Ciemna materia

W ostatni poranek Pierwszego Międzynarodowego Kongresu na temat roli buddyjskich kobiet w sangha (FICOBWRitS, wymawiane do rymowania się z „Weet-O-Brits”), przedstawicielka rektora Uniwersytetu w Hamburgu odczytała przygotowane przemówienie. Rozwinęła temat zmiany: jak wiele rzeczy w naszym rozumieniu zmieniło się tak szybko w ostatnich latach i jak to się odbywało. Wszyscy w kręgach akademickich musieli przyzwyczaić się do myśli, że wieczne prawdy mogą nie być takie, i przystosować się do nowych sposobów myślenia. Jako przykład wskazała niedawne wprowadzenie pojęcia „ciemnej materii” do fizyki. Jest to materia bezwładna i niepoznawalna, której nie można bezpośrednio zmierzyć i której istnienie można jedynie wywnioskować z zawiłych obliczeń dotyczących tempa rozszerzania się Wszechświata. Najwyraźniej, gdyby istniała tylko normalna, poznawalna materia, Wszechświat rozszerzałby się w znacznie szybszym tempie. Ale musi istnieć ogromna ilość ciemnej materii, aby w taki sposób powstrzymać Wszechświat. W rzeczywistości, powiedział nasz mówca w cudownie freudowskim poślizgu, fizycy szacują, że aż 80% Uniwersytetu składa się z ciemnej materii.

Ogólna wesołość, jaka wynikła z tego komentarza, skierowana głównie do audytorium akademickiego, przesłoniła uderzające znaczenie dla sytuacji dotyczącej święceń bhikkhuni. Wszystkie sangha członkowie FICoBWRitS najwyraźniej popierają święcenia bhikkhuni. Gdzie więc są przeciwnicy? Z pewnością istnieją, ponieważ możemy wywnioskować ich istnienie z oporu, jaki wywierają na ekspansję sangha. Ale są obojętne i niepoznawalne i nie można ich bezpośrednio zmierzyć. Wydaje się, że nie tylko Wszechświat (i Uniwersytet), ale sangha również składa się w 80% z ciemnej materii.

FICOBWRitS składał się z trzech dni podnoszących na duchu, z prezentacjami 65 mnichów, mniszek, naukowców i świeckich buddystów, wszystkich oferuje jednoznaczne poparcie dla perspektyw święceń bhikkhuni. Zagłębiliśmy się w początki bhikkhuni; przeanalizował historię pierwszych święceń; przeanalizował garudhammy; opowiadał o wczesnym rozwoju buddyzmu; opisał sytuację bhikkhuni w całej historii na Sri Lance, Chinach, Tybecie, Korei, Wietnamie i innych miejscach; pokazał sytuację i perspektywy dla buddyjskich kobiet wyrzeczonych w dzisiejszych czasach w różnych kulturach; wyjaśnił, w jaki sposób święcenia bhikkhuni ponownie wprowadziły linię bhikkhuni na Sri Lankę i gdzie indziej; i zbadali szczegółowo, w jaki sposób istniejące Winaje dostarczają odpowiednich modeli do wykonywania święceń bhikkhuni zgodnie z tradycją Mulasarvāstivādin, rozpowszechnioną w tradycji tybetańskiej. Rzeczywiście było to, jak podkreśla prezentacja Ayya Tathaloki, „Jasna wizja”. Ale tak jasna wizja ostatecznie nie zwyciężyła nad samą masą ciemnej materii; w istocie można by zasugerować, że sama jasność – optymistyczne nastawienie i intelektualna przenikliwość – wizjonerów skłania ich do marginalizowania potęgi ciemnej materii. Być może jest to niegrzeczne, ale uważam, że aby uniknąć podobnego rozczarowania, dobrze byłoby, gdyby przyszłe wysiłki skupiły więcej uwagi na strukturach, osobach i postawach, które opierają się wyświęcaniu bhikkhuni. Jesteśmy optymistami i idealistami, a naszą naturą jest ignorowanie Cienia…

W miarę trwania FICoBWRitS coraz bardziej wciągały mnie dyskusje dotyczące prezentacji ostatniego dnia. Kwestią sporną było tylko to: jak uzyskać HH Dalajlama aby wreszcie ogłosić konkretną decyzję o przeprowadzeniu święceń bhikkhuni w tradycji tybetańskiej. Do tej pory Dalajlama konsekwentnie wspierał wyświęcanie bhikkhuni i wyraził zgodę, aby kobiety ubiegały się o święcenia w tradycji wschodnioazjatyckiej, a następnie kontynuowały praktykę w tradycji tybetańskiej. Jak dotąd zaproszenie to przyjęła znaczna garstka kobiet, w większości z Zachodu. Jednak jest też kilku Tybetańczyków, co najmniej jedna Bhutańczyk i kilka Tajwanek i innych kobiet z Azji Wschodniej, które poszły podobną drogą, więc być może najlepiej będzie nazwać to luźnym ruchem międzynarodowym. Niektóre z tych kobiet noszą szaty od ponad dwudziestu lat i działają jako nauczycielki i liderki swoich społeczności. Celem jest przyjęcie święceń w obrębie samej tradycji tybetańskiej, więc Tybetańczycy sangha może bezpośrednio wykonywać święcenia bhikkhuni. The Dalajlama konsekwentnie stwierdza, że ​​nie może sam podjąć w tej sprawie decyzji; na konferencji powiedział, że ci, którzy wzywają go do jednostronnego działania, nie znają tego winaja (co wymaga konsensusu i nie daje żadnego szczególnego pierwszeństwa) mnich, jakkolwiek wywyższony). Powiedział, że to, co mogą zrobić, to stworzyć możliwości edukacyjne i wsparcie dla sióstr i tak się stało. Aby włączyć sangha jako całość do działania w sposób jednolity i świadomy, wezwał do badań i wsparcia ze strony społeczności międzynarodowej, w tym: sangha z innych tradycji buddyjskich. Zwieńczeniem tego procesu jest FICoBWRitS.

