bhikkhuni o nielicznych życzeniach, zadowoleni, prowadzący ascetyczne praktyki usłyszeli o tym, nie byli zadowoleni. Poszli do Budda i powiedział mu wszystko. Z tego powodu Budda wezwał podwójnie sangha razem.

Wiedząc, zapytał: „Czy to prawda, że ​​to zrobiłeś, czy nie?”.

Odpowiedziała: „To prawda, Błogosławiony”.

Połączenia Budda z tego powodu na wiele sposobów skarcił: „Jak ten bhikkhuni może zobaczyć mnich przyjść i nie wstać? Złajając na wiele sposobów z tego powodu, powiedział do mnichów: „Ze względu na dziesięć korzyści, odkładam to przykazanie dla mnichów. Od dzisiaj to przykazanie należy uczyć:

"Jeśli mnich, widząc nadchodzącego mnicha, nie wstanie, jest to obrazą pacittiya".

"Pacittija' oznacza: palić,⁶⁰ gotować, smarować, blokować. Jeśli się nie przyzna, zablokuje drogę. To jest obraza: jeśli bhikkhuni widzi mnicha i nie wstaje, jest to pacittiya; od razu widząc i nie wznosząc się, od razu w tym momencie jest pacittiya".⁶¹

Kilka notatek jest w porządku. Thullananda (Gruby Nanda) był nemezis Mahakassapy, a zatem wielkim fanem Anandy. Jej złe zachowanie, a zwłaszcza niechęć do Mahākassapy, są dobrze poświadczone w Suttach i winaja, a gdzie indziej powtarza swój zarzut, że Mahakassapa wcześniej nie był buddystą.⁶² Tak więc jej zachowanie przy tej okazji jest po prostu celową nieuprzejmością wobec czcigodnego Starszego. Zauważ, że ta zasada dotyczy tylko wstawania dla mnicha, gdy się go widzi, i nie wspomina o ukłonach i innych czynach wymienionych w Garudhamma. Zauważamy również, że krytyka laików odwołuje się konkretnie do przyjętych kulturowych standardów postępowania, jakich oczekuje się od kobiet. W kontekście zatem ta zasada jest całkowicie rozsądna, jedynie formalizując szacunek należny starszym społeczności. Jednak gdy garudhamma rozszerz to tak, aby stworzyć zasadę wymagającą, że wszyscy mnisi muszą powstać dla mnichów, rozsądny kontekst jest zagubiony, ponieważ szacunek powinien być również okazywany mnichom za ich praktykę i mądrość.

Przyjrzyjmy się teraz drugiemu pojawieniu się tej reguły w i>pāṭimokkhas, tym razem winaja z Mahiśasaków. Zasada jest tutaj podobna do Dharmaguptaka pacittiya 175, ale w tym przypadku nie ma właściwej historii pochodzenia. Mówi się tylko, że Budda ustanowił regułę (jako Garudhamma) podczas pobytu w Savatthī, ale bhikkhuni go nie zachowali, więc odłożył go ponownie jako pacittiya.⁶³ Mahiśasaka podaje więcej szczegółów, więc użyjemy tej wersji.

W tym czasie bhikkhuni nie kłaniali się mnichom, nie witali ich, nie przyjmowali ich, nie zapraszali ich do siedzenia. Mnisi byli zirytowani i nie wrócili, aby nauczać. Wtedy bhikkhuni byli głupcami, bez wiedzy i nie byli w stanie trenować w zasady. Starsi mnisi widzieli to, patrzyli na to z góry i skarcili się na wiele sposobów. Sprawa została zatem przekazana Budda. Z tego powodu Budda wezwani razem dwojako sangha.

Zapytał mnichów: „Czy to prawda, czy nie?”.

Odpowiedzieli: „To prawda, Błogosławiony”.

Połączenia Budda na wiele sposobów skarcił ich: „Czy ja już nie nauczałem ósemki?” garudhamma jako odpowiednia etykieta dotycząca mnichów? Od dzisiaj to przykazanie należy zatem recytować:

"Jeśli mnich, widząc mnicha, nie wstanie, nie skłoni się i nie zaprosi go do siedzenia, jest to obrazą pacittiya".

Dla praktykantów i nowicjuszy jest to obraza złego postępowania. Jeśli chory, jeśli wcześniej jest złość a podejrzenie, bez wspólnej mowy [recytacji?], nie ma obrazy”.⁶⁴

Tutaj nie ma rozwiniętej historii, tylko schematyczne tło, które jest bardzo podobne do tła kilku innych pacittiya/garudhamma zobaczymy poniżej. Nie ma wspólnej płaszczyzny między tą historią pochodzenia a Sarvastiwadah wersji, a zatem nie ma podstaw do wnioskowania, że ​​którykolwiek z nich ma jakiekolwiek autentyczne źródło historyczne.

W tym kontekście zasada jest uzasadniona: dobrze jest szanować swoich nauczycieli. Ta zasada nie jest arbitralnym nałożeniem, ale wywodzi się z naprawdę problematycznej sytuacji. Można by zapytać, czy mnisi byli trochę cenni, odmawiając nauczania; ale każdy nauczyciel wie, jakie to trudne, jeśli uczniowie nie wykazują pozytywnego nastawienia. W starożytnych Indiach, podobnie jak w całej dzisiejszej Azji, kłanianie się nauczycielom było prostym i powszechnie przestrzeganym znakiem szacunku i wdzięczności. Prawdą jest jednak, że zasada w obecnej formie nie mówi konkretnie o nauczaniu. Podobnie jak w poprzednim przykładzie z Sarvastiwadah winaja, kontekst kontekstu historii został rozszerzony poza jego rozsądne zastosowanie. Uzasadniona byłaby zasada, zgodnie z którą bhikkhuni wznoszą się i okazują szacunek swoim nauczycielom, ale w obecnej formie zasada ta jest prostym przykładem dyskryminacji. W rzeczywistości można by się spodziewać, że ważniejsze będzie ustanowienie zasady, zgodnie z którą bhikkhuni szanują swoich własnych nauczycieli bhikkhuni; w dzisiejszych społeczeństwach tradycyjnych mniszki zwykle ulegają mnichom i trudno jest ich przekonać, by szanowali inne mniszki w ten sam sposób. Należy również zauważyć, że mnisi nie powinni udzielać nauk pragnących korzyści doczesnych, takich jak przyjmowanie hołdu, i jest to wykroczenie (pacittiya 24) aby mnich oskarżył innego mnicha o to.

Historia odnosi się do garudhamma jako już istniejące. Nie ma jednak mowy o wykroczeniu z nich wynikającym. To tak, jakby status garudhamma w czasie formułowania tej zasady było kilka zalecanych szkoleń z etykiety, takich jak, powiedzmy, sekhija zasady, bez określonej kary. Nasza dyskusja na temat Garudhamma 5 zajmie się problemem kary wynikającej z garudhamma.

Teraz, kiedy to omówiliśmy pacittiya przestępstwa związane z pierwszym Garudhamma, wróćmy do naszej dyskusji na temat Garudhamma sama.

Palijska wersja garudhamma opisuje akty szacunku, które mnisi muszą okazać mnichom w ten sposób: abhivadanah paccunthanah anjalikammah samicikammah, które tłumaczę jako „pokłon, wstań, zrób anjali i zachowuj się właściwie”. To zdanie pojawia się dwukrotnie w innym miejscu w kontekstach kluczowych dla zrozumienia garudhamma. Najpierw książęta Sakyan, w tym Ananda, poprosili o Upāli, byłego fryzjera i winaja być ekspertem, najpierw wyświęcić, aby mogli zmniejszyć swoją sakyanską dumę poprzez „skłonienie się, podniesienie się, zrobienie anjali i właściwe zachowanie” przed nim.⁶⁵ Gdzie indziej często mówi się nam o problemach spowodowanych w sangha przez Sakyan i ich dumę: Nandę, która słynna była z powodu 500 nimf niebieskich o różowych nogach i która nosiła makijaż jako mnich; Channa, Buddaniepoprawny woźnica rydwanów, który na Buddana łożu śmierci nałożono „Najwyższą Karę” (tj. milczenie); Upananda, który nieustannie nękał świeckich zwolenników za dobre rekwizyty; i oczywiście Devadatta, który próbował zabić Budda. Tradycja mówi, że duma spowodowała, że ​​Sakyan ciężko znieważyli Viḍūḍabhę, króla Kosali, który w odwecie zniszczył republikę Sakyan i rozproszył klan. W ten sposób duma Sakyan stała się synonimem kultury buddyjskiej. Sugeruje to, że celem podkreślenia ukłonów w Garudhamma, tak jak w przypadku książąt sakjańskich, było zmniejszenie dumy. Biorąc pod uwagę, że to Mahapajapati i kobiety Sakyan szukały święceń, można by nam wybaczyć myślenie, że chodzi tu o dumę Sakyan.

