Bhikkhuni parajika 1

Życie mniszek kryje się za życiem mnichów. Kodeks zasad dla mniszek buddyjskich (bhikkhuni panimokkhah) zawiera wiele zasad wspólnych z zasadami mnichów buddyjskich. Te zasady bhikkhuni zostały w większości ukształtowane po prostu przez zmianę płci zasad mnichów. W większości przypadków wersja zasad bhikkhuni nie jest wymieniona w kanonicznych Vinayach, tak jak je mamy. Winajowie bhikkhuni zazwyczaj ograniczają się do wyłożenia i zdefiniowania reguł, które są unikalne dla bhikkhuni. Zakłada się, że wiele zasad mnichów również ma zastosowanie, ale nie zawsze jest to jasno określone. Na przykład Mahaviharavasin winaja nie daje żadnej wskazówki co do tego, które z zasad mnichów powinny być przyjęte przez mnichów, ani jak powinny być przeformułowane. Dodatek kanoniczny, Parivāra, wymienia liczbę reguł w każdej klasie, które są wspólne i niewspólne, ale nie wymienia konkretnych reguł.¹⁸⁵ Te informacje znajdują się tylko w komentarzach. Inne szkoły podają więcej informacji w samym kanonie. W szczególności reguła, z którą mamy teraz do czynienia, ponieważ jest to pierwsza reguła w panimokkha, został szczegółowo omówiony w niektórych Vinayach.

Ten esej pokrótce podkreśla jeden przypadek, w którym wydaje się, że rządy mnichów nie mogły zostać uformowane przez zwykłą zmianę płci odpowiednich rządów mnichów. Sama zasada, pierwsza paradżikah dla bhikkhuni, nie pojawia się w standardowych wydaniach kanonu palijskiego.¹⁸⁶ Ta klasa wykroczeń jest najpoważniejsza ze wszystkich klasztorny wykroczenia skutkujące natychmiastowym i trwałym wydaleniem z pełnej komunii w mnichach lub bhikkhuni sangha.¹⁸⁷ Pierwszy paradżikah zabrania współżycia seksualnego. Oto zasada od Mahaviharavasin bhikkhuh panimokkha.

Jeśli jakikolwiek mnich, który jest obdarzony szkoleniem mnichów i środkami do życia, nie zrezygnował ze szkolenia, nie oświadczył, że jest niezdolny do życia, zaangażuje się w akt seksualny, nawet ze zwierzęciem płci żeńskiej, paradżikah, nie w komunii.¹⁸⁸

Porównanie z innymi dostępnymi wersjami tej zasady pokazuje, że nie ma znaczących różnic w sformułowaniu zasady w szkołach.¹⁸⁹

W mnichach paradżikah 1, jednak znajdujemy znaczącą różnicę w sformułowaniu reguły. Ponieważ zasada nie znajduje się w kanonie palijskim, pochodzi z komentarza palijskiego Samantapāsādikā¹⁹⁰ oraz z rękopisów „Dual paṭimokkha”. Zostały one znalezione jako rękopisy z liści palmowych w różnych miejscach w Birmie i Sri Lance, a niedawno zostały opublikowane w nowoczesnym wydaniu krytycznym.¹⁹¹ Tekst jest następujący.

Jeśli jakaś bhikkhuni dobrowolnie zaangażuje się w akt seksualny, nawet ze zwierzęciem płci męskiej, paradżikah, nie w komunii.

Tutaj zauważamy dwie wyraźne różnice w stosunku do rządów mnichów. Pierwszym z nich jest wstawienie słowa Chandaso. Oznacza to „z pragnieniem”. Termin indyjski jest najbardziej elastycznym z wielu indyjskich słów oznaczających pożądanie. Jest często używany w negatywnym sensie pożądania zmysłowego lub seksualnego. Jest również używany w neutralnym znaczeniu „zgoda, chęć”, na przykład, gdy mnich wysyła swoją „zgodę” przez pełnomocnika na akt sangha w którym nie jest w stanie uczestniczyć. Jest również powszechnie używany w sensie pozytywnym jako podstawa siły psychicznej składającej się z pożądania, co tutaj oznacza dążenie dla Dharma. To ostatnie znaczenie nie może tu mieć zastosowania, więc pozostają nam dwie możliwości. Albo słowo to oznacza „z pożądaniem seksualnym”, albo oznacza „zgodę”. Te dwa nie zawsze mogą być takie same. Na przykład ktoś może uprawiać seks za pieniądze, bez pożądania, a może nawet z odrazą. Lub mogą mieć przekręcony pogląd, że wykonywanie takich usług jest akt zasługi lub część ścieżki duchowej. Tak więc pojawienie się tego słowa i jego ewentualna interpretacja mają istotny wpływ na stosowanie reguły.

Drugą różnicą jest brak wyrażenia „wyposażony w szkolenie i środki utrzymania mnichów, nie zrezygnował ze szkolenia, nie oświadczył, że jest niezdolny…”. To zdanie po prostu wyjaśnia, co jest rozumiane we wszystkich paradżikah zasady w każdym razie: odnoszą się do w pełni wyświęconych mnich lub zakonnica. Zatem brak tego wyrażenia nie wpływa znacząco na stosowanie reguły. Jest to jednak charakterystyczna i dość rozpoznawalna część reguły, która pomoże nam ocenić podobieństwa i różnice w sformułowaniu reguły.

Istnieje inna wersja reguły zachowana w języku indyjskim, Lokuttaravāda w hybrydowym sanskrycie.

Jeśli jakaś bhikkhuni dobrowolnie zaangażuje się w wulgarny akt współżycia seksualnego, nawet razem ze zwierzęciem płci męskiej, ta bhiksuni jest paradżikah, nie w komunii.¹⁹²

Pomimo kilku drobnych różnic w frazowaniu, ta wersja jest uderzająco podobna do birmańskiej wersji pali, którą widzieliśmy powyżej. Słowo gramyah ("wulgarny") dodaje się, ale słowo to często występuje w podobnym kontekście w języku palijskim i nie zmienia jego znaczenia. W rzeczywistości znajduje się w połysku na metuna nieco później w analizie słownej obu vibhanga do mnichówparadżikah 1, jak również wersję Lokuttaravāda, więc jest całkiem możliwe, że po prostu wkradł się do reguły Lokuttaravāda z analizy słów.

Lokuttaravāda, w przeciwieństwie do pali, pochodzi z kanonicznego winaja, więc oprócz samej reguły mamy analizę słów. To pomaga nam z niejednoznacznym terminem chanda. Komentarz w Lokuttaravādzie brzmi: „Chętnie” znaczy z pożądliwym umysłem” (chandaso ti raktacitta). Tak więc tradycja Lokuttaravada mówi, że bhikkhuni wpadałby tylko w paradżikah gdyby miała umysł pożądania. Niestety, brak glosy palijskiego oznacza, że ​​nie wiemy, czy ta interpretacja była stosowana również w latach formacji szkoły Mahavihāravāsin.

Jednak dojrzała pozycja Mahavihāravāsin jest w rzeczywistości identyczna z Lokuttaravādą, jak Chandaso występuje konsekwentnie w całej tradycji komentarzy Mahaviharavasin.¹⁹³ Na przykład, panimokkha komentarz Kaṅkhāvitarani mówi, że 'Chętnie' oznacza chęć połączoną z pożądaniem i pożądaniem seksualnym'.¹⁹⁴ Zatem zasada i wyjaśnienie zawarte w Mahavihāravāsin i Lokuttaravādzie są identyczne, pomimo faktu, że nie zostały poświadczone na najwcześniejszym etapie kanonu palijskiego.