Ostatniego dnia sesja popołudniowa składała się z panelu dyskusyjnego, w którym wzięło udział około 16 przedstawicieli, 8 mnichów i 8 mniszek ze wszystkich tradycji wraz z Dalajlama. To tutaj chcieliśmy przekonać Dalajlama dać swoje ostateczne zobowiązanie. Prawie każdy panelista wyraził swoje wyraźne poparcie dla święceń bhikkhuni i nalegał, aby zostało to podjęte natychmiast. Czcigodny Heng Ching posunął się do stwierdzenia, że ​​zaakceptuje każdą decyzję podjętą przez Dalajlama, z wyjątkiem: „Więcej badań”. Ale mieliśmy być rozczarowani; ten Dalajlama poprosił o „Więcej badań”. Nie mogliśmy nic poradzić na to, że czuliśmy, jak dywan wysuwa się spod nas: poproszono o opinie i udzielono ich, wszystkie badania zostały wykonane; uczeni twierdzą, że nie ma już nic do zbadania!

Nie mogłem nie zauważyć, że gesze tybetańskie były w większości nieobecne na prezentacjach, które rzekomo zostały zorganizowane dla ich korzyści, kosztem niezliczonych tysięcy godzin badań i przygotowań. Być może czytali te artykuły prywatnie, ale w moich rozmowach z nimi wydawało się, że choć mieli dużą wiedzę na ten temat, w tym świadomość różnych tradycji, wydawali się nie być świadomi wszystkiego, co wydarzyło się na konferencji. Nie byli też do przodu w ponownej ocenie swoich tradycyjnych perspektyw w świetle niektórych z trudniejszych ofiary, takich jak oczywisty fakt, że Vinay były kompilowane przez długi czas i nie wszystkie były wypowiedziane przez Budda.

Połączenia Dalajlamaw swoim przemówieniu tego ranka podkreślił, że obejmuje i wspiera pojęcia praw kobiet i zniesienia dyskryminacji kobiet, zwłaszcza w sangha. Nie ma wątpliwości, że jest szczery w oddaniu tym ideałom i niezachwiane przekonanie, że powinno to być ucieleśnione w formie święceń bhikkhuni. Jego publiczne i proaktywne stanowisko w tych sprawach błyszczy w jaskrawym kontraście z tak zwanymi przywódcami mojej własnej tradycji theravadyńskiej, którzy nigdy nie wypowiedzieli publicznego słowa na rzecz święceń bhikkhuni i których zrozumienie i próby rozwiązania problemu nierówności kobiet w ich własna tradycja to tylko kiepski żart. Ale sporną kwestią jest kwestia rodowodu: w jaki sposób kobieta może zostać wyświęcona? Dharmaguptaka rodowód następnie wyświęcać inne kobiety w Mulasarvastivadah rodowód?

To pytanie było wielokrotnie poruszane na konferencji. Moja własna prezentacja pokazała, że ​​początki trzech istniejących winaja rodowody są w rzeczywistości ściśle powiązane, bez kwestii formalnej schizmy dzielącej je. Inni pokazali, jak w historii wszystkie rody przyjęły elastyczne podejście do święceń i dostosowały procedury do okoliczności historycznych. Jeszcze inne artykuły wykazały, że taka elastyczna postawa była zgodna z brzmieniem i duchem winaja same teksty.

Artykuł Czcigodnego Thubtena Chodrona wykazał, jak w rzeczywistości jedna z istniejących linii tybetańskich wywodzi się ze święceń dokonanych przez trzech mnichów z Mūlasarvāstivādin z dwoma chińskimi mnichami, o których przekonująco twierdzi, że musiały być Dharmaguptaka. Wątpić został rzucony na to przez niektórych tybetańskich uczonych, ponieważ wydaje się, że gdzieś jest komentarz, który twierdzi, że ci dwaj mnisi byli Mulasarvastivadinami; ale jest to w oczywistej sprzeczności z dowodami i może być jedynie próbą późniejszej tradycji normalizacji święceń poprzez przedstawienie ich jako „czystego” Mūlasarvastivādin.

To interesujący punkt, który warto rozważyć dokładniej. Nie powinniśmy mylić motywów tych, którzy w taki sposób przedstawiają historię. To jest bardzo dalekie od bycia świadomym kłamstwem, jak gdyby świadomie konstruowali fałszywą historię. Czas mityczny różni się od czasu historycznego; porusza się w kółko i dlatego zawsze się powtarza. W ten sposób możemy poznać przeszłość z naszych mitów teraźniejszości. Istotną mityczną prawdą, którą taka opowieść ma ustalić, jest to, że tradycja w czasie pisania jest czysta i ważna. Aby to ustalić, założenia, przy których komentator tybetański pracowałby, były następujące:

1. Buddyzm tybetański powstał w ramach „czystej” linii Mūlasarvāstivādin;
2. Komentarze stwierdzają, że ordynacja między różnymi tradycjami jest niedozwolona;
3. To pojęcie komentarza jest wiążące i autorytatywne i nie może być korygowane w czasie i miejscu;
4. Wielcy mistrzowie przeszłości nigdy nie złamaliby takiej zasady.

Dlatego musiało być tak, że ci dwaj chińscy mnisi należeli do tradycji Mūlasarvāstivādin. To logiczny wniosek, wynikający z przyjętych do niego założeń, a nie dobrowolny wymysł. W rzeczywistości taka logiczna prawda jest bardziej czysta i przekonująca niż zwykłe empiryczne twierdzenia o niemożliwości istnienia mnichów Mūlasarvāstivādin z Chin. Ja bym jednak działał z zupełnie innej perspektywy, z której wszystkie powyższe założenia można i należy porzucić.

