Bhikszuni vinaya i linie wyświęcania

Tłumaczenia tego artykułu na tybetański, niemiecki i chiński można znaleźć na Archiwum Berzina.

Część 1: Tło

[Jako pomoc dla osób niezaznajomionych z prezentowanymi tu tematami, w streszczeniu niektórych artykułów wprowadzono kilka informacji ogólnych oraz kilka terminów technicznych i dat. Kiedy te dodatki miały znaczną długość, zostały wskazane przez umieszczenie w nawiasach kwadratowych i fioletowy krój pisma.]

Wprowadzenie do ślubowań bhikszuni

Znaczenie posiadania mnicha

Połączenia klasztorny społeczność sangha, odgrywa kluczową rolę w buddyzmie. Według wielu z Buddajak twierdzi, rozkwit Dharmy zależy od istnienia poczwórnego zgromadzenia uczniów (' khor rnam-bzhi'i dge-'dun), obejmujący:

• pełnoprawni mnisi (długie, skt. bhikszu, pali: bhikkhu),
• pełne zakonnice (dge-slong-ma, skt. bhikszuni, pali: bhikkhuni),
• świeccy (dge- bsnyen, skt. upasaka, palijski: upasaka), trzymając pięć śluby,
• świeckie (dge-bsnyen-ma, skt. upasika, palijski: upasika), trzymając pięć śluby.

Tak więc w Wspólne śpiewanie Suttle (Pali: Sangiti Suttle) w ramach Długie dyskursy (Pali: Dighanikaja), jeden z dziewięciu niefortunnych, nieodpowiednich czasów na prowadzenie czystego życia duchowego (pali: akkhana asamaya brahmacariya vasaya) urodził się w regionie przygranicznym wśród „głupich barbarzyńców”, gdzie nie ma dostęp do mnichów, mniszek, świeckich lub świeckich.

Podobnie w Śrawaka (słuchacz) Etapy umysłu (Nyan-sa, skt. Śrawakabhumicz), wielki indyjski mistrz mahajany z IV lub V wieku n.e., Asanga, wymieniony jako jeden z dziesięciu wzbogaceń (sbyor-ba, skt. sampad) cennego odrodzenia życia ludzkiego w centralnej krainie. Kraj centralny jest definiowany albo geograficznie, jako pewien region w Indiach, albo z punktu widzenia Dharmy, jako region, w którym czterokrotne zgromadzenie jest kompletne.

Jednakże w wielu tradycyjnie buddyjskich krajach linia święceń bhikszuni albo nigdy nie została ustanowiona, albo, po ustanowieniu, zakończyła się. Dlatego dla rozkwitu Dharmy wśród buddystów na tych ziemiach, a także w krajach nietradycyjnie buddyjskich, konieczne jest przywrócenie linii święceń bhikszuni. Aby to jednak zrobić w sposób zgodny z autorytet biblijny nie jest prostą sprawą.

Pierwotne założenie zakonu bhikszuni

Budda sam wyświęcił pierwszych mnichów po prostu recytując słowa: „Ehi mnichu (Chodź tu, mnich).” Gdy w ten sposób została wyświęcona wystarczająca liczba mnichów, ustanowił święcenia (bsnyen-par rdzogs-pa, skt. upasampada, palijski: upasampada) przez samych mnichów.

Według wielu tradycyjnych relacji, Budda początkowo odmówił jednak, gdy jego ciotka ze strony matki, Mahaprajapati Gautami (Go'u-ta-mi sKye-dgu'i bdag-mo chen-mo, Skye-dgu'i bdag-mo, palijski: Mahapajapati Gotami), poprosił go o wyświęcenie jej na zakonnicę. Niemniej jednak Mahapradżapati wraz z pięciuset wyznawcami kobiet ogolił głowy, przywdział żółte szaty i poszedł za nim jako bezdomni wyrzeczenie (rab-tu 'byung-ba, skt. pravrajita, palijski: pabbajita). Kiedy poprosiła o święcenia po raz drugi, a potem trzeci i ponownie odmówiono, Buddauczeń Anandy (Kun-dga'-bo) wstawił się w jej imieniu.

Z tą czwartą prośbą, Budda zgodził się pod warunkiem, że ona i przyszłe zakonnice przestrzegają ośmiu ważkich ograniczeń (lci-ba'i chos, skt. guruharma, palijski: Garudhamma). Obejmują one zawsze niższy stopień starszeństwa mniszek niż mnichów, niezależnie od tego, jak długo mnich lub zakonnica śluby zostały zachowane. Budda ustanowił takie ograniczenia zgodnie z wartościami kulturowymi Indii w swoim czasie, aby uniknąć braku szacunku społeczeństwa dla jego społeczności, a w konsekwencji dla jego nauk. Zrobił to również, aby chronić zakonnice i zapewnić im szacunek ze strony świeckich. W starożytnych Indiach kobiety były najpierw pod ochroną/nadzorem swoich ojców, potem mężów, a na końcu synów. Uważano, że samotne kobiety są prostytutkami i jest wiele takich przypadków winaja mniszek nazywano prostytutkami tylko dlatego, że nie znajdowały się pod opieką męskiego krewnego. Przynależność do bhikszuni sangha z mnichem sangha uczynili ich jednolity status szanowanym w oczach społeczeństwa.

