Dobre praktyki: starożytne i wschodzące

Połączenia Budda nie udzielał nauk na temat światowych problemów środowiskowych. 2600 lat temu istniały morza dżungli z dzikimi zwierzętami i tylko małe wyspy cywilizacji. Ziemia nie była obciążona ludzkością; z łatwością trzymała wszystkie istoty.

Jednak po przemyśleniu tego tematu przez kilka tygodni doszedłem do wniosku, że Budda was still the most brilliant, astute environmentalist in the history of our world. He focused not on the outer environment but on the ecology of the inner life. After seeing aging, sickness, and death as well asbeing a wandering ascetic for the first time, he began to explore what was this suffering that he saw—the origin of this suffering as well as the path that freed one from suffering. Budda zidentyfikował i wyeliminował trucizny (przywiązanie, złośći złudzenie) w jego własnym umyśle, które spowodowało jego cierpienie. Gdy zanieczyszczenie zostało usunięte, ujawniła się ogromna, jasna i wszechwiedząca natura jego umysłu. To przywrócenie jego wewnętrznego ekosystemu oświetliło cnotliwe cechy jego umysłu do promiennego, doskonałego stanu.

Z tym przywróconym, rozległym i otwartym umysłem, przepełnionym wszystkimi cnotliwymi cechami, jakie możemy sobie tylko wyobrazić, chodził po świecie, a ci, którzy byli natchnieni i zmuszeni do naśladowania go, stali się pierwszymi mnichami. Uczył ich za pomocą tego wewnętrznego przewodnika terenowego dotyczącego ekologii (cztery szlachetne prawdy, tzw ośmiopasmówkaLub trzy wyższe szkolenia), aby pomóc im odżywiać i podtrzymywać ich życie wewnętrzne, aby mogli żyć w harmonii ze sobą i ze światem.

Piękno tej praktyki ekologii wewnętrznej polega na tym, że jest ona wspólna dla innych tradycji duchowych, zwłaszcza praktyk współczucia, współzależności i prostoty, które nie mają dla nich religijnej wyłączności. Jego Świątobliwość Dalajlama włącza je do wszystkich swoich przemówień na temat etyki świeckiej.

Teraz, gdy buddyzm dotarł na Zachód, amerykańscy i kanadyjscy mnisi buddyjscy kontynuują tę piękną linię wewnętrznej równowagi w swoich społecznościach. Nasze zaangażowanie w praktykowanie dyscypliny etycznej, proste życie, doświadczanie współzależności wszystkich rzeczy, bycie uważnym i zadowolonym – a jednocześnie bycie innowacyjnym i niezwykle kreatywnym myślicielem, który patrzy poza ramy tego, co świat uważa za możliwe w odniesieniu do planety — już się dzieje. Jest prosta, ale głęboka.

Jako mnisi mamy najbardziej sprzyjające okoliczności, aby to osiągnąć, którymi możemy się następnie dzielić z tymi, którzy nas spotykają, dowiadują się o nas i są przez nas inspirowani. Mogą wtedy spojrzeć na swoje wrodzone dobre serca i znaleźć głęboką mądrość, aby przywrócić ich własne wewnętrzne środowisko do tego czystego stanu. Chcemy być dla nich wzorem szczęśliwego życia bez nadmiernego trybu życia.

Ale świat, jak dobrze wiemy z własnego doświadczenia w pracy nad umysłem, jest bardziej skomplikowany niż w Buddaczas. Rozrywki i pragnienia są liczniejsze, strach i niepokój bardziej powszechne.