1. Nie ma i nigdy nie było czegoś takiego jak „czysta” linia święceń w żadnej szkole. Oczywiste jest, że wszystkie szkoły indyjskiego buddyzmu pomieszałyby i wspólnie dokonywałyby święceń. W każdym razie samo pojęcie szkół i linii święceń jest nieobecne w winaja, co podkreśliłem w mojej prezentacji na panelu dyskusyjnym. W myśli społecznej istniało przekonanie, że istnieje coś takiego jak „czysta” rasa. Ale analiza DNA dowiodła, że ​​nawet ci z nas, którzy mogą myśleć, że jesteśmy „czystymi” Europejczykami, „czystymi” Chińczykami lub „czystymi” Afrykanami, w rzeczywistości nie są czymś takim. Wszyscy jesteśmy kundlami. Niestety, nie ma testu DNA, który udowodniłby dziedziczenie linii święceń. Gdyby tak było, niektórych z nas czekałaby wielka niespodzianka…
2. Twierdzenia z komentarzem, że święcenia między szkołami są niedopuszczalne, są z reguły pisane w czasie konfliktu między różnymi grupami sangha. Może się to różnić od normalnej konkurencji do otwartej wojny; Pokazałem, że tak było w przypadku Therawada tradycja w historii Sri Lanki. Polemiczne wypowiedzi wypowiadane w ogniu takiego sporu należy traktować z przymrużeniem oka. Jedno jest jednak pewne: samo istnienie takiej zasady mówi nam, że byli tacy, którzy ją złamali, i że żaden rodowód święceń nie może być uznany za „czysty”.
3. Komentarze to opinie dawnych nauczycieli. Powinny być szanowane, ale nigdy nie mogą być autorytatywne ani wiążące w tym samym sensie, co Buddasłowa. The Dalajlama sam podkreślał, że tylko Budda może coś zmienić, a on gorąco pragnął, abyśmy mieli na co żyć Budda przywrócić porządek bhikkhuni. (Naprawdę zignorował nieunikniony krzyk publiczności: „Jesteś żywym Budda!”). Ale tradycja tybetańska w rzeczywistości uważa komentarze, pochodzące głównie z Winajasutry Guṇaprabhy, za wiążące i autorytatywne; zostało to wyraźnie stwierdzone na konferencji. Jednym z rezultatów tego jest to, że rzeczywisty kanoniczny Mulasarvastivadah winaja jest zaniedbany. To niefortunne, za to winaja, jeszcze bardziej niż inne Vinayas, bardzo mocno podkreśla elastyczność i kontekstualność Buddaproces decyzyjny. Wyabstrahowanie tego z kontekstu historycznego/mitycznego i przedstawienie nagiego podsumowania zasad i procedur daje wysoce mylący obraz natury winaja samo. Zmienia winaja w Abhivinaya, podobnie jak Dharma jest przekształcony z żywego osobowego Dharma w wyabstrahowaną, formalną Abhidhammę. Jeśli ruch bhikkhuni ma naprawdę upaść na skałę opinii komentatorów, być może następna konferencja powinna mieć dokładniejszy tytuł: „Kongres na temat roli kobiet guṇaprabha w sangha".
4. Wielcy mistrzowie często pokazują swoją wielkość w swoim zrozumieniu, kiedy szczegóły techniczne muszą zostać odłożone na bok lub skorygowane. Od Jezusa do Budda dla mędrców Upaniszad dla adeptów Tantry dla mistrzów Zen, wielka mądrość nie jest uwięziona przez konwencje, ale wie, kiedy nowa rzeczywistość wymaga nowego podejścia do konwencji.

Ostatniego dnia konferencji miałem zaszczyt podzielić się lunchem z Dalajlama przy małym stoliku z około ośmiu mnichami. Nie mam pojęcia, dlaczego wylądowałem przy stole HH, po prostu wszedłem do pokoju i tam było moje imię. Bhikkhu Bodhi również był przy tym stole i podejrzewam, że był plan dobrego reprezentowania Theravādinów, ponieważ HH często mówił, że muszą słuchać perspektywy Theravādin na temat winaja sprawy; być może też uważano, że zachodni mnisi będą mniej powściągliwie prezentować swoje opinie! Pierwszą rzeczą, którą należy wielokrotnie podkreślać, jest to, jak niesamowite jest to, że tak się dzieje. Byłoby nie do pomyślenia, aby przywódcy Theravādin (jeśli w rzeczywistości są jacyś, niejasna sprawa, której wciąż nie jestem pewien… ) nalegać na obecność Tybetańczyków winaja mistrzowie w dyskusji o bhikkhuni. Ale tak bliskie spotkanie ujawniło kilka zaskakujących postaw.

Jest dobrze wiadomo, że Therawada jest winaja szkoła par excellence. Jesteśmy pedantami zasad, nie chcąc naginać nawet najdrobniejszej procedury, zachowując przywiązanie do oryginalnych szat, oryginalnych praktyk jałmużny i oryginalnego kodeksu dyscypliny. Jest to więc dobrze znane; chociaż ci, którzy są zaznajomieni z kulturą Theravadin, będą świadomi, że ten mit jest bardziej szanowany w wyłomie niż w przechowywaniu. Ale przy naszym małym stoliku zarówno Czcigodny Bodhi, jak i ja (oraz inni mnisi Theravādin, chociaż mniej wysunięci w artykulacji, poparli naszą postawę) podkreślaliśmy, w jaki sposób winaja był kontekstowy i musiał być uwzględniony w czasie i miejscu. Czcigodny Bodhi podkreślił, że istniejące Vinayas nie mogły zostać skomponowane w całości przez Budda, i musi być produktem wieków ewolucji wśród sangha.

Tak się składa, że ​​ten punkt został wyraźnie wykupiony w jednej z kwestii poruszonych w samym FICoBWRitS. Najwyraźniej istnieje ograniczenie w Mulasarvastivadah winaja który nalega, aby formalne akty sangha muszą być recytowane na pamięć i nie mogą być odczytywane. Zwrócono uwagę, że w tradycji chińskiej nie ma takiej zasady, stąd ich sanghakammy są często odczytywane na głos. Ale ironia nie została uświadomiona: wszyscy wiemy, że wczesna tradycja buddyjska była czysto ustną tradycją. Kwestia pisanych sanghakam nie mogła powstać w czasach Buddai musi być produktem znacznie późniejszego stulecia. Brak odniesień do pisma w Pali winaja jest w rzeczywistości jednym z naszych dowodów na względną wczesność tego winaja w porównaniu do Mulasarvastivadah. Reguła ta mówi nam, że w czasach, gdy pismo stało się bardziej rozpowszechnione w tradycji buddyjskiej, panował wobec niego ambiwalentny stosunek. Nie wątpić pisanie przyczyniło się do zachowania starych tekstów i do nowych sposobów wyrażania Dharma w nowych tekstach; ale niosło ze sobą również bardzo realne niebezpieczeństwo, że Dharma stałaby się zobiektywizowana, sprawa do zewnętrznej analizy, a nie sprawa serca. Niektórzy mogą twierdzić, że ten strach się spełnił. Tak więc reguła ta została ustanowiona, aby zachować tradycję ustną przynajmniej w pewnych kluczowych kontekstach, tradycję, która jest podtrzymywana do chwili obecnej w Therawada , jak również.