Za drugim razem to zdanie jest istotne dla zrozumienia tego Garudhamma jest jeszcze bardziej konkretny. W Dakkhinavibhanga Suttle dotychczasowy Budda mówi Mahāpajāpati, że nie jest łatwo odpłacić temu, kto dał dar Dharma poprzez „kłanianie się, wstawanie, robienie anjali i właściwe zachowywanie się”.⁶⁶ Była to część dyskusji, która pojawiła się, gdy Mahapajapati zbliżył się do Budda i próbował ofiarować mu komplet szat. Zasugerował, że zamiast oferować je mu osobiście, robi oferuje do sangha jako całość, wyjaśniam to ofiary do sangha przyniosły większe korzyści niż an oferuje każdej osobie, nawet Budda. Przesłanie jest wystarczająco jasne. Mahapajapati, która nadal jest świecką, jest osobiście przywiązana do Budda, jej syna, i nie nauczyła się szanować sangha. Mamy teraz dwa kontekstowe powody stworzenia tej zasady: ograniczenie dumy Sakyan Mahapadżapati i jej osobiste przywiązanie do Siddhatthy.

Sama Mahapajapati potwierdza, że ​​trudno było jej przestrzegać tej szczególnej zasady. Po zaakceptowaniu garudhamma, mówi, że będzie je cenić jak młodzieniec nosi ozdobę z kwiatów. Ledwie jednak odeszła, ujawnia kolejną kobiecą słabość, zmieniając zdanie i skłaniając Anandę, by poprosił o specjalny przywilej od Budda: że zapominają o tej zasadzie i pozwalają okazywać szacunek według stażu pracy. The Budda odmawia.

Teraz Budda miał powiedzieć, że przyjęcie tych zasad było pełnym wyświęceniem Mahapajapatiego. Czasami to, co zostało pominięte, jest ignorowane, a jednak może mieć decydujące znaczenie, więc muszę cieleśnie podnieść do świadomości następny fakt: nigdzie w tej narracji mnichom nie powiedziano wyraźnie, że muszą przestrzegać tych zasad. Zasady są ustanowione dla Mahapajapati. Prawdą jest, że zasady są sformułowane w ogólnym sensie wszystkich bhikkhuni, a gdzie indziej winaja oczekuje, że bhikkhuni będą przestrzegać tych zasad. Ale w rdzeniu podstawowej narracji nigdy nie jest wprost powiedziane, że te zasady są częścią ogólnego święcenia bhikkhuni. Ani przestrzeganie tych zasad nie jest częścią procedury święceń w Mahaviharavasin winaja, a właściwie procedury innych Vinayów. Ponieważ tekst wyraźnie mówi, że garudhamma mają być święceniami Mahapajapati, a ponieważ istnieją wiarygodne powody, dla których powinny być dla niej istotne, wydaje się, że są wszelkie powody, by sądzić, że garudhamma zostały pierwotnie ustanowione wyłącznie dla Mahapajāpati.

Podczas Budda odrzuca prośbę Mahapajāpatiego o zniesienie tej zasady, wyjaśnia, dość dziwnie, że inne, źle objaśnione religie nie pozwalają na okazywanie szacunku kobietom, więc jak mógł?⁶⁷ Gdyby źle nauczane religie nie pozwalały na szacunek dla kobiet, pomyślałbym, że to dobry powód, by dobrze nauczane religie do tego zachęcały. W każdym razie wydaje się, że Budda było całkiem słuszne, ponieważ ta dokładna zasada znajduje się w pismach Jain. Poniższe jest zaczerpnięte z Yuktiprabodha ze Svopajñavṛtti ze Svetambara Upadhyaya Meghavijaya. Pochodzi z XVII wieku i przedstawia argument na temat statusu kobiet między dwiema głównymi sektami Jainów. Praca jest z perspektywy Svetambary, choć tutaj słyszymy głos przeciwnika Dīgambara. Cytowane dzieło, tekst Svetambara Upadeśamālā, wydaje się pochodzić z około VIII wieku:

#18: Co więcej, kiedy zakonnice i inne kobiety witają się mnich, wypowiada błogosławieństwo słowami: „Niech się stanie” medytacja; pozwól swojemu karmy zostać zniszczone”; nie angażują się w etykietę wzajemnego, nabożnego powitania, jakie ma miejsce między mnichami. Jeśli rzeczywiście, jak sądzisz, zakonnice zakładają mahavrata [Świetnie śluby], w takim razie jak to jest, że między waszymi mnichami i mniszkami nie ma wzajemnego, nabożnego pozdrowienia według rangi [jak jest między mnichami]? Zaprawdę, zostało to zakazane nawet w twoim Piśmie. Jak jest powiedziane w Upadeśamali:

"Nawet jeśli zakonnica została inicjowana przez sto lat i… mnich zostały inicjowane właśnie tego dnia, nadal jest godny jej czci przez takie akty szacunku, jak pójście naprzód w pełnym czci powitaniu, pozdrowieniu i pokłonie”.⁶⁸

Identyczne sformułowanie sprawia, że ​​jest oczywiste, że mamy tu do czynienia nie tylko z ogólnym podobieństwem, ale z bezpośrednią kopią. Podczas gdy dżinizm jest starszy niż buddyzm, teksty dżinizmu są, jak tutaj, zazwyczaj młodsze; więc nie jest łatwo rozstrzygnąć, czy ta zasada w obecnej formie została skopiowana przez buddystów z dżinistów, czy odwrotnie. Niemniej jednak główny punkt pozostaje: ta zasada jest taka, jak twierdzi Budda, znajduje się wśród innych tradycji indyjskich. Kluczową rzeczą do zauważenia jest to, że Budda w szczególności powołuje się na współczesne konwencje społeczne, aby uzasadnić swoje stanowisko, dokładnie w taki sam sposób, jak laika Sarvastiwadah winaja fabuła.

Rodzi to kontrowersyjną kwestię stopnia, w jakim: winaja zasady i procedury mogą być dostosowywane do czasu i miejsca. Jako praktykujący mnich wierzę, że ogólnie rzecz biorąc, zasadnicze aspekty winaja pozostają tak samo prawdziwe i aktualne, jak 2500 lat temu. Nie sądzę, że powinniśmy używać, jako koca wymówki, zmiany zwyczajów społecznych, aby uzasadnić zniesienie lub ignorowanie winaja zasady, nawet jeśli mogą być niewygodne lub nie rozumiemy ich celu. Ale w przypadkach, gdy tekst odwołuje się konkretnie do współczesnych konwencji społecznych, aby uzasadnić regułę, i gdy ta konwencja uległa wyraźnej zmianie, musimy zakwestionować, czy taka reguła powinna być zachowana. A kiedy dodatkowo reguła powoduje niepotrzebne cierpienie, uważam, że upieranie się przy jej utrzymaniu jest niesprawiedliwe i okrutne.

W tym miejscu dobrze byłoby przypomnieć sobie podstawowe zasady etyczne zawarte w „Deklaracji ONZ w sprawie likwidacji dyskryminacji kobiet”:

Artykuł 1: Dyskryminacja kobiet, negująca lub ograniczająca równość praw z mężczyznami, jest z gruntu niesprawiedliwa i stanowi obrazę godności ludzkiej.

Artykuł 2: Podejmuje się wszelkie właściwe środki w celu zniesienia istniejących ustaw, zwyczajów, przepisów i praktyk dyskryminujących kobiety oraz ustanowienia odpowiedniej ochrony prawnej równych praw mężczyzn i kobiet…

Artykuł 3: Należy przedsięwziąć wszelkie właściwe środki w celu edukacji opinii publicznej i ukierunkowania dążeń narodowych na wykorzenienie uprzedzeń oraz zniesienie zwyczajowych i wszelkich innych praktyk, które opierają się na idei niższości kobiet.

To zdjęcie Garudhamma, a niektóre inne są w sposób oczywisty „prawami, zwyczajami, przepisami i praktykami dyskryminującymi kobiety”. Dyskryminacja kobiet jest „fundamentalnie niesprawiedliwa i stanowi obrazę godności ludzkiej”. Jeśli mnisi chcą zachować standardy etyczne oczekiwane w naszej społeczności międzynarodowej, muszą podjąć „wszelkie odpowiednie środki” w celu zniesienia tych praktyk.

Są tacy, którzy chcieliby argumentować, że takie przepisy są „zachodnim” nałożeniem na kultury buddyjskie i nie reprezentują wartości samych ludów buddyjskich. Ale kiedy ludy buddyjskie dostają szansę, również pokazują, że trzymają się takich wartości. Oto kilka wyjątków z projektu Konstytucji Tajlandii z 30 kwietnia 2007 r.

Część 2: Równość

Sekcja 30: Wszyscy ludzie są równi wobec prawa i korzystają z równej ochrony prawnej.

Mężczyźni i kobiety mają równe prawa.

Niesprawiedliwa dyskryminacja osoby ze względu na różnicę w pochodzeniu, rasie, języku, płci, wieku, stanie fizycznym lub zdrowotnym, statusie osobistym, pozycji ekonomicznej lub społecznej, wyznaniu, wykształceniu lub konstytucji widoki, nie jest dozwolone.

