37 Praktyk: Wersety 22-24

37 Praktyk: Wersety 22-24

• Egzystując, będąc jedynie oznakowanym
• Postrzeganie przywiązań jako karmicznych przejawów
• Żadna prawdziwa osoba, która umiera

Wadżrasattwa 2005-2006: 37 Praktyk: Wersety 22-24 (pobieranie)

Pytania i odpowiedzi

• Współczucie i pustka
• Załącznik do szczęścia
• To, jak oznaczymy przedmiot, określa, jak się do niego odnosimy

Wadżrasattwa 2005-2006: Pytania i odpowiedzi (pobieranie)

To nauczanie było poprzedzone a sesja dyskusyjna z rekolekcjami.

Dużo rozmawiałem. Czy mamy czas na 37 praktyki? Są tu trzy wersety, które dotyczą pustki. Werset 22:

Egzystując, będąc jedynie naznaczonym przez umysł

22. Cokolwiek się pojawia, jest twoim własnym umysłem.
Twój umysł od początku był wolny od sfabrykowanych skrajności.
Zrozumienie tego nie bierze pod uwagę
Nieodłączne znaki podmiotu i przedmiotu —
To jest praktyka Bodhisattwów.

Więc kiedy mówi „cokolwiek się pojawia, jest twoim własnym umysłem”, nie oznacza to, że ta część twojego umysłu stała się obiektem. Oznacza to, że rzeczy istnieją w związku z umysłem; rzeczy istnieją dzięki temu, że są „jedynie etykietowane” przez umysł. Nie mają własnej obiektywnej tożsamości. Istnieją w związku z umysłami, które je postrzegają.

Pewne wyobrażenie możemy tu uzyskać również wtedy, gdy mówią o wizjach karmicznych. Jak czasami nasza karmy wpływa na to, jak coś nazywamy, jak coś postrzegamy. Weźmy na przykład karmę dla kotów. Ktoś tutaj, kiedy myślisz o karmie dla kotów, czy zaczynasz się ślinić i masz? przywiązanie przyjść do umysłu? Manj i Ach [koty z opactwa] robią; ale my nie. Karma dla kotów to karma dla kotów. Nazywają to jedzeniem. Nie nazywamy tego jedzeniem.

W zależności od tego, jak go nazwiemy i jak nam się wydaje, odnosimy się do niego w określony sposób.

Dużo o tym myślałem. Kiedy mieszkałem w Dharmsali jeden rok, mieszkałem w tybetańskim domu nad McLeodGanj i żaden z nich nie miał toalety. Może niektóre z nich miały toalety, ale ten, w którym mieszkałam, nie miał toalety. Musieliśmy więc iść do lasu. Każdy miał swoje małe miejsce w lesie, do którego chodził. Więc pójdziesz i zrobisz swój oferuje a potem wracałeś w to samo miejsce i znikało, bo zjadły je wszystkie muchy. Więc to, co nazywamy „kupą” i czymś obrzydliwym, muchy mówią: „Mm, pyszne!”

Jest tu różnica w wizji karmicznej. Istnieje różnica w procesie etykietowania. Rzeczy istnieją w relacji do — stają się tym, czym są w relacji z umysłem, który je postrzega. Jednym z przykładów, do którego myślę, że naprawdę możemy się odnieść, jest cała idea „problemu”. Jaki jest problem? Problemem jest tylko to, co nazywamy „problemem”. Pamiętasz, jak mówiłem ci w zeszłym tygodniu o więźniu io tym, jak miał te wszystkie trudności? Powiedział: „Och, mógłbym powiedzieć, że odosobnienie idzie okropnie albo mógłbym powiedzieć, że odosobnienie idzie cudownie”. Zdecydował się nazwać tę trudność jako cudowną, co zmieniło sposób, w jaki cały jego umysł na nie spoglądał.

Tak samo jest z „problemem”. Problem nie istnieje jako problem sam w sobie – staje się problemem, ponieważ nazywamy go „problemem”. Jeśli nazwiemy to „sytuacją w porządku” lub „możliwością” lub „dojrzewaniem moich negatywów” karmy więc oczyszczam”, wtedy cała sytuacja wygląda inaczej. Tak więc wiele praktyk treningu myśli, które wykonujemy, a które wyjaśnia ten tekst, opiera się w dużej mierze na tym założeniu: W zależności od tego, jak interpretujemy, jak coś nazywamy, tak właśnie tego doświadczamy. Trening myśli polega więc na zmianie sposobu, w jaki interpretujemy rzeczy, zmieniamy sposób, w jaki je nazywamy. Więc zamiast kłopotów może być szansą.

Ale nawet poniżej tego, nie tylko – na głębszym poziomie, nie tylko tego, jak odnosimy się do przedmiotów, ale po prostu jak łączymy rzeczy w całość i tworzymy przedmioty, takie jak pojęcie „ja”, pojęcie „ja”. Jest ciało i umysł, łączymy je razem i mówimy „och, tam jest człowiek, jest człowiek”. Myślimy o tej osobie jako w jakiś sposób wtopionej w ciało i umysł, ale także coś odrębnego. Na przykład, gdy jest ktoś, do kogo naprawdę jesteś przywiązany, albo ktoś, kogo naprawdę nie możesz znieść.