Badanie bhikkhuni panimokkhas w chińskim tłumaczeniu pokazuje jednak, że nie zachowali tak wyraźnego rozróżnienia między bhikkhu i bhikkhuni paradżikah 1. Chińczycy, w przeciwieństwie do Mahāvihāravāsin, zachowują listy bare panimokkha zasady w swoim kanonie, obok pełnej winaja. Zazwyczaj reguły te zostały zaczerpnięte z kanonicznych Winajów, a nie z niezależnej tradycji tekstowej. Oto zasady.

Mahiśasaka: Jeśli którykolwiek bhikkhuni, dzieląc się zasadami treningu bhikkhuni, nie zrezygnował z zasad treningu z powodu niemożności, dobrowolnie zaangażuje się w stosunek seksualny, nawet ze zwierzęciem, ta bhikkhuni jest paradżikah, nie w komunii.¹⁹⁵

Dharmaguptaka: Jeśli jakaś bhikkhuni zaangażuje się w stosunek seksualny, przekraczając to, co nie jest świętym życiem, nawet ze zwierzęciem, ta bhikkhuni jest paradżikah, nie w komunii.¹⁹⁶

Sarvastiwadah: Jeśli któryś bhikkhuni, po podjęciu szkolenia bhikkhuni, nie zrezygnował z zasady, nie wydostawszy się z zasady z powodu niemożności angażować się w stosunek seksualny, nawet ze zwierzęciem, że bhikkhuni jest paradżikah, nie w komunii.¹⁹⁷

Mulasarvastivadah: I znowu, jeśli jakaś bhikkhuni, dzieląc się zasadami treningu bhikkhuni, nie zrezygnowała z zasad treningu, nie zadeklarowała swojej niezdolności do kontynuowania treningu, zaangażuje się w bezbożne zachowanie, stosunek seksualny, nawet ze zwierzęciem, ta bhikkhuni również jest paradżikah, nie w komunii.¹⁹⁸

Mahasaanghika: Gdyby jakikolwiek bhikkhuni, mając pełne święcenia pośród dwojakiego rodzaju? sangha, nie wyrzekając się zasady, nie wydostając się z zasady z powodu niemożności angażować się w stosunek seksualny, nawet ze zwierzęciem, że bhikkhuni jest paradżikah, nie w komunii.¹⁹⁹

Wydaje się więc, że Mahasaanghika, Mulasarvastivadah, Sarvastiwadah wszystkie zachowują zasady, które są zasadniczo podobne do odpowiednich mnichów paradżikah 1, zamiast specjalnej formy bhikkhuni, jak poświadczają Pali i Lokuttaravāda. Nie można tego wytłumaczyć winą tłumaczy, ponieważ istniejąca bhikkhuni paradżikah 1 z Mulasarvastivadah w sanskrycie odzwierciedla również formę rządów mnichów.²⁰⁰ Przypadek Dharmaguptaka a Mahiśasaka są mniej jasne.

Połączenia Dharmaguptaka różni się od zasady mnichów tym, że nie ma w niej żadnego odniesienia do „wyrzekania się zasad treningu mnichów, deklarowania jej słabości”. Może to być spowodowane tym, że ona również wywodzi się ze specjalnej wersji tej zasady bhikkhuni, lub mogło się to stać poprzez zwykłą utratę tekstu. Jeśli tak, to musiało się to wydarzyć przed vibhanga powstała.

Czy tę wersję należy czytać jako kolejny przykład specjalnego sformułowania bhikkhuni paradżikah 1 zależy od tego, jak odczytujemy niejednoznaczne znaki 婬欲. Mogłyby oznaczać „stosunek płciowy” lub alternatywnie 欲 może oznaczać „pożądanie”, co dopasowuje tę wersję do wersji Mahāvihāravāsin/Lokuttaravada.

Problem ten można jednak łatwo rozwiązać, odwołując się do odpowiedniej reguły w Dharmaguptaka bhikkhu panimokkha. Tam pojawia się ta sama fraza 婬欲. Według powszechnego świadectwa wszystkich Winajów, nie może to oznaczać „pragnienia”, ponieważ słowo „pragnienie” nigdy nie występuje w mnichach paradżikah 1. Musi reprezentować metunadhamma, co oznacza „stosunek seksualny”, który znajduje się w każdej wersji bhikkhu paradżikah 1. Jest to potwierdzone, ponieważ po nim pojawiają się postacie wyraźnie reprezentujące abrahmacariya, który jest synonimem metunadhamma. Znaczenie 婬欲 w Dharmaguptaka bhikkhu i bhikkhuni paradżikah 1 musi więc być „stosunkiem seksualnym”. Stąd zasada bhikkhuni nie ma niczego, co mogłoby odpowiadać indicu chanda, 'pragnienie'. Dlatego nie jesteśmy w stanie jednoznacznie stwierdzić, czy ta wersja stanowi trzeci przykład specjalnego sformułowania bhikkhuni paradżikah 1, czy po prostu straciła jakiś tekst ze sformułowania reguły mnicha.

Podobnie niejasna jest sytuacja z Mahiśasaką. Obejmuje to zarówno znak oznaczający „zgodnie z własnym pragnieniem” (隨意), ale także klauzulę o rezygnacji z treningu. Wygląda na to, że ta wersja albo łączy ze sobą dwie pozostałe wersje, a może po prostu jesteśmy świadkami niejednoznaczności w języku chińskim.

Wydaje się zatem, że zmiana tej zasady przez Mahāvihāravāsin/Lokuttaravāda nie jest wyraźnie podzielana przez innych Vinayów, chociaż Dharmaguptaka, a Mahiśasaka mają pewne cechy wspólne. Rodzi to pytanie, skąd pochodzi sformułowanie. Wersja palijska nie znajduje się w palijskim Tipitace i wywodzi się z komentarzy i pracy pozakanonicznej znalezionej w rękopisie w Birmie na początku XX wieku. Konsekwencja, z jaką jest ona prezentowana w całej tradycji komentatorskiej, sprawia, że ​​prawdopodobnie istniała starsza tradycja rękopisowa bhikkhuni panimokkha, ale nie wiem, czy istnieją jakiekolwiek teksty. Z drugiej strony rękopis Lokuttaravāda zabiera nas znacznie dalej jako obiekt fizyczny, ponieważ rękopis przenosi nas do około XI wieku.²⁰¹

Obecność tego wariantowego sformułowania reguły ostrzega nas o istnieniu istotnych korelacji między szkołami, które pod względem historii sekciarskiej są stosunkowo odrębne, co może być nawet bliższe niż korelacje między blisko spokrewnionymi szkołami. Co ważniejsze, panimokkha jest najważniejszy jako tekst ustny. Recytuje się ją co dwa tygodnie w środku sanghai stanowi kluczowy składnik rytualny, który potwierdza wspólnotową tożsamość sangha. Ponieważ byłoby to recytowane regularnie przez mnichów, a nie mnichów, wydaje się prawdopodobne, że ten wariant, zachowany tak słabo przez wieki w odległych zakątkach buddyjskiego świata, zachowuje pamięć o własnej literaturze liturgicznej mnichów. Wygląda na to, że zostało to przekazane poza soborami, a więc poza kontrolą mnichów.

Czy bhikkhuni może ponownie wyświęcić?

Trwałość charakterystycznej wersji bhikkhuni paradżikah 1 jest niezwykłym przykładem nieustępliwości tekstu. Rodzi to pytanie, dlaczego w ogóle pojawiła się różnica. Zgodnie z tradycją palijską, różnica wynika z odmiennego sposobu dysrobalizmu w męskich i żeńskich Sanghach. Mnich może zdjąć szaty poprzez ustne wyrzeczenie się treningu, podczas gdy bhikkhuni może się rozebrać jedynie poprzez fizyczne zdjęcie szat i opuszczenie klasztoru z zamiarem przestania być mnichem.

