Odrodzenie, karma i pustka

Odrodzenie i karma

• Zrozumienie odrodzenia i karmy
• Różnice między ciało i umysł
• Ciągłość ciało i umysł

Młodzi dorośli 04: Odrodzenie i karmy (pobieranie)

Zależne powstawanie i pustka

• Ciągłość materialnego wszechświata i logiczne wady wiary w „początek”
• Znaczenie bezinteresowności lub pustki

Młodzi dorośli 04: Zależne powstawanie i pustka (pobieranie)

Pytania i odpowiedzi

• Dowiedz się więcej o naturze umysłu
• Pustka i niespokojne ego
• Istniejące w zależności
• Recytowanie mantr w sanskrycie

Młodzi dorośli 04: Pytania i odpowiedzi (pobieranie)

Z buddyjskiego punktu widzenia ani materialny wszechświat, ani świadomość nie mają pewnego rodzaju absolutnego początku, przed którym nic nie istniało. Ten wszechświat może mieć tak zwany konwencjonalny początek w tym sensie, że być może był Wielki Wybuch i wszechświat wyszedł z tego, a wszechświat nie istniał przed Wielkim Wybuchem, ale coś istniało przed Wielkim Wybuchem, nie istniało. prawda? Było coś, co „waliło”. Coś tam eksplodowało, była ciągłość, która istniała wcześniej. Podobnie jak w umyśle – istnieje ciągłość, która istniała wcześniej. Wtedy ktoś mógłby przyjść i powiedzieć: „Kiedy był początek tej ciągłości?” a to jest jak powiedzenie „Gdzie jest początek osi liczbowej?”, „Gdzie jest koniec pierwiastka kwadratowego z dwóch?”, „Jak zacząć liczyć nieskończoność?”

Nie możesz odpowiedzieć na te pytania, ponieważ z natury pytań nie ma odpowiedzi. Kiedy był początek? Nie było żadnego. I możesz logicznie zbadać: „Czy to możliwe, że istniał jakiś absolutny początek świadomości lub materii?” Gdyby istniał absolutny początek, oto rozgraniczenie: po jednej stronie linii czasu istnieje istnienie, a po drugiej nieistnienie. Patrzymy na oś czasu. Jeśli to jest punkt wyjścia, jeśli nic nie istniało przed początkiem, to jak powstał początek? Ponieważ wszystko, co istnieje, zależy od przyczyn, nic nie powstaje z niczego, jeśli nie ma nic, to nie ma przyczyn, które by cokolwiek wytworzyły. Jeśli nie ma nic, nie ma nic. Jeśli przed początkiem jest zupełna nicość i nieistnienie, to jest to niemożliwe, aby początek istniał, ponieważ nie ma nic, co by je powodowało. Dlaczego początek miałby się zacząć? Nie ma nic. Z drugiej strony, jeśli przed początkiem było coś, co działało jako przyczyna początku, to początek nie był początkiem, ponieważ coś istniało przed nim.

Nie możesz wskazać żadnej chwili i powiedzieć: „To jest początek!” ponieważ wszystko, co istnieje, co funkcjonuje, zależy od przyczyn, a te przyczyny zawsze były wcześniej, a bez przyczyn nic nie może zaistnieć. W takim razie muszą istnieć przyczyny wcześniej, dlatego odnajdujemy ciągłość umysłu i mówimy, że nie ma początku. Jeśli prześledzimy ciągłość materii, materia zmienia formy, może przejść w energię i powrócić do formy. Może być wiele przemian, przez które przechodzi w tym procesie, ale wciąż ma jakiś rodzaj przyczynowo-skutkowej natury, która ma miejsce. Niedawno rozmawialiśmy o naukowcach, którzy twierdzą, że cząstki pojawiają się i znikają; Nie jestem pewien, czy możesz to powiedzieć. Wydaje mi się, że może przekształcają się w sposób, o którym po prostu jeszcze nie wiemy. Jak coś może powstać, jeśli nie ma ku temu powodu? To niemożliwe.

Publiczność: Czy to jest to, do czego odnosi się Sutra Serca, że ​​„nie powstają i nie ustają?”

Czcigodny Thubten Chodron (VTC): Tak, to jedno ze znaczeń, że nie ma nieodłącznego początku i nie ma nieodłącznego końca.