To nie ich ciało, to nie jest ich umysł, ale czujesz, że jest tam osoba, prawdziwa osoba. To jak: „Ta osoba, którą po prostu kocham! Chcę być z tą osobą na zawsze.” Albo: „Ta osoba, której nie mogę znieść; są okropne!” Czujemy, że jest tam coś innego niż ciało i umysł. Ale kiedy badamy, znajdujemy tylko te ciało i umysł. Nawet jeśli ciało pojawia się jako coś osobliwego, gdy badamy ciało, znajdujemy tylko części ciałoi widzimy ciało tylko staje się ciało ponieważ składamy części razem i nadajemy im etykietę”ciało".

To samo z naszym umysłem. Istnieją wszystkie te różne świadomości, wszystkie te różne czynniki mentalne, łączymy je wszystkie razem i mówimy „umysł”. Tak więc samo istnienie przedmiotów zależy tak bardzo od tego, jak je nazwiemy, jakie rzeczy wyciągamy, składamy i tworzymy w jakie przedmioty. Więc wszystkie te rzeczy istnieją w związku z umysłem, nie istnieją tam, oddzielnie. Kiedy mówi się tutaj, że twój umysł od początku był wolny od sfabrykowanych ekstremów, „od początku” nie oznacza, że ​​był początek umysłu. Nie ma początku.

Odnosi się do tego, że zawsze jest wolny od sfabrykowanych skrajności, co oznacza tutaj nieodłączną egzystencję. Tak więc umysł zawsze był wolny od wrodzonej egzystencji, po prostu nie zdawaliśmy sobie z tego sprawy. Jaźń zawsze była wolną lub wrodzoną egzystencją, podobnie jak ciało. Po prostu nie zdaliśmy sobie sprawy z żadnej z tych rzeczy.

Kiedy medytujemy nad pustką, to co próbujemy zrobić, to pozbyć się sfabrykowanych opracowań, które projektowaliśmy na siebie i na przedmioty, które sprawiają, że wszystko wygląda tak, jakby miało swoją własną istotę i zobaczyć to z perspektywy tych rzeczy, które są wolne od wszelkich sfabrykowanych skrajności, takich jak wrodzona egzystencja, które na nich projektowaliśmy. Istnieją jedynie dzięki etykietowaniu. Nie ma tam nic do znalezienia, co czyni cokolwiek tym, czym jest.

Kiedy mówi, aby nie myśleć o nieodłącznych znakach podmiotu i przedmiotu, zawsze czujemy, że istnieje podmiot „ja” i przedmiot, czy zauważasz to? Wtedy mamy wszystkie te różne sposoby odnoszenia się do obiektu: albo przywiązujemy się do niego i przyciągamy go do siebie, albo nie lubimy go i odpychamy od siebie. Mentalność indyka.

Widząc podmiot i przedmiot, to po prostu daje początek przywiązanie, daje początek złość cały cykl samsary trwa. Kiedy my medytować na pustce nie widzimy pustki bezpośrednio na początku. Najpierw wszyscy zaczynamy od zły widok, wtedy zaczynamy myśleć o naukach i zaczynamy mieć trochę wątpić, „Cóż, może rzeczy nie istnieją z natury”. Więc ruszamy z zły widok do wątpić, Trochę wątpić jest skłonny do zły widok, niektóre są neutralne, a inne skłaniają się ku właściwemu poglądowi. Przechodzimy przez trzy warstwy, wiesz wątpić: „No tak, może rzeczy nie istnieją z natury”. Od tego momentu mamy poprawne założenie: „Tak, wygląda na to, że rzeczy nie istnieją z natury”.

Ale to wciąż bardzo intelektualne i gdybyśmy spotkali kogoś z innej szkoły filozoficznej, nie mieliby problemu z przekonaniem nas, że rzeczy naprawdę mają swoją wrodzoną naturę. W miarę jak coraz głębiej myślimy o pustce, przechodzimy od prawidłowego założenia do wnioskowania. Wnioskowanie zna pustkę nie zwodniczo, więc jest bardzo pewne, bardzo jasne, nie chwieje się tam iz powrotem. Nie da się tego wyperswadować. Ale to wnioskowanie nadal zna pustkę konceptualnie, ponieważ używa logicznego rozumowania, takiego jak „ja nie istnieje z natury, ponieważ jest zależne”.

Więc początkowo wnioskowanie jest uświadomieniem sobie pustki, ale nadal jest to wnioskowanie koncepcyjne i w tym momencie musisz naprawdę udoskonalić medytacja i mieć coś, co nazywa się zjednoczeniem tego, co nazywa się śamathą i vipassaną, zjednoczeniem spokoju lub spokojnego przebywania i szczególnego wglądu. Kiedy już to osiągniesz, nadal posiadasz konceptualne zrozumienie pustki, ale przynajmniej masz umysł, który jest penetrujący, to jest to szczególny wgląd, a także masz śamathę, czynnik koncentracji.