Ale Dalajlama nie miałby tego. Podał przykład tradycyjnej wiary buddyjskiej w: Góra Meru. To przekonanie było reprezentowane przez HH jako „Abhidharma”, co prawdopodobnie oznacza, że ​​wywodzi się ona z tradycji tybetańskiej głównie z Abhidharmakośy Wasubandhu. Tradycyjny pogląd głosi, że świat jest płaski, aw jego centrum znajduje się góra o wysokości 84 000 yojanów (powiedzmy 1 000 000 kilometrów). Ale dzięki naszej nowoczesnej wiedzy możemy sami zobaczyć, powiedział: Dalajlama, że taki pogląd jest fałszywy. Stąd w sferze Abhidharma musimy być przygotowani na dostosowanie naszych przekonań do dowodów. Ale, powiedział, to samo nie dotyczy przypadku winaja. Jest to ustalone przez Budda samego siebie i nigdy nie można go w żaden sposób zmienić. Tak więc Theravadyni upierali się, że: winaja jest kontekstowa, ewoluująca i elastyczna, podczas gdy Wadżrajaniści twierdzili, że jest stała, niezmienna i absolutna.

Jednym z ogniw, wokół którego wykrystalizowała się ta różnica, była rola intencji. Czcigodny Bodhi powtórzył punkt, który poczynił w swoim poruszającym i wymownym przemówieniu na konferencji: że procedury wyświęcania są po prostu środkami używanymi przez Budda aby osiągnąć swój cel ustanowienia bhikkhuni sanghai nie powinny być używane do utrudniania ustanowienia bhikkhuni sangha. Byłoby to upieranie się przy literze, okaleczając ducha. Jak powiedział Czcigodny Bodhi w swoim przemówieniu, nasze podejście do święceń bhikkhuni musi być autentyczne zarówno w odniesieniu do litery, jak i ducha winaja, ale przede wszystkim ducha.

Połączenia Dalajlamaodpowiedź na to jednak wydawała się być oparta na niezrozumieniu punktu Czcigodnego Bodhi, którego niestety nie mieliśmy czasu wyjaśnić z Dalajlama w czasie lunchu. (Nie było to, na wypadek gdyby niektórzy z moich łagodnych czytelników mogli podejrzewać mnie o nietypowe zacofanie wypowiedzi, z obawy przed krytyką tak dostojnej postaci, ponieważ mieliśmy problem z kilkoma innymi punktami wyrażonymi przez HH; po prostu brak czasu i trudności w nawiązaniu jakiejkolwiek spójnej rozmowy podczas lunchu). Podczas gdy oświadczenie Czcigodnego Bodhi odnosiło się do: Buddaintencją ustanowienia święceń bhikkhuni, Dalajlama przeniósł uwagę na intencję osoby przyjmującej święcenia.

Połączenia Dalajlama pochodzi z tradycji, która jest ogólnie uważana za bardziej podkreślanie wewnętrznych, intencjonalnych aspektów winaja, podczas gdy Theravadyni teoretycznie mają nalegać na zewnętrzne szczegóły. Ale znowu mnie zaskoczył, twierdząc, że winaja była przede wszystkim kwestią zewnętrznych aktów ciało i mowa, przy czym intencja odgrywa drugorzędną rolę. Zauważył, że zdecydowanie większość winaja zasady dotyczą wyłącznie takich zewnętrznych szczegółów, a intencja ta jest tylko czasami istotnym czynnikiem. Dla niego rola intencji w życiu etycznym jest bardziej podkreślona w: Bodhisattwa zasady. Nie znaczy to, że marginalizuje rolę intencji w winaja, jak wyjaśnił w innym miejscu. Ale w swoim kontekście jasno wyartykułował, że pismo postępowania musi być poprawne.

To odejście od punktu widzenia Czcigodnego Bodhi skłaniało do pomieszania zakresu intencji. W każdej z poszczególnych reguł intencja dotycząca tego konkretnego czynu może, ale nie musi być wymieniona. Ale winaja jako całość mieści się w wielkiej wizji intencji ucieczki od samsary i urzeczywistnienia Nibbany. To jest ogólny cel, który rządzi Buddadziałania przy budowie gmachu winaja, ale niekoniecznie wyrażane jako intencja dotycząca każdej reguły. W tym kontekście intencja jest wyraźnie decydująca, a czyste pragnienie urzeczywistnienia Nibbany jest tym, co należy szanować, podczas gdy szczegóły procedury powinny być postrzegane jako środki, za pomocą których ta intencja jest urzeczywistniana. Być może bezwartościowe jest rozpamiętywanie faktu, że większość dzisiejszych mnichów niestety nie ma tak wielkiej intencji urzeczywistnienia Nibbany, lecz wyświęcają z powodów wyłącznie ziemskich; w oficjalnym uznaniu tego faktu, odniesienie do Nibbany zostało nawet usunięte z pewnych tajskich procedur święceń. Sam fakt, że cały cel święceń został odrzucony, co dziwne, nie jest uważany za unieważniający takie święcenia…