Część 3: Prawa i wolności ludzi

Sekcja 37: Człowiekowi przysługuje pełna wolność wyznawania religii, sekty lub wyznania religijnego oraz praktyk religijnych zasady lub sprawować kult zgodnie ze swoim przekonaniem.

Rozdział IV: Obowiązki Tajów

Sekcja 70: Każdy ma obowiązek bronić ojczyzny i przestrzegać prawa.

Zgodnie z tym dokumentem Tajowie, w tym wszyscy mnisi z Tajlandii i zachodni mnisi mieszkający w Tajlandii, mają obowiązek przestrzegać prawa Tajlandii.⁶⁹ Podstawowym prawem narodu, zastępującym wszystkie inne, jest Konstytucja. Zgodnie z Konstytucją mężczyźni i kobiety mają równe prawa i niesprawiedliwą dyskryminację, taką jak ta wyrażona w: Garudhamma 1, jest nielegalne. Tajki mają prawo do „obserwacji religijnych” zasadyzgodnie z ich przekonaniami, co obejmuje przyjmowanie święceń na bhikkhuni i praktykowanie bhikkhuni winaja według własnego uznania. Ponadto tajlandzkim mnichom, zgodnie z tą konstytucją, wolno praktykować swoją religię zgodnie ze swoimi przekonaniami, co obejmuje wyświęcanie mnichów. Zabronienie tajskim mnichom wykonywania święceń bhikkhuni stanowiłoby naruszenie jednego z ich podstawowych praw zgodnie z tajską konstytucją.⁷⁰

Być może dlatego, pomimo powszechnego przekonania, że ​​święcenia bhikkhuni są w Tajlandii zabronione i sprzeciwiają się im Tajowie sanghaRada Starszych, która rządzi buddyzmem tajskim (Mahatherasamakhom) nie wypowiedziała się w sprawie bhikkhuni. Tajowie sangha Ustawa określa swój obszar zainteresowania jako bhikkhu i nie ma jurysdykcji nad bhikkhuni.

Więc teraz brutalny szok związany z tą zasadą został nieco złagodzony. Ten Garudhamma, jeśli w ogóle jest autentyczny, najlepiej jest postrzegać go w kontekście jako ograniczenie pychy Mahapajāpati. Status tego z reguły dla bhikkhuni jest wątpliwy, ponieważ tylko sporadycznie można go znaleźć w panimokkhas, a miejsce, w którym się znajduje, ma bardzo różne formy i ustawienia. Ale te historie pokazują przynajmniej rozsądny kontekst, w którym taka reguła mogła powstać. W obecnej formie reguła jest jednak wyraźnie dyskryminująca i narusza przyjęte krajowe i międzynarodowe zasady słuszności. Podążając za podstawowym winaja zasady, które sangha nie powinni postępować w sposób sprzeczny z prawami i obyczajami ich kultury, ani działać w sposób, który prowadzi do krzywdy, zasada ta powinna być odrzucona przez współczesnych sangha.

Garudhamma 2

Mnich nie powinien wydawać wasa [rezydencja deszczu] w klasztorze, w którym nie ma mnichów.

Ta zasada jest odpowiednikiem Mahavihāravāsin bhikkhunih pacittiya 56. Zgodnie z historią tej zasady, niektórzy bhikkhuni spędzili wasa bez mnichów, więc nie byli w stanie uzyskać nauk. Dobre zakonnice narzekały, a Budda odpowiedział, żądając, aby wydali wasa z mnichami.

Nie ma wzmianki, że zasada ta została już ustanowiona jako Garudhamma, Jeśli Garudhamma już istniała, tekst mówi, że sprawę należy rozpatrywać „zgodnie z regułą”, co jest standardową procedurą w takich przypadkach. Ponieważ brakuje tej klauzuli, możemy jedynie stwierdzić, że odpowiedni Garudhamma nie istniało w tym czasie pacittiya został ustanowiony. Musiał więc zostać dodany w historii Mahāpajāpati w późniejszym czasie. Podobna logika dotyczy innych przypadków, w których a Garudhamma znajduje się w pacittiyas; to jest, garudhamma 2, 3, 4, 6 i 7.

„Życie bez mnichów” jest zdefiniowane przez Mahaviharavasin winaja jako „niezdolny do nauczania lub niezdolny do przystępowania do komunii [na dwutygodnik” uposatha]”. Sugeruje to, że mnisi muszą być tylko na tyle blisko, aby bhikkhuni podróżowali do nich w celu nauczania. W czasach przedsamochodowych byłoby to kilka kilometrów, ale teraz miałoby to zastosowanie na dużym dystansie. Bardziej liberalna interpretacja pozwoliłaby na kontakt telefoniczny lub e-mailowy, ponieważ nadal pozwalałoby to na przekazywanie podstawowych nauk.

Jak zawsze, nie ma przestępstwa dla pierwszego sprawcy pacittiya reguła, potwierdzająca punkt, o którym wspomnieliśmy wcześniej: kiedy pacittiya został ustanowiony, Garudhamma nie istniała.

Garudhamma 3

Co dwa tygodnie mnisi powinni oczekiwać od mnicha dwóch rzeczy sangha: przesłuchanie dotyczące uposatha [przestrzeganie] i zbliżanie się do nauczania.

To jest identyczne z Mahaviharavasin bhikkhunih pacittiya 59. Tam historia pochodzenia jest jedynie formacją wsteczną od reguły. Tym razem narzekają mnisi. The Dharmaguptaka winaja Historia pochodzenia mówi, że zakonnice słyszały, że Budda ustanowił zasadę wymagającą nauczania co dwa tygodnie.⁷¹ Tuż poniżej to samo powiedziano o wymogu zaproszenia na koniec rezydencji deszczowej.⁷² Oczywiście zatem zasady te nie mogły zostać ustanowione na początku zakonu bhikkhuni. Jak zawsze potwierdza się to, gdy tekst mówi, że nie ma przestępstwa dla pierwszego sprawcy.

Ta zasada, podobnie jak poprzednia, miała na celu zapewnienie właściwej edukacji mnichom: dotyczy tego, co mnisi powinni robić dla mniszek. Widzieliśmy już, że był to jeden z powodów okazania szacunku mnichom, aby powrócili, by nauczać.

Istnieje odpowiednia zasada w mnichach pacittiya 21.⁷³ Zostało to zainspirowane przez sześcioosobową grupę, która dla zysku poszła uczyć mniszki. Ale już po trochę Dharma rozmawiać, resztę dnia spędzili na frywolnych pogawędkach. Zapytany przez Budda czy nauka była skuteczna, mniszki skarżyły się na zachowanie mnichów (jak pokazano poniżej, jest to tylko jedno z wielu miejsc, które pokazują, że bhikkhuni byli całkiem w stanie krytykować mnichów, pomimo Garudhamma to najwyraźniej zabrania upomnienia). The Budda następnie ustanowił zasadę zapewniającą, że mnich, który miał nauczać mnichów, był kompetentny, szczególnie zauważając, że musi on również być lubiany i akceptowany przez mnichów.⁷⁴

Różne Vinayas bardzo różnią się tym, co rozumieją jako „nauczanie” w tym kontekście. Winajowie z grupy Vibhajjavada⁷⁵ i Puggalavadah ⁷⁶ zgadzam się na zdefiniowanie „nauczania” jako garudhamma. Najwyraźniej najbardziej budującą rzeczą, jaką ci Vinayowie mogą sobie wyobrazić dla mnichów, jest to, że ciągle im mówi się, jak muszą być służalczym wobec mnichów. Według pali, tylko wtedy, gdy bhikkhuni już trzymają garudhamma czy mają być nauczani czegokolwiek innego. Bhikkhuni, którzy nie trzymają się linii, mają swoje dostęp do Dharma wiedza wyłączona. Jednak Mahasanghika winaja mówi, że instrukcja powinna dotyczyć Abhidhammy lub winaja;⁷⁷ dotychczasowy Mulasarvastivadah mówi, że powinno to dotyczyć etyki, samadhi i mądrości;⁷⁸ oraz Sarvastiwadah Gautami Sutra mówi, że mnisi mają uczyć się „Sutry, winajai Abhidhamma”.⁷⁹ Jako przykład poprawnego nauczania Lokuttaravāda podaje słynny werset znany jako „Ovāda Panimokkha”:

Mnich powinien wtedy poinformować mnichów, że mają przedyskutować tę naukę. Kto chce, może zostać i posłuchać. We wszystkich tych przypadkach oczekuje się, że mnisi uzyskają pełne wykształcenie, nie tylko w zakresie podstaw etykiety, ale także subtelnych i zaawansowanych szczegółów filozofii buddyjskiej.