Następnie kontynuując do medytować na pustce używając tych dwóch, ostatecznie zmniejszasz się, rozpuszczasz mentalny obraz pustki, poprzez który postrzegasz pustkę iw tym momencie masz bezpośrednią, niekonceptualną realizację pustki. W tym momencie, kiedy następuje bezpośrednie, niekonceptualne urzeczywistnienie pustki, nie ma doświadczenia podmiotu i przedmiotu, nie ma doświadczenia, że ​​jestem medytującym medytującym nad pustką, obiektem. Dopóki istnieje poczucie, że jestem medytującym medytującym nad pustką, nie ma bezpośredniej percepcji.

To zajmuje dużo czasu, kilka eonów. Ale być może wykonaliśmy trochę pracy w poprzednim życiu, więc dobrze jest teraz wykonać ciężką pracę. Nie poddawaj się, ale naprawdę się wysil i przynajmniej zasiej w umyśle nasiona zrozumienia pustki, tak abyśmy w przyszłych wcieleniach mieli łatwiej. Naprawdę staraj się i w ciągu dnia przyglądaj się różnym rzeczom, patrz, jak są one jedynie oznaczone, jak istnieją w zależności od innych czynników, które nie są nimi, ponieważ wszystko, co składa się na przedmiot, każda część przedmiotu nie jest obiekt.

Bierzesz nasze ciało: są ręce, nogi, gałki oczne, nerki, trzustka i wszystkie te rzeczy, a żadna z nich nie jest ciało. Więc… ciało składa się z tych wszystkich rzeczy, które nie są ciało. Jak otrzymujemy ciało jeśli wszystkie są, to czy są nie-ciała? Składasz wszystkie te nie-ciała w określoną formę, a następnie umysł nadaje im etykietę „ciało” i staje się ciało. Ale nie ma tam nic, co jest ciało; są tylko części ciało i żadna z części nie jest ciało.

Nawet kiedy mówimy „ja”, jakie są części „ja”? Możemy powiedzieć ciało a umysł, pięć skupisk, przechodzicie przez każdy ze skupisk, żaden z tych skupisk nie jest mną. Żaden z nich nie jest „ja”. Ale w zależności od nich możesz nazwać „ja”. Nie ma nic złego w etykietowaniu „ja”, ale kiedy zapominamy, że „ja” istnieje tylko dlatego, że jesteśmy etykietowani, a zamiast tego myślimy, że ponieważ nazwaliśmy je etykietką, że ma ono swoją istotę, wtedy napotykamy trudności.

Tak samo jest ze wszystkim, co widzimy. To wszystko składa się z rzeczy, które nim nie są i staje się nim tylko dzięki koncepcji i etykiecie. Kiedy zapominamy, że stała się nim tylko w koncepcji i etykiecie w zależności od tej bazy, wtedy myślimy, że ma ona swoją własną istotę i wtedy zaczynamy z nią walczyć, albo chwytamy ją, albo odpychamy. Więc następne dwa wersety mówią o uchwyceniu tego i odepchnięciu.

Atrakcyjne przedmioty to tylko karmiczne pozory

Verse 23:

23. Kiedy napotykasz atrakcyjne przedmioty, choć wydają się piękne
Jak tęcza w lecie, nie traktuj ich jak prawdziwych
I poddaj się przywiązanie-
To jest praktyka Bodhisattwów.

Więc widzisz atrakcyjny obiekt, ta atrakcyjność jest karmicznym wyglądem, nie ma w nim prawdziwej atrakcyjności. W przeciwnym razie nasza kupa wyglądałaby dla nas naprawdę dobrze. W przeciwnym razie pociągnęłaby cię seksualnie jedna z samic lub samic indyków. To tylko karmiczne pojawienie się, do czego cię pociąga. Pomyśl o tym, zwłaszcza gdy twój umysł ma obsesję na punkcie przywiązań seksualnych, myślisz: „Och, ten obiekt naprawdę coś w sobie ma”. A potem idziesz, no cóż, indyki naprawdę się do siebie przyciągają, ale ja nie. Czemu?

Co jest z natury atrakcyjne w człowieku ciało to nie jest atrakcyjne w przypadku indyka ciało? Nie ma nic. Indyki dostają smaki dla innych indyków, ale nie dla nas. To tylko karmiczny wygląd, to złudzenie. Zaczynasz dostrzegać, jak bardzo głupi jest nasz umysł. Wszystko, co uważamy za prawdziwe, postrzegaj jako tęczę w lecie. Albo tęcza zimą — czy ktoś widział tęczę kilka dni temu? Niesamowite, prawda? Czy jest tam coś stałego? Czy możesz znaleźć wszystkie te kolory? Nie. Czy tęcza nie istnieje? Nie, pojawiają się kolory. Czy są kolory? Nie.