Aby lepiej zrozumieć sytuację, spójrzmy najpierw na to, jak mnich rozbiera się w tradycji palijskiej. Jest to obszernie opisane w dyskusji do mnicha paradżikah 1. Mnich musi, będąc czystym umysłem i zamierzając rozebrać się, oznajmić komuś, kto rozumie, że rozbiera się jasno w czasie teraźniejszym. Omówiono różne przypadki, w których czynniki te są obecne lub nie. Oto typowy przykład. Ponieważ wypowiedź mnicha ma formę dobrowolną („co jeśli…”), nie udaje mu się rozebrać.

Mówi i daje do zrozumienia: „A gdybym miał?” dezawuować dotychczasowy Budda? To, mnisi, ujawnia jego niezdolność, ale nie wyrzekając się szkolenia.²⁰²

Dla naszych celów ważnym szczegółem jest to, że w pierwszym zdaniu przez mnich, on albo mówi (wadati) lub informuje (viñnapeti, „wyraża”). Viñnapeti obejmowałyby formy komunikacji podobne do mowy, np. pismo lub język migowy. Oba te akty są objęte terminem paccakkhati, co tłumaczymy jako „wyrzeczenie się”. Rdzeń tego czasownika to √(k) chā, powiedzieć lub zadeklarować. Osoby zaznajomione ze śpiewem palijskim mogą rozpoznać √(k) chā ze standardowego wspomnienia o Dharma: "Svakkhado bhagavata dhammoh' (' Dharma jest dobrze-proklamowana przez Błogosławionego).

Teraz, podczas gdy ta techniczna dyskusja wyjaśnia bardzo jasno, co jest, a co nie jest poprawną formą porzucenia życia mnicha, w nietechnicznych fragmentach często mówi się, że mnich wibbhamati, co tłumaczymy po prostu jako „rozebrać się”.²⁰³ Podstawowe znaczenie to „zabłądzić”, jak na przykład błądzący lub zdezorientowany umysł. Ponieważ jest to termin nietechniczny w mnichach winaja, nie jest nigdzie zdefiniowany. Jednak to ta forma dysrobalizmu, a nie technicznie zdefiniowane „wyrzeczenie się treningu”, jest dozwolone dla bhikkhuni.

Teraz przy tej okazji pewna bhikkhuni, po wyrzeczeniu się treningu, rozebraniu się. Zbliżywszy się później do mnichów, poprosiła o święcenia. Błogosławiony oświadczył w tej sprawie: „Mnisi, nie ma zrzeczenia się szkolenia przez mnicha. Ale kiedy ma rozebrany, w tym momencie nie jest bhikkhuni.'²⁰⁴

Cel tej zasady jest trochę niejasny, ale ogólny sens jest wystarczająco jasny. Bhikkhuni nie może zdejmować szat w normalny sposób używany przez mnichów, to znaczy przez ustną rezygnację z treningu. Raczej „nie jest bhikkhuni”, kiedy „rozebrała się” „lub zbłądziła”. Wydaje się, że odnosi się to do fizycznego aktu faktycznego opuszczenia klasztorny środowiska, dosłownie rozbierania się i zakładania świeckich ubrań z zamiarem, aby nie być już dłużej bhikkhuni. W komentarzu palijskim stwierdza się, że zakładanie stroju świeckiego jest tutaj czynnością definiującą. Podobnie Mahāsanghika i Lokuttaravāda Vinayas omawiają przypadek, w którym bhikkhuni zakłada świeckie ubrania, aby uniknąć ataku; ten Budda zasady, że taki czyn jako celowy jest tylko drobnym naruszeniem, ze względu na bezpieczeństwo nie jest obrazą, ale jeśli to robi, zamierzając zrezygnować z treningu, nie jest już bhikkhuni.²⁰⁵

Nie podano żadnego powodu, aby wyjaśnić, dlaczego sanghi męskie i żeńskie powinny rozbierać się na tak różne sposoby. Ale bez względu na przyczynę, wyjaśnia, dlaczego paradżikah 1 nie mówi o bhikkhuni jako o „wyrzekaniu się treningu”. Jednak to nadal nie wyjaśnia, dlaczego dodano dodatkowe słowo „z własnej woli”. Być może to tylko podkreśla, że ​​trzeba mieć zmysłowy umysł, aby być winnym tego przestępstwa, biorąc pod uwagę, że kobiety są bardziej skłonne do niechętnego uprawiania seksu.

Pali winaja komentarze, takie jak Dvematikapāḷi, potwierdzają, że różnica w dysrobalnych metodach jest związana z różnicą w frazowaniu paradżikah 1.

Ponieważ nie ma wyrzeczenia się treningu przez mnichów, nie recytuje się wyrażenia „obdarzony treningiem i sposobem życia, nie wyrzekając się treningu, nie oświadczając o niezdolności”.²⁰⁶

W tym przypadku nawet subtelna różnica w sformułowaniu reguły dokładnie odzwierciedla wewnętrzną strukturę innych części winaja, co jest imponującym świadectwem konsekwencji i staranności kompilatorów. To również sprawia, że ​​jest bardzo prawdopodobne, że to sformułowanie reguły jest w rzeczywistości poprawne, a nie sformułowanie, które brzmi bardziej jak zasady mnichów. Wydaje się, że zasada ta została dokładnie przekazana w Mahaviharavasin, chociaż dla nich nie jest ściśle kanoniczna.

Podobna sytuacja ma miejsce w Lokuttaravāda winaja. Jak zauważyliśmy w dyskusji na temat paradżikah 1, forma reguły jest praktycznie identyczna zarówno w wersji palijskiej, jak i Lokuttaravāda. I tak jak Pali utrzymuje świadomość różnych trybów dysrobalizacji mnichów i mnichów, nawet w niepowiązanych sekcjach winajawydaje się, że Lokuttaravāda. Zachowany tekst Lokuttaravada bhikṣuṇīh winaja zawiera bhikkhuni Suttavibhaṅga, a także krótszą część dotyczącą różnych bhikkhu i bhikkhuni. Znajdujemy tam listę trzech rzeczy, które sprawiają, że ktoś „nie jest bhikkhu” lub „nie jest bhikkhuni”. Listy te są identyczne, z wyjątkiem tego, że mnich mówi, że mając umysł nastawiony na dysrobalizację, „wyrzeka się treningu”,²⁰⁷ podczas gdy mówi się, że bhikkhuni „odpadł od dobrego postępowania”.²⁰⁸ Podobne zasady można znaleźć w odpowiednich rozdziałach Mahāsanghikah winaja.²⁰⁹ Istnieje jednak uderzająca różnica między Lokuttaravādą a Mahāsanghiką, podczas gdy dla Lokuttaravādy to orzeczenie jest zgodne z ich sformułowaniem: paradżikah 1, Mahāsanghika, jak wspomnieliśmy powyżej, ma formę bhikkhu paradżikah 1, co pozwala bhikkhuni na „wyrzeczenie się treningu”. Nie jest to tylko odosobniona wpadka, ale jest to ważna cecha analizy reguł.²¹⁰ Najwyraźniej analiza tej zasady Mahāsanghika jest zbudowana na założeniu, że bhikkhuni może wyrzec się treningu. Fragmenty omawiające ten aspekt reguły są nieobecne w odpowiednich sekcjach tekstu Lokuttaravāda. Tak więc Lokuttaravāda konsekwentnie utrzymuje, że bhikkhuni nie „wyrzeka się treningu”, podczas gdy Mahāsanghika paradżikah 1 pozwala, że ​​może, podczas gdy Bhiksuṇi-prakirsakah zakłada, że ​​nie może, ale rozbiera się, dosłownie zdejmując szaty.