Publiczność: [Słyszalności]

VTC: TAk. To, co nazywamy narodzinami i to, co nazywamy śmiercią, to etykiety. Narodziny są po prostu ciągłością pewnych substancji fizycznych i ciągłością umysłu, które łączą się w pewnym momencie poczęcia. Śmierć to po prostu nazwa, jaką nadajemy tym dwóm ciągłościom idącym w różnych kierunkach. Nie ma wrodzonych narodzin ani śmierci, przed którymi nie ma nic lub po których nie ma nic. Narodziny i śmierć są po prostu zjawiska które istnieją jako etykiety, pewne linie rozgraniczające, takie jak klasa pierwsza, druga i trzecia. Są po prostu arbitralnymi rzeczami, które tam umieszczasz i tworzysz dla nich definicję, ale nie ma tam nic z własnej strony.

bezinteresowność

Mamy tę ciągłość ciało i umysł w zależności od tego, co nazywamy „ja” lub „ja”. Wszystko, czym jest Ja lub Jaźń, jest tym zjawiskiem, które istnieje jedynie poprzez etykietowanie w zależności od ciało i umysł. Nie ma oddzielnego Ja lub oddzielnego ja lub oddzielnego mnie, które istnieją niezależnie i niezwiązane z ciało i umysł. Kiedy mówimy o bezinteresowności lub pustce, do tego właśnie zmierzamy.

Teraz dość zabawnie brzmi stwierdzenie, że [niesłyszalne] „Jaźń istnieje tylko dzięki temu, że jest jedynie etykietowana w zależności od ciało i myśl, ale to mój kawałek grejpfruta, nie dotykaj go!” Mówimy wszystkie te rzeczy, ale kiedy patrzymy na nasze życie, czujemy, że jest tam prawdziwy ja, to ważne, który wie, co się dzieje; mamy wszystkie te moje wizerunki, wszystkie te etykiety, które do nich przypisujemy: „Jestem mądry”, „Jestem głupi”, „Jestem przystojny”, „Nie wyglądam dobrze”, „Jestem Amerykanin”, „Jestem Boliwijczykiem”, „Jestem tym”, „Jestem tamtym”. W rzeczywistości, co jest podstawą tych wszystkich tożsamości, o których myślimy, że jesteśmy? Nie ma nic.

Nie ma tam żadnej solidnej rzeczy, jest ciało który ciągle się zmienia z chwili na chwilę, istnieje umysł, który nieustannie się zmienia z chwili na chwilę. Są te dwie ciągłości, które zmieniają się z chwili na chwilę, a my dla wygody nadajemy im etykietki „Joe”, „Susan”, „Mary” lub „Harry”, ale to wszystko! Pojmujemy tak dużo, że jest tam prawdziwy ja, jest coś, coś, co naprawdę jest mną, i na tej podstawie budujemy te wszystkie niesamowite neurotyczne tożsamości. „Jestem taki głupi”, „Jestem taki niegodny miłości”, „Jestem najlepszy na świecie”, „Jestem taki”, „Jestem tamten”, To tylko koncepcje, które mamy wymarzony. Niektóre koncepcje mogą mieć dla nich ważną konwencjonalną podstawę. Na przykład mówimy, że jesteśmy Amerykanami. Dlaczego mówimy, że jesteśmy Amerykanami? Na jakiej podstawie mówisz, że jesteś Amerykaninem? Co sprawia, że ​​jesteś Amerykaninem?

Publiczność: [Słyszalności]

VTC: Nie, jest wiele osób, których ciało i umysł zebrał się na tym kawałku ziemi i nie są Amerykanami. Toczy się teraz cała debata na temat imigrantów. Na jakiej podstawie mówisz, że jesteś Amerykaninem?

Publiczność: [Słyszalności]

VTC: Możesz powiedzieć, co chcesz.