Kiedy patrzysz w lustro, czy w lustrze jest jakaś twarz? Czy w lustrze jest prawdziwa twarz? Nie. W lustrze nie ma prawdziwej twarzy. Czy pojawia się twarz? Czy istnieje odbicie? TAk. A czy jest twarz? Nie. Czy kiedykolwiek oglądałeś małe kocięta? Podejdą do lustra i zaczną bawić się z kotem. Będą próbować bawić się kotkiem, który jest odbiciem, ponieważ myślą, że to prawdziwe. Tak jak oglądamy telewizję. Wszyscy jesteśmy podekscytowani. Myślimy, że to, co oglądamy, jest prawdziwe. Czy cokolwiek z tego jest prawdziwe? Czy w tym pudełku są prawdziwi ludzie? Nie.

To są analogie, ale to samo dotyczy wszystkiego, co widzimy w naszym życiu. Rzeczy wyglądają w jeden sposób, ale nie istnieją w ten sposób. Wydaje się, że w lustrze jest prawdziwa twarz, ale jej nie ma. Pojawia się, ale nie istnieje w sposób, w jaki się wydaje. Podobnie, wszystkie rzeczy, do których się przywiązujemy, pojawiają się, ale nie istnieją w taki sposób, w jaki się pojawiają.

To jak w Disneylandzie, kiedy wychodzisz z nawiedzonego domu i patrzysz, a obok ciebie siedzi duch. To hologram. Czy boisz się ducha? Gdyby obok ciebie siedziała bardzo atrakcyjna osoba, która byłaby hologramem, czy byłbyś podekscytowany? Gdyby obok ciebie leżał czek wystawiony na 5,000 dolarów, który byłby hologramem, czy byłbyś podekscytowany? Nie, bo wiesz, że to hologram. Gdybyś nie wiedział, że to hologram, poszedłbyś po ten czek, prawda? Ale jeśli wiesz, że to hologram, po prostu mówisz: „Wygląda ładnie, ale nie jest wart mojej energii”. A więc to samo — rzeczy wyglądają na prawdziwe, jakby miały swoją wrodzoną esencję, ale tak nie jest.

Wszystkie te analogie pokazują nam ten zwodniczy wygląd. To całkiem interesujące. Poświęć trochę czasu – nie wtedy, gdy wszyscy czekają na wyjście do łazienki – ale poświęć trochę czasu na przyglądanie się odbiciu. Albo spójrz na swoje odbicie w jakiejś kałuży wody — wygląda tak realistycznie. Albo jak patrzysz na ekran telewizora i wygląda tak realistycznie. Jak łatwo nas oszukać. Widzimy się i myślimy, że są tam prawdziwi ludzie. Widzimy pieniądze i myślimy, że istnieją prawdziwe pieniądze. Widzimy jedzenie i myślimy, że jest prawdziwe jedzenie.

Ale jakże jesteśmy zdezorientowani, gdy nie rozumiemy, że rzeczy są pozbawione wrodzonej egzystencji. To nie znaczy, że nie istnieją. To po prostu oznacza, że ​​są pozbawione jakiejś wrodzonej esencji. Ten werset mówi nam, jak radzić sobie z przedmiotami przywiązanie. Są jak tęcze, patrz jak się rozpuszczają. Siedzisz tam medytując, obiekt przywiązanie pojawia się w twoim umyśle. Pomyśl, że wszystkie jego atomy stają się małymi Wadżrasattwami. Bez względu na to, do czego jesteś przywiązany, cała rzecz w twoim umyśle po prostu rozpływa się w milionie miliardów małych atomów Wadżrasattwa. Nic tam nie ma.

Żadna prawdziwa osoba, która umiera

Verse 24:

24. Wszystkie formy cierpienia są jak śmierć dziecka we śnie.
Utrzymywanie iluzorycznych pozorów jako prawdziwych męczy.
Dlatego gdy spotkasz się z nieprzyjemnymi okolicznościami,
Postrzegaj je jako iluzoryczne—
To jest praktyka Bodhisattwów.

Co się dzieje, gdy tracisz kogoś, kogo kochasz? Świrować. Jeśli masz prawdziwe dziecko – przykładem jest tutaj dziecko, ponieważ dla większości ludzi ich dziecko jest tym, które najbardziej kochają. Może to być twój rodzic, rodzeństwo, kochanek, może to być twój kot.

Cokolwiek to jest. Ale kiedy umiera ktoś, kogo kochamy, odczuwamy wielki niepokój. Jeśli masz marzenie – powiedzmy, że zawsze chciałeś mieć dzieci i masz marzenie. W swoim śnie w końcu masz dziecko. Ale potem twój sen trwa dalej i twoje dziecko umiera.