Do tej i tak już potężnej mieszanki wprowadzono jeszcze jeden mylący czynnik, czynnik, którego prawdziwa natura i cel pozostają niejasne. Przez ostatni rok pracowaliśmy przy założeniu, że istnieją trzy opcje wyświęcania bhikkhuni, przedstawione przez tybetański Departament Religii i Kultury. Były to: święcenia św Dharmaguptaka bhikkhu i bhikkhuni; za pomocą Mulasarvastivadah mnich z Dharmaguptaka bhikkhuni; lub przez Mulasarvastivadah sami mnisi. Ale na tydzień przed konferencją pojawił się nowy list z Departamentu, dający dwie nowe opcje, bez wyjaśnienia. Te nowe opcje wydają się sugerować dokonywanie święceń przez albo: Mulasarvastivadah bhikkhus sam lub razem z Dharmaguptaka bhikkhuni; ale święcenia mają przebiegać zgodnie z procedurą święceń bhikkhu. To niezwykle myląca sugestia, która Dalajlama widocznie nie był o tym poinformowany, powodował niekończące się kłopoty, gdyż wielu ludzi po prostu nie mogło pojąć, dlaczego taka sugestia miałaby się pojawić. Mieliśmy wielkie zadanie, próbując przekonać Janet Gyatso, nauczycielkę akademicką prowadzącą dyskusję drugiego wieczoru, że są to w rzeczywistości opcje; i byłem świadkiem przy stole w porze lunchu toczącej się rozmowy o zamieszaniu między Gesze Taszi Tsering i Czcigodnym Wimalajotim, gdy Gesze zapytał o tę opcję, a Czcigodny Wimalajothi odpowiedział: tak, zrobili to w ten sposób na Sri Lance, myśląc oczywiście, że Gesze miał na myśli do udziału mnicha w podwójnym święceniach, a nie, że święcenia zostały dokonane zgodnie z procedurą mnicha. Dlaczego, u licha, wprowadzono tak dziwaczną opcję?

Czcigodny Jampa Tsedroen, który wyjaśnił nam tę opcję, również nie był pewien, jaki jest cel, ale podejrzewał, że to coś takiego. The Mulasarvastivadah winaja, jak pokazał Shayne Clark podczas konferencji, zawiera fragment, w którym pada pytanie o to, co się stanie, jeśli bhikkhuni zostanie wyświęcony zgodnie z obrzędami bhikkhu. The Budda polega na tym, że święcenia są ważne, ale mnisi popełniają drobne przewinienie. Ta dyskusja jest częścią długiej serii pytań dotyczących możliwych problemów z procedurą święceń. Nie ma on na celu usprawiedliwienia celowego stosowania takiej procedury, ale wydaje się być hipotetycznym pytaniem, które obejmuje przypadek, w którym preceptor może popełnić błąd i wykonać procedurę niewłaściwie. Może się to zdarzyć, na przykład, jeśli winaja był niedoskonale znany lub recytowany w nieznanym języku. W takim przypadku, jak zwykle, winaja przyjmuje postawę elastyczności i nie unieważnia święceń tylko z powodu drobnego błędu w procedurze. Ale teraz wydaje się, że niektórzy Tybetańczycy chcą wykorzystać tę lukę w celu przywrócenia linii bhikkhuni. Ale dlaczego?

Odpowiedź wydaje się leżeć w niejasnej doktrynie, którą można znaleźć najwyraźniej w Abhidharmakośa Vasubandu, klasycznym Sarvastiwadah/Sautrantika Abhidharma kompendium, które stało się jednym z podstawowych tekstów dla Tybetańczyków. To mówi, że kiedy dokonuje się święceń, w sercu nowego porządku pojawia się avijnapti rupa (nie zamanifestowane materialne zjawisko). Jest to niewidzialna, ale rzeczywista fizyczna istota, która niejako odciska nieodwołalną pieczęć na citta nowego bhikkhu lub bhikkhuni. Ta pieczęć jest niejako nieusuwalnie oznaczona nazwą marki danej linii, czy Mulasarvastivadah or Dharmaguptaka. Po przeprowadzeniu święceń linia jest zatem fizycznie przekazywana i nie może być zmieniona. Potrzeba było eksperta od abhidhammy, kalibru Czcigodnego Bodhi, aby dokładnie zrozumieć, co się tutaj dzieje. Chodzi o to, że wydaje się, że kiedy wyświęcenie bhikkhuni odbywa się normalnie, zgodnie z obrzędami bhikkhuni, wówczas pieczęć avijñapti rupa wywodzi się z linii bhikkhuni, co w tym przypadku byłoby Dharmaguptaka. Ale jeśli wyświęcenie odbywa się zgodnie z obrzędami mnichów, wówczas w sercu nowego ordynariusza pojawia się linia mnichów, a ona raduje się swoją nową Mūlasarvāstivādin avijñapti rupa!

Łagodny czytelnik może wyczuć w mojej postawie subtelną nutę sceptycyzmu. Doktryna ta cuchnie substancjalnymi tendencjami Sarvastivādinów, którzy nie tracili czasu na zakładanie nowej istoty za każdym razem, gdy chcieli coś wyjaśnić. (W podobny sposób niektórzy fizycy wynajdują nową cząstkę za każdym razem, gdy chcą wyjaśnić nieprawidłowy wynik eksperymentu. O dziwo, takie nowe cząstki są zwykle niewidoczne, dopóki nie zostaną „odkryte”, ale potem można je znaleźć wszędzie …) Ironią jest, jak Czcigodny Bodhi nie tracił czasu, podkreślając, że Tybetańczycy są teoretycznie wyznawcami Prasangiki Madhjamaka, szkoła ostatecznej pustki, którzy uważają, że niemożliwe jest stwierdzenie ostatecznego istnienia jakiegokolwiek bytu, a nawet utrzymanie jakichkolwiek konkretnych twierdzeń ontologicznych. Mimo to podążają za skrajnie substancjalnymi teoriami Sarvāstivādinów, które są zjadliwie krytykowane przez Nagarjunę i innych Madhjamaka filozofów za trzymanie dokładnie takich widoki!

Podczas obiadu Czcigodny Bodhi rozpoczął żarliwą prezentację tego problemu; właśnie zbudował avijñapti rupę i już miał osiągnąć punkt kulminacyjny, gdy dwóch koreańskich mnichów wtargnęło do środka, zignorując jego protesty i przekazując swoje karty Dalajlama and ask him when he was going to come to visit Korea … The moment was lost, and the climax never reached. Afterwards, Venerable Bodhi told me he was about to suggest that we all do a medytacja o pustce, aby rozpuścić avijnapti rupy w naszych sercach i raz na zawsze pozbyć się problemu.