Publiczność: [Słyszalności]

VTC: TAk. Wymyśliliśmy pojęcie Amerykanina, czyż nie? To wyobrażona społeczność i mamy pewien kawałek papieru, który dajemy każdemu, kto mówi, że należymy do tej społeczności, zwany paszportem. Jesteśmy Amerykanami po prostu dlatego, że mamy amerykański paszport, a mamy go po prostu dlatego, że nasze umysły zrodziły myśl, że istnieje kraj i niektórzy ludzie żyjący w jego granicach mogą nazywać się członkami pewnego klubu – tej wyobrażonej społeczności. Czy jest w tobie coś naprawdę amerykańskiego? Czy Twój ciało Amerykański? Czy twój umysł jest amerykański? Nie! Kiedy zaczynasz szukać, nie możesz znaleźć niczego, co jest tym. Zaczynamy mówić: „Ok, „amerykański” istnieje, ale tylko jako coś, co sobie wyobraziliśmy, stworzyliśmy tę koncepcję Ameryki biorąc pod uwagę tę etykietę i konwencjonalnie wszyscy są na tej samej stronie na ten temat.:

Publiczność: [Słyszalności]

VTC: TAk. Nie ma nic w naszym ciało i synapsy nerwowe czy cokolwiek amerykańskiego. Masz coś, co istnieje, ponieważ jest oznaczone, ale istnieje tylko jako fenomen etykietowania, a nie jako jakiś prawdziwy, możliwy do znalezienia fenomen. Mówienie, że jesteśmy Amerykanami, jest konwencjonalną tożsamością, ale nie ma w nas nic, co byłoby amerykańskie. To przykład konwencjonalnej rzeczywistości, która jest konwencjonalnie akceptowana, wszyscy się z tym zgadzamy. A co z niektórymi innymi wyobrażeniami o sobie, na przykład, kiedy wpadamy w depresję i mówimy: „Jestem niekochany”? Czy istnieje uzasadniona podstawa dla myśli „jestem niekochany”? Na jakiej podstawie mówimy, że jesteśmy niekochani? Wszyscy czuliśmy to w takim czy innym czasie, czyż nie?

Publiczność: [Słyszalności]

VTC: TAk. Mówimy, że jesteśmy niekochani, po prostu wymyślamy coś w swoim umyśle, prawda? Wynaleźliśmy jaźń, która pozornie jest solidna, wymyśliliśmy pojęcie tego, co oznacza kochanie lub niekochanie. Czujemy się przygnębieni i mówimy, że jesteśmy niekochani. Czy to prawda konwencjonalnie, że jesteśmy niekochani? Czy to prawda? Czy jest na tej planecie ktoś, kto by się o nich nie troszczył? Nie, każdy ma kogoś, kto się o niego troszczy, nawet jeśli mówimy o więźniach, nawet oni mają w swoim życiu kogoś, kto się o niego troszczy, nawet jeśli to my spotkaliśmy ich od lat więzienia.

Ilekroć mówimy: „Jestem osobą, której nie można kochać”, jest to totalne nieporozumienie, nie ma żadnej konwencjonalnej podstawy, by to powiedzieć. Każdy z nas ma ludzi, którym na nas zależy. Widzisz, jak czasami możemy mieć trafną etykietkę – „Jestem Amerykaninem” – a czasami mamy wiele niedokładnych etykietek, takich jak „Jestem niekochany”. Ponownie stosujemy wszystkie te etykiety, sprawiamy, że są bardziej solidne niż w rzeczywistości. Etykietka „jestem niegodny miłości” jest całkowicie niepoprawna z konwencjonalnego punktu widzenia, a jednak w to wierzymy, trzymamy się jej i mówimy sobie jak mantra, w kółko: „Jestem niekochany, jestem niekochany, jestem niekochany, jestem niekochany”, bierzemy nasze malas i liczymy je. Pojmujemy coś, co nie jest nawet prawdziwe, tworzymy tę bardzo solidną tożsamość.

Dlatego Lama Yeshe powiedział, że nie musimy brać narkotyków, żeby mieć halucynacje, ponieważ halucynujemy tę całkowicie fałszywą tożsamość. Oto ta osoba, której nie można kochać i jesteśmy tego pewni, a właściwie całkowicie się mylimy. Możemy również reifikować tylko konwencjonalną tożsamość, taką jak powiedzenie „Jestem Amerykaninem”, nic złego w powiedzeniu „Jestem Amerykaninem”, ale jeśli powiemy „Jestem Amerykaninem i twój duży palec u nogi przekroczył tę linię, a zatem mam prawo do zastrzelenia ciebie. Musisz wrócić do swojego kraju. Następnie zrozumieliśmy, że bycie Amerykaninem jest z natury rzeczy istniejące i tworzymy wiele podziałów i wiele problemów; urzeczywistniamy to. Mimo że konwencjonalnie istnieje, ta tożsamość, nadajemy jej większą wagę niż w rzeczywistości, robimy z niej coś, czym nie jest.