Czy warto wpadać w ekstazę, bo we śnie miałaś dziecko? Czy warto wpaść w depresję, ponieważ umarło twoje wymarzone dziecko? Z punktu widzenia przebudzonej osoby to nie ma sensu, prawda? Kiedy oglądasz telewizję i coś się dzieje w telewizji i jesteś tak podekscytowany, a potem dzieje się coś innego i wypełnia cię udręka. Czy to ma jakiś sens? Czy są tam prawdziwi ludzie? Nie, ale jesteśmy tak uzależnieni od doświadczania naszych emocji, że uwielbiamy słuchać opowieści o nierealnych ludziach, dzięki czemu możemy potknąć się o nasze emocje. Ale w tym pudełku nie ma ludzi. We śnie nie ma prawdziwych ludzi, do których można by się przywiązać lub popaść w depresję.

W naszym życiu nie ma też prawdziwych ludzi — są to pozory ludzi. Jest ciało i umysł. Jest pięć skupisk, łączą się, nazywamy „osobą”. To wszystko. Te pięć skupisk rozpada się, ponieważ wszystko, co się łączy, rozpada się. Pięć agregatów rozpada się i osoba umiera. Masz coś, czym się denerwujesz? Nie było tam prawdziwej osoby. Nie ma tam prawdziwej osoby, która mogłaby umrzeć. Tworzymy osobę, której nie ma, a kiedy myślimy o sobie, o silnym poczuciu „ja”, które mamy, tworzymy osobę, która nie istnieje.

Istnieje jedynie oznakowana osoba, która istnieje dzięki temu, że jest oznakowana w zależności od skupisk. Ale nie tak myślimy, kiedy mówimy „ja”. Zwłaszcza, gdy pojawia się silna emocja. Kiedy pojawia się silna emocja, w środku jest prawdziwe JA ciałoi och chłopcze, to najważniejsza rzecz we wszechświecie. Ale tam nikogo nie ma. Bo kiedy analizujemy, nikogo tam nie ma. Więc dlaczego tak się denerwujesz? Więc nawet kiedy umieramy, dlaczego tak się denerwujesz? Nie ma tam prawdziwej osoby, która umrze. Albo kiedy tracimy ludzi, na których nam zależy, nie było tam prawdziwej osoby, z którą można by zacząć.

Albo gdy jest jakiś przedmiot, a my go tracimy. Na początek nie ma prawdziwego. Wyglądasz – teraz, kiedy widzisz ten budynek, mówimy „Opactwo Sravasti”. Trzy lata temu, kiedy zobaczyłeś ten budynek, powiedziałeś „opactwo Sravasti?” Nie. Trzy lata temu widziałeś ten budynek i powiedziałeś: „Dom Harolda i Vicky”. Ale teraz, kiedy to widzimy, wygląd opactwa Sravasti jest tak silny, że mamy wrażenie, że zawsze było to opactwo Sravasti. Ale tak się nie stało. Ten budynek stał się opactwem Sravasti tylko z powodu etykiety, a etykieta powstała tylko dlatego, że wymieniliśmy się kawałkami papieru. To dobry interes, prawda? Dajesz innym kartki papieru, a oni dają ci dom. Chłopak! Ciekawie jest myśleć o tych rzeczach. To trochę rozluźnia umysł. Więc te dwa wersety mówią, kiedy masz… przywiązanie, zobacz to jako tęczę — to się rozpuszcza. Rozpuszcza się w Wadżrasattwów. Kiedy widzisz coś nieprzyjemnego, postrzegaj to jako śmierć dziecka we śnie. Tak naprawdę nic tam nie było.

Teraz masz pytania i komentarze.

Współczucie poprzez zrozumienie pustki

Publiczność: Gdzie pasuje współczucie, jeśli zrealizowana osoba zdaje sobie sprawę, że to wszystko jest pustką i widzi przed sobą kogoś, kto cierpi i kto cierpi przywiązanie do ich rzeczywistości cierpienia, chociaż cierpienie jest etykietką, gdzie jest współczucie?

VTC: Jeśli rozumiesz pustkę i widzisz ludzi, którzy cierpią, ponieważ cierpią przywiązanie? Jeśli widzisz małe dziecko, które krzyczy i wpada w histerię, bo nie może polecieć na Księżyc, a ten dzieciak jest histeryczny, bo chce polecieć na Księżyc, a nie może polecieć na Księżyc, czy masz współczucie dla tego dziecka? Czemu?

Publiczność: Ponieważ zdajesz sobie sprawę z ich ignorancji i chcesz złagodzić cały emocjonalny zamęt, który się dzieje.

VTC: Ponieważ widzisz, że dziecko niepotrzebnie cierpi. Nie ma możliwości dostania się na Księżyc, więc po co cierpieć, bo nie możesz lecieć?

Publiczność: Ale odpowiedź „nie ma księżyca” nie jest dla mnie współczująca.