Michael Pollan, który pisze dla The New York Times, niedawno napisał artykuł zatytułowany „Dlaczego się męczyć”, w którym stwierdza, że ​​nasza kultura przechodzi nie tylko kryzys stylu życia, ale także kryzys charakteru. Wewnętrzne środowisko wielu ludzi Zachodu (a moim zdaniem w szczególności Amerykanów) jest napięte trucizną intensywnego niezadowolenia i pragnienie. Michael Pollan stwierdza: „Cnota w dzisiejszych czasach jest terminem szyderstwa lub liberalnej miękkości. Jak na kulturę, która szczyci się indywidualizmem, jesteśmy konformistami, którzy nieustannie próbują dopasować się do naszego kulturowego poglądu na sukces lub sławę. Suma codziennych wyborów dokonywanych głównie przez nas (konsument, który wnosi 70% do gospodarki) jest w większości dokonywana w imię naszych potrzeb, pragnień i preferencji.” Wierzę, że to doprowadziło wiele zewnętrznych kryzysów środowiskowych do tego krytycznego punktu, ponieważ wewnętrzne środowisko jest tak zakłócone, wzburzone i tlące się. Powstrzymywanie naszych pragnień jest postrzegane jako niepatriotyczne i opresyjne. „Chcę tego, czego chcę, kiedy chcę” stało się mantra naszej kultury. Tak cnotliwy styl życia, który odzwierciedla zadowolenie, prostotę i etyczną dyscyplinę, wydaje się nieaktualny w obliczu naszej kultury, która szybko chciwie i uzależnia się od sukcesu, przyjemności zmysłowych i reputacji.

Istnieje jednak nadzieja jako modele dla nowego paradygmatu. Zebrałem kilka wspaniałych przykładów buddyzmu klasztorny społeczności w Ameryce i Kanadzie, które żyją w duchowym ekosystemie, ale na przykład wspierają dobrobyt innych poza tym systemem. Żyją prosto, ale nie boją się próbować tego, co wielu krytyków uważa za zbyt trudne, zbyt restrykcyjne lub za późno. Chciałbym podziękować Bhante Rahuli z Klasztoru Leśnego Bhavana, Wielebnemu Mistrzowi Daishinowi z Opactwa Shasta, Czcigodnej Sonie z Klasztoru Leśnego Birken, Czcigodnemu Tarpie z Opactwa Sravasti i Naniko Bhikkhu z Abhajagiri Monastery za poświęcenie czasu na udzielenie odpowiedzi na mój kwestionariusz, który dotyczył tego, co robią ich społeczności w zakresie dobrych wewnętrznych i zewnętrznych praktyk środowiskowych. Chciałbym uznać azjatyckiego buddystę klasztorny społeczności, które pomogły Dharmie rozkwitnąć na Zachodzie w jej czystej postaci. Jak integrują przewodnik po terenie Budda w ich środowisku wewnętrznym i zewnętrznym, samo w sobie byłoby warte prezentacji.

Zaznaczyłem niektóre odpowiedzi na wysłane przeze mnie pytania, które uznałem za inspirujące i pouczające.

1. Jakie buddyjskie zasady lub nauki przełożył wasz klasztor na praktyki środowiskowe dotyczące sposobów robienia rzeczy w codziennym życiu społeczności oraz w zakresie waszych struktur budowlanych, wykorzystania zasobów, dbania o ziemię?

   Wszystkie klasztory praktykują prostotę życia lub etykę oszczędności. Gorąco zachęca się członków społeczności, jak również świeckich sympatyków do wspólnego korzystania z samochodów. Każda ze społeczności surowo poddaje recyklingowi oraz naprawia i ponownie wykorzystuje drewno, metal, sprzęt i meble. Opactwo Sravasti kieruje swoimi zwolennikami, gdy przekazują żywność, zachęcając ich z szacunku dla środowiska do kupowania minimalnie pakowanych produktów. Jedzenie ofiary są przynoszone w płóciennych torbach na zakupy zamiast plastikowych lub papierowych toreb.

   Abhajagiri Leśny Klasztor zachęca swoich zwolenników, aby nie kupowali wody butelkowanej, ponieważ ich studnia w Opactwie jest całkiem dobra. Produkcja tworzyw sztucznych jest niezdrowa dla środowiska, a podgrzanie lub zamrożenie płynu w butelkach uwalnia trucizny.

