Równe szanse dla zakonnic

To był początek manii rock'n'rolla, tuż przed erą hipisów, a Diane Perry była młodą londyńską bibliotekarką, która uwielbiała Elvisa Presleya.

Ale to było, według jej własnych słów, „inne życie” temu.

Teraz Perry, lat 63, to Drubgyu Tenzin Palmo,¹ mniszka buddyjska, która spędziła 12 lat medytując w małej jaskini w Himalajach i założyła klasztor w północnych Indiach.

Drubgyu Tenzin Palmo: „Chcemy bardziej zrównać rzeczy, aby w przyszłości były nauczycielki i mistrzynie”.

Jak więc ścieżka życiowa Tenzina Palmo przybrała tak inny obrót?

„Natknąłem się na książkę o podstawach buddyzmu autorstwa Johna Waltersa pt Niewzruszony umysł.

„Podobał mi się ten tytuł, ponieważ życie w środku miasta może być dzikie i pełne szaleństwa, gdzie potrzebny jest„ niewzruszony umysł ”- powiedział Tenzin Palmo podczas niedawnego wywiadu w Kuala Lumpur.

Tenzin Palmo i jej brat zostali wychowani we wschodnim Londynie przez matkę. Jej ojciec zmarł, gdy miała dwa lata. Wspominała przyjemne dzieciństwo i młodość oraz dorastanie w duchowym środowisku.

„Moja mama była wtedy spirytystką. Była taka pani, odpowiednik tutejszego medium, która co tydzień przychodziła do naszego domu i nasi sąsiedzi prosili ją o pomoc, na przykład skontaktowanie się z synem zabitym na wojnie” – wspomina Tenzin Palmo.

Choć generalnie była zadowolona ze swojego życia, poszukiwała też sensu istnienia. Po tym, jak została buddystką w wieku 18 lat, poczuła, że ​​musi znaleźć nauczyciela, co w tamtych czasach było bardzo trudne w Londynie.

„Więc Indie były oczywistym wyborem” – powiedziała.

Dwa lata później, w wieku 20 lat, dotarła tam iw końcu spotkała swojego Tybetańczyka guru, ósmego Khamtrula Rinpocze.

U niej studiował Tenzin Palmo guru przez sześć lat i jako jeden z pierwszych mieszkańców Zachodu został wyświęcony na mniszkę buddyzmu tybetańskiego. Jej imię oznacza „chwalebną, która dzierży doktrynę praktyki”. Po sześciu latach Rinpocze wysłał ją do doliny Lahaul w Himalajach, do małego klasztoru na bardziej intensywną praktykę, gdzie przebywała na odosobnieniu podczas długich zimowych miesięcy.

Potem ona guru kazał jej dalej ćwiczyć medytacja i wtedy postanowiła poszukać większego odosobnienia w małej jaskini w Himalajach, gdzie przebywała przez 12 lat, ostatnie trzy w ścisłym odosobnieniu.

Zapytany, jaki był najtrudniejszy moment w ciągu tych długich lat, Tenzin Palmo przerwał, zanim odpowiedział: „Przypuszczam, że to było wtedy, gdy przez 10 dni złapała mnie wielka burza śnieżna.

„Wszystko zostało zakryte. Zeszła lawina i wielu mieszkańców zginęło. Moja jaskinia była całkowicie zakryta, a ja byłem uwięziony w środku.

„Początkowo martwiłem się, ponieważ moja jaskinia była bardzo mała, że ​​zabraknie mi tlenu i uduszę się. Pomyślałam: „Dobra, teraz umrę, więc co tak naprawdę się liczyło?” – wspomina.

Kiedy to zawęziła, powiedziała, że ​​tak Lama Rinpocze, jej nauczyciel, który był na szczycie listy.

„Więc modliłam się do niego, aby zaopiekował się mną w tym życiu i w życiach, które nadejdą. Wtedy usłyszałam jego wewnętrzny głos mówiący: „Wykop” – powiedziała powoli.

Mozolnie przekopała się przez jaskinię. Kiedy jednak w końcu znalazła wyjście, na zewnątrz nadal panowała zamieć, więc zeszła z powrotem na dół. Musiała przedostać się jeszcze kilka razy, zanim burza w końcu ucichła.

„Ale byłam spokojna (co do całej sprawy) i nie panikowałam” – powiedziała o swojej męce.

Ponowne połączenie

W 1988 roku Tenzin Palmo w końcu wyszła z odosobnienia, ponieważ poczuła, że ​​musi ponownie połączyć się z kulturą Zachodu. Zdecydowała się na Włochy, dokąd wyjechało kilku jej dobrych przyjaciół i nauczała w różnych tamtejszych ośrodkach Dharmy.

„Było tam wiele grup religijnych i wielu ludzi interesowało się duchowością indyjską. To było na obrzeżach Asyżu, piękne miejsce, a nie tak, jakbyś wylądował w środku Manchesteru.

Przez lata mocno odczuwała też jedną kwestię — uprzedzenia wobec kobiet w buddyzmie.

„Uczucie jest takie, że tradycyjnie, jeśli urodziłeś się jako kobieta ciało, módlcie się usilnie, bądźcie grzeczni, a następnym razem ktoś może wrócić w postaci mężczyzny ciało.