Gdybyśmy potraktowali tę regułę dosłownie, zgodnie z interpretacją grupy Vibhajjavāda, spodziewalibyśmy się, że mnisi będą przychodzić do mniszek co dwa tygodnie i mówić im, aby pokłoniły się mnichom. Z pewnością ta ciągła działalność pozostawiłaby jakieś ślady w tekstach. Ale co mówią nam dowody? Nandakovada Suttle przedstawia Czcigodnego Nandakę udającego się na dwutygodniowe nauczanie mniszek.⁸¹ Kiedy tam dociera, mówi im, że będzie nauczał przez zadawanie pytań. Jeśli rozumieją, mają tak powiedzieć, jeśli nie rozumieją, mają to powiedzieć. Pełen szacunku sposób, w jaki wprowadza się nauki, podobny do Lokuttaravādy, przypomina nam, że miało to służyć mniszkom, a nie ich podporządkowaniu. Mniszki są zadowolone z tego sposobu nauczania, więc Nandaka przystępuje do szczegółowego wyjaśnienia sześciu zmysłów. Siostry są zachwycone, podobnie jak Budda: mówi Nandace, żeby wrócił i ponownie nauczał mniszki. Nandaka jest tak sprytny w nauczaniu mniszek, że został mianowany pierwszym w tej kategorii.

O ile mi wiadomo, jest to jedyny fragment w suttach palijskich, który przedstawia nawoływanie co dwa tygodnie. Inne okazje, kiedy mniszki były nauczane, obejmują czas, kiedy Ananda odwiedził mniszki i nie czekały na naukę, ale powiedziały mu o swoim sukcesie w satipaṭṭhanah medytacja.⁸² Innym razem nauczył czterech rzeczy, które należy porzucić: jedzenia, pragnienie, zarozumiałość i seks.⁸³ Przy innej okazji Ananda przypomina sobie, że zbliżył się do niego bhikkhuni o imieniu Jatilagahiya, nieznany gdzie indziej. Pyta go o samadhi, które nie jest ani sprowadzone na manowce, ani sprowadzone z powrotem, nie jest aktywnie ograniczane, wolne, stabilne, zadowolone, bez niepokoju: czym jest ten owoc? Ananda odpowiada, że ​​jest to owoc przebudzonej wiedzy.⁸⁴ Innym razem Mahākassapa naucza mniszki, temat nie jest określony, ale jest to „rozmowa o”. Dharmaraczej niż winaja.⁸⁵

To jedyne przykłady, jakie mogę znaleźć w suttach palijskich, dotyczące mnichów uczących mniszek, a garudhamma są wyraźnie nieobecne. Wydawałoby się więc, że Mulasarvastivadah zachowuje najbardziej rozsądną tradycję w tej kwestii: bhikkhuni mają być nauczani etyki, samadhi i mądrości. Kiedy ta definicja napomnienia zostanie zmieniona na ósmą, garudhamma, zasada mająca na celu zapewnienie wsparcia dla edukacji bhikkhuni staje się trywialna, jeśli nie represyjna.

Jest to jeden przypadek, w którym kontekst kulturowy jest wyraźnie istotny. Tradycyjne kultury zwykle niewiele zapewniają kobietom edukacji, a niektóre, jak niektóre pisma bramińskie, tego zabraniają. Nawet dzisiaj zakonnice w wielu tradycyjnych krajach buddyjskich są często niepiśmienne i niewykształcone. Tak więc reguła ta może być postrzegana jako „akcja afirmatywna” zapewniająca, że ​​mnisi podzielą się swoją wiedzą z mnichami.

Nie trzeba podkreślać, że okoliczności kulturowe zmieniły się dramatycznie. W wielu krajach poziom wykształcenia kobiet jest równy poziomowi wykształcenia mężczyzn. W naszym klasztorze mnisi z trudem zdobywają między sobą stopień wyższego stopnia, podczas gdy większość mniszek ma tytuł magistra lub doktora. Naleganie na utrzymanie starych norm edukacyjnych w takim środowisku jest oczywiście niewłaściwe. Reguła byłaby lepiej sformułowana w kategoriach niepłciowych: ci członkowie sangha którzy mają wykształcenie i wiedzę, powinni podzielić się tym z mniej szczęśliwymi członkami sangha. W kontekście Budda pracował, podział na wykształconych i niewykształconych pokrywałby się w dużej mierze z linią mężczyzn i kobiet; aw przypadku mnichów niewykształconych można było oczekiwać, że będą pobierać naukę od innych mnichów, co było trudne dla społeczności poszczególnych mniszek. W każdym razie, bez względu na to, co można by sądzić, że ta zasada powinna oznaczać, w rzeczywistości zakonnice zajmą należne im miejsce równości na polu buddyjskiej edukacji.

Garudhamma 4

Po wasamnisi powinni zaprosić [pavaranah] obie Sanghi dotyczyły trzech rzeczy: [nieprawidłowych uczynków, które były] widziane, słyszane lub podejrzewane.

Ta zasada odnosi się do pavaranah Ceremonia, która odbywa się na zakończenie każdego odosobnienia deszczowego. Zamiast zwykłego uposathaThe sangha zbierają się w harmonii i zapraszają się nawzajem o upomnienie dotyczące wszelkich złych uczynków, które mogą wymagać przebaczenia. To sposób na oczyszczenie powietrza wśród osób żyjących w bliskiej społeczności. Mnisi wykonują tę ceremonię między sobą, ale oczekuje się, że bhikkhuni zrobią to zarówno w obecności mnichów, jak i mnichów.

Połączenia Garudhamma jest odpowiednikiem Mahaviharavasin bhikkhunih pacittiya 57. Echa historii pochodzenia pacittiya 56. Ponownie, zasada została ustanowiona w odpowiedzi na skargi bhikkhuni. Nie jest przestępstwem, jeśli szukają, ale nie mogą znaleźć [bhikkhu sangha zaprosić].

Oprócz jego włączenia do pacittiyas, zasada ta znajduje się również w Bhikkhunikkhandhaka, wraz z różnymi przypadkami i opisem procedury.⁸⁶ Podano inną historię pochodzenia; ale tym razem Budda deklaruje, że należy postępować „zgodnie z regułą”. Jest to skrótowe zdanie odwołujące się do już ustalonej reguły, w tym przypadku przypuszczalnie pacittiya.

Ta zasada ustanawia związek między dwiema Sanghami, oparty na pokorze proszenia o przewodnictwo. Występuje tylko raz w roku i zwykle jest traktowany w sposób formalistyczny. Liczy się nie tyle sama ceremonia, ile nastawienie umysłu, które ona rodzi. Chociaż zasady w ich obecnym kształcie są wyraźnie niezrównoważone, nadal nie ma zasady, która uniemożliwiałaby mnichom zapraszanie mnichów do ich upominania.

Garudhamma 5

Przekraczając [ciężką obrazę], bhikkhuni musi przejść manattah pokuta za pół miesiąca przed obiema Sanghami.

Nie jest to uwzględnione w pacittiyas. Samo przewinienie umieściłem tutaj w nawiasach kwadratowych, ponieważ istnieją zasadnicze różnice między tradycjami. To ważne stwierdzenie, ponieważ występ manattah jest poważną i niewygodną karą, polegającą na czasowym zawieszeniu w statusie, wykluczeniu z normalnych zajęć, wymagającym sangha 20 na rehabilitację. Normalnie manattah jest procedura rehabilitacji dla sanghadisesah, która jest drugą najpoważniejszą kategorią wykroczeń. Jednakże Mahaviharavasin mówi tutaj, że bhikkhuni musi spełniać manattah jeśli naruszyła 'Garudhamma': zatem ta zasada wydaje się mówić, że garudhamma są równoważne wagowo do sanghadisesas. Pod tym względem Lokuttaravāda zgadza się,⁸⁷ tak jak Puggalavada.⁸⁸ Ale Dharmaguptaka,⁸⁹ Mahiśasaka,⁹⁰ Sarvastiwadah,⁹¹ i Mulasarvastivadah⁹² Wszyscy Vinayas mówią w tej regule, że bhikkhuni powinien wykonywać manattah jeśli popełni a sanghadisesah. Zasady te nie mówią nic o postępowaniu dyscyplinarnym wobec osoby, która naruszyła garudhamma. Z drugiej strony Mahasanghika wymienia oba: sanghadisesah i Garudhamma.⁹³ Dodatkowo dwa inne (prawdopodobnie Sarvastiwadah) Suttle wersje tej historii, Gautami Sūtra w MĀ 116 i T 60,⁹⁴ również powiedzieć sanghadisesah. Jeden Suttle o niepewnej przynależności mówi po prostu „przestępstwo”. zasady”, bez dalszych wyjaśnień.⁹⁵ Tak więc przytłaczająca waga tradycji mówi o tym, że bhikkhuni muszą zostać zrehabilitowani z sanghadisesas przed obiema wspólnotami, co jest normalną sytuacją dla zakonnic w sanghadisesah procedura. Ważną konsekwencją tego wniosku jest to, że nie było kary za złamanie a garudhamma, jak sugeruje fakt, że pacittiya zasady często dotyczą tego samego podłoża, co garudhamma.