   All of the monasteries depend on the kindness of others and eat only what’s offered. They are also prudent with the monetary ofiary im dane, a mnisi mają niewiele rzeczy osobistych.

   Wszystkie społeczności praktykują nieszkodliwość i ochronę życia, uznając wszystkie istoty żywe za godne troski i szacunku. Klasztor leśny Bhavana wykorzystuje pułapki „Zdobądź serce” i inne kreatywne techniki pokojowe, aby zminimalizować szkody dla żywych istot, takich jak węże, a jednocześnie zapewnić bezpieczeństwo mieszkańcom.

   Wszystkie klasztory stosują dietę wegetariańską. Opactwo Sravasti kupiło owcę i jej dwie owieczki, gdy usłyszało, że sąsiad będzie je zarżnął. Znaleźli im dom z wegetariańską pasterką, która chciała dodać do swojego stada do przędzenia wełny.

   Każdy z klasztorów ma unikalne zarządzanie lasami na swoich ziemiach. Bhavana postrzega ich klasztor jako „cenny klejnot w zielonym lesie”. Obecnie próbują uniemożliwić firmie Allegheny Power Company zbudowanie nowego pasa drogowego o szerokości 200 stóp przez las przylegający do ich posiadłości w celu zainstalowania nowej linii przesyłowej 500 kv. Zachęcają ich do korzystania zamiast tego z już istniejącego pasa drogowego w dalszej części drogi i podwójnego układania drutów na wyższych wieżach, aby zachować akry niezakłóconego lasu.

   Klasztor Birken Forest w Kanadzie ma 80-hektarowy rezerwat ptaków, który pozostaje nienaruszony bez żadnych struktur. Pozostawiają również zwalone drewno do rozkładu i jako siedlisko.

   Opactwo Sravasti wykorzystuje martwe stojące drewno w swoim lesie na opał i rozpoczęło ambitny projekt przerzedzania obszarów swojej 240-hektarowej posiadłości ze względu na bezpieczeństwo przeciwpożarowe.

   Zarówno Birken, jak i Abhajagiri wykorzystują energię słoneczną do zaspokojenia swoich potrzeb w zakresie energii elektrycznej i Abhajagiri ma nadzieję na zmniejszenie zużycia propanu do ogrzewania w najbliższej przyszłości. Opactwo Sravasti będzie wykorzystywać system geotermalny do ogrzewania nowego budynku klasztorny rezydencja, która powstaje w tym roku.

   Wreszcie wszyscy uważają, że ciche lub samotne odosobnienia dla członków ich społeczności są kluczowe dla wewnętrznej ekologii jednostki.

2. Jakie indywidualne lub grupowe wzorce lub sposoby myślenia były największym wyzwaniem dla społeczności do zmiany w jej wysiłkach, aby żyć tym, czym jest Budda nauczony?

   Wszystkie społeczności wskazały w swoich odpowiedziach, że członkom społeczności trudno jest przełamać uwarunkowane nawyki konsumenckie i że powściągliwość, choć niełatwa, pomaga oszczędzać zasoby. Nowicjusze są teraz starsi i zbudowali wzorce życia, które mogą być trudne do zmiany. Młodsi członkowie społeczności, wychowani w kulturze jednorazowego użytku, nie myślą o naprawie sprzętu AGD, komputerów czy drukarek, ale raczej wkładają je do szafy i proponują zakup nowego. Kolejnym wyzwaniem dla członków społeczności jest postrzeganie narzędzi i materiałów w klasztorze jako ich własnych i traktowanie ich z troską.