Według niektórych tradycji przyjęcie ośmiu garudhamm stanowiło pierwsze wyświęcenie. Według innych tradycji Budda powierzył wstępne wyświęcenie Mahapradżapati i jej pięciuset kobiet, które wyznaczyły dziesięciu mnichom, pod przewodnictwem Anandy. W obu przypadkach najwcześniejszą standardową metodą wyświęcania mnichów była grupa dziesięciu mnichów. Ten sposób święceń jest powszechnie znany jako „pojedynczy bhikszu sangha święcenia” (pha'i dge-'dun rkyang-pa'i bsnyen-par rdzogs-pa). Procedura święceń polega na zadaniu kandydatom listy pytań dotyczących utrudnień (bar-czad-kyi chos, skt. antarajikadharma, palijski: antarajkadhamma) może mieć to, co mogłoby jej przeszkodzić w zachowaniu pełnego zestawu śluby. Oprócz pytań zadawanych wspólnie z kandydatkami do święceń na mnicha, są to dalsze pytania dotyczące jej anatomii jako kobiety.

Kiedy niektórzy kandydaci na bhikszuni wyrazili ogromny dyskomfort, odpowiadając mnichom na takie osobiste pytania, Budda ustanowił „podwójny” sangha święcenia” (gnyis-tshogs-kyi sgo-nas bsnyen-par rdzogs-pa). Tutaj bhikszuni sangha najpierw zadaje pytania dotyczące przydatności kandydata do zostania bhikszuni. Później tego samego dnia bhikszuni sangha łączy się z mnichem sangha tworząc wspólne zgromadzenie. bhikszuu sangha udziela święceń, podczas gdy bhikszunih sangha służy jako świadkowie.

Na początku śluby dla klasztorny społeczność obejmowała unikanie tylko „czynności z natury niegodnych pochwały” (rang-bzhin kha-na-ma-tho-ba) — fizyczne i werbalne działania, które są destrukcyjne dla wszystkich, zarówno świeckich, jak i wyświęconych. Jednak w przypadku osób wyświęconych obejmowały one: przysięga celibatu. W miarę upływu czasu, Budda ogłosili coraz większą liczbę dodatkowych śluby, w odniesieniu do „zabronionych działań niegodnych pochwały” (bcas-pa'i kha-na ma-tho-ba)-fizyczne i werbalne działania, które nie są z natury destrukcyjne, ale są zabronione tylko dla osób wyświęconych, aby uniknąć braku szacunku ze strony społeczeństwa dla buddysty klasztorny społeczność i Buddanauki. Tylko Budda ma uprawnienia do ogłaszania takich zakazów. Zakonnice otrzymały więcej dodatkowych śluby niż mnisi, bo każdy kolejny przysięga powstała po konkretnym incydencie polegającym na niewłaściwym zachowaniu mnich lub zakonnica. Zakonnice śluby obejmują te ustalone na podstawie niewłaściwego zachowania mniszek w ich kontaktach z mnichami, podczas gdy mnisi śluby nie zawierają wzajemnych postanowień.

Rodowód i różnice w procedurach święceń

Ze względu na różnice geograficzne i kulturowe osiemnaście szkół (sde-pa, skt. nikaja, palijski: nikaja) rozwinął się w ramach tego, co teksty mahajany nazwały później buddyzmem „hinajany”. Każdy miał swoją własną wersję zasad dyscypliny (' dulba, skt. vinaya, palijski: vinaya), włącznie z mnich i zakonnica śluby o indywidualne wyzwolenie (tak-tak thar-pa'i sdom-pa, skt. pratimoksza-samvarah; palijski: patimokkha-samvara). Różnice między szkołami dotyczące tych zbiorów śluby a procedury święceń były niewielkie, choć trochę konserwatywne winaja mistrzowie uznali te różnice za znaczące.

Spośród osiemnastu szkół nikaya trzy linie bhikszu przetrwały do ​​dziś z nieprzerwaną ciągłością:

• Theravada (gNas-brtan smra-ba, sanskr. Sthavirawada), następnie w Sri Lance, Bangladeszu, Birmie (Myanmar), Tajlandii, Laosie i Kambodży, gdzie bhikszu trzymali 227 śluby,
• Dharmagupta (Chos-srung sde-pa), a następnie w Tajwanie, Hongkongu i innych częściach Chińskiej Republiki Ludowej, Korei i Wietnamu, gdzie bhikszu trzymali 250 śluby,
• Mulasarvastivada (gZhi thams-cad yod-par smra-ba), następnie w Tybecie, Nepalu, himalajskich regionach Indii, Bhutanie, Mongolii i Buriacji, Kałmucji i Tuwie w Rosji, gdzie bhikszu trzymają 253 śluby.