Po raz kolejny znaleźliśmy się w ironicznej sytuacji, w której Theravadyni, teoretycznie oddani pozytywizmowi ontologicznemu, który potwierdza ostateczne istnienie bytów w ich własnej naturze (swabhawie), próbowali odwieść Tybetańczyków, którzy teoretycznie są oddani ontologiczna pustka wszystkich zjawiska, z hiperrealizmu ontologii Sarvastivādin. Zastanawiam się, co jest bardziej dziwaczne: fakt takiego sekciarskiego zamieszania, czy fakt, że los mnichów opiera się na tak zawiłych rozważaniach.

Po dwóch dniach nieustannych prezentacji akademickich stłumione emocje zgromadzenia znalazły wyraz drugiego wieczoru, kiedy wysłuchaliśmy tybetańskich mniszek. Delikatnie iz szacunkiem wyrazili swoje rozczarowanie, że byli niedostatecznie reprezentowani na konferencji. W ciągu tych dwóch dni prezentowała się tylko jedna tybetańska mniszka i była na jednym z mniej uczęszczanych bocznych forów. Powiedzieli, że cała konferencja miała być o nich, i chociaż byli głęboko wdzięczni, że tak wielu ludzi chce ich wesprzeć, wyrazili zastrzeżenia co do tego, czy w ogóle chcą zostać bhikkhuni. Dla wielu z nich życie było o wiele bardziej podstawowe, polegało na zabezpieczeniu środków do życia i wykonywaniu swoich obowiązków Dharma studia. Chcieliby zobaczyć bardziej skoncentrowane wydarzenie, które dotyczyłoby ich rzeczywistych problemów. Kilka sióstr dość stanowczo stwierdziło, że nie jest to kwestia feministyczna, nie jest to kwestia równych praw, ale zapewnienie najlepszego sposobu praktykowania i realizowania Dharma.

Główny organizator, Czcigodny Jampa Tsedroen, czuł już presję. Poświęciła wiele z ostatnich 25 lat na pomoc w tej sprawie i do tej pory musiała mieć coś do powiedzenia. Powiedziała z pasją, najpierw płynnie po tybetańsku, a potem po angielsku, że wszystkie zakonnice zostały zaproszone do udziału, ale nie odpowiedziały. Podobnie zostali zaproszeni do wygłoszenia prezentacji, ale nie odpowiedzieli ani nie przedstawili abstraktów, jak wszyscy inni mówcy. Co więcej, organizując międzynarodową konferencję, czerpiąc z uczonych i zakonników ze wszystkich tradycji, postępowała zgodnie z wyraźnymi instrukcjami Dalajlama sam, który upierał się, że Tybetańczycy nie mogą działać w pojedynkę. Jeśli chodzi o kwestię równych praw, Dalajlama dał jasno do zrozumienia w swoim przemówieniu następnego dnia, że ​​rzeczywiście postrzega prawa kobiet jako ważną kwestię i uważał jeden aspekt wyświęcania bhikkhuni za ten problem.

Kilku innych odpowiedziało na uwagi tybetańskiej zakonnicy. Jedna świecka kobieta powiedziała prosto i z pasją: „Nie wyrzucaj tego!” Inni starsi mnisi przemówili do mniszek, które były dość młode, mówiąc, że chociaż wyświęcenie bhikkhuni może nie być teraz najważniejszą rzeczą w ich umysłach, gdy rozwijają się w swojej praktyce, mogą równie dobrze dostrzegać z tego korzyści. Tylko widząc duchowy wzrost tych, którzy zrobili krok od statusu samaneri do statusu bhikkhuni, możemy uświadomić sobie moc, jaką ten krok niesie.

Dyskusja ta podkreśliła różnicę w społeczności tybetańskiej między zachodnimi i tybetańskimi mniszkami. Język staje się tutaj trudny, ponieważ nie wszyscy bhikkhuni pochodzą z Zachodu, ani wszystkie tybetańskie mniszki nie są „tybetańskie”. Niektórzy bhikkhuni pochodzą z Azji Wschodniej, a kilku z Tybetu i Bhutanu; podczas gdy mniszki „tybetańskie” coraz częściej rodzą się w Indiach lub pochodzą z innych obszarów Himalajów, takich jak Nepal. Być może powinniśmy mówić o społecznościach „międzynarodowych” i „indotybetańskich”. Ale pomijając trudności związane z etykietowaniem, różnica jest wyraźnie w zakresie: perspektywa lokalna i międzynarodowa.

To samo dotyczy kobiet w społecznościach Theravādin. Zakonnice z Tajlandii, Birmy i do pewnego stopnia Sri Lanki często wyrażają zadowolenie ze swoich ról i obawiają się, że wyświęcenie bhikkhuni jest zachodnim nakazem, który zakłóci ich skromne, ale znajome życie. Nie ma wątpić trochę prawdy w tym i nie wątpić że dla wielu kobiet istniejące formy wyrzeczenia się nadal będą preferowaną opcją. Zwolennicy bhikkhuni nie zaprzeczają temu, a jedynie wskazują, że święcenia bhikkhuni powinny być dostępne dla tych, którzy chcą je wybrać.