Istnieje kolejna zasada, która w podobnej formie znajduje się we wszystkich Vinayach:²¹¹ należy to wziąć pod uwagę. To jest sanghadisesah obraza dla bhikkhuni, która rozgniewana deklaruje, że „wyrzeka się” Budda, Dharma, sanghai szkolenia oraz deklaruje, że są inne ascetki dobrego zachowania, do których zamierza dołączyć. Termin „wyrzekający się” jest, zarówno w języku pali, jak i Lokuttaravādzie, tym samym używanym dla mnichów, którzy „wyrzekają się treningu”. Gdyby mnich powiedział w takim przypadku „Wyrzekam się tego Budda', wtedy przez tyle samo zostałby rozebrany i nie byłby już mnichem. Najwyraźniej tak nie może być w przypadku bhikkhuni, która to mówi. Musi nadal należeć do sangha, w przeciwnym razie nie mogła wszcząć wobec niej postępowania dyscyplinarnego. Być może można by argumentować, że aby bhikkhu rozebrał się, musi mieć wyraźny zamiar, aby to zrobić, podczas gdy dla bhikkhuni w tej regule jest to jedynie wybuch złość. To może być prawda; a jednak zasada jest yavatatiyakah, co wymaga, aby bhikkhuni sangha upomnieć sprawcę do trzech razy w trakcie sangha zrezygnować ze swojego oświadczenia. Musi być poważnie postawiona w swoich zamiarach, a nie tylko przez chwilę wybuchać gniewem.

Najbardziej rozsądną interpretacją tego stanu rzeczy jest to, że reguła ta została ustanowiona w kontekście, w którym mnich nie mógł wyrzec się treningu. Bez względu na to, jak bardzo słownie znieważa Potrójny klejnot i oświadcza, że ​​odchodzi sanghatak długo, jak nie rozbiera się, pozostaje bhikkhuni. Twierdzę, że dzieje się tak, ponieważ reguła, jako część panimokkha nawiązuje do wczesnego okresu w sangha kiedy, jak zaświadczają Pali i Lokuttaravāda Vinayas, mnich nie mógł zdjąć szaty przez „wyrzekanie się” treningu. Mimo że wiele z nich winaja tradycje później zapomniały o tym niuansie, utrzymano go w latach panimokkha tekstu, mimo że było to obecnie niezgodne z wypracowaną pozycją szkoły.

Na razie w porządku. W praktyce mamy coś, co wydaje się być niewielkim technicznym rozróżnieniem dla bhikkhu i bhikkhuni, które nie wydaje się mieć wielkiego wpływu na ich klasztorny życie. Ale komentarz do fragmentu, który określa właściwy sposób odrzucenia bhikkhuni, mówi dalej, że po zdjęciu szaty bhikkhuni nie może zostać ponownie wyświęcony.

"Kiedy się rozebrała”: ponieważ się rozebrała, zgodnie z własnymi upodobaniami i akceptacją założyła białe [świeckie] ubrania, dlatego nie jest bhikkhuni, nie widać tego przez wyrzeczenie się treningu. Nie otrzymuje ponownie pełnych święceń.²¹²

Komentarz ten wyraźnie wykracza poza zakres oryginalnego tekstu, który nie mówi nic o ponownej ordynacji. Wydaje się, że był pod wpływem kolejnego akapitu tekstu, który omawia drugi przypadek, przypadek bhikkhuni, który opuszcza klasztor bhikkhuni i wstępuje do społeczności innej religii.

Teraz przy tej okazji pewna bhikkhuni, ubrana w szatę w kolorze ochry, podeszła do owczarni niebuddyjskich wyznawców religii (tita). Wróciła i poprosiła mnichów o święcenia (upasampada).²¹³ Błogosławiony oświadczył w tej sprawie: 'Mnisi, bhikkhuni, która ubrana w szatę koloru ochry idzie do owczarni niebuddyjskich wyznawców religii, po powrocie nie może być wyświęcona'.²¹⁴

Wygląda na to, że wciąż ma na sobie szatę koloru ochry,²¹⁵ ale zmienił religie. To wyraźnie jej czyny, a nie jej mowa, są istotne. Ta zasada nie ma zastosowania w przypadku bhikkhuni, która pierwsza zdjęła szatę. Co więcej, ta zasada wyjaśnia dokładnie, jakiego rodzaju bhikkhuni nie można ponownie wyświęcić: kogoś, kto przeszedł do innej sekty. Ta sama zasada dotyczy mnichów.²¹⁶

Komentarz palijski podnosi stawkę w tym równaniu. Natomiast tekst kanoniczny nie mówi nic o tym, czy ten, kto „rozbiera się” (wibbhamati) może ponownie wyświęcić i stwierdza, że ​​ten, kto przechodzi na inną religię nosząc swoją szatę, nie może ponownie przyjąć pełnych święceń, komentarz stwierdza, że ​​żaden pozbawiony szaty bhikkhuni nie może ponownie wyświęcić; ten, który pierwszy wkłada białe ubranie (innymi słowy, ten, który… wibbhamatis) może przyjąć święcenia nowicjatu, ale kto przechodzi na inną religię, nie może nawet przyjąć święceń nowicjatu.²¹⁷

Dlaczego nałożono te nowe orzeczenia dotyczące święceń nowicjuszy? Pamiętaj, że pierwotne orzeczenia wyraźnie rozróżniały te dwie sprawy. Mnich, który rozbiera się z honorem, nie zrobił nic złego i nie zasługuje na karę, podczas gdy ten, kto przeszedł na inną religię, działał oszukańczo i nie można już mu ufać, przez co odmawia mu się szansy na ponowne wyświęcenie. Komentarz jednak zaprzecza również ponownemu wyświęceniu temu, kto zdarł szaty z honorem, a więc oba te przypadki otrzymują tę samą karę, co nie wydaje się sprawiedliwe.²¹⁸ Tak więc, aby zachować pierwotny wzorzec, że ten, kto działał oszukańczo, powinien otrzymać wyższą karę, komentarz wymyśla nowe orzeczenie mówiące, że nie może nawet ponownie przyjąć święceń nowicjusza. Sama sztuczność tych dodatkowych orzeczeń podkreśla ich odmienność od tekstu kanonicznego. W takich fragmentach „komentarz” nie komentuje już tekstu w jakikolwiek sensowny sposób, ale dodaje nowe orzeczenia, które zapewne weszły do ​​współczesnej praktyki.

W ten sposób komentarz tworzy łącznik między dwoma pytaniami, które w oryginalnym tekście nie są ze sobą powiązane. Jedna dotyczy sposobu dysrobalizacji, druga to ponowne wyświęcenie. Komentatorskie przekonanie, że ponowne wyświęcenie jest niemożliwe dla mnichów, podczas gdy oczywiście jest to dozwolone dla mnichów, jest dziś powszechnie uznawane. W rzeczywistości kilka kanonicznych Winajów mówi, że bhikkhuni nie może ponownie wyświęcić. Mahasanghika,²¹⁹ i Lokuttaravada²²⁰ Vinayas pyta kandydatkę przed święceniami bhikkhuni, czy kiedykolwiek przyjęła pełne święcenia. Jeśli tak, kazano jej odejść, nie może przyjąć pełnych święceń. Winaje z Sarvastiwadah oferta grupowa więcej szczegółów. Oto historia pochodzenia opowiedziana w Mulasarvastivadah winaja.

W tym czasie w mieście Savatthi żył starszy. Niedługo po ślubie jego żona zaszła w ciążę i urodziła córkę. Kiedy urodziło się dziecko, ojciec zmarł. Matka wychowała dziecko i niedługo potem też zmarła.

W tym czasie bhikkhuni Thullananda wyruszył na żebraczy i przybył do tego miejsca zamieszkania. Widząc panią zapytała: „Do której rodziny należysz?”.

[Pani] odpowiedziała: „Czcigodny, do nikogo nie należę”.