Jest kilka miejsc w winaja które wspominają bhikkhuni, który naruszył Garudhamma, a kto w związku z tym musi przejść? manattah.⁹⁶ Na pierwszy rzut oka wydaje się to potwierdzać manattah jest rzeczywiście odpowiednią karą za Garudhamma. Ale bliższe przyjrzenie się prowadzi do przeciwnego wniosku. W Vassūpanāyikakkhandhaka podana jest lista powodów, dla których bhikkhuni może prosić o przybycie mnichów, nawet jeśli jest to odwrót deszczów. Należą do nich, jeśli jest chora, odczuwa niezadowolenie itp. Jednym z powodów jest to, że naruszyła Garudhamma i musi zrobić manattah.⁹⁷ Ale chociaż nasz fragment ewidentnie dąży do kompletności, nie ma wzmianki o przypadku, w którym bhikkhuni wpadł w sanghadisesah i wymaga mnichów na manattah. To rażące pominięcie można by łatwo wytłumaczyć, gdyby: Garudhamma został zastąpiony przez sanghadisesah.

Rzeczywiście, użycie Garudhamma tutaj dla mnichów jest tylko kopia fragmentu, kilka akapitów wcześniej, który stwierdza, że ​​mnich, który wpadł w Garudhamma musi zrobić parivasah pokuta, która jest standardową procedurą dla mnicha, który popadł w a sanghadisesah wykroczenie.⁹⁸

To użycie powtarza się od czasu do czasu w niepowiązanych winaja fragmenty, w których odnosi się do mnichów. Na przykład istnieje przypadek, w którym upajjhaja (mentor) przekroczył Garudhamma i zasługuje na próbę.⁹⁹ Tu ponownie, Garudhamma oczywiście odnosi się do a sanghadisesah.

Wydaje się, że Garudhamma w tym sensie jest terminem nietechnicznym, który czasami zastępuje sanghadisesah; użycie prawdopodobnie wypadło z łask wraz z pojawieniem się bardziej specjalistycznego użycia Garudhamma odnieść się do ośmiu zasad szacunku dla bhikkhuni. Ale to by wyjaśniało, dlaczego istnieje niejednoznaczność w garudhamma się co do znaczenia tego terminu.

Garudhamma 6

Stażysta musi trenować przez dwa lata w sześciu zasady przed ubieganiem się o pełne święcenia (upasampada) z obu Sangh.

Jest to paralela do Mahaviharavasin bhikkhunih pacittiya 63. Historia pochodzenia mówi o zakonnicach, które wyświęcały bez szkolenia, a zatem były niewykwalifikowane i niewykształcone. Dobrzy mnisi narzekali, więc Budda ustanowił dwuletni okres szkolenia. Chociaż wszystkie szkoły przewidują podobny dodatek szkoleniowy, różnią się one znacznie pod względem treści „sześciu zasad”.¹⁰⁰ W Garudhamma sam sześć zasad jest nieokreślonych. Skoro nie są to zwykła grupa, pojawiająca się nigdzie, ale w tym kontekście, skąd zakonnice mogły wiedzieć, o co chodzi? Oczywiście, ustanowienie garudhamma był zależny od wyjaśnienia podanego w bhikkhuni pacittiya vibhanga, a zatem nie mogło się zdarzyć na początku bhikkhuni sangha.

Jeśli ta zasada była naprawdę przestrzegana, jak zwykle rozumiano w Garudhamma historia, wyświęcenie byłoby niemożliwe. Zakonnice muszą szkolić się przez dwa lata, a następnie otrzymać święcenia; ale jeśli wszyscy są praktykantami, od kogo mogą otrzymać święcenia? Ta zasada wyraźnie zakłada istnienie bhikkhuni sangha, oraz rozwiniętą procedurę święceń, z których żadna nie jest możliwa, jeśli zasada została naprawdę ustanowiona na początku bhikkhuni sanghaistnienie.

Historyczne pochodzenie tej zasady przyjrzymy się dokładniej w rozdziale 7.

Garudhamma 7

Bhikkhuni nie powinni w żaden sposób znieważać lub znieważać mnichów.

Odpowiednik Mahaviharavasin bhikkhunih pacittiya 52. Historia pochodzenia znajduje się w Vesāli. Umiera starszy z grupy sześciu zakonnic. Robią kolumna dla niej i odprawić hałaśliwy rytuał żałobny. Preceptor Upāli, Kappitaka, który mieszkał na cmentarzu, był zirytowany tym dźwiękiem i rozbił kolumna na kawałki — można by pomyśleć, że to niesmaczna przesadna reakcja. W każdym razie grupa sześciu sióstr mówi: „Zniszczył nasze” kolumna— zabijmy go!' Kappitaka ucieka z pomocą Upāli, a mniszki wykorzystują Upāli, prowokując w ten sposób nie zasadę zakazującą hałaśliwych pogrzebów, niszczenia stup czy usiłowania zabójstwa, ale zakaz znęcania się nad mnichami. Inni Vinayas opowiadają historię inaczej. I znowu, koniec reguły precyzuje, że pierwotny przestępca nie popełnił przestępstwa.

Ta historia pochodzenia jest bardzo interesująca i została wykorzystana przez Gregory'ego Schopena w jego eseju „The Suppression of Nuns and the Ritual Murder of Their Special Dead in Two Buddhist” Klasztorny Kody”,¹⁰¹ esej, który dostarcza prawie tyle, ile obiecuje tytuł. Należy zauważyć, że obraźliwa krytyka kogokolwiek przez mnich lub zakonnica jest już objęta bhikkhu pacittiya 13, co wydaje się czynić tę zasadę zbędną.

Ta zasada jest podobna do następnej i najwyraźniej tradycja Mahāsanghika/Lokuttaravāda doprowadziła do rozpadu tych dwóch elementów i stworzyła dodatkowy Garudhamma aby uzupełnić ósemkę: mnisi powinni otrzymać najlepsze mieszkanie i jedzenie. Ten rozwój jest typowy dla generalnie późnego charakteru tych Vinayas.¹⁰²

Garudhamma 8

Od tego dnia bhikkhuni nie mogą krytykować mnichów; nie zabrania się mnichom krytykować bhikkhuni.

Wydaje się, że ta zasada nie ma odpowiedników w pacittiyas jakiejkolwiek szkoły. Wydaje się również, że nie ma go w garudhamma ukończenia Mulasarvastivadah, chyba że to jest ich Garudhamma 5.¹⁰³ Znajduje się jednak w garudhamma w większości Vinay, jak również w Sutrze Sarvastivādin Gautami.¹⁰⁴

Słowem operacyjnym jest tutaj vacanapatha, które przetłumaczyłem jako „krytykować”. Często interpretuje się to jako „uczyć”, a w Tajlandii i innych miejscach przyjmuje się, że bhikkhuni nigdy nie może nauczać mnich. Ale to nie ma żadnych podstaw. Trudno mi uwierzyć, że jakikolwiek palijski uczony mógłby tak naprawdę pomyśleć vacanapatha oznaczało „nauczanie”, ponieważ nigdy nie jest używane w ten sposób.

Etymologia na niewiele się tu przyda: Vacana oznacza „mowa” i ścieżka dosłownie jest „ścieżką”, stąd „sposobami mówienia”.

Ale użycie jest jasne i spójne i pozwala nam łatwo zrozumieć znaczenie Garudhamma. Vacanapatha pojawia się tylko w kilku fragmentach, z których najczęstszym jest lista rzeczy, które są trudne do zniesienia. Oto typowy przykład z winaja:

"Mnisi, osoby poniżej 20 roku życia nie są w stanie zaakceptować zimna, upału, głodu, pragnienia, kontaktu z muchami, komarami, wiatrem i słońcem, pełzającymi rzeczami, obraźliwymi i krzywdzącymi wakanapatia, powstały bolesne cielesne uczucia, które są ostre, dręczące, przeszywające, nieprzyjemne, nieprzyjemne, śmiertelne; nie jest typem, który może znieść takie rzeczy.¹⁰⁵

Podobne użycie można znaleźć na przykład w Lokuttaravāda winaja, gdzie Paccekabuddha jest maltretowany podczas pobytu w jałmużnie.¹⁰⁶

W Kakacūpamie Suttle,¹⁰⁷ dotychczasowy mnich Moḷiya Phagguṇa został oskarżony o zbytnie obcowanie z mnichami, do tego stopnia, że ​​za każdym razem, gdy ktoś ich krytykował (awabhasati) był zły i zaatakował tego, który krytykował. Później, Suttle wyjaśnia pięć wakanapatiasłysząc, co należy starać się praktykować lojalną życzliwość: wakanapatia które są terminowe lub przedwczesne; prawda lub nieprawda; łagodny lub szorstki; związany z dobrem lub nie; wypowiedziane z sercem pełnym miłości lub z wewnętrzną nienawiścią. Struktura Suttle wyraźnie odnosi się do nich wakanapatia wracając do początkowej krytyki, która tak zdenerwowała Moḷiya Phagguṇę, więc mamy prawo zrównać vacanapatha w awabhasati, czyli krytyka.