Jak winaja ewoluowały zwyczaje, trzy stopniowane poziomy zakonnicy śluby zostały wyznaczone:

• Nowicjuszki mniszki (dge-tshul-ma, sanskr. śramanerika, pali: samaneri), zachowujące dziesięciokrotną dyscyplinę (tsul-khrims bcu, sanskr. dashashila, pali: dasasila). Wiąże się to z utrzymaniem dziesięciu śluby, które są podzielone na 36 w Mulasarvastivada.
• Zakonnice na dwuletnim okresie próbnym (dge-slob-ma, sanskr. shikshamana, Pali: sikkhamana), prowadząc sześć treningów w Theravada i Dharmagupta oraz sześć treningów korzeni i sześć gałęzi w Mulasarvastivada. Dwuletni okres shikshamana został wprowadzony, aby upewnić się, że kandydatki do święceń bhikszuni nie są w ciąży.
• Zakonnice pełne, trzymające 311 śluby w Theravada, 348 w Dharmagupta i 364 w Mulasarvastivada.

W Dharmagupta i prawdopodobnie również w innych liniach, potrzeba co najmniej dwóch bhikszuni, aby dać śramanerikę przysięga; podczas gdy cztery są niezbędne do święceń na shiksamana. Oficjalny nauczyciel bhikszuni (mkhan-mo, skt. upadhyayani) musi być wyświęcony na co najmniej dwanaście lat w Theravada i Dharmagupta lub dziesięć lat w Mulasarvastivada. W Dharmagupta, asystujący mistrz proceduralny bhikszuni (las-kyi slob-dpon, skt. karmacarya) w przypadku święceń śramanerika muszą być wyświęcone na co najmniej pięć lat. Ponieważ nie było bhikszuni sangha w Tybecie mnisi wyświęcają śramanerików Mulasarvastivada.

Ceremonia wyświęcenia bhikszuni składa się z dwóch części:

• W pierwszym, prowadzonym przez bhikszuni sanghakandydaci są pytani o większe i mniejsze przeszkody w uzyskaniu pełnych święceń. Na przykład w Dharmagupta pytania dotyczą trzynastu większych i szesnastu mniejszych utrudnień zarówno dla mężczyzn, jak i kobiet, plus dziewięć dodatkowych utrudnień, specjalnie dla kobiet. Tylko w Mulasarvastivada ta pierwsza część ceremonii święceń nazywana jest „zbliżaniem się do czystości” (tshangs-spyod nyer-gnas, skt: brahmacharyopasthana, palijski: brahmachariyopathana). W Dharmagupta nazywa się to „podstawową dharmą”.
• W drugiej części ceremonii, przeprowadzanej jeszcze tego samego dnia, kandydat otrzymuje bhikszuni przysięga od mnicha sangha. W Mulasarvastivada i Dharmagupta bhikszuni sangha są także obecni w tej drugiej części święceń jako świadkowie. W Theravadzie mnisi eskortują kandydata do mnicha sangha, ale nie są obecni podczas części ceremonii, w której uczestniczą mnisi.

Aby pełne wyświęcenie bhikszuni miało miejsce w „kraju centralnym”, potrzeba dziesięciu mnichów w Theravada i Dharmagupta lub dwunastu mnichów w Mulasarvastivada, jak również dziesięciu mnichów dla podwójnego sangha metoda. W Theravada i Dharmagupta nauczyciel bhikszuni musiał trzymać bhikszuni przysięga przez co najmniej dwanaście lat, podczas gdy w Mulasarvastivada przez co najmniej dziesięć lat. We wszystkich trzech szkołach nauczyciel mnichów musiał trzymać mnicha przysięga przez co najmniej dziesięć lat. W regionach przygranicznych, gdzie wymagana liczba bhikszuni nie jest dostępna, Mulasarvastivada przewiduje, że pięciu bhikszuni i dodatkowych pięciu bhikszu wystarczy do przyznania podwójnego sangha wyświęcenie.

Historia przerwanych linii święceń

Chociaż Theravada, Dharmagupta i Mulasarvastivada mają swój własny zestaw bhikszuni ślubyjedynie linia Dharmagupta, wyświęcania bhikszuni, trwa nieprzerwanie do chwili obecnej.

Theravada

Buddyzm po raz pierwszy przybył na Sri Lankę w 249 p.n.e. dzięki misji syna indyjskiego cesarza Aśoki, Mahindy. Chociaż data, od której nazwa Theravada został użyty jest przedmiotem sporu, dla uproszczenia będziemy odnosić się do tej buddyjskiej linii jako „Theravada”. Linia święceń bhikszuni Theravada została następnie przekazana na Sri Lankę w 240 roku p.n.e. wraz z przybyciem na wyspę córki cesarza Ashoki, Sanghamitty. Do roku 1050 ne ta linia święceń zakończyła się w wyniku inwazji Tamilów i późniejszego panowania Sri Lanki pod panowaniem Imperium Chola.