Zakonnica powiedziała: „Jeśli tak, to dlaczego nie wyrzekniesz się życia domowego?”.

Pani odpowiedziała: „Kto może mi udzielić święceń?”

Zakonnica powiedziała: „Mogę, możesz iść za mną”. W ten sposób pani podążyła za zakonnicą do jej miejsca zamieszkania i otrzymała święcenia, aby zostać mnichą. Jednak uwikłana w splamienia, później rozebrała się. Kiedy Thullananda poszła po jałmużnę, spotkała tę panią i zapytała: „Młoda damo, jak twoje utrzymanie?”

Odpowiedziała: „Czcigodny, trudno mi przetrwać bez nikogo, na kim mogę polegać”.

(Zakonnica) następnie zapytała: „Jeśli tak jest, dlaczego nie wyrzekniesz się życia rodzinnego?

"Już się rozebrałem, kto udzieli mi święceń?

Zakonnica odpowiedziała, że ​​może. Kobieta bez zwłoki otrzymała święcenia i zaczęła praktykować jałmużnę. Zobaczył to starszy brahman, stał się podejrzliwy i oczerniany, szerząc podejrzenie, że damy sakjańskie, ze względu na cnotę, czasami wyświęcały stąpanie po świętym życiu, a czasami powstrzymywały świętą praktykę powrotu do zbrukanych skaz świeckiego życia. Kierują się sentymentem do szczęścia, a to nie jest cnotliwe. Mnisi przyszli o tym usłyszeć i powiedzieli mnichom, którzy następnie donieśli o tym Budda, Budda myślał tak:

"Ponieważ rozebrany bhikkhuni popełnił ten błąd, od teraz rozebrane bhikkhuni nie będą wyświęcane. Starsi (innych sekt) znajdują szczęście w szydzeniu i niszczeniu moich Dhamma. W związku z tym bhikkhuni, kiedy już się zrzucą, aby powrócić do życia świeckiego, nie powinny być ponownie wyświęcane. Jeśli otrzymają święcenia, tzw upajjhaja a nauczyciele popełniają przestępstwo”.²²¹

Historia w tle umiejscawia problem w krytyce krytyków buddyzmu, zwłaszcza wyznawców innych sekt. Nie jest to zbyt prawdopodobne, biorąc pod uwagę, że wędrowcy z kilku sekt regularnie zmieniali okresy życia święceń i świeckich.²²² Nie podano też żadnego konkretnego powodu, dla którego mnisi powinni się pod tym względem różnić od mnichów. Co więcej, problemem jest tu oczywiście zachowanie Thullanandy, a według wszelkich rozsądnych standardów dawno temu zabroniono jej przyjmowania uczniów do święceń. Uczeń, którego zachęcano do przyjęcia święceń, był sierotą, żyjącą w niepewnej sytuacji, która wyświęcała szukając bezpieczeństwa, a nie z autentycznego impulsu duchowego. Otrzymała święcenia natychmiast (bez widocznego okresu szkolenia). W tym przypadku z pewnością właściwą rzeczą byłoby sprawdzenie szczerości wnioskodawcy, a nie zakazanie wszystkim kobietom w przyszłości ponownego wyświęcania.

Jak się spodziewaliśmy, Sarvastiwadah winaja oferuje zupełnie inną historię pochodzenia.

Połączenia Budda był w mieście Rajagaha. W tym czasie kobiety cierpiały z powodu leczenia szwagierów i szwagierek. Więc opuścili dom i zostali wyświęceni na bhikkhuni. W czasie, gdy żyli jako studenci ze swoimi upajjhaja i Nauczyciele, dręczyło ich cierpienie. Dlatego rozebrali się i wrócili do noszenia białych szat osoby świeckiej. Świeccy wielbiciele skarcili i zbesztali, mówiąc:

"Te niepomyślne i oszukańcze kobiety! Wcześniej byliśmy ich mistrzami. Kiedy zostali mnichami, otrzymali nasz szacunek. Teraz wycofujemy takie wyrazy szacunku. Nie są stabilne.

Połączenia Budda powiedziano, i powiedział: „Czy bhikkhuni porzuci?” zasady, nie wolno jej ponownie otrzymać pełnego święceń”.²²³

W porównaniu do Mulasarvastivadah, miasto jest inne, powód wyjazdu jest inny, nie ma wzmianki o Thullananda, a krytycy to nie ludzie religijni, ale świeccy. Jak zwykle opowieści te nie opisują historii tego, jak faktycznie ukształtowała się reguła, ale wynalazków późniejszych pokoleń mnichów. Tutaj również nie znajdujemy żadnego powodu, dla którego mnisi powinni być traktowani inaczej niż mnisi.

Wystarczająco jasne jest, że Vinay z Sarvastiwadah grupa zabrania bhikkhuni ponownego wyświęcania. Ponadto często mówi się, że Dharmaguptaka winaja zabrania ponownego wyświęcania bhikkhuni,²²⁴ ale mimo znacznych poszukiwań i konsultacji nie udało mi się znaleźć żadnego fragmentu, który by to potwierdzał. Powszechne przekonanie, że Dharmaguptaka winaja zakazuje bhikkhuni ponownego wyświęcania wydaje się wynikać z uwag przez mnich 懷素 (Huai Su) w swoim słynnym komentarzu na temat Dharmaguptaka winaja.²²⁵ Świat chińskich komentarzy jest dla mnie zagadką, więc nie wiem, czy to orzeczenie można znaleźć w jakichkolwiek wcześniejszych tekstach.

Dziesiątka [część] winaja (= Sarvastiwadah) ma podobny tekst do Czterech [część winaja = Dharmaguptaka]. Mnisi, którzy rozbierają się, nie napotykają przeszkód. Bhikkhuni, którzy rozbierają się, boją się, że zostaną napiętnowani jako zbezczeszczeni. Dlatego w Dziesięciu [część winaja], (ona) nie może zostać ponownie wyświęcona. Odnosząc się do scrolla 40…²²⁶

Huai Su kontynuuje cytowanie samych fragmentów z Sarvastiwadah winaja które już sprawdziliśmy. Wydaje się z tego wystarczająco jasne, że nie było wyraźnego oświadczenia zabraniającego ponownej Dharmaguptaka winaja, ale Huai Su uznał, że sprawę należy potraktować zgodnie z orzeczeniami Sarvastiwadah winaja. Wreszcie mamy powód do dyskryminacji; i nie jest niespodzianką, że problemem są „skazy” kobiet. Ponieważ ten powód jest wyraźnie seksistowski i nie ma podstaw w oryginalnym tekście, należy go odrzucić.

Mahiśasakah winaja jak dotąd nie dało żadnego przejścia w tej kwestii.

Podsumowując, właściwa wersja paradżikah 1 dla bhikkhunis została utrzymana w tradycji palijskiej, mimo że nie występuje w kanonicznej winaja samo. Jest to rzadki przypadek autentycznie wczesnego tekstu, który przetrwał poza głównym nurtem redakcyjnym soborów. The panimokkha jest najważniejszym tekstem rytualnym dla sanghai do dziś jest recytowana w całości co dwa tygodnie uposatha dzień po Therawada mnisi. Starożytni bhikkhuni Mahaviharavasin dokonaliby podobnego zwyczaju. Tak więc bhikkhuni panimokkha zostałby przekazany jako tekst ustny w linii bhikkhuni. Podczas gdy sekcje mnichów winaja uległy rozkładowi z powodu osłabienia i ostatecznego zniknięcia bhikkhuni sangha w ramach późniejszej tradycji Mahaviharavasin, panimokkha przetrwał do tradycji rękopisów i komentarzy, świadectwo wkładu mnichów w literaturę palijską, a co ważniejsze, przypomnienie o żywotnej obecności wewnątrz Therawada kobiety sangha którzy poświęcili się nauce i praktyce winaja.

