Odrodzenie święceń bhikkhuni w tradycji Theravada

Oficjalnie usankcjonowane święcenia bhikkhuni zniknęły z kościoła Therawada Tradycja buddyjska przed wiekami. Ostatni dowód na istnienie oryginalnych bhikkhunī sangha w kraju następującym Therawada Buddyzm pochodzi ze Sri Lanki w XI wieku. Jednak począwszy od późnych lat 1990-tych, odrodzenie święceń bhikkhuni w Therawada świecie, na czele której stoją mnisi i mniszki ze Sri Lanki. Przy wsparciu wielu uczonych mnichów,¹ Kobiety ze Sri Lanki dążyły do ​​przywrócenia dawno zaginionego zakonu mniszek nie tylko do miejsca w dziedzictwie ich narodu, ale także do życia religijnego międzynarodowych Therawada Buddyzm.

Pierwsze święcenia we współczesnym ruchu odrodzenia miały miejsce w Sarnath w Indiach w grudniu 1996 r., Kiedy dziesięć kobiet ze Sri Lanki zostało wyświęconych na bhikkhunī przez mnichów ze Sri Lanki z Towarzystwa Mahābodhi, którym pomagali koreańscy mnisi i mniszki. Potem nastąpiły wielkie międzynarodowe święcenia w Bodhgaya w lutym 1998 r., udzielone kobietom z wielu krajów. Odbyła się ona pod auspicjami tajwańskiej organizacji Fo Guang Shan i wzięli w niej udział mnisi z różnych buddyjskich krajów Therawada i Mahajana tradycji wraz z bhikkhunī z Tajwanu. Od 1998 roku na Sri Lance regularnie odbywają się święcenia bhikkhunī, a obecnie na wyspie zostało wyświęconych ponad 500 kobiet. Ale chociaż wyświęcanie bhikkhuni zyskało poparcie dużej liczby mnichów, jak również świeckich wielbicieli, do tej pory nadal nie otrzymało oficjalnego uznania ani od rządu Sri Lanki, ani od mahanayaka theras, naczelni prałaci bractw mnichów. W innych Therawada Kraje buddyjskie, zwłaszcza Tajlandia i Birma, sprzeciwiają się odrodzeniu bhikkhunī sangha jest nadal silny. W tych krajach konserwatywna starszyzna uważa takie przebudzenie za sprzeczne z tzw winaja a nawet jako zagrożenie dla długowieczności buddyzmu.

W niniejszym artykule zamierzam skupić się na kwestiach prawnych i moralnych związanych z odrodzeniem Kościoła Therawada mnisi sangha. Mój referat zostanie podzielony na trzy części.

• W części I dokonam przeglądu argumentów przedstawionych przez tradycjonalistów Theravādin, którzy uważają odrodzenie święceń bhikkhuni za prawną niemożliwość.
• W Części II przedstawię rozważania tekstowe i etyczne, które wspierają twierdzenie, że wyświęcanie bhikkhunī powinno być reanimowane.
• Na koniec, w części III, odpowiem na argumenty prawne przedstawione przez tradycjonalistów i pokrótce rozważę, w jaki sposób przywrócenie święceń bhikkhuni może zostać zharmonizowane z postanowieniami winaja.

I. Sprawa przeciwko wznowieniu święceń bhikkhuni

Kompletujemy wszystkie dokumenty (wymagana jest kopia paszportu i XNUMX zdjęcia) potrzebne do klasztorny święcenia nigdy nie były bezwzględnym wymogiem duchowej praktyki i osiągnięć w buddyzmie, przez wieki siła napędowa tradycji buddyjskiej przepływała przez jego klasztory i pustelnie. Nawet dzisiaj, w dobie handlu elektronicznego i zaawansowanych technologii, wezwanie do prostoty klasztorny życie wciąż inspiruje wielu, zarówno kobiety, jak i mężczyzn. Jednak w większości krajów, które podążają za Therawada zgodnie z tradycją kobiety mogą wchodzić tylko w podrzędne formy życia wyrzeczonego. Dziedzictwo formalnie usankcjonowane klasztorny odmawia się im święceń przewidzianych w starożytnych tekstach kanonicznych.

Klasztorny wyświęcenie na bhikkhuni obejmuje trzy etapy:

1. Pabbajja, „wyjście” w bezdomność lub święcenia nowicjatu;
2. Połączenia sikkhamanah szkolenie, które przygotowuje kandydata do pełnych święceń; oraz
3. Upasampada lub pełne święcenia.