Ale jest w tym coś więcej niż tylko wybór między równie ważnymi opcjami. W historii ludzkości jest strzała. Nasza ewolucja jako świadomego gatunku podąża za pewnymi szerokimi tendencjami, a badania empiryczne wykazały, że nie ma odwrotu. Nasza ewolucja duchowa/etyczna przechodzi od egocentryzmu do bycia skoncentrowanym na rodzinie/plemieniu/narodzie, do bycia skoncentrowanym na całym świecie. Platforma święceń bhikkhuni jest wyraźnie przedsięwzięciem globalnym: w uznaniu tego Dalajlama zwołał międzynarodową konferencję. Ci z nas, którzy dzięki studiom, refleksji i dyskusji opracowali globalną wizję Dharma po prostu nie możemy powrócić do modelu nacjonalistycznego lub czysto lokalnego: po prostu już w to nie wierzymy. Dla nas jedną z wielkości buddyzmu jest to, że od samego początku był ponadnarodowy i nieetniczny. Późniejsze tradycje rozwinęły silnie etnocentryczne lub nacjonalistyczne modele Dharma, i chociaż mogły one mieć określone zastosowanie w pewnych momentach historii, nie możemy ograniczać naszego Dharma w ten sposób. Dlatego zadajemy sobie tyle trudu, by podróżować po świecie i uczestniczyć w wyczerpującej konferencji razem z naszymi braćmi i siostrami ze wszystkich narodów.

Ta międzynarodowa wizja nie jest zachodnią rzeczą: wyraźnie Dalajlama podziela tę wizję, podobnie jak wielu mnichów i mniszek, których spotkałem, zwłaszcza z tradycji wschodnioazjatyckich. Z drugiej strony, niektórzy zachodni mnisi próbują przyjąć zaciekle stronniczą wizję Dharma, w oparciu o preferencje etniczne lub wyznaniowe. Zawsze wydaje mi się to niepokojące i dysfunkcyjne, tak jakby tacy Czcigodni naprawdę wiedzieli lepiej, ale z powodu pewnych niepewności lub lęków zmuszeni byli upierać się przy pewności, że są świadomi, że w głębi duszy są nierealne.

Słyszałem wiele mniszek i mnichów opowiadających się za mniejszymi platformami święceń, takich jak dziesięć przykazanie święcenia Samanerich. Niezmiennie powody, które podają, wydają się pomniejszeniem świętego życia, a nie jego rozszerzeniem. Często martwią się, że ich codzienne problemy pochłaniają tak dużo ich energii, że po prostu nie mają czasu na dodatkowe studia i trening, których wymaga wyświęcenie bhikkhuni. U podstaw tego leży bardzo realna obawa, że ​​ich marginalna akceptacja przez mnichów sangha będzie zagrożony.

Czy najgłębszy szacunek, czuję, że takie zakonnice nie w pełni zdają sobie sprawę, dlaczego mnich sangha może je zaakceptować, ale ma takie problemy z akceptacją bhikkuni. Samanerowie zasady są dla małych dziewczynek. Mnisi skutecznie myślą o dziesięciu przykazanie mniszki w tym świetle, jakkolwiek uprzejme mogą być wobec mniszek osobiście. Oprócz nielicznych mnichów, którzy żyli we wspólnotach liczących dziesięciu przykazanie zakonnice od dawna, nigdy nie spotkałem żadnej mnich kto naprawdę bierze dziesiątkę? przykazanie święcenia poważnie. Powiedzcie jasno: nie ma to nic wspólnego z osobistym rozwojem duchowym mniszek. Mnisi z radością akceptują fakt, że zakonnice, a nawet świeckie, mają dużo lepiej medytacja niż oni — fakt zbyt oczywisty, by mu zaprzeczyć. Kwestia nie dotyczy indywidualnego rozwoju duchowego, ale kulturowego i społecznego wymiaru Dharma. mnich sangha nie mogę wziąć dziesięciu przykazanie społeczność samaneri poważnie. Dlatego nigdy nie są zapraszani do udziału w jakichkolwiek ważnych decyzjach dotyczących sanghai dlaczego utrzymują się w tak marginalnych niszach; i dlaczego mężczyzna? sangha pozwala im, ale nie bhikkhuni.

Refleksje te dają nam pewną wskazówkę co do przyszłego kierunku sangha. Już dostrzegamy podział między sangha na gruncie lokalnym a międzynarodowym. Lokalne Sanghi, identyfikujące się głównie poprzez przynależność narodową lub sekciarską, pozostają potężni i skuteczni w swoich ograniczonych sferach, ale mają znikome znaczenie poza nimi. Ale nawet to jest głęboko zaniepokojone, ponieważ współczesny świat nieuchronnie narzuca się. Jeśli sangha pozostaje wyłącznie lokalny, jak mogą działać jako liderzy i nauczyciele dla społeczności świeckiej, która coraz bardziej postrzega siebie jako działającą na scenie globalnej? Jest to okrutny dylemat, przed którym stoją dziś tradycyjne Sanghi w wielu buddyjskich krajach.

Międzynarodowy sangha, z drugiej strony, nie ma ustalonego ukierunkowania instytucjonalnego i nie wykształciło jeszcze wyraźnego poczucia własnej tożsamości. Składają się z mnichów i mniszek ze wszystkich krajów i tradycji, którzy w sobie są niezwykle zróżnicowani pod względem praktyki, Dharma teoria, nauczanie i tak dalej. Ale mają wspólne poczucie, że najpierw postrzegają siebie jako ludzi, potem jako buddystów, po trzecie jako bhikkhu i bhikkhuni, a po tajsku/tybetańsku/Mahajana czy jakakolwiek długa, odległa czwarta. Kiedy spotykamy się i dyskutujemy, podzielamy wspólne przekonanie, że nauki i wytyczne zawarte w oryginalnych suttach buddyjskich i winaja oferują nam więcej niż odpowiednie ramy dla ustanowienia naszego przyszłego buddysty sangha. Ale łączy nas nie tyle wiara, ile wizja. Podczas gdy lokalne Sanghi wycofują się z przyszłości do w dużej mierze mitycznej przeszłości, my witamy przyszłość z nadzieją.