VTC: Kiedy masz do czynienia z rozhisteryzowanym dzieckiem, musisz być zręczny. Dlatego właśnie ludzi nie uczy się pustki od razu. Dlatego najpierw otrzymujesz wszystkie inne nauki, które pomogą ci uporać się z twoimi skazami w inny sposób. Możesz również zobaczyć, że kiedy jesteś w środku jakiejś silnej emocji, wystarczająco trudno jest zastosować trening myśli. Kiedy widzisz kogoś, kto cierpi niepotrzebnie, masz dla niego współczucie. Ale sposób, w jaki okazujesz współczucie, niekoniecznie polega na tym, że idziesz i mówisz: „Wiesz, niepotrzebnie cierpisz. To naprawdę głupie. Ponieważ ta osoba trzyma się tak mocno, że tego nie widzi.

Więc musisz tam iść i porozmawiać z nimi i uspokoić ich w jakiś sposób, a wtedy widzą, że cała ta rzecz, z której się denerwowali, nie była potrzebna. Więc to jest rodzaj umiejętności a Bodhisattwa rozwija się. Nie podchodzisz po prostu do kogoś i mówisz: „to naprawdę głupie; i tak nie istnieje”. Jak się czujesz, kiedy coś cię przygnębiło lub wszyscy jesteście czymś podekscytowani, a ktoś przychodzi i mówi, że to tak naprawdę nie istnieje? [śmiech]

VTC: Więc co się z wami wydarzyło w tym tygodniu?

Zbadaj, co naszym zdaniem sprawia, że ​​jesteśmy szczęśliwi

Publiczność: Zdałem sobie sprawę, gdy patrzę na przywiązanie, że niczego nie tracę, poza tym tylko tym złym wyobrażeniem o rzeczach i naprawdę trudno jest z tego zrezygnować. [śmiech] To tak, jakby było coś, co odpada przede mną – tak naprawdę jest to. Nie wiem, czy to pomysł, czy lgnięcie, to jest tak silne.

VTC: To bardzo dobrze powiedziane. Na początku trudno się czasem poddać przywiązanie bo myślimy, że naprawdę jest coś, co nas uszczęśliwi i boimy się, że jeśli zrezygnujemy przywiązanie dla przedmiotu ten przedmiot lub osoba, cokolwiek to jest, że nie ma sposobu, aby być szczęśliwym. Intelektualnie wiemy, mówimy, że tam nie ma szczęścia, ale w środku jeszcze nie przeszło z naszej głowy do serca.

Zwłaszcza na początku praktyki Dharmy jest o wiele więcej strachu przed tym i ludzie zawsze przez to przechodzą: „Cóż, jeśli porzucę rzeczy, które mnie uszczęśliwiają, nie będę miał szczęścia”. To po prostu przerażające, ponieważ nie widzisz żadnego sposobu na bycie szczęśliwym bez trzymania się rzeczy, o których myślisz, że do tej pory cię uszczęśliwiały. Dlatego tak ważne jest, aby naprawdę zbadać te rzeczy, które uważasz, że cię uszczęśliwiają, i zobaczyć, czy rzeczywiście to robią i rozegrać cały scenariusz.

Dlatego kazałem ci rozegrać cały scenariusz, a potem powiedzieć: „czy to przyniesie mi prawdziwe szczęście?” – o czymkolwiek marzymy. Cokolwiek to jest, jesteśmy przekonani, że przyniesie nam szczęście. Rozgrywamy sprawę — chcesz nowy samochód, ponieważ jesteś pewien, że jeśli dostaniesz nowy samochód, który wszyscy będą cię kochać. Dostajesz swój nowy samochód i co masz? Masz płatności za samochód, masz ubezpieczenie pielęgnacyjne, masz ludzi, którzy go niszczą, musisz go wymienić za kilka lat, ponieważ nie jest już taki piękny. Zdajesz sobie sprawę, że ta rzecz, o której myślałeś, że cię uszczęśliwi, nie działa.

Albo ta osoba, której jesteś tak przekonany: „Nie mogę bez ciebie żyć” i uruchamiasz całą scenę w swoim umyśle i jesteś z tą osobą dwadzieścia pięć godzin na dobę. Czy będziesz szczęśliwy z tą osobą dwadzieścia pięć godzin na dobę? Uhm, nawet dwanaście godzin dziennie – czy będziesz z nich zadowolony? Ilu znasz ludzi, którzy mają związek, w którym nigdy nie byli nieszczęśliwi z osobą, z którą są? Pomyśl nawet o ludziach, którzy mają to, co nazywamy dobrymi małżeństwami. Czy zawsze są ze sobą szczęśliwi i ile osób ma dobre małżeństwa?

Więc patrzysz i rozgrywasz wszystko, cokolwiek myślisz, że przyniesie ci szczęście. Lub jakąkolwiek karierę, którą chcesz mieć, lub gdziekolwiek chcesz się udać na wakacje, jakąkolwiek reputację i wizerunek, jaki chcesz mieć, kimkolwiek jest to, kogo chcesz pochwalić – a ty rozgrywasz całą sprawę i mówisz: „czy to jest to?” naprawdę mnie uszczęśliwi?” A co jeszcze się z tym wiąże. W końcu dostajesz pracę, której pragniesz – co dostajesz?

Bóle głowy.