Zgodnie z ustną tradycją cesarz Aśoka wysłał także dwóch emisariuszy, Sonę i Uttarę, do królestwa Suwannaphum (Skt. suvarnabhumi) i założyli tam buddyzm Theravada. Większość uczonych utożsamia to królestwo z ludem Mon (Tailaing) i portowym miastem Thaton w południowej Birmie. Nie jest jednak jasne, czy w tym czasie przekazywana była linia święceń bhikszuni.

Chociaż buddyzm Therawada był obecny w różnych stanach Pyu w północnej Birmie co najmniej od pierwszego wieku p.n.e., zmieszał się z mahajaną, hinduizmem i lokalną religią Ari, która polegała na składaniu duchom ofiar ze zwierząt. W połowie XI wieku ne król Anawrahta zjednoczył północną Birmę, podbił królestwo Mon w Thaton, założył swoją stolicę w Pagan i zaprosił Mon bhikkhu Arahanta do ustanowienia buddyzmu Theravada w całym swoim królestwie.

Wraz z pokonaniem Cholasów na Sri Lance w 1070 roku ne i założeniem nowej stolicy w Polonnaruwa, linia święceń bhikszu Theravada została przywrócona na Sri Lance przez zaproszonych z Paganu mnichów. Jednakże król Anawrahta zakwestionował czystość linii Mon bhikszuni iw konsekwencji nie wysłał żadnych bhikszuni, aby przywrócić święcenia bhikszuni. W ten sposób linia mnichów Theravady nie odrodziła się w tamtym czasie na Sri Lance. Ostatni inskrypcyjny dowód na obecność klasztoru bhikszuni w Birmie pochodzi z 1287 roku n.e., kiedy to poganie padli ofiarą najazdu mongolskiego.

Sri Lanka została najechana i większość z nich rządziła, od 1215 do 1236 roku n.e., przez króla Magha z Kalingi (dzisiejsza Orissa, Indie Wschodnie). W tym okresie mnich Sri Lanki sangha został poważnie osłabiony. Po klęsce króla Maghy, bhikszu Theravada z Kanchipuram, buddyjskiego ośrodka w osłabionym Królestwie Chola w dzisiejszym Tamilnadu w południowych Indiach, zostali zaproszeni na Sri Lankę w 1236 roku n.e., aby ożywić linię święceń bhikszu. Fakt, że nie zaproszono tamilskich mnichów, sugeruje, że bhikszuni z Theravady sangha do tego czasu nie był już obecny w południowych Indiach. Ostatni biblijny dowód bhikszuni sangha w północnych Indiach, w tym w Bengalu, pochodzi z końca XII wieku n.e. Nie jest jasne, który rodowód bhikszuni przysięga trzymały zakonnice.

Król Ramkhamhaeng z Królestwa Sukhothai w Tajlandii ustanowił buddyzm Theravada w Tajlandii ze Sri Lanki pod koniec XIII wieku n.e. Od mnicha sangha nie było już wtedy dostępne na Sri Lance, linia święceń bhikszuni Theravada nigdy nie dotarła do Tajlandii. Ponieważ Theravada została założona w Kambodży z Tajlandii na początku XIV wieku ne, a wkrótce potem w Laosie z Kambodży, linia święceń Theravada bhikshuni również nigdy nie dotarła do tych krajów.

W krajach Theravady tylko Sri Lanka oficjalnie przywróciła święcenia bhikszuni Theravada, i to było w 1998 roku n.e. Do tego czasu kobiety na Sri Lance mogły zostać tylko Dasasil Matas, "dziesięć-przykazanie praktykujących”, ale nie bhikkhuni. Chociaż takie świeckie kobiety noszą szaty i zachowują celibat, nie są uważane za członków klasztorny sangha. W Birmie i Kambodży kobietom wolnoprzykazanie praktykujących”, znany w Birmie jako silaszin oraz w Kambodży as Donchi or yieichi. Niektóre kobiety w Birmie również otrzymują dziesięć zasady. W Tajlandii mogą stać się „osiem-przykazanie praktyków”, znany jako maechi (maeji). Od czasu odrodzenia buddyzmu Theravada w dystrykcie Chittagong i Chittagong Hill Tracts w Bangladeszu w 1864 roku n.e. z dystryktu Arakan w przybrzeżnej Birmie, kobiety stały się ośmioma-przykazanie praktykujących tam.

Mulasarwastiwada

Chociaż linie święceń Mulasarvastivada bhikszu zostały ustanowione w Tybecie trzykrotnie, sangha nigdy się nie ugruntował. W związku z tym kobiety wyznające tybetańską tradycję buddyjską w Mulasarvastivada winaja tradycją i którzy chcieli wyświęcić, zostali śramanerikami lub nowicjuszkami.