Na naszym nocnym panelu dyskusyjnym wiodący Wietnamczycy mnich, Czcigodny Thich Quang Ba (obecnie Przewodniczący Ausralian sangha Association) zasugerował, że święcenia najwłaściwsze byłyby przeprowadzone przez mnichów, którzy już od dawna praktykują tradycję tybetańską. Sugerowała to już czcigodna Heng Ching w swoim artykule. Wszyscy obecni na spotkaniu entuzjastycznie przyjęli jego opcję. Wydawało nam się, że te mniszki mają podwójną tożsamość: pod względem rodowodu pochodzą z Dhamaguptaka, natomiast pod względem praktyki są Mulasarvastivadah. Jeśli chcesz, ich genotyp to Dharmaguptaka ale ich fenotyp to Mulasarvastivadah. Są jak ktoś, kto, powiedzmy, urodził się w Wietnamie, ale przyjechał do Australii jako dziecko, potem dorósł i poszedł do szkoły, dostał pracę, ożenił się i założył rodzinę w Australii: czy są Wietnamczykami czy Australijczykami? Ponieważ dla większości z nas praktyka Dharma jest rzeczą kluczową, a nie linia, uważano, że te mniszki zapewnią idealne mentorstwo i wsparcie dla nowych bhikkhuni.

Co ciekawe, trudno było uniknąć takiej decyzji, pierwotnie sugerowanej przez Wietnamczyków i Tajwańczyka oraz popieranej przez międzynarodową grupę, określanej jako „zachodnia”. Czuliśmy, że nadszedł czas, aby docenić odwagę i praktykę starszych bhikkhuni, którzy są przeważnie zachodnimi ludźmi, i aby zajęli należne im miejsce jako przywódcy nowego ruchu. Nie miało to nic wspólnego z żadnymi szczególnie „zachodnimi” pomysłami.

Wydaje się jednak, że wielu indyjsko-tybetańskim mniszkom trudno jest to zaakceptować. Preferowali jedno-sangha wyświęcenie: implikowali przez to swoją ocenę rodowodu nad stylem życia; ale bardziej wydaje się, że czują, że mnisi tybetańscy są ich nauczycielami. Potrzeba czasu, aby przyzwyczaić się do idei kobiet jako nauczycielek, a tym bardziej kobiet z bardzo różnych środowisk kulturowych. Ale powinni nabrać otuchy: wielu mnichów i bhikkhuni, w tym ja, spędziło wiele lat w obcych kulturach, ucząc się języków obcych i przyjmując za nauczycieli mnichów o bardzo różnych wartościach kulturowych. Jeśli serce jest włączone Dharma, wszystkie te przeszkody można pokonać.

Ale na razie myślę, że musimy z łaską zaakceptować, że takie różnice istnieją i nie znikną po prostu z dnia na dzień. Nie powinno być wątpić z tego eseju, gdzie leżą moje sympatie. Moim powołaniem jest praca z międzynarodowymi sangha dla ustanowienia poczwórnej społeczności na całym świecie. Myślę, że musimy zaakceptować fakt, że na tym polega przyszłość. Trudno powiedzieć to bez wychodzenia na protekcjonalny, ale myślę, że większość ludzi rozpoznaje to jako prostą prawdę. Akceptując tę ​​nieuchronność, nie powinniśmy być przestraszeni ani agresywni, gdy jesteśmy sfrustrowani ograniczeniami konwencjonalnego sangha.

Rozczarowujący wynik tej konferencji jest surowym przypomnieniem tego, jak ograniczony jest nawet tak wielki lider, jak ten Dalajlama wtedy musi zająć się „ciemną materią”, którą nazywał „ograniczonymi mnichami”. Myślę, że międzynarodowy sangha powinni nabrać odwagi i nie powinni dawać się wiązać z takimi konwencjami. Postępuj z wdziękiem, wiedząc, że przyszłość należy do nas, i kontynuuj pracę polegającą na robieniu tego, co należy zrobić.

Wyświęcanie bhikkhuni jest naszym obowiązkiem, obowiązkiem tych, którzy chcą założyć poczwórną społeczność dla dobra świata. Zgodnie z prawem, zgoda nie jest wymagana od sangha jako całość: winaja wymaga jedynie, aby sangha w jednym klasztorze zgadzają się w konsensusie na święcenia. Rzeczywiście, sangha jako całość nie podjęła żadnych decyzji od II Soboru, zaledwie sto lat po Buddaparinibbana. Był to jeden z wielkich punktów dyskusyjnych konferencji. powiedziałem Dalajlama że, chociaż poprosił o decyzję przez sangha jako całość nie było jasne, w jaki sposób można podjąć taką decyzję. Odpowiedział, że on też jest niejasny. Nie ma perspektyw na rozwiązanie tej niejasności i nie ma sugestii, w jaki sposób wszyscy Sanghowie mogliby podjąć powszechnie akceptowalną decyzję. Szanujemy pracę wykonywaną przez instytucje lokalnych Sangh w ochronie i rozwoju sangha we własnym kontekście, międzynarodowe sangha nigdy nie zaakceptuje żadnych lokalnie utworzonych ciało uzurpować sobie władzę winaja. Jeśli lokalny sangha ciała nie popierają święceń bhikkhuni, nierozsądne jest oczekiwanie aspiracji kobiet, które chcą podążać Dharma-winaja zostać odroczone na czas nieokreślony.

Umowa z szerszej sangha przyjdą stopniowo, gdy zobaczą gorliwą praktykę mnichów. Wydawało się, że tyle sugerowano w Dalajlamasugestia, że ​​nie podjęwszy decyzji o faktycznym wyświęceniu, obecni mnisi powinni przybyć do Dharamsali i tam wykonywać regularne sanghakammy: uposatha (dwa razy recytacja klasztorny kod), wasa (deszcze ustępują) i pavaranah (zaproszenie do napomnienia na końcu wasa). Pomysł wydawał się polegać na tym, że mnisi tybetańscy przyzwyczailiby się w ten sposób do idei funkcjonującej społeczności bhikkhuni. Jednakże, podczas gdy winaja wymaga, aby te procedury były skoordynowane między społecznościami bhikkhu i bhikkhuni, wydawało się, że intencją jest, aby były one wykonywane oddzielnie. Niemniej jednak, choć nie spełnia prawie powszechnie wyrażonego życzenia konferencji, być może takie posunięcie rzuci trochę światła na Tybetańczyków klasztorny wspólnota. Chociaż obecne perspektywy wydają się rzeczywiście ponure, możemy mieć tylko nadzieję, że to światło rozprzestrzeni się zarówno na wschód, jak i na zachód, oraz że przywódcy Theravādinów sangha uwzględni te zmiany.