Konserwatywny Theravadin winaja eksperci stawiają przeszkody na wszystkich trzech etapach. Omówię każdy po kolei.

(1) Pabbajja

Pierwszy krok wejścia w życie wyrzeczone, pabbajja, przemienia aspirantkę ze świeckiej wielbicielki w kobietę samaneri lub nowicjusz. The winaja Sama Pitaka nie określa wprost, kto jest uprawniony do dawania pabbajja do kobiety aspirującej do święceń, ale Therawada tradycja jednoznacznie rozumie, że to bhikkhuni przyjmuje tę rolę. Oczywiście w najwcześniejszej fazie bhikkhunī sangha, procedura ta musiała być zarządzana w inny sposób. Według relacji znalezionej w Cullavagga, Budda wyświęcił Mahāpajāpati Gotami, dając jej osiem zasad szacunku, a następnie pozwolił mnichom wyświęcić inne kobiety.² Następnie mnisi dali upasampada bezpośrednio do pięciuset kobiet Sakyan. Wydaje się, że w tym momencie rozróżnienie między pabbajja jako święcenia nowicjuszy i upasampada jeszcze nie powstał. Ale potem obowiązkiem mniszki stało się dawanie pabbajja aspirantce, która miała zostać jej uczennicą, aby była szkolona przez nią do ostatecznych pełnych święceń.

Niegdyś pełnoprawna bhikkhuni sangha powstał, nigdy nie można znaleźć w kanonie palijskim ani w jego komentarzach przykładu mnicha dającego pabbajja do kobiety. Ale wciąż możemy zapytać, czy istnieje jakiś zakaz robienia tego przez mnicha. Chociaż nie winaja zasada tego zabrania, konserwatywni Theravādinowie utrzymują, że pabbajja zawsze musi być udzielona przez bhikkhuni. Zwracają uwagę, że w tekstach i komentarzach, gdy kobieta zadaje pytanie Budda dopuścić ją do sanghaThe Budda jej nie daje pabbajja sam lub wysłać ją do któregokolwiek ze starszych mnichów w celu wyświęcenia, ale zawsze instruuje ją, aby udała się do mnichów. Późniejsze teksty, ani kanoniczne, ani komentarze, wyraźnie stwierdzają, że mnichowi zakazane jest dawanie pabbajja do kobiety. Więc Mahavamsa, „Wielka Kronika” historii Sri Lanki, opisuje historię przybycia Starszego Mahindy na Sri Lankę i jego nawrócenia dworu królewskiego na Dharma.

Ale królowa Anula, która przybyła z pięcioma setkami kobiet, aby powitać starszych, osiągnęła drugi etap zbawienia [jednorazowego powrotu]. A królowa Anula ze swymi pięcioma setkami kobiet powiedziała królowi: „Wasza Wysokość pragniemy otrzymać wyświęcenie na pabbajja”. Król powiedział do starszego: „Daj im pabbajja!” Ale starszy odpowiedział królowi: „Nie wolno (nam), o wielki królu, obdarzać pabbajja kobietami. Ale w Pāṭaliputta mieszka mniszka, moja młodsza siostra, znana pod imieniem Samghamitta. Ona, która jest dojrzała w doświadczeniu, przyjdzie tutaj, przynosząc ze sobą południową gałąź wielkiego drzewa Bodhi króla ascetów, o królu ludzi, i (przynosząc) także mniszki znane (ze świętości); w tym celu wyślij wiadomość do króla, mego ojca. Kiedy ta starsza mniszka będzie tutaj, udzieli pabbajja tym kobietom”.³

Czekając na przybycie Sanghamitty, królowa Anula wraz z wieloma kobietami z królewskiego haremu przyjęła dziesięć zasady i nosili ochrowe szaty. Oznacza to, że zaobserwowali tę samą dziesiątkę zasady że samaneri przestrzega i nosi szaty wyrzeczenia (prawdopodobnie nie pocięte na łaty), ale nie otrzymał żadnych formalnych święceń; były odpowiednikami tzw dasasilmatas dzisiejszej Sri Lanki. Opuścili pałac i zamieszkali w przyjemnym klasztorze zbudowanym przez króla w pewnej części miasta. Dopiero po przybyciu Sanghamitty i innych bhikkhunī z Indii mogli wziąć pabbajja.