Po raz pierwszy święcenia Mulasarvastivada bhikszu zostały ustanowione w Tybecie z wizytą indyjskiego mistrza Śantarakszity wraz z trzydziestoma mnichami i założeniem Samyay (bSam-tak) Klasztor w Tybecie Centralnym w 775 roku n.e. To było pod patronatem cesarza tybetańskiego Tri Songdetsena (Khri Srong-lde-btsan). Ponieważ jednak ani dwunastu indyjskich bhikszuni Mulasarvastivada nie przybyło w tym czasie do Tybetu, ani tybetańskie kobiety nie podróżowały później do Indii, aby otrzymać wyższe święcenia, linia święceń Mulasarvastivada bhikszuni nie została założona w Tybecie w tym pierwszym okresie.

Według chińskiego źródła zachowanego w dokumentach Dunhuang jedna z drugorzędnych żon cesarza Tri Songdetsena, królowej Drozy Jangdron („Bro-bza” Byang-sgron), a trzydzieści więcej kobiet otrzymało święcenia bhikszuni w Samyay. Ich wyświęcenie zostałoby udzielone przez chińskich mnichów, którzy zostali zaproszeni do biura tłumaczeń w Samyay w 781 roku n.e. Ponieważ chiński cesarz Tang Zhong-zong wydał dekret w 709 r. n.e., że w Chinach obowiązuje wyłącznie linia święceń Dharmagupta, święcenia bhikszuni w Tybecie musiały pochodzić z linii Dharmagupta. Przypuszczalnie święceń udzielał singiel sangha metoda i jej rodowód nie były kontynuowane po klęsce frakcji chińskiej w debacie Samyay (792-794 n.e.) i jej wypędzeniu z Tybetu.

Za panowania cesarza tybetańskiego Tri Relpachen (Khri Ral-pa może815-836 ne), cesarz zarządził, że nie można tłumaczyć na tybetański żadnych tekstów hinajany, poza tymi z owczarni Sarvastivada. To skutecznie ograniczało możliwość wprowadzenia do Tybetu linii święceń innych niż Mulasarvastivada.

Linia święceń bhikszu Mulasarvastivada z Śantarakszity została prawie utracona wraz z represjonowaniem buddyzmu przez króla Langdarmę pod koniec IX lub na początku X wieku naszej ery. Trzech ocalałych mnichów Mulasarvastivada, z pomocą dwóch chińskich bhikszu Dharmagupta, ożywiło tę linię święceń bhikszu, wyświęcając Gongpa-rabsel (tyb. dGongs-pa rab-gsal) we wschodnim Tybecie. Nie zastosowano jednak żadnej podobnej procedury dotyczącej bhikszuni Dharmagupta w celu ustanowienia święceń Mulasarvastivada bhikszuni w tym czasie poprzez mieszaną linię dualną sangha.

Linia święceń Mulasarwastiwady bhikszu Gongpa-rabsel została sprowadzona z powrotem do Tybetu Centralnego i stała się znana jako „Dolny Tybet”. winaja"(sMad-'dul) tradycja. Jednak w zachodnim Tybecie król Jesiej-wo (Tak-ona „od), pod koniec X wieku ne zwrócił się do Indii, aby ustanowić lub być może przywrócić święcenia bhikszu Mulasarvastivada w swoim królestwie. W ten sposób zaprosił do Guge w zachodnim Tybecie wschodnioindyjskiego Pandita Dharmapalę i kilku jego uczniów, aby założyli drugą linię święceń bhikszu Mulasarwastiwady. Linia ta stała się znana jako „Górny Tybet winaja” (Stod-'dul) tradycja.

Według Kroniki Guge'a, w tym czasie w Guge założono również zakon mniszek Mulasarvastivada, a córka króla Yeshey-wo, Lhai-metog (Lha'i me-tog), otrzymał w nim święcenia. Jednakże nie jest jasne, czy to wyświęcenie było na bhikszuni, czy na nowicjusza śramanerika. W obu przypadkach nie jest również jasne, czy bhikszuni Mulasarvastivada zostali zaproszeni do Guge w celu udzielenia święceń i nie ma dowodów na to, że bhikszuni Mulasarvastivada sangha w tym czasie ugruntowała swoją pozycję w Tybecie Zachodnim.