Bardzo pomocne jest dla nas przyjrzenie się niektórym z tych tożsamości, które tworzymy, i zobaczenie, które z nich mają jakąkolwiek ważną podstawę dla etykiety, a które po prostu halucynujemy. Wiele z tych tożsamości, których posiadamy, nie jesteśmy nawet świadomi, ponieważ tak dużo mówimy o sobie, że nie jesteśmy świadomi „jestem tym, jestem tamtym, jestem tym, ja”. m that”, nawet nie jesteśmy tego świadomi, a mimo to odgrywamy to i tak wiele z tego jest naprawdę nie tak na konwencjonalnym poziomie. Właściwie to tutaj Lama Yeshe dostrzegł wartość dla nas, praktykujących ludzi z Zachodu tantra ponieważ powiedział: „jesteś zanurzony w swoim kiepskim poglądzie i jeśli potrafisz myśleć o sobie, ten kiepski pogląd rozpływa się w pustce i potencjalnie wyłaniasz się jako bóstwo, wtedy możesz zyskać pewną wiarygodność w siebie. ” Jest ta ciągłość, która trwa, której nie można znaleźć, nawet ciało, kiedy mówimy „moja ciało”, czy jest coś, co jest moje ciało? Wszystkie komórki w naszym ciało zmieniaj co siedem lat: czy jest coś, co jest twoje ciało? Czy jest coś, co jest naszym umysłem?

Zależne powstawanie i konceptualizacja

Kiedy zaczynamy cokolwiek badać, widzimy, że rzeczy istnieją w zależności od części, w zależności od przyczyn i… Warunki, w zależności od naszej koncepcji i naszej etykiety, która łączy te części. Nasz umysł jest tym, co składa coś w całość i czyni to, czym jest. Niektórzy z was mogli studiować psychologię wczesnego dzieciństwa w PHA i niektórzy z tych osób. Mówią o tym, jak na przykład dziecko płacze, boi się, nie zdaje sobie sprawy, że płacz pochodzi z niego samego, a hałas, który robi, przeraża je. Wiemy, kiedy mówimy, ale dziecko nie wie, że jego płacz pochodzi z niego i samo się boi. Gdyby dziecko znajdowało się w tym pokoju, na początku koniecznie wybrałoby kwiaty, posąg i miski na wodę, a potem ołtarz, dla dziecka początkowo są tylko te wszystkie kolory, nie nauczyło się postrzegania głębi. Czy dziecko widzi kwiat? Cóż, nie wiem. Dla dziecka jest po prostu cała ta masa kolorów. Czy wie, że jest tam kwiat? Nie. Kiedy ta papka staje się kwiatem? To wtedy nasz umysł wybiera wszystkie te kolory, które pasują do siebie, ten kształt pasuje do siebie, staje się kwiatem. Jak ma na imię facet, który maluje obrazy z rękami złożonymi? Eschera.

To nasz umysł konceptualizuje i wyciąga pewne informacje z tego rysunku i czyni je jednym, ponieważ możesz spojrzeć na ten rysunek i może to być kilka różnych rzeczy w zależności od tego, które linie połączysz i które linie uwydatnisz, a które iść w tle. Jest podobnie w każdej sytuacji, w której się znajdujemy. Kiedy opisujemy sytuację, wszyscy mówimy o podobnych, ale bardzo różnych rzeczach, ponieważ wszyscy wybieramy różne szczegóły. Jak słynna opowieść o niedowidzącym mężczyźnie opisującym, czym jest słoń.