„Jedynym powodem tego wcześniej było to, że kobiety nie miały możliwości i swobody nauki i praktyki. Nie było też wielu praktykujących kobiet” – wyjaśnił Tenzin Palmo.

Dodała, że ​​niektórzy lamowie nadal utrzymywał, że nie można osiągnąć oświecenia u kobiety ciało.

„To niesprawiedliwe i poniżające dla kobiet i powoduje wśród nich niską samoocenę” – powiedziała.

"Budda sam nie powiedział, że nie można osiągnąć oświecenia u kobiety ciało. Jednak według niektórych późniejszych tekstów kobieta mogła osiągnąć nirwanę i urzeczywistnienie, ale nie osiągnąć niezrównanego oświecenia jako Budda".

Dodała, że ​​w tradycji tybetańskiej prawie wszystkie lamowiewielcy nauczyciele i autorzy byli mężczyznami, chociaż w społeczeństwie tybetańskim kobiety były bardzo silne.

„Chcemy bardziej zrównać rzeczy, aby w przyszłości były kobiety nauczycielki i mistrzynie” – powiedziała, dodając, że od tego czasu takie uprzedzenia zostały zmniejszone, zwłaszcza wśród Tybetańczyków, którzy spotykają mniszki zarówno z Zachodu, jak i ze Wschodu, które są dobrze wykształcone.

Dalajlama przeprasza

Przed Tenzinem Palmo guru zmarła w 1980 roku, wielokrotnie prosił ją o założenie klasztoru, ale dopiero po powrocie z Włoch do Indii na początku lat 1990. rozpoczęła ten projekt.

W 2000 roku Tenzin Palmo założył klasztor Dongyu Gatsal Ling, aby zapewnić możliwości kształcenia i szkolenia kobietom z Tybetu i przygranicznych regionów Himalajów.

„Ma to na celu wzmocnienie ich poczucia własnej wartości, które jest dość niskie, ponieważ społeczeństwo bezpośrednio i pośrednio przekazuje im wiadomość, że są gorsi.

„Nawet Jego Świątobliwość Dalajlama za to przeprasza – podkreśliła.

„Pierwszą rzeczą jest więc edukowanie kobiet, dodawanie im pewności siebie, aby wierzyły w siebie nawzajem”.

Dongyu Gatsal Linga, czyli Zachwycający Gaj Prawdziwego Rodowodu, znajduje się w Tashi Jong w stanie Himachal Pradesh w północnych Indiach. Znajduje się sześć kilometrów od Tenzina Palmo guruKlasztor Khampagar.

Wciąż trwa budowa klasztoru o powierzchni 2.8 ha, w którym powstają ośrodki studiów i rekolekcje. W przygotowaniu jest także tradycyjna świątynia tybetańska. Do tej pory fundusze napływały w formie niewielkich datków z całego świata. Aby klasztor został w pełni ukończony, Tenzin Palmo oszacował, że potrzeba jeszcze pół miliona dolarów amerykańskich (1.87 miliona RM).

Historię jej życia można również przeczytać w książce pt Jaskinia w śniegu, napisany przez Vicki Mackenzie, który wygenerował duże poparcie dla projektu klasztoru.

Obecnie w klasztorze przebywa 38 sióstr, które pochodzą z pogranicza Himalajów z Indiami, Bhutanem i Nepalem. Każdy uczeń spędza sześć lat na ćwiczeniach medytacja oraz studiowanie filozofii buddyjskiej, rytuałów, języka angielskiego i innych praktycznych umiejętności. Po całkowitym ukończeniu klasztor może pomieścić około 100 uczniów.

„Szkolimy ich, aby mogli zrealizować swój wrodzony potencjał intelektualny i duchowy” – dodał Tenzin Palmo.

Jednym z głównych celów klasztoru jest także ożywienie starożytnej tradycji żeńskiej klasztorny Togdenma (dosłownie oznacza „zrealizowany”), związany z linią Drukpa Khamtrul Rinpocze. Oczekuje się, że ta linia kobiet praktykujących jogę oddanych oświeceniu zaowocuje pulą wykwalifikowanych kobiet medytacja nauczyciele tradycji tybetańskiej.

„Trening wymaga ogromnej pracy i poświęcenia medytacja.

„To jest jak pieczenie ciasta. Wkładasz wszystkie składniki do piekarnika, ale nie możesz ciągle go wyjmować. Musisz go zostawić na określony czas.

„Problem w buddyzmie tybetańskim polega na tym, że wielu nauczycieli nie jest tak dobrze wyszkolonych, jak kiedyś w medytacja ćwiczyć. To trwa od 15 do 20 lat medytacja rekolekcje, zwykle samotnie, i to dużo ciężkiej pracy” – powiedziała, dodając, że teraz wielu wychodzi z rekolekcji po trzech latach.

1. W lutym 2008 roku Tenzin Palmo otrzymał od Jego Świątobliwości XII Gyalwang Drukpa, szefa linii Drukpa Kagyu rzadki tytuł Jetsunma, co oznacza Czcigodny Mistrz, w uznaniu jej duchowych osiągnięć jako mniszki i jej wysiłków na rzecz promowania statusu mniszki kobiet praktykujących buddyzm tybetański. ↩