W 1204 roku n.e. tłumacz tybetański Tropu Lotsawa (Khro-phu Lo-tsa-ba Byams-pa dpal) zaprosił indyjskiego mistrza Siakjaszribhadrę, ostatniego dzierżyciela tronu klasztoru Nalanda, do przybycia do Tybetu, aby uniknąć zniszczenia dokonanego przez najeźdźców Guzz Turków z dynastii Ghurid. Podczas pobytu w Tybecie Siakjaszribhadra i towarzyszący mu mnisi indyjscy udzielili święceń Mulasarwastiwada bhikszu kandydatom w tradycji sakja, rozpoczynając w ten sposób trzecią taką linię święceń w Tybecie. Ma dwie sublinie, z których jedna wywodzi się ze święceń Siakjaszribhadry Sakja Pandity (Sa-skya Pan-di-ta Kun-dga 'rgyal-mtshan) a drugi z jego wyświęcenia wspólnoty mnichów, którą później wyszkolił i która ostatecznie podzieliła się na cztery sakja klasztorny społeczności (tshogs-pa bzhi). Chociaż istnieją dowody na to, że jeszcze w północnych Indiach istniały jeszcze bhikszuni, aż do XII wieku ne, żaden bhikszuni Mulasarwastiwada nie towarzyszył Siakjaszribhadrze do Tybetu. Tak więc linia święceń Mulasarvastivada bhikszuni nigdy nie była przekazywana w połączeniu z żadną z trzech linii święceń Mulasarvastivada bhikszu w Tybecie.

W ciągu wieków, które nastąpiły po wizycie Siakjaszribhadry, podjęto przynajmniej jedną próbę ustanowienia święceń Mulasarwastiwada bhikszuni w Tybecie, ale nie powiodła się. Na początku XV wieku ne mistrz sakja Siakja-chogden (Sha-kya mchog-ldan) zwołał pojedynek sangha Wyświęcenie Mulasarvastivada bhikszuni specjalnie dla jego matki. Inny współczesny mistrz sakja, Gorampa (Go-ram-pa bSod-nams seng-ge), jednak ostro skrytykował ważność tych święceń, a następnie został przerwany.

To w tym historycznym kontekście Międzynarodowy Kongres na temat roli kobiet w sangha: Bhikszuni winaja oraz zwołano linie święceń, aby przedstawić wyniki badań dotyczących możliwych metod przywrócenia święceń Mulasarvastivada bhikshuni w dzisiejszych czasach. Kolejnym celem było poznanie doświadczeń nie-tybetańskich buddystów klasztorny tradycje dotyczące wyświęcania bhikszuni i zasięgania rady starszych z tych tradycji.

Podsumowanie głównych punktów referatów

Wśród 65 delegatów na kongres znaleźli się bhikszu i bhikszuni winaja mistrzowie i starsi z prawie wszystkich tradycyjnych krajów buddyjskich, a także starsi członkowie wyszkolonej na Zachodzie społeczności akademickiej buddologów. Wszyscy delegaci jednogłośnie zgodzili się, że święcenia Mulasarvastivada bhikszuni muszą zostać wznowione, mogą zostać wznowione i muszą zostać wznowione. W przeciwnym razie współczesne społeczeństwo będzie pogardzać buddyzmem, ponieważ dyskryminacja kobiet i buddystów ograniczy ich własną zdolność przynoszenia korzyści społeczeństwu. W sumie, Budda formułowane klasztorny śluby przede wszystkim w taki sposób, aby uzyskać akceptację i szacunek społeczeństwa oraz uniknąć krytyki. Budda sam wykazał dużą elastyczność w dostosowywaniu śluby w tym celu i to samo można zrobić dzisiaj w duchu Budda.

Większość delegatów zaleciła, aby z punktu widzenia względów praktycznych i autorytet biblijny, najbardziej satysfakcjonującą metodą wznowienia linii święceń Mulasarvastivada bhikszuni jest zastosowanie podwójnego sangha składający się z Mulasarvastivada bhikszu i Dharmagupta bhikszuni. Linia Dharmagupta bhikszuni w Chinach została zapoczątkowana w V wieku n.e. w równoległy sposób poprzez włączenie bhikszuni z nieprzerwanej tradycji therawady na Sri Lance jako część jej podwójnego sangha. Ponieważ funkcja bhikszuni polega na pytaniu kandydatki o jej przydatność do otrzymania przysięgaThe przysięga przyznane jest to, że wyświęcają mnichów.

Zgodnie z winaja źródła, jeśli pierwsze święcenia bhikszuni są udzielane w ten sposób, nawet jeśli nie są poprzedzone wstępnymi święceniami shikshamana i brahmacharya, święcenia bhikszuni są nadal ważne. Chociaż wyświęcający bhikszu popełniają drobne wykroczenie, byłaby to akceptowalna cena do zapłacenia. Gesze Rinchen Ngudrup cytował jednak inne winaja źródła, które pozwalają bhikszu, w pewnych okolicznościach, udzielić święceń brahmacharyi bez popełniania drobnych wykroczeń. Z tego wywnioskował, że jeśli taki mnich sangha następnie przystąpił do udzielania święceń bhikszuni, które muszą nastąpić tego samego dnia co brahmacharya, czyniąc to również nie sprowadziłoby na bhikszu drobnych wykroczeń.