Wszystkie te rzeczy dzieją się dzięki sile konceptualizacji i etykietowania. Wyciągamy pewne rzeczy i nadajemy im etykietę. Jaka jest większość naszej edukacji w szkole? Większość naszej edukacji w szkole to uczenie się etykiet: jak coś etykietujesz; jak coś sobie wyobrażasz. Co się dzieje w sądach przez cały dzień? Próbuje zdecydować, jaką etykietę nadać czemuś. W sądzie cywilnym jedna strona pozywa drugą lub kłóci się o to, czyja to ziemia. Kłócą się o etykietę: „Czy to moja?” lub „Czy to twoje?” W sądzie karnym spierają się o etykietkę: „Czy to morderstwo pierwszego stopnia” lub „Czy to niewinne?” Wszystko zależy od tego, jak to konceptualizujesz. Dlatego różni sędziowie mogą mieć różne opinie na temat tego, co dzieje się w sprawie karnej. Wiele z tego, co dzieje się w naszym świecie i z czym mamy napięcia i konflikty, to kłótnie o koncepty i etykiety, które stworzyliśmy. To naprawdę niesamowite, kiedy się nad tym zastanowić.

Pamiętam, jak byłem w Izraelu i prowadziłem te rekolekcje, a kibuc znajdował się tuż przy granicy z Jordanią. Jest pustynia, piasek, a pośrodku piasku płot, rodzaj ziemi niczyjej. Piasek mają przeczesane w taki sposób, że jak ktoś po nim przejdzie lub nadepnie, to widzi, że jest płot, wciąż tylko piasek. Pewnego dnia stałem przy tym płocie. Pomyślałem: „Wiesz, ludzie zabijają się nawzajem, kłócąc się, gdzie będzie to ogrodzenie, kłócąc się, czy to ziarnko piasku nazywa się moim piaskiem, czy twoim piaskiem. Mój brud lub twój brud. To wszystko, co robią, kiedy toczą tego rodzaju wojny. Możesz zobaczyć, jak ludzie, mocą naszych błędnych koncepcji, stwarzają sobie tak wiele problemów.

Nawet gdy ktoś zachoruje, dostanie raka i wszyscy wariują, gdy słyszysz słowo rak. Czym jest rak? Na podstawie niektórych cząsteczek i atomów nadajesz tym cząsteczkom i atomom etykietę i nazywasz to rakiem. Te cząsteczki i atomy, te komórki funkcjonują w określony sposób i nazywasz to rakiem lub masz pewne fizyczne objawy, więc nazywasz to chorobą. Nazwa, którą nadajesz czemuś, jest tylko skrótem, ale nie zdajemy sobie sprawy, że nazwa jest tylko etykietą skrótu i ​​myślimy, że ta rzecz jest obiektem. Potem się boimy, potem się boimy, a potem dostajemy to i tamto. Wszystko stało się siłą naszej konceptualizacji. To właśnie pozwala nam zmienić zdanie, kiedy wykonujemy trening myśli. Możemy powiedzieć: „Ok, ktoś zranił moje uczucia”. Wszyscy tak się stało. Nadajemy temu etykietkę „skrytykowali mnie, zranili moje uczucia” i wtedy czujemy się naprawdę nieszczęśliwi.

Kiedy ćwiczysz trening myśli, to jest ta sama sytuacja. Ktoś mówi „nananana”, a ty nadajesz mu etykietkę „To mój negatyw” karmy dojrzewanie z poprzednich wcieleń. Dojrzewa, kończy się; to już koniec." Kiedy nadajesz mu taką etykietkę, czy wpadasz w depresję? Nie. Czujesz się dobrze, radujesz się. Pozbyłeś się tego karmy. Sytuacja jest taka sama, podstawa etykiety jest taka sama – co ta osoba powiedziała lub zrobiła. W zależności od tego, jak to nazywamy, „Krytykują mnie” lub „To jest karmy dojrzewanie." W zależności od tego, jak to konceptualizujemy, możemy czuć się dobrze, a nawet szczęśliwi lub przygnębieni i nieszczęśliwi.

Dlaczego można zmienić sposób, w jaki patrzymy na sytuacje? Ponieważ w tej sytuacji nie ma nic, żadnej rzeczywistej rzeczywistości. Jest pozbawiony własnej nieodłącznej rzeczywistości. W zależności od tego, jak to konceptualizujemy, możemy sprawić, że poczujemy się naprawdę nieszczęśliwi i będziemy nosić ten ból i ból przez całe nasze życie lub poprzez moc naszej konceptualizacji i etykietowania uczynić z tego coś, co stanie się dla nas ścieżką oświecenia . Wszystko zależy od nas.