Sformułowanie tego Garudhamma w Lokuttaravāda / Mahāsaṅghika wzmacnia skojarzenie z tym Suttle. Ta zasada jest trochę myląca, ponieważ ta szkoła nie ma swojego odpowiednika Garudhamma zakazanie bhikkhuni nadużywania mnichów. Wydaje się raczej, że zrzucili tę zasadę na obecną, więc podczas gdy sformułowanie reguły wydaje się dotyczyć krytyki, wyjaśnienie dotyczy bardziej agresywnie nadużyć:

"Mnichowi nie wolno agresywnie mówić do mnicha: „Ty brudny mnich, jesteś głupi mnich,¹⁰⁸ jesteś dziecinny mnich,¹⁰⁹ jesteś nikczemny,¹¹⁰ skorumpowany, nieinteligentny niekompetentny!

Sama zasada, w wyraźnym odróżnieniu od pali, mówi, że mnichowi nie wolno krytykować mnicha za to, co jest prawdziwe lub nieprawdę (bhūtena va abhūtena vah), podczas gdy mnichowi nie wolno krytykować mnicha za to, co jest nieprawdą, ale może krytykować to, co jest prawdą. Terminy „prawda lub nieprawda” wyraźnie łączą się z Kakacūpamą Suttle.¹¹¹ Podczas gdy sformułowanie reguły wyraźnie dyskryminuje mnichów, wyjaśnienie reguły łagodzi to, ponieważ faktyczne wyjaśnienia tego, w jaki sposób mnisi i mniszki mają dokonywać wzajemnej krytyki, są w rzeczywistości takie same. Obydwu wolno upominać bliskiego krewnego w łagodny i zachęcający sposób, ale nie wolno używać obraźliwego języka.¹¹²

Kompletujemy wszystkie dokumenty (wymagana jest kopia paszportu i XNUMX zdjęcia) potrzebne do vacanapatha, występuje dość rzadko, użycie jest spójne i istotne w Garudhamma kontekst. Jest to coś, czego głównym aspektem jest to, że trudno jest
wytrzymać; zatem wydaje się, że jest silniejszy niż „upomnienie”. Z drugiej strony można to zrobić uczciwie i uprzejmie, więc jest słabsze niż „nadużycie”. To usprawiedliwia mój wybór renderowania jako „krytyki”.

Najbardziej ciekawy jest fakt, że zasada ta zaczyna się od słów „od dzisiaj…”. To jest jedyne Garudhamma być sformułowane w ten sposób. Trudno to zrozumieć bez zaakceptowania sugestii, że: przed tym czasem bhikkhuni wolno było upominać mnichów. Ale oczywiście, jeśli tak było, to musieli być bhikkhuni, którzy upominali, więc ponownie historia pochodzenia Mahapajāpati nie może reprezentować dosłownej historii. Nie ma jednak wzmianki o „od tego dnia” w Dharmaguptaka,¹¹³ Mahiśasaka,¹¹⁴ or Sarvastiwadah.¹¹⁵

Mahasanghika skraca historię prośby Mahapajapati, a następnie poprzedza szczegółowy opis garudhamma poprzez posiadanie Budda oświadczają, że: 'Od tego dnia Mahāpajapati siedzi na czele bhikkhuni sangha: więc należy o tym pamiętać.¹¹⁶ To znowu wydaje się bardzo niezwykłe, bez precedensu, o którym wiem w mnichach winaja. Który siedział na czele mnicha sangha przed tym? Gdyby Mahapajapati była pierwszą bhikkhuni — jak głoszą tradycje, w co jednak nie wierzę — to można by przypuszczać, że zawsze siedziała na czele mnichów.

Główne stanowisko Sut i winaja na upomnieniu jest to, że upominający powinien być postrzegany jako klejnot; należy zawsze za nimi podążać i nigdy nie odchodzić. Dwójka aniyata zasady znalezione w mnichach panimokkhas ustanowić protokół umożliwiający godnej zaufania świeckiej uczennicy wniesienie oskarżenia o poważne wykroczenie przeciwko mnichowi, co musi zostać zbadane przez sangha i nałożona odpowiednia kara. Ten protokół został ustanowiony tylko dla świeckich uczennic, a nie dla mężczyzn. Czy mamy wierzyć, że Budda wprowadził jedną regułę popierającą napomnienie przez świeckie kobiety, a drugą zabraniającą jej przez zakonnice?

sanghadisesah 12 ustanawia surową karę dla bhikkhu lub bhikkhuni, którzy odmawiają upominania, mówiąc: 'W ten sposób wzrasta w naśladowaniu Zrealizowanego, to znaczy poprzez wzajemne upominanie i wzajemną rehabilitację'.¹¹⁷ Garudhamma 8 bezpośrednio temu zaprzecza i stoi w smutnym kontraście z szerokim nurtem nauk buddyjskich na temat upomnienia.

Niemniej jednak, chociaż nie możemy etycznie zgodzić się z tą zasadą w żadnej formie, możliwe jest, że jej pierwotne znaczenie było znacznie bardziej ograniczone. Widzieliśmy, że mnisi mieli co dwa tygodnie zwracać się do mniszek z prośbą o nauczanie i że powinno to być postrzegane jako aktywny środek zapewniający mniszkom wykształcenie. Kiedy przybyli do mnichów, zrobili to jako studenci. Być może mnisi, jeśli dowiedzieli się o wykroczeniach mnichów, mieli formalnie poinformować o nich mnichów i opuścić mnichów, aby zastosowali własne środki dyscyplinarne. Może się więc zdarzyć, że zasada ta miała mieć zastosowanie wyłącznie do procedury formalnej w ramach sangha, dzięki czemu doświadczeni mnisi mogli zwrócić uwagę mniszek na niezbędne sprawy. Gdyby mnisi byli tak pozbawieni skrupułów, że nie wyjaśniali swoich przewinień zgodnie z wymaganiami co dwa tygodnie uposatha, to wskazywałoby, że nie mieli właściwej postawy koniecznej do przyjęcia nauki.

Wydaje się, że niewiele jest dowodów na to, że społeczności buddyjskie na przestrzeni dziejów uważały, że mnich nie powinien nauczać lub nawet słusznie krytykować mnicha. W innym miejscu zebrałem serię historii, które przedstawiają zakonnice jako krytykę mnichów na różne sposoby, i nigdzie ta zasada nie jest podnoszona.¹¹⁸ Chociaż nie wszystkie te historie są ściśle historyczne, mówią nam o tym, jak buddyjscy mnisi interpretowali zasady w różnym czasie. Biorąc pod uwagę naturę rzeczywistych relacji między grupami ludzi, zasada zakazująca upominania mnichów przez mnichów nigdy nie mogła być niczym innym niż martwą literą. To, że księgi zasad opowiadają inną historię, nie jest zaskakujące. Księgi zasad, starożytne i współczesne, mówią nam, czego chcieli twórcy zasad, a nie co faktycznie zostało zrobione. Być może bardziej niezwykłe jest to, że nie mogę znaleźć ani jednego przykładu, w którym zakonnica byłaby krytykowana lub karana za upomnienie mnich. Wniosek wydaje się nieunikniony, że albo ta reguła była obcą interpolacją, albo jej pierwotny zakres był bardzo wąski. W każdym razie, główny nurt tradycji mówi nam, że bhikkhuni może nauczać, napominać lub upominać mnicha w sposób łagodny i uprzejmy. Czyniąc to, będzie nie tylko zachowywać literę i ducha winaja, będzie wypełniać swoją praktykę właściwej mowy jako część szlachty ośmiopasmówka.

Garudhammy — ocena

Mając na uwadze nasze poważne zastrzeżenia co do zasad dotyczących pokłonów i napomnień, te „ciężkie zasady” nie są aż tak ciężkie. Są to albo proste zasady dobrych obyczajów, albo procedury zapewnienia właściwego wychowania i wsparcia dla sióstr. Z pewnością nie są one przywilejem dominacji mniszek przez mnichów. Zakonnice mogą polegać na własnej dyskrecji w podejmowaniu większości codziennych wyborów dotyczących stylu życia: jak budować swoje klasztory; kiedy iść po jałmużnę; jak zorganizowany jest dzień; Co medytacja do
realizować; i tak dalej.

Połączenia garudhamma zapewnić punkty kontaktowe między bhikkhu i bhikkhuni Sanghas w key winaja węzły: upasampada, sanghadisesah, pavaranah, wasa, uposatha. Żadna z tych okazji nie daje mnichom upoważnienia do kontrolowania mnichów. Zarówno mnisi, jak i bhikkhuni podlegają nadrzędnej władzy winajai winaja określa, co dzieje się w tych momentach. Nie ma w tym żadnej władzy dowodzenia, tylko wspólna odpowiedzialność za szanowanie i przestrzeganie winaja.