Niezależnie od tego, czy wyświęcający mnisi popełnią drobne wykroczenie, po tym, jak nowi mnisi zachowają swoje śluby wyłącznie przez dziesięć lat, mogą uczestniczyć w podwójnym sangha a także udzielać święceń shikshamana i brahmacharya. Na poparcie tej metody kilku delegatów powołało się na tybetański precedens mieszanych sangha święcenia – ale w tym przypadku obejmujące Mulasarvastivada i bhikszu z Dharmagupta – wraz ze święceniami Gongpa-rabsela przez bhikszu z IX lub X wieku ne.

[Widzieć: Odrodzenie linii święceń mnichów w X-wiecznym Tybecie.]

Niektóre z Theravada winaja mistrzowie zasugerowali wariant tej metody przywrócenia święceń Mulasarvastivada bhikszuni, oparty na legalnej procedurze przestrzeganej w tradycji palijskiej. Po podwójnym sangha Wyświęcenie Dharmagupta, nowo wyświęceni bhikszuni Dharmagupta mogli otrzymać ponowne wyświęcenie jako Mulasarvastivada bhikszuni poprzez procedurę wzmacniającą Mulasarvastivada wykonywaną przez mnicha sangha, dalhikamma (skt. drdhakarma). Ta procedura przekształca ich Dharmagupta przysięga w odpowiednik Mulasarvastivada przysięga. W ten sposób kolejne podwójne sangha Wyświęcenie bhikszuni może być przeprowadzone przez zgromadzenie Mulasarvastivada bhikszu i Mulasarvastivada bhikszuni. Inną sugestią było to, że starszy mnich został wyświęcony Dharmaguptaka którzy praktykowali w tradycji tybetańskiej, mogli otrzymać dalhikamma procedury, czyniąc z nich Mulasarvastivadin bhikszuni. Stanowiliby wtedy bhikszuni sangha w czysto Mulasarvastivadin podwójnych święceniach.

Na poparcie obu mieszanych linii rodowych sangha albo dahlikamma metod, kilku delegatów podkreśliło fakt, że w czasie Budda i założenie linii święceń bhikszuni, nie było żadnych podziałów w święceniach lub przysięga w terminach Theravada, Dharmagupta lub Mulasarvastivada. Dlatego musimy skupić się na przekazywaniu esencji bhikszuni przysięga w ogóle, a nie na różnicach rodowych, które powstały w historii.

Obecni na kongresie przedstawiciele społeczności mniszek tybetańskich wyrazili jednak chęć pozostania całkowicie w tybetańskiej rodzinie Mulasarvastivada. Tak więc te mniszki obecne na kongresie preferowały wyświęcenie bhikszuni przez jedną osobę sangha składający się jedynie z bhikszu Mulasarvastivada.

W obrębie Theravady i Dharmagupty ta metoda wyświęcania obejmuje tylko jednego sangha jest dopuszczalne w kontekście winaja za wznowienie linii święceń bhikszuni. Co więcej, singiel sangha Wyświęcenie bhikszuni w tych dwóch liniach może być i było dokonywane również w innych okolicznościach, w którym to przypadku wyświęcający bhikszu otrzyma drobne wykroczenie. Powodem, dla którego stosowano tę metodę wyświęcania bhikszuni, jest zwyczaj dual sangha święcenia wprowadził Budda dopiero po singlu sangha jeden. W ten sposób, Budda nie specjalnie zabronił singla sangha święcenia bhikszuni, podczas gdy w innych miejscach winaja odrzucił poprzedni środek po ustanowieniu późniejszego. Według winaja, jeśli konkretny sangha czyn nie jest zabroniony, ale jest zgodny z Buddaintencji, jest to dozwolone. Po dziesięciu latach, kiedy ci bhikszuni osiągnęli wystarczający staż, dual sangha wyświęcenie może zostać wznowione przez podwójną Mulasarvastivada sangha.

Chociaż nie było to formalnie omawiane na kongresie, Departament Religii i Kultury Tybetańskiego Rządu na Uchodźstwie w Dharamsali w Indiach zaproponował dalsze możliwe warianty na kilka tygodni przed kongresem. Według Mulasarvastivada winaja, Budda stwierdził, że jeśli bhikszuni zostanie wyświęcony zgodnie z rytuałem wyświęcania bhikszu, wyświęcenie jest ważne, chociaż wyświęcający bhikszu otrzyma drobne wykroczenie. W ten sposób kandydat otrzymuje bhikszuni śluby poprzez rytuał święceń bhikszu; ona nie otrzymuje bhikszuu śluby. Kolejne opcje polegałyby zatem na przyznaniu albo pojedynczego, albo podwójnego sangha Wyświęcenie bhikszuni za pomocą rytuału Mulasarvastivada bhiksu.

