Światowe poglądy

Myślałem o tym, jak szybko możemy stać się agresywni. W dużej mierze jest to coś trywialnego. Przyjmujemy postawę, którą, jak sądzimy, powinniśmy zachować. Jeśli ktoś odsłoni dziurę w naszej zbroi lub niechcący zrzucimy maskę, natychmiast stajemy się wrogo nastawieni i defensywni. Myślałem o tym pierwszy dzień. Dwa incydenty skłoniły mnie do przyjrzenia się temu, jak postrzegamy rzeczy.

Jednym z nich było porwanie i zamordowanie 11-letniej dziewczynki na Florydzie. Niemal wszyscy byli zasmuceni utratą tak młodego życia. Szkoda, że ​​ona (i jej rodzina) tak wiele im zabrano. Jednak nasz smutek i współczucie są przedstawiane jako oburzenie. Zamiast modlić się za małą dziewczynkę i jej rodzinę – szukamy zemsty i zemsty na jej mordercy. Nie skupiamy się już na jej niewinności – widzimy tylko jego winę. Nikt (mówię o nas w środku) nie mówił o niej ani o uczuciach, jakie wywołała ta tragedia. Wszystko, o czym mówimy, to złość i co (i jak) chcielibyśmy zrobić lub zobaczyć, jak zrobiono temu mężczyźnie, który ukradł jej życie. Nie okazuję mu współczucia (chyba nie jestem tak daleko w swojej praktyce). Mówię tylko, dlaczego o wiele łatwiej nam pokazać nasze złość niż okazywać miłość?

Przykładem jest drugi incydent. Mała dziewczynka, która urodziła się z dwiema głowami z Dominikany. Wszyscy poszliśmy za jej operacją i byliśmy szczęśliwi, gdy wyglądało na to, że ładnie wyzdrowieje. Kiedy umarła, byliśmy naprawdę smutni. Nie było złego faceta. Nikt do nas nie winien. Przyjęliśmy nasze uczucia, ponieważ nie było nas na kogo wskazać palcem. Nie było potrzeby, abyśmy byli twardzi ani podli. (Co? Czy ktoś zamierzał powiedzieć, że cieszył się, że umarła? Nie!) Po prostu myślę, że to dziwne, jak czasami się zachowujemy.