W Vinayas na kontynencie sytuacja staje się skomplikowana z powodu ewidentnego skażenia bhikkhuni winaja przez sformułowanie mnichów paradżikah 1 w większości Vinay, z wyjątkiem Lokuttaravādy, wraz z ogólnie mniej zrozumiałą i wyartykułowaną formą bhikkhuni winajai, jak możemy założyć, brak głosu bhikkhuni w podejmowaniu takich decyzji. Ponieważ mówiono, że bhikkhuni nie są w stanie „wyrzec się treningu”, kiedy ich wersja paradżikah Stałem się podobny do mnichów, zrozumiano, że nie mogą ponownie wyświęcić. Wygląda na to, że proces ten przebiegał szeroko, ale nie zawsze konsekwentnie w szkołach buddyjskich. Winaje z Sarvastiwadah grupa opracowała najbardziej rozbudowany kontekst. W grupie Mahasanghika zakaz został włączony do kwestii święceń. W szkołach Vibhajjavada zakaz ponownego wyświęcania bhikkhuni nie został włączony do kanonicznych Vinayów, ale został przyjęty przez komentatorów. W przypadku chińskiego komentatora Dharmaguptaka winaja, wyraźnie mówi się, że jest to pod wpływem Sarvastiwadah winaja. Możemy założyć, że podobny wpływ leży u podstaw komentarzy Buddhaghosa.

Zakonnice i gwałt

W niektórych krajach, takich jak Indie, mniszki były gwałcone, a następnie zmuszane lub zachęcane do zdejmowania szat, mówiąc, że złamały podstawowe zasady przykazanie za ich życie w celibacie (paradżikah 1) i nie może dalej żyć jako zakonnica. Spowodowało to ogromne cierpienie i traumę, a ponadto tworzy klimat, w którym zakonnice boją się zgłaszać wszelkie ataki, co może jeszcze bardziej zachęcać potencjalnych gwałcicieli. Ale winaja nie jest tak okrutna i w sposób współczujący radzi sobie z gwałtem, pozwalając zakonnicy, która jest ofiarą, a nie sprawcą, kontynuować swoją duchową drogę.

Stanowisko Vinayów w tym punkcie jest dość proste, więc po prostu przedstawimy kilka istotnych winaja fragmenty z Winajów trzech głównych tradycji: Pali winaja ukończenia Therawada; Dharmaguptaka winaja jak zaobserwowano w chińskim i pokrewnych Mahajana tradycje; i Mulasarvastivadah winaja jak zaobserwowano w tybetańskim Wadżrajana tradycja.

Mahaviharavasin

Palijska wersja bhikkhuni paradżikah 1 stwierdza, że ​​bhikkhuni popełnia obrazę tylko wtedy, gdy działa dobrowolnie. Potwierdzają to rzeczywiste przykłady w Pali winaja gdzie bhikkhuni zostaje zgwałcony:

Przy tej okazji pewien student był zauroczony bhikkhuni Uppalavaṇṇā. A potem ta studentka, podczas gdy bhikkhuni Uppalavaṇṇā weszła do miasta po jałmużnę, weszła do jej chaty i usiadła w ukryciu. Bhikkhuni Uppalavaṇṇā, wracając z jałmużny po posiłku, umyła nogi, weszła do chaty i usiadła na kanapie. A potem ten uczeń złapał bhikkhuni Uppalavaṇṇā i zgwałcił ją. Uppalavaṇṇā bhikkhuni powiedział o tym innym bhikkhuni. Mnisi powiedzieli o tym mnichom. Mnisi powiedzieli Budda o tym. [The Budda powiedział:] 'Nie ma obrazy, mnisi, ponieważ ona nie wyraziła zgody'.²²⁷

Podobnie, są inne przypadki gwałcenia bhikkhuni iw żadnym przypadku nie przypisuje się bhikkhuni żadnej obrazy ani winy.²²⁸ Jest to całkowicie zgodne z zastosowaniem reguły dla mnichów, ponieważ za każdym razem, gdy mnich odbył stosunek seksualny lub seks oralny bez jego zgody, był usprawiedliwiony przez Budda.²²⁹ Rzeczywiście, istnieje szereg przypadków, w których bhikkhus, bhikkhuni, sikkhamanasu, Samateras, samanerisu są uprowadzane przez młodzież Licchawi i zmuszane do współżycia ze sobą. W każdym przypadku bez zgody nie ma przestępstwa.²³⁰ Takie rozumienie jest zachowane w tradycji komentatorskiej palijskiej.²³¹

Dharmaguptaka

W przeciwieństwie do Pali, sama zasada nie precyzuje, że bhikkhuni działa z pożądania. Jednak ten czynnik znajdujemy w analizie reguł, która określa, że ​​bhikkhuni musi zgodzić się na penetrację pożądaniem seksualnym.²³² Co więcej, musi doświadczyć przyjemności w momencie wchodzenia, pozostawania lub wychodzenia, aby mogło dojść do obrazy.²³³ Jest to wyjaśnione w klauzuli o zakazie przestępstwa:

Nie ma zniewagi, jeśli podczas snu nie wie; jeśli nie ma przyjemności; we wszystkich przypadkach, w których nie ma myśli pożądliwej.²³⁴

Mulasarvastivadah

Podobnie jak Dharmaguptaka, w samym sformułowaniu reguły nie ma konkretnej wzmianki o „pragnieniu”. Ale wyjaśnienie reguły wyjaśnia:

Jeśli jest zmuszona, to jeśli nie odczuwa przyjemności w tych trzech momentach [tj. podczas wchodzenia, przebywania lub wychodzenia], nie ma obrazy. Sprawca ma zostać wydalony.²³⁵

Kogo winić?

Połączenia winaja stosunek do gwałtu na bhikkhuni jest bezkompromisowy. Człowiek, który gwałci bhikkhuni, nigdy nie może zostać wyświęcony, a jeśli został wyświęcony przez pomyłkę, musi zostać usunięty.²³⁶ Podobnie nowicjusz, który gwałci zakonnicę, musi zostać wydalony.²³⁷ Traktowanie gwałciciela bhikkhuni jest traktowane w taki sam sposób, jak tego, który popełnia jedno z 5 anantarika czyny (zamordowanie matki lub ojca lub arahanta, zranienie Buddai złośliwie powodując schizmę w sangha). Tak więc gwałt na bhikkhuni jest uważany za jeden z najbardziej ohydnych możliwych czynów, z straszliwymi kammicznymi konsekwencjami dla sprawcy. Kiedy Uppalavana została zgwałcona, komentarz mówi nam, że ziemia, nie mogąc udźwignąć ciężaru tego zła, podzieliła się na dwie części i pochłonęła gwałciciela. Nigdy nie przywiązuje się najmniejszej winy do ofiary gwałtu.

Vinayas są jasne i jednomyślne: nie ma obrazy dla zgwałconej zakonnicy. Winę ponosi gwałciciel, a nie ofiara. Zakonnica, której życie poświęcone jest celibacie i niestosowaniu przemocy, będzie czuła się zdruzgotana i głęboko zraniona gwałtem. W tym czasie potrzebuje wsparcia przyjaciół i nauczycieli w świętym życiu. Jak we wszystkich winaja W wyżej wymienionych przypadkach nie musi czuć się wstyd ani winić, gdy szczerze i otwarcie rozmawia o gwałcie z innymi zakonnicami, a w razie potrzeby także z mnichami. Przyjaciele i nauczyciele ofiary muszą okazywać jak największe współczucie i wsparcie. Muszą jasno i konsekwentnie zapewniać ofiarę, że nie zrobiła nic złego i w żaden sposób jej nie złamała zasady. Ważne jest, aby powiadomić policję o gwałcie, aby mogła spróbować zapobiec podobnym przestępstwom w przyszłości. The sangha powinien zbadać, czy w takiej sytuacji istnieje trwałe zagrożenie dla sióstr i powinien podjąć kroki w celu zapewnienia im ochrony i bezpieczeństwa. W razie potrzeby sugerowałbym, aby zakonnice nauczyły się umiejętności samoobrony, aby odeprzeć napastnika.

