Zachodnie życie monastyczne

Nasz dwunasty doroczny buddysta Klasztorny Konferencja odbyła się w Towarzystwie Bhavana, na bujnych wzgórzach Zachodniej Wirginii. To był pierwszy raz, kiedy zgromadzenie odbyło się w klasztorze Theravada i Bhante Gunaratana, the opat, przywitał nas serdecznie w spokojny medytacja hol. Obecnych było około 45 zakonników, większość z nas z Zachodu, wielu z nich zostało wyświęconych od ponad 20 lat. Wielu z nas znało się z poprzednich konferencji; Nowoprzybyli byli mile widziani i sprawdzaliśmy, co się dzieje z innymi zakonnikami, którzy nie mogli uczestniczyć w tym roku.

Wspólnie medytowaliśmy, a także słuchaliśmy wystąpień prelegentów różnych tradycji. Rozmowy te wywołały późniejszą dyskusję, z których część odbywała się w małych grupach, a część w całej dużej grupie. Nasze dyskusje przeniosły się na przerwy — nasze zainteresowanie uczeniem się od siebie nawzajem i nawiązywaniem przyjaźni, które się rozwijały, były silne.

W tradycyjnym stylu Theravada jedliśmy z dużych misek na jałmużnę. Ale z nowym zwrotem akcji otrzymaliśmy uprzejmie ofiarowane jedzenie według starszeństwa, niezależnie od płci, a nie w zwykły sposób, kiedy najpierw mnisi, a następnie mniszki. Pewnego ranka udaliśmy się na jałmużnę, a niektórzy zakonnicy udali się do pobliskiego miasta, gdzie zwolennicy ofiarowali jedzenie. Inni z nas poszli do domów sąsiadów Bhavany, którzy nas zaprosili. Byłem w grupie prowadzonej przez Bhante Gunaratanę, który w wieku prawie 80 lat miał za sobą młodsze osoby, dyszące za nim, gdy szliśmy trzy mile do domu sąsiada. Zostaliśmy przywitani machaniem od ludzi w przejeżdżających samochodach i pomachaliśmy im po kolei.

Pierwszą prezentację wygłosił wielebny Daishan, zen mnich z Zakonu Kontemplatorów Buddyjskich, który mieszka w opactwie Shasta. Mówił o celibacie jako rdzeniu klasztorny życie, zobowiązanie, które trwa i że jednostka klasztorny robi na co dzień w swojej praktyce. Omówiliśmy procedury wejścia do wielu klasztorów reprezentowanych na spotkaniu. Potencjalni kandydaci są dokładnie sprawdzani, aby upewnić się, że mają odpowiednie zewnętrzne i wewnętrzne Warunki trenować klasztorny życie. Otwarta, ale dyskretna komunikacja w społecznościach jest ważna, aby pomagać ludziom, gdy pojawiają się wyzwania.

Bhikshuni Heng Liang, mniszka ze Stowarzyszenia Buddyjskiego Sfery Dharmy, która trenowała w Mieście Dziesięciu Tysięcy Buddów, wygłosiła kolejną prezentację i opowiedziała o rozwoju Stowarzyszenia Buddyjskiego Sfery Dharmy i zmianach, jakie nastąpiły po jego założycielu, mistrzu Hua, zmarł dziesięć lat temu. Przekazanie założyciela i silnego lidera było dla nas wszystkich troską. W przypadku niektórych organizacji na Zachodzie miało to już miejsce; w innych stanie się to ze względu na naturę nietrwałości.

Rozmawialiśmy o różnych sposobach klasztorny powstają wspólnoty. W niektórych przypadkach jeden lub więcej świeckich patronów ustanawia miejsce i zaprasza sangha tam. W innych przypadkach nauczyciel decyduje się na założenie klasztoru i szuka w tym celu świeckiego wsparcia. W obu przypadkach ważna jest relacja ze świeckimi. The Budda ustanowili tę relację w szczególny sposób, angażując wzajemną hojność: zakonnicy dzielili Dharmę, a świeccy dzielili się czterema potrzebami (jedzenie, ubranie, schronienie i lekarstwa). Podczas gdy monastycy ćwiczą odpuszczanie światowych pragnień i trosk, Środkowa Droga nie polega na odcinaniu wszelkich kontaktów ze światem. Jesteśmy częścią społeczeństwa i jako tacy służymy innym, ucząc drogi do oświecenia, doradzając ludziom i wykonując inne prace, które przynoszą im korzyści.