Krótko mówiąc, obecna kwestia dotyczy ponownego ustanowienia święceń Mulasarvastivada bhikszuni zgodnie z autorytet biblijny. Wiele fragmentów pism świętych wydaje się jednak przeczyć sobie nawzajem, jeśli chodzi o możliwe metody. Ponieważ tybetańskie gesze są ekspertami w debacie, argumenty za i przeciw każdej możliwej metodzie mogą być i były przedstawiane w przekonujący sposób. Potrzebny jest jakiś sposób rozstrzygnięcia debaty, który jest akceptowalny dla obu stron, być może obejmujący kompromis. Według Pisma, winaja kwestie, takie jak dotyczące przywrócenia tej święceń, muszą być rozstrzygnięte przez radę sangha starsi i winaja-posiadacze. Nie może o tym decydować tylko jedna osoba, nawet jeśli ta osoba jest Dalajlama. Dlatego głównymi krokami na tym etapie są: (1) ustalenie sposobu wyboru delegatów do takiej rady, (2) ustalenie trybu podejmowania decyzji przez radę, a następnie, po zaproszeniu delegatów, (3) jak najszybciej zwołać taką radę.

Zaproszeni bhikszu i bhikszuni starsi z linii Theravada i Dharmagupta jednogłośnie wyrazili swoje uznanie i poparcie dla jakiejkolwiek decyzji podjętej przez tę radę, pod przewodnictwem Jego Świątobliwości XIV Dalajlama, dotyczy metody przywrócenia święceń Mulasarvastivada bhikszuni.

Trudne punkty dotyczące sugerowanych sposobów przywrócenia święceń Mulasarvastivada bhikszuni

winaja– posiadacze i badacze wśród tybetańskiej społeczności naukowej nakreślili kilka legalistycznych kwestii, które wymagają rozwiązania, a które pojawiają się w związku z różnymi sposobami, jakie sugerowano w celu przywrócenia święceń Mulasarvastivada bhikszuni. Choć nie były one systematycznie prezentowane na zjeździe, pojawiały się w różnych momentach dyskusji.

Czy bhikszu i bhikszuni mogą być różni? winaja rodowody do wspólnego uczestniczenia w święceniach? To znaczy, czy podwójny? sangha składać się z Mulasarvastivada bhikszu i Dharmagupta bhikszuni? A jeśli taki podwójny sangha udziela święceń bhikszuni, który to rodowód bhikszunih przysięga otrzymuje kandydat?

Czy jest możliwe, aby tybetańscy bhikszu udzielili święceń bhikszuni w jednym? sangha wyświęcenie?

Czy jest to istotne, aby kandydat do święceń na bhikszuni otrzymał święcenia shiksamana i ukończył dwuletnie szkolenie przed zostaniem bhikszuni?

W procedurze święceń bhikszuni istotne jest, aby brahmacharya przysięga otrzymać zanim kandydat zostanie bhikszuni? Jeśli tak, czy bhikszuu sangha daj to? W końcu brahmacharya przysięga nie jest rzeczywistością przysięga; jest to część ceremonii święceń, podczas której mnich sangha pyta kandydata o główne i drobne przeszkody w otrzymaniu święceń.

Jeśli rytuał wyświęcenia bhikszu zostałby użyty do wyświęcenia bhikszuni, czy mogłoby to rozwiązać niektóre z powyższych punktów?

Jego Świątobliwość XIV Dalajlama powiedział, że przywrócenie święceń Mulasarvastivada bhikshuni, chociaż niezwykle ważne, musi być przeprowadzone w ścisłej zgodności z tradycją tekstową Mulasarvastivada winaja. Istotne jest, aby uniknąć osądu historii, że Tybetańczycy przywrócili tę święcenia w nieważny sposób, a zwłaszcza, że ​​ich pobłażliwość w przestrzeganiu i przestrzeganiu winaja wynikało z ich praktyki tantra.

Prawie wszyscy mnisi i mniszki tybetańskie uczestniczące w kongresie stwierdzili, że kwestia przywrócenia święceń Mulasarvastivada bhikszuni nie ma nic wspólnego z ogólniejszymi kwestiami praw człowieka czy praw kobiet. To jest w kontekście winaja że Budda dał równe prawa zarówno mężczyznom, jak i kobietom do wyrzeczenia się życia rodzinnego, przyjęcia pełnych święceń oraz osiągnięcia wyzwolenia i oświecenia. Tak więc, pomimo wszelkich czynników emocjonalnych – jawnych lub ukrytych, za lub przeciw – które mogą być zaangażowane, przywrócenie linii święceń bhikszuni jest czysto winaja kwestii prawnej i musi być rozstrzygana wyłącznie na podstawie tych podstaw prawnych. Jedna wskazówka sugerowana przez Bhikkhu Bodhi, starszego Theravadin mnich, należy tutaj pamiętać: „Procedura wyświęcania bhikszuni została zaprojektowana po to, aby ułatwić wyświęcanie bhikszuni, a nie po to, aby temu zapobiec”.