Pamiętam, jak mówiła Barb, w DFF mieliśmy grupy schronienia dla nowych ludzi, którzy mieli schronić się, więc prowadziła jedną z grup schronienia i miała w nich kilku dwudziesto- i trzydziestolatków. I powiedziała mi pewnego dnia: „To fascynujące rozmawiać z ludźmi, którzy naprawdę myślą, że będą mieli satysfakcję ze swojej kariery. Zrezygnowałem z tego dawno temu. Oni naprawdę tak myślą!”

Więc bez względu na to, do czego jesteśmy przywiązani, do miejsca, do którego zawsze marzyłeś, aby podróżować, w końcu wygrywasz opłacony bilet, aby tam pojechać i co otrzymujesz? Jet-lag, czerwonka! Nie próbuję powiedzieć, że wszystko jest rodzajem cierpienia „ała”, ale chcę powiedzieć, że z jakimkolwiek szczęściem, jakie otrzymujesz, otrzymujesz również wszystko inne, co się z tym wiąże.

Nic nie jest wolne od dukkha.

Publiczność: Inną częścią tego było dla mnie – byłem jak, nawet jeśli dostanę tę osobę. Wciąż noszę ten umysł przywiązanie ze mną i dopóki nie zajmę się tym samym, wtedy mogę być z tą osobą, ale wtedy umysł przywiązanie będzie po prostu szukał czegoś innego.

VTC: No właśnie, znudzisz się tą osobą i zaczniesz szukać innej.

Publiczność: W medytacja w sali, kiedy słychać hałas, myślę: „Dobra, kiedy hałas ustanie, zacznę medytować”. A potem hałas ustaje, znajduję nowy dźwięk i myślę: „Co to za hałas?” I myślę, że to się nigdy nie wydarzy!

VTC: Dobrze!

Publiczność: Po prostu staram się być bardziej świadomym tego, że umysł szuka następnego.

VTC: Jesteśmy jak małe myszy stojące przy dźwigni i wciąż dziobią, dziobią, dziobią i jak często dostajemy jedzenie? To jest umysł hazardzisty. Ludzie, którzy wkładają ćwierćdolarówki do automatów, myślą, że następna wygram. To właśnie robimy – następny będzie ten dla mnie.

Wspieranie ego to zmarnowana energia

Publiczność: Przez całe to odosobnienie pojawiały się obrazy ludzi. Dopiero w tym tygodniu zorientowałem się, o co chodzi. To trochę zawiłe, ale wydaje się, że toczy się bitwa. W końcu zorientowałem się, że ma to związek z przywiązanie. Widzę, co to było. Uznałem, że wszystkie te obrazy szukają jakiegoś zabezpieczenia. Wrócił do młodości. Przez pierwsze kilka tygodni nie było wokół niego żadnych emocji, tak jak obrazy, obrazy, obrazy, a teraz jest inaczej. Zabawne jest dla mnie to, że potrafię intelektualizować i nawet dzięki własnemu doświadczeniu widzę, że nie ma poczucia bezpieczeństwa – że szczęście nie trwa. Rzeczy się zmieniają. Kiedy myślę intelektualnie o Dharmie, to tak naprawdę jest to jedyne rozwiązanie. Ale nie wiem, dlaczego wciąż tworzę bitwę.

Może to dlatego, że to jest takie nowe – patrzenie na rzeczy w ten sposób. Kolejna myśl, jaka przyszła mi do głowy – nie wiem, jak to dobrze powiedzieć. Szukałem „ja”. potem zdałem sobie sprawę, że było to związane z moją seksualnością, a potem zapytałem: „skąd to się bierze?” Ponieważ kręcisz się wokół swojego ciało, mój umysł jest tam? Nie wiem o tym! Zdałem sobie sprawę, że wszystkie obrazy, wszystkie rzeczy, na które jesteś narażony – reklamy, rzeczy, których uczysz się w dzieciństwie – łączą to w całość, ten pakiet, który jest tak fałszywy, a Ty w to kupiłeś. Nie wiem jednak, dlaczego staje się to bitwą. Myślę, że ma to związek ze strachem. To tak jak w przypadku indyków. To strach.

VTC: Jeśli mnie tu nie ma, co jest po drugiej stronie ogrodzenia? Padło pytanie: „dlaczego ciągle robimy te rzeczy?” Umysł uzależniony.

Publiczność: Bycie chorym również było interesujące. Kiedyś powiedziałeś podczas odosobnienia, że ​​powodem, dla którego tak dużo śpimy, jest to, że musimy zebrać całą tę energię, aby podeprzeć nasze ego. To zawsze mi utkwiło, ponieważ muszę się wokół tego nauczyć kilku rzeczy. Przez kilka dni nie miałem dość energii, żeby to podeprzeć. To było miłe!

VTC: Tak, prawda?