Bhikkhu Bodhi, Amerykanin mnich który przetłumaczył większość Kanonu palijskiego na angielski, wygłosił oszałamiające przemówienie, w którym badał: Czy sposób, w jaki uważność jest popularnie nauczana w zachodnich ośrodkach Dharmy, odpowiada sposobowi, w jaki jest ona tradycyjnie wyjaśniana w klasztorach? The Budda uczył uważności w kontekście czterech szlachetnych prawd, która jest zakorzeniona w wierze w odrodzenie, w której my, zwykłe istoty, obracamy się w cyklicznej egzystencji pod kontrolą ignorancji i pragnienie, Buddagłównym powodem nauczania Dharma Buddy miała nas prowadzić na ścieżce do wyzwolenia z cyklicznej egzystencji, aw kontekście Czterech Szlachetnych Prawd, uważność jest istotnym czynnikiem na ścieżce do wyzwolenia. Wydaje się, że wielu świeckich nauczycieli wydobywa uważność z tego kontekstu i uczy jej jako techniki pogłębiania bezpośredniego doświadczenia i leczenia alienacji i cierpienia egzystencjalnego, na które cierpią współcześni ludzie. Chociaż jest to korzystne w łagodzeniu bieżących bolączek, takie użycie uważności nie prowadzi do wyzwolenia z cyklicznej egzystencji.

Doprowadziło nas to do fascynującej i szczerej dyskusji, w której wyraziliśmy nasze obawy dotyczące kruchości istnienia Buddanauk na Zachodzie, znaczenie klasztorny sangha silne zakorzenienie w krajach zachodnich oraz piękno klasztorny życie. Następnego dnia Bhikkhu Bodhi rzucił nam pytanie: Czy jako monastycy mówimy o korzyściach płynących z „wyjścia” – jako Budda nazwany staniem się klasztorny— do naszych studentów? Czy zachęcamy ludzi zainteresowanych do życia w prostocie i etycznym postępowaniu, czy też my również bagatelizujemy wartość? klasztorny życie zgodne z wiarą Zachodu w konsumpcjonizm, materializm i przyjemność seksualną jako drogę do szczęścia?

Khenmo Nyima Drolma, uczennica Chetsanga Rinpocze i przeorysza klasztoru Vajradakini, mówiła o czterech kryteriach, które stosuje przy zakładaniu klasztoru w USA:

1. Jakie rady dają szanowani nauczyciele?
2. Co mówią teksty?
3. Jakie zmiany zaszły, gdy monastycyzm i buddyzm trafiły do ​​Tybetu?
4. Czego potrzebują zachodni studenci, aby ułatwić im zrozumienie i praktykę ze względu na ich kulturę?

Poproszono mnie o wypowiedzenie się na temat ostatnich wydarzeń w tradycji tybetańskiej dotyczących możliwości wprowadzenia święceń bhikszuni, pełnych święceń dla kobiet. W późniejszej dyskusji Bhante Gunaratana i Bhikkhu Bodhi wyrazili swoje poparcie dla pełnego wyświęcenia kobiet w tradycji Theravada.

Autonomiczne klasztorny konferencje zawsze przybliżają mi jedność różnych tradycji buddyjskich. Na poziomie osobistym przebywanie z innymi zakonnikami — ludźmi, którzy rozumieją, w jaki sposób zdecydowałem się żyć — jest budujące. Ale co najważniejsze, czuję się zaszczycony przebywaniem z ludźmi, którzy szkolą się w etycznym postępowaniu i których celem jest wyzwolenie i służba żywym istotom.