Odwiedzić Strona internetowa Santifm aby pobrać lub kupić pełną książkę Bhikkhu Sujato „Bhikkuni winaja Studia"

¹⁸⁵ Pali winaja 5.146-7.

¹⁸⁶ Chulachomklao Siama Pali Tipiṭaki, opublikowane w 1893 roku, rozpoczyna zasady bhikkhuni od „pierwszego paradżikah', a następnie przystępuje do podania tego, co w rzeczywistości jest piątym paradżikah (www.tipitakahall.net/siam/3C1). Internetowa edycja VRI Tipiṭaka i wydanie PTS (4.211) podobnie wymieniają piąty paradżikah jako pierwszy. Ponieważ wydanie PTS nie wymienia tu żadnych wariantów lektur (4.365), wydaje się, że jest to standardowa praktyka w rękopisach. Niespójność tej prezentacji jest wyraźna, ponieważ na końcu każdego paradżikah, tekst głosi, że zasady „od „pierwszego” do „czwartego” zostały zakończone. Jeszcze w następnej linii po „czwartym” paradżikah, tekst deklaruje, że „ósemka” paradżikasu zostały wyrecytowane”. Z kolei internetowa „World Tipiṭaka Edition” wymienia pierwsze cztery paradżikasu w treści, ale odpowiadające im strony są puste (www.tipitakastudies.net/tipitaka/2V/2/2.1).

¹⁸⁷ To podstawowe założenie winaja został przesłuchany przez Shayne CLARKE („Mnisi uprawiający seks”). Jednak nadinterpretuje swój materiał. Cytowane przez niego fragmenty pokazują założenie oddzielnego klasztorny status, śiknadattakah, co pozwala na paradżikah bhikkhu, który natychmiast ze skruchą wyznaje, że nadal żyje w klasztorze. Zostali częściowo ponownie przyjęci do społeczności, ale starannie wykluczeni z pełnego uczestnictwa w centralnych aktach sanghakamma. Stąd śiknadattakah nie jest, przeciwwskazane Clarke, „w komunii”. W rzeczywistości Mahiśasaka, Dharmaguptaka, Sarvastiwadah Vinayas wykazują łagodność osądu: a śiknadattakah może słuchać panimokkha— i tym samym przypominać o swoich obowiązkach etycznych — ale nie mogą stanowić kworum. Innymi słowy, ich obecność nie może im pozwolić na jakąkolwiek władzę decydowania o życiu mnichów, na przykład podczas święceń.

¹⁸⁸ Pali winaja 3.23: Yo pana bhikkhu bhikkhunah sikkhāsājivasamāpanno, sikkhah apaccakkhaya, dubbalyah anavikatva, metunah dhammah paniseveyya, antamaso tiracchānagatāyapi, parasajav hot.

¹⁸⁹ PACHOW, s. 71–2.

¹⁹⁰ Samantapasadika 7.1302. Może to być najwcześniejsza potwierdzona wersja tej zasady.

¹⁹¹ PRUITT i NORMAN, s. 116-7: Ya pana bhikkhuni chandaso metunah dhammah paniseveyya antamaso tiraccanagatena pi, parajika hoti asamvasa.

¹⁹² ROTH, s. 79 § 117. Ya punar bhiksuni chandaśo maithunah gramya-dharmah pratineveya antamasato tiryagyoni-gatenapi sardhah iyah bhiksuni parajika bhavaty asamvasya. Istnieje wiele wariantów pisowni między tym, końcowym sformułowaniem reguły, a jej poprzednim wystąpieniem na stronie ROTH. 76 § 114.

¹⁹³ ​​Privāra-asthakathā:vi aṭṭha.-5 Ro.:7.1302; Saratthadipani-sika-3:vi. ṭi.-3 Mya.:3.114; Kankhavitarani-asthakatha:vi. ṭī Ro.:0.1, 0.25, 0.157; Vajirabuddhi-sika: Vi ṭī Mya.:0.65, 0.355; Vimativinodani-sika:vi. i. Mya.:2.68: Kaṅkhāvitaraṇī-purana-abhinava-ṭika: vi. i. Mója.:0.12; Vinayavinicchaya-uttaravinicchaya:Vi. i. Mój.:0.186. Moje podziękowania dla Bhikkhu Satatusita za te odniesienia.

¹⁹⁴ Kaṅkhavitaraṇi 0.157: '»Chandaso«ti methunaragappaṭisaṁyuttena chandena ceva ruciya ca.'

¹⁹⁵ T22, № 1421, s. 77, c4–6 = T22, № 1423, s. 206, c29–s. 207, a2.

¹⁹⁶ T22, № 1428, s. 714, a14-15 = T22, № 1431, s. 1031, b16-17.

¹⁹⁷ T23, № 1437, s. 479, b29–c2 = T23, № 1435, s. 333, c29–s. 334, a2.

¹⁹⁸ T24, № 1455, s. 508, c10–12.

¹⁹⁹ T22, № 1427, s. 556, c4–7.

²⁰⁰ Sanskryt bhiksuni karmavacanah 137.11–13 (cyt. za ROTH, s. 79 przypis § 117.6): Ya punar bhiksuni bhiksuṇibhih sarddhah śiksasamicih samapanna ṣikśam apratyakhyaya śiksadaurbalyam anaviskrtyabrahmacaryam maithunah dharmah pratisesavetasant.

²⁰¹ ROTH, s. xxff.

²⁰² Pali winaja 3.24ff: „Yannūnahah buddhaṁ paccakkheyyan'ti vadati viññāpeti. Evampi, bhikkhave, dubbalyāvikammanceva hoti sikkha ca apaccakkhata.

²⁰³ Np. pali winaja 3. 39, 3.40, 3.67, 3.183. W całym Mahakkhandhakah wibbhamati pojawia się na liście mnichów, którzy są niedostępni, ponieważ odeszli, rozebrali się, przeszli do innej sekty lub zmarli. HüSKEN („Przeformułowane zasady”, s. 28, przypis 22) stwierdza, że wibbhamati jest używany jako synonim słowa nasitah (wydalony) w vibhanga do mnicha paradżikah 1, a zatem stwierdza, że ​​ten, który jest vibbhanta nie może ponownie wyświęcić, czy to bhikkhu, czy bhikkhuni. Jednak ona sama odnosi się do fragmentu (pali winaja 1.97-8) z serią przypadków rozbierania się mnicha (wibbhamati), a następnie może zostać ponownie wyświęcony. Nie jest to „wyjątek”, jak mówi; to samo zastosowanie znajduje się dziesiątki razy w Samuccayakkhandhaka. Nigdzie nie jest powiedziane, że mnich, który jest wibhanta może nie zostać ponownie wyświęcony. Myli się mówiąc, że bhikkhuni paradżikah 1 (tj paradżikah 5 jeśli liczyć zasady przyjęte wspólnie z mnichami) odnosi się do wibbhamati; przypuszczalnie ma na myśli paradżikah 6. Oświadczenie jest: Nasita nama sayah va vibbhanta hoti añnehi va nasita. („Wydalona” oznacza: sama została rozebrana lub wydalona przez innych). Nie oznacza to, że vibbhanta i nasitah są synonimami. Po prostu stwierdza, że ​​termin nasitah w tej regule uwzględniono oba przypadki. Jeden jest „wydalony”, ponieważ sangha ma dobry powód, by uznać osobę za nieodpowiednią klasztorny. „Rozbiera się” z różnych powodów, z których wiele nie sugeruje żadnego niewłaściwego postępowania, jako klasztorny.