   Shasta Abbey uważa, że ​​zielone materiały biurowe i środki czystości pomagają dbać o planetę, ale ostrzegają przed pewnego rodzaju zielonym snobizmem, który może się pojawić, jeśli społeczności nie będą ostrożne. Należy korzystać z materiałów oferowanych z czystym sercem. W opactwie Sravasti mieszkańcy edukują swoich świeckich zwolenników korzystania z ekologicznych środków czystości, co pomaga wszystkim odejść od produktów szkodliwych dla środowiska.

3. Jaką rolę w ruchu ekologicznym postrzegasz dla buddystów? klasztorny społeczność grająca w inspirowanie i wpływanie na laików na poziomie oddolnym, jak również w szerszym połączeniu poprzez pisma, Internet i nauczanie?

   Abhajagiri uważa, że ​​wielu mnichów jest dobrze wykształconych na temat globalnego ocieplenia, chociaż nie mówi otwarcie. Klasztor Birken Forest organizuje Zielony Poniedziałek, podczas którego świeccy zwolennicy i mnisi prowadzą grupowe dyskusje na temat ekologii i troski o planetę. Nauka o współzależnym powstawaniu, mówi Bhavana, może pomóc ludziom zobaczyć, jak wszystko powstaje z przyczyn i Warunki i że istnieje efekt falowania we wszystkim, co robimy. Leśne klasztory również postrzegają siebie jako „ostoje zieleni”. The Budda sam narodził się, osiągnął oświecenie i zmarł w Parinibbanie, na łonie natury pod drzewem, a nie z powodu braku jakichkolwiek budynków. Ma to ukryte przesłanie – wibracje natury mają subtelny, uzdrawiający wpływ na nasze umysły. Lasy mogą nas wiele nauczyć o życiu. To powinno nas zachęcić do prób zachowania jak największej części szybko wyczerpującego się środowiska naturalnego. Takie powinno być przesłanie i misja leśnych klasztorów — służyć jako schronienie i być ostatnimi bastionami przeciwko naporowi szalejącego materializmu, grożącego pochłonięciem zielonych wysp.

   Zarówno opactwo Shasta, jak i opactwo Sravasti uważają, że świeccy praktykujący zwracają się do mnichów o pomoc w radzeniu sobie z szybko zmieniającym się współczesnym światem. W pewnym sensie obserwują nas, aby zobaczyć, jak robimy różne rzeczy i jak radzimy sobie ze światem.

   Opactwo Sravasti zorganizowało rekolekcje na temat ekologii. Czcigodna Chodron, przeorysza opactwa Sravasti, włącza kwestie środowiskowe do wielu swoich nauk i napisała o tym w swojej książce: Droga do szczęścia. Jednym z głównych tematów jest dostrzeżenie, że polaryzacja „my kontra oni, przyjaciel kontra wróg” może stanowić ogromną przeszkodę na drodze do pozytywnych zmian.

Jak więc widać, amerykański i kanadyjski buddysta klasztorny społeczności nie tylko integrują Buddaprzewodnika po dobrych praktykach środowiskowych wewnątrz, przekładają je również na zewnątrz. Nie powiem, że nie mamy dużo pracy. Problemy z karmieniem dużych grup ludzi bez wypełniania toreb styropianem i tworzywami sztucznymi jednorazowego użytku stają się coraz częstsze. Ile jazdy robią nasi życzliwi świeccy kibice, aby nadrobić jazdę, której my nie prowadzimy? Jakie fora są odpowiednie dla mnichów, jeśli chodzi o udostępnianie i nawiązywanie kontaktów ze społeczeństwem w całym środowisku? Czego możemy się nauczyć od innych? W jaki sposób łączymy się ze światem, w którym nasze praktyki i styl życia mogą służyć jako wzór do naśladowania dla innych?

Odpowiedzi na te pytania zostaną udzielone w miarę upływu czasu, a buddyści klasztorny społeczności będą stawiać czoła tym problemom w miarę ich pojawiania się. Obyśmy wszyscy korzystali z ich wysiłków i przykładu.