(2) sikkhamanah trening

Według konserwatysty druga przeszkoda prawna w wyświęcaniu kobiety winaja ekspertów, narzuca szósty Garudhamma. Ta zasada mówi, że zanim będzie mogła wziąć upasampada kandydatka musi żyć jako sikkhamanahlub „próbnik”, szkolący się w sześciu zasadach przez okres dwóch lat. Otrzymuje status sikkhamanah przez sanghakamma, akt prawny z dn sangha. Teraz ten akt jest wykonywany przez bhikkhuni sangha, nie przez mnicha sangha,⁴ i dlatego pod nieobecność mniszki sangha, kandydatka do święceń nie ma możliwości zostania apostolstwem sikkhamanah. Nie stając się sikkhamanah, mówi się, że nie będzie w stanie ukończyć przepisanego szkolenia (sikkha) prowadzący do upasampada. Ponadto, po ukończeniu szkolenia w zakresie sześciu zasad, sikkhamanah musi uzyskać „zgodę” (sammati) Od sangha, upoważnienie do podjęcia upasampada, i ta zgoda również jest udzielana przez mnichów sangha.⁵ Stąd te dwa kroki na drodze do upasampada— mianowicie (1) zgoda na szkolenie w zakresie sześciu zasad oraz (2) zgoda potwierdzająca, że ​​kandydat ukończył dwuletni trening w zakresie sześciu zasad — oba muszą być nadane przez mnicha sangha. W przypadku braku A Therawada mnisi sanghaThe winaja eksperci twierdzą, że kandydatka do wyświęcenia na bhikkhuni nie może przejść przez te dwa stopnie, a bez przejścia przez te dwa stopnie nie będzie zakwalifikowana do pełnych święceń.

Ostatnia księga Pali winaja Pitaka, znany jako Parivara, to podręcznik techniczny dotyczący drobnych punktów winaja przestrzeganie. Jeden z rozdziałów tej pracy pt Kammavagga (Vin V 220-23), poświęcony aktom prawnym św sangha, bada Warunki pod którym takie działania „zawodzą” (vipajjanti), tj. podstawy unieważnienia takich aktów.⁶ Wśród postanowień ww Parivara, upasampada może zawieść z powodu kandydata (wattuto); z powodu wniosku (nattito); w związku z ogłoszeniem (anussavanato); ze względu na granicę (symato); i ze względu na zgromadzenie (Paryż). Odnosząc te wymagania do przypadku kandydatki na upasampadakonserwatywny winaja Eksperci czasami twierdzą, że kobieta, która nie przeszła szkolenia jako sikkhamanah nie jest kwalifikowanym kandydatem, a zatem upasampada jej udzielone będą nieważne.

(3) Upasampada

W oczach winaja konserwatystów, najpotężniejszą przeszkodę w odrodzeniu bhikkhunī sangha dotyczy upasampada, pełna ordynacja. W przypadku święceń bhikkhu, święcenia a mnich upasampada jest zarządzany aktem znanym jako „święcenia z wnioskiem jako czwartym” (ñatticatutthakammūpasampada). Najpierw rzecznik ds sangha robi ruch (natti) do sangha udzielić święceń kandydatowi z pewnym seniorem mnich jako preceptor. Następnie ogłasza trzy komunikaty (anussavana) że sangha udziela święceń kandydatowi wraz z seniorem mnich jako nauczyciel; każdy mnich obecny, który nie zgadza się, jest proszony o wyrażenie sprzeciwu. I wreszcie, jeśli nie mnich sprzeciwił się, stwierdza, że sangha udzielił kandydatowi święceń wraz z seniorem mnich jako preceptor.

Kiedy mniszki sangha została po raz pierwszy ustalona, ​​ta sama metoda musiała być stosowana do wyświęcania kobiet na bhikkhunī. Po bhikkhuni sangha osiągnęła dojrzałość, jednak metoda ta została zastąpiona inną, która zakłada udział zarówno bhikkhunī sangha i mnicha sangha. Obaj wyświęcają kandydata w oddzielnych, następujących po sobie procesach, każdy z wnioskiem i trzema ogłoszeniami. Dlatego metoda ta nazywana jest wyświęceniem przez osiem proklamacji (aṭṭhavacikupasampada). Szósty Garudhamma, który Mahāpajāpatī Gotami podobno zaakceptował jako warunek święceń, stwierdza już, że po wyszkoleniu jako sikkhamanah przez dwa lata w sześciu zasadach, kobieta powinna szukać upasampada z dwu-sangha, to znaczy od obu bhikkhunī sangha i mnicha sangha.⁷ Ta sama zasada jest opisana pełniej w sekcji Cullavagga winaja w swoim wyjaśnieniu dot upasampada obrzęd, w którym kandydat najpierw przyjmuje święcenia od bhikkhunī sangha a potem przychodzi przed mnicha sangha do przyjęcia drugich święceń obejmujących kolejny wniosek, trzy ogłoszenia i bierzmowanie.⁸