²⁰⁴ Pali winaja 2.279: Tena kho pana samayena anñatara bhikkhuni sikkhaṁ paccakkhaya vibbhami. Sa puna paccāgantva bhikkhuniyo upasampada yaci. Bhagavato etamattha arocesu. “Na, bhikkhave, bhikkhuniyā sikkhapaccakkhana; Yadeva Sa vibbhanta tadeva sa abhikkhuni”ti.

²⁰⁵ Tyaktamuktena cittena. Mahasaanghikah winaja Bhiksuṇi-prakirsakah 20 (T 1425 s. 547); Lokuttaravada Bhiksuṇi-prakirsakah 31 (ROTH s. 316 § 283).

²⁰⁶ Yasma ca bhikkhuniya sikkhapaccakkhanam nama natthi, tasma bhikkhuninah 'sikkhasājivasamapanna sikkhah apaccakkhaya dubbalyah anavikatva'ti avatva. Moim źródłem tego tekstu jest internetowa VRI Tipiṭaka. Niestety, ta witryna nie dostarcza indywidualnych adresów URL dla każdej strony, ani nie dostarcza odniesień do wydań drukowanych.

²⁰⁷ ROTH s. 321 § 290 (Bhiksuṇi-prakirsakah 46): Tyakta-muktena cittena śiksah pratyakhyati.

²⁰⁸ ROTH s. 321 § 290 (Bhiksuṇi-prakirsakah 47): Tyaktamuktena cittena acarah vikopayati.

²⁰⁹ Mahasaanghikah winaja Bhiksuṇi-prakirsakah 37, 38 T22, nr 1425 str. 548a, HIRAKAWA s. 411.

²¹⁰ Zobacz HIRAKAWA s. 104–7.

²¹¹ Mahaviharavasin sanghadisesah 12 (palijski winaja 4.235-7); Dharmaguptaka sanghadisesah 16 (T22, № 1428, s. 725, c6–s. 726, c8); Mahiśasakah sanghadisesah 17 (T22, № 1421, s. 82, c17); Mahasaanghikah sanghadisesah 19 (T22, № 1425, s. 523, c3–s. 524, a18); Lokuttaravada sanghadisesah 19 (ROTH s. 159–163 § 172); Sarvastiwadah sanghadisesah 14 (T23, № 1435, s. 311, a3-c1); Mulasarvastivadah sanghadisesah 13 (T23, № 1443, s. 937, a4-c5).

²¹² Samantapasādika 6.1295: Yadeva sa vibbhantati yasma sa vibbhanta attano ruciya khantiya odatani vatthani nivattha, tasmayeva sa abhikkhuni, na sikkhapaccakkhanenati dasseti. Sa puna upasampadah na labhati.

²¹³ Zwróć uwagę na użycie upasampada do święceń bhikkhuni. Jest to wyraźny znak późnego przejścia, a nie takiego, które jest częścią własnej tradycji wczesnych bhikkhuni. Patrz rozdział 6.

²¹⁴ Pali winaja 2.279: Tena kho pana samayena annatara bhikkhuni sakasava titthayatanah sankami. Sa puna paccāgantva bhikkhuniyo upasampadah yaci. Bhagavato etamatthah arocesuh. 'Ya sa, bhikkhave, bhikkhuni sakasava titthayatanah sankanta, sa agata na upasampadetabba'ti.

²¹⁵ Odczyt PTS to sakasavah (2.279). Światowa Tipitaka czyta sakavasah, 'z własnego klasztoru' (http://studies.worldtipitaka.org/tipitaka/4V/10/10.3). Ale wydaje się to być osobliwością birmańskiej tradycji.

²¹⁶ Pali winaja 1.86: Titthiyapakkantako, bhikkhave, anupasampanno na upasampādetabbo, upasampanno nasetabbo. Nie ma to nic wspólnego z normalnym przypadkiem bhikkhuni, który rozbiera się.

²¹⁷ Samantapasādika 6.1295: Sa agata na upasampādetabbā'ti na kevalah na upasampādetabbā, pabbajjampi na labhati. Odātani gahetva vibbhantā pana pabbajjamattah labhati.

²¹⁸ Ta anomalia została zauważona przez VAJIRAÑĀṆAVARORASA, 3.267.

²¹⁹ T22 № 1425 str. 472, b5.

²²⁰ ROTH s. 33 § 35: Upasamanna-purvasi? anyadapi yady aha 'upasampanna-purwa' ti vaktavya: 'gaccha nasya cala prapalahi. nasti te upasampada'.

²²¹ T24, № 1451, s. 352, b2–20. To nie jest odosobniony fragment. Pomysł znajduje się również w T24 № 1451 p. 358c1–3 (緣處同前。具壽鄔波離請世尊曰 。大德。若苾芻尼捨戒歸俗); Mulasarvastivadah Bhikṣuṇī Karmavacanā (SCHMIDT 16b2-4: Kaccit tvaṁ purvaṁ pravrajiteti? yadi kathayati 'pravrajita', vaktavyā: 'ata eva gaccheti'); T24 № 1453 str. 462a3-4 (汝非先出家不。若言不 ). Ta sekcja Mulasarvastivadah winaja, Ekottarakarmaśataka jest według Shayne'a Clarke'a (komunikat prywatny) dziełem antologizowanym, które jest dość rozbieżne w wersji chińskiej i tybetańskiej.

²²² Patrz MN 89.10, MN 36.6.

²²³ T23, nr 1435, s. 291, a10–16. Podobnie jak w przypadku Mulasarvastivadah, zakaz ten jest powtarzany w innych miejscach w Sarvastiwadah winaja (T23, № 1435, s. 377, c16). Ten fragment dopuszcza niezwykły wyjątek: bhikkhuni może zmienić ordynację, jeśli zmieni płeć i zostanie mężczyzną. Podobny fragment znajduje się w Sarvastiwadah winaja Mātṛkā (T23, № 1441, s. 569, a16–9) i Kathāvastu z Uttaragranthy Tybetańczyków Mulasarvastivadah winaja (sTog 'Dul ba NA 316b4-317a1).

²²⁴ Na przykład Wu YIN (s. 144) stwierdza: „Według Dharmaguptaka winaja, kobieta może być wyświęcona tylko raz w tym
dożywotni. Niezależnie od tego, czy naruszyła a paradżikah, kiedy bhikszuni ją odda ślubyW tym życiu nie może ponownie zostać bhikszuni.'

²²⁵ Huai Su (625–698 n.e.) był uczniem Xuana Zanga, który specjalizował się w badaniu Dharmaguptaka winaja, i był znany ze swojej śmiałości
wyzwania dla przyjętego rozumienia winaja w jego czasach. Współczesna opowieść o jego życiu, „Huai Su” LIN Sen-shou, jest na http://taipei.tzuchi.org.tw/tzquart/2005fa/qf8.htm.

²²⁶ X42, № 735, s. 454, a7-19. Tego tekstu nie ma w wydaniu CBETA Taishō.

²²⁷ Pali winaja 3.35. Anapatti, bhikkhave, asādiyantiyati.

²²⁸ Pali winaja 2.278, 2.280.

²²⁹ Np. pali winaja 3.36, 3.38 itp.

²³⁰ Pali winaja 3.39.

²³¹ Np. Dvematikapaḷi: Chande pana asati balakkarena padhamsitaya anapatti.

²³² T22, № 1428, s. 714, b5-6:

²³³ T22, № 1428, s. 714, b12ff.

²³⁴ T22, № 1428, s. 714, c7-9:

²³⁵ T23, № 1443, s. 914, b12:

²³⁶ Pali winaja 1.89.

²³⁷ Pali winaja 1.85.