Połączenia winaja jest systemem etycznym wymagającym dojrzałej i odpowiedzialnej współpracy członków sangha. Z reguły żadna jednostka nie ma władzy nad innymi. I tak, kiedy winaja Pomija przyznanie bhikkhus władzy dowodzenia mnichami, stanowi jasne oświadczenie, które wyraźnie przekracza normy starożytnej kultury indyjskiej.¹¹⁹

Jest jednak jeden fragment w Bhikkhunikkhandhaka, który wydaje się przyznawać tę moc dowodzenia, zwłaszcza gdyby przeczytać go w angielskim tłumaczeniu IB Hornera. Mnisi mają zakaz zatrzymywania mnichów uposatha, pavaranah, od robienia savacanija, od anuvada,¹²⁰ od rozstania się, krytykowania i przypominania [mnichom o ich błędach]. Jednakże mnisi mogą robić wszystkie te rzeczy mnichom. Oczywiście ten fragment jest dyskryminujący i trudno sobie wyobrazić, jak mógłby mieć zastosowanie w praktyce. Lista czynów jest zapasem i jest częścią rzeczy zabronionych dla mnicha, który przeszedł różne formalne czynności, takie jak (tajjaniyakamma),¹²¹ zależność (nissayakamma), wydalenie (pabbājaniyakammah) lub zawieszenie (ukkhepaniyakamma).¹²²

Niestety Horner zdecydował się na renderowanie savacanija jako „polecenie” i anuvada jako „władza”.¹²³ Ale kiedy przyjrzymy się bliżej, te tłumaczenia są albo niepoprawne, albo w najlepszym razie mają ograniczone zastosowanie. Savacaniyah tylko wydaje się występować w tym kontekście i nigdy nie jest wyjaśnione w tekście. Komentarz mówi jednak, że to mowa ma na celu powstrzymanie mnicha przed opuszczeniem klasztoru, dopóki spór nie zostanie rozstrzygnięty, lub wezwanie mnicha, aby udał się razem w celu znalezienia winaja eksperta do rozstrzygnięcia sprawy.¹²⁴ Nie jest dla mnie jasne, czy opinia komentarza o znaczeniu savacanija należy podążać, ponieważ wydaje się prawdopodobne, że jest to po prostu kolejny termin odnoszący się do „krytyki” lub „nagany”, a nie konkretnie obejmujący pojęcie „nakazu”. Nie ma potrzeby odwoływać się do komentarza w celu zdefiniowania anuvada, ponieważ jest to jeden z czterech rodzajów „kwestii prawnych”, gdzie mówi się, że jest „cenzurą” (anuvada) dotyczące wady cnoty, zachowania, poglądów lub środków do życia.¹²⁵ Żaden z tych przypadków nie ma nic wspólnego z ogólną władzą „dowództwa” lub „władzy”. Mają one raczej zastosowanie w konkretnym, ograniczonym kontekście powstałych problemów prawnych.

Wracając do procedur opisanych w garudhammy, musimy pamiętać, że chociaż są one znaczące winaja procedury, nie zdarzają się one bardzo często. Upasampada zwykle zdarza się raz w życiu mnicha; sanghadisesah zdarza się rzadko, jeśli w ogóle, w karierze większości zakonników; pavaranah i wasa zdarzają się raz w roku; uposatha jest raz na dwa tygodnie.

Biorąc te zasady za punkt wyjścia, większość pisarzy doszła do wniosku, że bhikkhuni winaja generalnie dyskryminuje zakonnice. Ale bliższe spojrzenie pokazuje, że tak nie jest. Tak, zakonnice mają znacznie więcej zasad. Ale wiele z tych zasad jest wymaganych również dla mnichów, z wyjątkiem tego, że nie są one uwzględniane w panimokkha, więc pojawienie się dodatkowych reguł jest w dużej mierze iluzoryczne. Tak jest na przykład w regulaminie święceń. Lub weź panidesaniyasu, gdzie cztery zasady dla mnichów zostały rozszerzone do ośmiu dla mniszek. Ale te osiem to po prostu zakaz proszenia o osiem rodzajów dobrego jedzenia, z wyjątkiem choroby. Podobne zasady obowiązują w innych miejscach mnichów. Ale mnisi panidesaniyasu nie wydają się dotyczyć mnichów. Tak więc, podczas gdy mnisi wydają się mieć więcej panidesaniyasu, w praktyce mają mniej.

Ważniejsze są sanghadisesas 3 i 4, które są poważnymi wykroczeniami za wulgarną mowę. Bhikkhuni nie mają żadnych odpowiadających im zasad. Zamiast tego jest specjalny paradżikah obraza dla bhikkhuni za sprośne rozmowy z mężczyzną; ale w tym przypadku zarówno bhikkhuni, jak i mężczyzna muszą być przytłoczeni pożądaniem, co zakłada znacznie bardziej zaawansowany etap rozwoju intymnego związku. Z drugiej strony mnich może wpaść w a sanghadisesah po prostu poprzez bezceremonialny lubieżny komentarz sprowokowany przez pożądanie. Innym przykładem jest pierwszy mnich sanghadisesah, na masturbację, która jest traktowana znacznie łagodniej jako pacittiya w zakonnicach winaja.

Niektóre z zasad bhikkhuni, które są rozumiane jako drakońskie, mogą być kwestionowane na podstawie dowodów tekstowych. Widać to wyraźnie na przykład w naszej dyskusji na temat sanghadisesah przepis dotyczący podróży dla zakonnicy.¹²⁶

Oprócz tego istnieje kilka innych zasad, które dotyczą szczególnie kobiecych kwestii, takich jak ciąża i higiena menstruacyjna. Inni dbają o bezpieczeństwo i edukację sióstr.

Co więcej, kilka zasad mnichów nie dotyczy wyzysku, ale ochrony mniszek. Na przykład, obrazą dla mnicha jest traktowanie mnicha jak służącego, zmuszanie go do szycia i prania szat i tak dalej. Zniewagą dla mnicha jest również przyjmowanie pokarmu od mnicha, co było spowodowane trudnościami kobiet w zdobyciu jałmużny. Co ciekawe, wiele nowoczesnych Therawada zakonnice spędzają większość dnia na gotowaniu, robieniu zakupów, sprzątaniu, szyciu i praniu dla mnichów. Pomimo deklarowanego zaangażowania mnichów w winajai upieranie się, że to jest prawdziwy powód sprzeciwiania się bhikkhuni, z jakiegoś powodu większość mnichów nie wydaje się postrzegać tego jako problemu. Jednak nie zawsze tak jest, ponieważ niektórzy szanowani nauczyciele Theravādin, tacy jak Ajahn Chah, upierali się, że mnisi faktycznie stosują te zasady, a nie traktują Mae Chis (osiem przykazanie zakonnice) jako służba domowa. Taka troska o dobro sióstr to znak, że wyważona perspektywa czwórki sangha nie jest całkowicie stracone dla Therawadai że ruch w kierunku równości mógł już się rozpocząć.

Zdobądź książkę Bhikkhu Sujato Studia Bhikkuni Vinayi

⁵⁰ Np. pali winaja 1.68: … lahukah apattih na janati, garukah apattih na janati …

⁵¹ Pali winaja 2.162.

⁵² Pali winaja 2.161-2.

⁵³ Zobacz FRAUWALLNER,Najwcześniej winaja, s. 122-3 dla odniesień.

⁵⁴ T22, № 1428, s. 940, b1:

⁵⁵ T22, № 1428, s. 940, b7:

⁵⁶ T22, № 1421, s. 121, a25:

⁵⁷ T23, № 1435, s. 242, c13-17: 有三人不如。何等三。一切未受大戒人。不如受大戒 人。一切下座不如上座。一切受事說非法人雖作上座。不如下座。不受事人說如 法者。 一切 受 大戒人。 勝不 受 戒人。 一切 上 座勝 下座。 佛勝眾聖

⁵⁸ T22, № 1425, s. 446, c2-3:

⁵⁹ Nawiasem mówiąc, chociaż czasami mówi się, że ta zasada to „Therawadazasada, „[Yogacara] Bodhisattwa WskazaniaMówi się, że nie należy oddawać szacunku ani kobiecie, ani osobie świeckiej. T40, № 1814, s. 683, c15-16:

⁶⁰ To wyjaśnienie wywodzi się z ludowej etymologii łączącej pacittiya w pacati, gotować. Niestety ta gra słów bywa interpretowana dosłownie, a uczniowie są informowani, że jeśli się zepsują pacittiya zasady spłoną w piekle. Nie trzeba dodawać, że w pierwszych tekstach nie ma śladu takiej idei.

⁶¹ Sarvastiwadah winaja, bhikkhuni pacittiya 103 (T23, № 1435, s. 324, b29-c22).

⁶² SN 16.11/ SĀ 1144/ SĀ2 119.

⁶³ HEIRMANNA, Zasady dla zakonnic, p. 955.

⁶⁴ Mahiśasakah winaja, bhikkhuni pacittiya 179 (T22, № 1421, s. 97, c20-28).

⁶⁵ Pali winaja 2.183.

⁶⁶ MN 142.4.

⁶⁷ Pali winaja 2.258.

⁶⁸ JAINI, rozdział 6 #18. Yuktiprabodha, jak również nalegając na rytualne upokorzenie kobiet, twierdzi, że nie mogą one zostać oświecone z powodu ich rozwiązłej, wykrzywionej natury, a także nikczemnych nieczystości ich ciał, zwłaszcza menstruacji.