Główny zarzut prawny, że konserwatywny winaja legaliści przeciw wznowieniu święceń bhikkhuni jest to, że muszą one być udzielone przez istniejącego bhikkhuni sanghai być czystym Therawada ordynacja musi pochodzić z istniejącego Therawada mnisi sangha. Prowadzi to do zagadki, ponieważ w przypadku braku istniejącego Therawada mnisi sangha, prawomocny Therawada wyświęcenie bhikkhuni nie może zostać udzielone. Święcenia nie mogą powstać samoistnie, ale muszą być kontynuacją istniejącej tradycji. W związku z tym pojawia się argument, że kiedy ta tradycja została zakłócona, nie można jej odtworzyć nawet przy całej dobrej woli świata. Dla mnichów, aby próbowali odtworzyć złamaną mniszkę sangha, mówi się, to roszczenie sobie przywileju wyjątkowego dla doskonale oświeconego Budda, i nikogo oprócz następnego Budda może to twierdzić.

Ci, którzy opowiadają się za przywróceniem święceń bhikkhuni, cytują oświadczenie Budda w Cullavagga: „Mnisi, pozwalam mnichom dawać upasampada do mnichów”,⁹ słusznie zauważając, że Budda nigdy nie cofnął tego zasiłku. Jednak byłoby nieprawidłowy powiedzieć, że Budda dał mnichom wieczyste pozwolenie na wyświęcanie bhikkhunī na własną rękę. Tak długo, jak nie było bhikkhuni, czyli na samym początku istnienia bhikkhuni sangha, to było naturalne, że Buddapozwolenie mnichom na wyświęcanie bhikkhunī byłoby stosowane w ten sposób, ponieważ po prostu nie było innego sposobu, w jaki można by to zastosować. Potem zasiłek był kontynuowany, ale nie oznaczało to, że mnisi dalej własne mógł wyświęcać bhikkhuni. The Budda nie cofnął tego zasiłku, ponieważ zasiłek był konieczny posangha wszczęto postępowanie ordynacyjne. jeśli Budda cofnął pozwolenie, którego wcześniej udzielił mnichom na wyświęcanie mnichów, wówczas mnich sangha nie byłby uprawniony do udzielania święceń po bhikkhuni sangha wydał swoje święcenia. Jednak mnisi zachowali ten przywilej, z wyjątkiem tego, że teraz był on częścią dwustopniowego systemu święceń. Kiedy wprowadzono nową procedurę, z bhikkhunī sangha udzielając najpierw święceń, pozwolenie mnichom na wyświęcanie bhikkhunī zostało włączone do nowych dwustopniowych święceń. Tak więc pozwolenie pozostało nienaruszone, z wyjątkiem tego, że teraz mnisi nie działali sami. The upasampada byli uprawnieni do nadawania się upasampada nadawane przez bhikkhuni.

Ten wymóg dla dwu-sangha święcenia stały się integralną częścią Therawada tradycyjna koncepcja bhikkhuni. W palijskim winaja Piṭaka, napotykamy standardowy opis bhikkhuni, który brzmi następująco:

"mnisi: ten, który jest żebrakiem; ten, kto przybywa na jałmużnę; ten, który nosi szatę z pociętych łat; ten, który ma miano bhikkhuni; ten, kto twierdzi, że jest bhikkhuni; „Chodź, bhikkhuni”, bhikkhuni; bhikkhuni wyświęcony przez udanie się do trzech schronień; doskonała mniszka; bhikkhuni z istoty; praktykant bhikkhuni; bhikkhuni poza treningiem (tj. arahant bhikkhuni); bhikkhuni w pełni wyświęcony przez dwu-sangha w harmonii, poprzez akt niewzruszony i mogący się ostać, składający się z wniosku i trzech ogłoszeń. Wśród nich, w tym sensie bhikkhuni jest w pełni wyświęcony przez dwu-sangha w harmonii, przez akt niezachwiany i mogący się ostać, składający się z wniosku i trzech ogłoszeń”.¹⁰

Od czasów Bhikkhuni sangha osiągnął dojrzałość aż do śmierci, w r Therawada kraje o podwójnymsangha święcenia uznano za obowiązkowe. Znajdujemy w winaja Piṭaka sporadyczne wzmianki o ekato-upasampanna, „wyświęcony z jednej strony” i możemy przypuszczać, że oznacza to, że niektórzy mnisi nadal byli wyświęcani wyłącznie przez bhikkhu sangha. Byłaby to jednak błędna interpretacja tego wyrażenia. Ekspresja ekato-upasampanna odnosi się do kobiety, która otrzymała święcenia wyłącznie od bhikkhuni sangha ale jeszcze nie od mnicha sangha. Oznacza kobietę na etapie pośrednim między święceniami przez dwa skrzydła „dwoistości”sangha”. Pali winaja Piṭaka jest skrupulatnie konsekwentny w ograniczaniu użycia słowa „bhikkhuni” do tych, którzy spełnili podwójnąsangha wyświęcenie. W części Suttavibhaṅga winaja, ilekroć tekst ma okazję do glosowania słowa „bhikkhuni”, stwierdza: „Bhikkhuni to ten, który został wyświęcony w dwoistym-sangha"(bhikkhuni nama ubhatosanghe upasampanna).

Tym samym w świetle ww Parivary kryteria, tzw winaja legaliści argumentują, że kiedy reguły wyświęcania określają dwoistość-sangha upasampada, a kiedy bhikkhuni jest prawnie zdefiniowana jako osoba wyświęcona przez podwójnegosangha, jeśli singiel sangha wykonuje święcenia, zgromadzenie jest wadliwe, ponieważ ważne święcenia wymagają udziału dwóch zgromadzeń, bhikkhu i bhikkhunī. Wadliwy jest także wniosek i obwieszczenia, gdyż wyrecytowano tylko jeden wniosek i trzy obwieszczenia, podczas gdy do ważności święceń potrzebne są dwa postępowania, każdy z własnym wnioskiem i trzy obwieszczenia. Wychodząc z tych przesłanek, ponieważ a Therawada mnisi sangha już nie istnieje, legaliści dochodzą do nieuchronnego wniosku, że po prostu nie ma możliwości przywrócenia go do życia Therawada mnisi sangha. Wyświęcenie bhikkhuni pozostanie poza zasięgiem przez cały czas trwania teraźniejszości Buddadyspensa.

1. Należą do nich nieżyjący już Czcigodny Talalle Dhammāloka Anunāyaka Thera z Amarapura Nikaya, Czcigodny dr Kumburugamuve Vajira Nāyaka Thera, były rektor Buddyjskiego i Palijskiego Uniwersytetu Sri Lanki, oraz Czcigodny Inamaluwe Sri Sumangala Nāyaka Thera z historycznego Rangiri Dambulla Vihāra. Pierwsze praktyczne kroki w reanimacji bhikkhuni sangha zostały wykonane przez Czcigodnego Dodangoda Revata Mahāthera i nieżyjącego już Czcigodnego Mapalagama Vipulasāra Mahāthera z Towarzystwa Mahābodhi w Indiach. ↩

2. Wina II 255. ↩

3. Mahavamsa, XV.18-23. Wilhelma Geigera: Mahavamsa lub Wielka Kronika Cejlonu (Londyn: Pali Text Society 1912), s. 98. Nieco unowocześniłem archaiczny angielski Geigera i przetłumaczyłem niektóre słowa, które pozostawił w języku palijskim. ↩

4. Bhikkhuni Pacittiya 63; Vin IV 318-20. ↩

5. Bhikkhuni Pacittiya 64; Vin IV 320-21. ↩

6. Sekcja ta jest rozwinięta w Samantapasadikah (Sp VII 1395-1402), a także w Vinayasangaha, „Kompendium dot winaja”, aktualnej antologii zSamantapasadikah skomponowana przez XII-wiecznego starszego ze Sri Lanki, Sāriputta (rozdz. 33, wyd. VRI, s. 363-84). ↩

7. Vin II 255: Dve vassani chasu dhammesu sikkhitasikkhaya sikkhamānāya ubhatosanghe upasampada pariyesitabbā. ↩

8. Win II 272-74. ↩

9. Win IV 255: Anujānāmi, bhikkhave, bhikkhūhi bhikkhuniyo upasampādetuṃ. ↩

10. Win IV 214. ↩