⁶⁹ Podkreślił to VAJIRAÑĀṆAVARORASA: „Chociaż mnisi podlegają już starożytnemu prawu zawartemu w winaja, muszą również podporządkować się władzy, która wywodzi się ze szczególnego i ogólnego prawa państwa”. Cyt. w MCDANIEL, s. 103.

⁷⁰ Napięcie między postępowym ruchem społecznym a konserwatywnymi siłami religijnymi jest negocjowane w różnych kontekstach prawnych. Na przykład, sekcja 1977 ustawy antydyskryminacyjnej Nowej Południowej Walii z 6 r. (zmieniona 2009 lipca 56 r.) zapewnia całkowite zwolnienie dla związków religijnych z przepisów antydyskryminacyjnych, które mają zastosowanie do wszystkich innych. Fakt, że takie zwolnienie zostało uznane za konieczne z prawnego punktu widzenia, oznacza, że ​​gdyby nie było, dyskryminujące praktyki Kościoła mogłyby zostać uznane za nielegalne i podlegać ściganiu. Oto odpowiednia sekcja.

§ 56 Organy religijne. Żadne z postanowień niniejszej ustawy nie ma wpływu na: (a) wyświęcanie lub mianowanie księży, duchownych lub członków jakiegokolwiek zakonu, (b) szkolenie lub kształcenie osób ubiegających się o święcenia lub mianowanie na księży, pastorów religii lub członków zakonu nakaz, (c) powołanie jakiejkolwiek innej osoby w jakimkolwiek charakterze przez ciało ustanowiony w celu propagowania religii lub (d) jakikolwiek inny akt lub praktyka ciało ustanowiony w celu propagowania religii, która jest zgodna z doktrynami tej religii lub jest konieczna, aby uniknąć szkodzenia podatności religijnej wyznawców tej religii.

⁷¹ HEIRMANNA, Zasady dla zakonnic, p. 869.

⁷² HEIRMANNA, Zasady dla zakonnic, p. 873.

⁷³ Pali winaja 4.49-53.

⁷⁴ Pali winaja 4.51: yebhuyyena bhikkhunīnaṁ piyo hoti manapo.

⁷⁵ Pali winaja 4.52; Dharmagupta T22, № 1428, s. 649, a1-2; Mahīśāsaka T22, № 1421, s. 45, c8.

⁷⁶ T24, № 1461, s. 670, c8-9.

⁷⁷ T22, № 1425, s. 346, a23-24.

⁷⁸ T23, № 1442, s. 798, b1.

⁷⁹ T01, № 26, s. 606, a17: . Wzmianka o Abhidhammie implikuje jej rozwinięty sens jako jednego z trzy kosze Tipiṭaki i stąd jest wyraźną oznaką spóźnienia.

⁸⁰ ROTH, s. 67 § 99.

⁸¹ MN 146/SĀ 276.

⁸² SN 47.10/ SĀ 615.

⁸³ AN 4.159/SĀ 564.

⁸⁴ 9.37.

⁸⁵ SN 16.10/ SĀ 1143/ SĀ2 118.

⁸⁶ Pali winaja 2.275.

⁸⁷ ROTH, s. 17 § 13.

⁸⁸ T24, № 1461, s. 670, c9-11.

⁸⁹ T22, № 1428, s. 923, b10-11.

⁹⁰ Według HEIRMANNA (Zasady dla zakonnic, s. 97-8 przypis 12) użyty tu w Mahīśāsace termin 麁惡罪 (T22, № 1421, s. 185, c27), choć niejednoznacznie oznaczający „ciężkie przestępstwo”, prawdopodobnie odnosi się do sanghadisesah.

⁹¹ T23, № 1435, s. 345, c10-12

⁹² T24, № 1451, s. 351, a20-22.

⁹³ T22, № 1425, s. 475, a8-13. HEIRMANN, Zasady dla zakonnic, p. 97-8.

⁹⁴ MĀ 116 jest Sarvastiwadah; T 60 ma niepewną afiliację, ale jest tak podobny, że może być alternatywnym tłumaczeniem tego samego tekstu.

⁹⁵ Zhong ben qi jing, T4, № 196, s. 158, c27-29: 七者比丘尼。自未得道。若犯戒律。 當半月詣眾中。首過自悔。以棄憍慢之態

⁹⁶ Np. pali winaja 2.279.

⁹⁷ Pali winaja 1.144: Idha pana, bhikkhave, bhikkhuni garudhammah ajjhāpanna hoti manattaraha.

⁹⁸ Pali winaja 1.143: Idha pana, bhikkhave, bhikkhu garudhammah ajjhāpanno hoti parivasaraho.

⁹⁹ Pali winaja 2.226. Sace upajjhayo garudhammah ajjhapanno hoti parivasaraho.

¹⁰⁰ 'Sześć Wskazania"(https://sites.google.com/site/sikkhamana/6rules). Zobacz dyskusję w rozdziale 7.10-18.

¹⁰¹ WYSZUKAJ, Mnisi buddyjscy i sprawy biznesowe, s. 329-359.

¹⁰² Zobacz moją „Mahasanghikę — najwcześniejszą” winaja? "
https://sites.google.com/site/sectsandsectarianism/

¹⁰³ ROCKHILL, s. 61, 62.

¹⁰⁴ Według HEIRMANN (s. 96, przypis 8) ta zasada jest nieobecna w Pali, Mahāsanghika, Lokuttaravāda i Sarvastiwadah Winaje. Tutaj jednak zbłądziła, ponieważ reguła ta znajduje się w większości lub we wszystkich tych tekstach.

¹⁰⁵ Pali winaja 4.130; por MN 2.18, AN ii.117, AN v.132 itd.

¹⁰⁶ ROTH, s. 132. Inne odniesienia w EDGERTON's Buddyjski hybrydowy słownik sanskrytu, Tom. 2, poniżej dur-agatah, p. 266.

¹⁰⁷ MN 21.

¹⁰⁸ ? Czytanie dostępna. HIRAKAWA przyjmuje znaczenie „lekarz” [szarlatan].

¹⁰⁹ Cūḷa = pali kuha mały; ale także tonsurę wykonywaną u chłopców w wieku 1-3 lat; patrz MONIER-WILLIAMS, s. 401.

¹¹⁰ Za ROTH, s. 23, przypis 22.6; z wyjątkiem tego, że źle zrozumiał następny termin mahala, dla których patrz STRONG, Legenda i kult Upagupta, s. 68-69.

¹¹¹ Rzeczywiście, biorąc pod uwagę podobieństwo tematów i rzadkie zaangażowanie mnichów w główny nurt Suttle, można by wybaczyć zastanawianie się, czy ta reguła faktycznie wywodzi się z tego Suttle.

¹¹² Zobacz HIRAKAWA, s. 82-83; ROTH s. 58-61 § 83-8.

¹¹³ T22, № 1428, s. 923, b6-7:

¹¹⁴ T22, № 1421, s. 185, c25-26:

¹¹⁵ T01, № 26, s. 606, a20-21:

¹¹⁶ T22, № 1425, s. 471, a27-28:

¹¹⁷ Wszyscy Vinayas zgadzają się w tej kwestii. Oto na przykład Dharmaguptaka: 如是佛 弟子眾得增益。展轉相諫。展轉相教。展轉懺悔 (T22, № 1429, s. 1016, c20-21).

¹¹⁸ „Jak zakonnice mogą skarcić mnichów”.
http://santifm.org/santipada/2010/how-nuns-may-scold-monks/

¹¹⁹ Brahmaniczne Dharmaśastry powtarzają prawie za każdym razem, gdy mówią o kobietach, że kobieta nigdy nie może być niezależna, że ​​zawsze musi być podporządkowana ojcu, mężowi czy synowi. Np. VaśIṣṭHA 5.1-2; BAUDHāYANA 2.2.3.44-45; VIṣṇU 25.12-13; INSTRUKCJA 9.2-3.

¹²⁰ Pali winaja 2.276: Tena kho pana samayena bhikkhuniyo bhikkhunah uposathah hapenti, pavarah hapenti, savacaniyam karonti, anuvādam pahapenti, okasah karenti, codenti, sarenti.

¹²¹ Pali winaja 2.5.

¹²² Pali winaja 2.22.

¹²³ Księga Dyscypliny 5.381.

¹²⁴ Samantapasādika 6.1163: Nasavacaniyah katabbanti palibodhatthaya va pakkosanatthaya va savacaniyam na katabbah, palibodhatthaya hi karonto 'aham ayasmantah imasmih vatthusmih savacaniyam aham aham'ay vavamamam, imava. Pakkosanatthaya karonto 'aham te savacaniyam karomi, ehi maya saddhih vinayadharanah sammukhibhavah gacchama'ti evah karoti; tadubhayampi na katabbah.

¹²⁵ Pali winaja 2.88: Tattha katamah anuvadadhikaranah? Idha pana, bhikkhave, bhikkhū bhikkhuṁ anuvadanti silavipattiya va acaravipattiya va diṭṭhivipattiya va
ajivavipattiya va.

¹²⁶ Rozdział 3.