Publiczność: To było bardzo miłe. To było tak, jak kiedyś grałem w koszykówkę, w którą grałem przez lata. Czasami bym chorował. Zawsze grałem wtedy lepiej, bo nie myślałem tak dużo. Po prostu poszedłem z prądem. Jeśli byłem chory, zawsze grałem lepiej. Naprawdę mi to przypomniało. Teraz jestem chory. Nie mam energii, żeby robić te obrazy – po prostu nie mam energii.

Tutaj leżę na podłodze, stoję lub paruję. Moja duma jest za oknem! Całe to odosobnienie było ciało, ciało, ciało. Nie widzę nikogo innego leżącego na podłodze lub parującego każdego dnia.

VTC: To miłe – rezygnujesz z troski, prawda? Wtedy uświadamiasz sobie, jak wiele wolności przestaje się troszczyć o te rzeczy.

Publiczność: Muszę to podtrzymywać, przenosić to dalej. To dużo zmarnowanej energii.

VTC: Potrzeba czasu, abyśmy naprawdę zaczęli dostrzegać, że Dharma może przynieść nam szczęście. Zanim będziemy tak przekonani, że rzeczy zewnętrzne przynoszą nam szczęście. Naprawdę nie wierzymy, że Dharma przyniesie nam szczęście, ponieważ nigdy jej nie próbowaliśmy. Nigdy nie mieliśmy takiego doświadczenia. Więc się boimy. Wygląda na to, że jeśli z tego zrezygnuję, to będzie po prostu okropne. Tak więc powoli, powoli zaczynamy odrywać nasze umysły od tych rzeczy – zaczynamy nabierać trochę więcej pewności siebie. „Och, nie utknąłem na tym, czym byłem wcześniej, i właściwie to jest miłe”. Jak mówiłeś: „Nie mam już na to energii. Właściwie jestem o wiele szczęśliwszy”. Nawet jeśli masz jedno małe doświadczenie, które może dać ci o wiele większą pewność, że można być szczęśliwym bez chwytania się tych wszystkich rzeczy.

Ponieważ zaczynamy inaczej definiować szczęście. Szczęście przedtem oznaczało ten podekscytowany rodzaj emocjonalnego pośpiechu, który pojawia się, gdy pojawia się coś nowego i ekscytującego. Ale kiedy naprawdę siedzisz i badasz to uczucie, to uczucie nie jest zbyt wygodne. To nie jest zbyt wygodne. Wtedy zaczynasz dostrzegać, och, szczęście jest właściwie wtedy, gdy jesteś bardziej spokojny – i to jest właściwie szczęśliwsze uczucie. Kiedy nie ma zawrotów głowy i podniecenia, w rzeczywistości czujesz się znacznie lepiej. Powoli zaczynasz dostrzegać, że istnieje możliwość szczęścia poprzez odpuszczenie tych rzeczy.

Spostrzeżenia retreatantów

Publiczność: W ostatnich dniach wspominałem rekolekcje w Mandziuśri, które zrobiliśmy. Byliśmy tam [w Meksyku] przez miesiąc. Wiązało się to z kolejnym 10-dniowym odosobnieniem. Doświadczenie było bardzo interesujące, ponieważ kiedy wróciłem, poczułem, że moja energia jest zupełnie inna. Czułem się tak, jakbym wkładał coś do chmury i bateria ładowała się bardzo dobrze. Czułem się bardzo, bardzo inaczej. Stało się tak, że bateria działała bardzo mało, ponieważ wróciłem do tych samych nawyków. Teraz będąc na tym odosobnieniu dłużej, czuję się teraz po wszystkich moich turbulencjach, czuję się powoli, powoli coraz lepiej. Czuję się bardzo szczęśliwy. Czuję, że jest to dla mnie bardzo duża szansa ze względu na moje okoliczności i sama mogę zrobić wszystko w swoim życiu. Mam wiele możliwości decydowania o tym, co mogę zrobić. A mój wiek, cóż, jestem zdrowy. Ale czuję: „Ach, nie tak długo! Musisz być ostrożny." Więc czuję, że to wielka szansa. Teraz, widząc trochę jak koniec odosobnienia, jak mogę wykorzystać to jako najlepszą okazję i wrócić i nie popełniać tych samych błędów – nie wracać do tej samej rzeczy, tych samych nawyków. A po pół roku znowu utknąłem ze starymi rzeczami.

Chciałem na przykład skomentować i zapytać – cóż, wiem, że na pewno musimy rozwiązać nasze problemy – to moja odpowiedzialność. Jak możemy zachować, zachować ten pozytywny potencjał, czy trzymać tę baterię, czy jakkolwiek to się nazywa, do czego będziemy wracać. Naprawdę chcę się starać i robić, co w mojej mocy, aby nie robić tych samych rzeczy, ponieważ życie toczy się i odchodzi. A pięć lat temu był Mandziuśri, a teraz…. Wciąż żyję. W [ostatnich] dniach czułem się, jakbym umierał – to było dla mnie bardzo intensywne. Więc to może oznaczać inną perspektywę. „Wow, jestem szczęśliwy; Jestem tutaj. Mogę zrobić wiele rzeczy. Nie umarłem, kiedy czułem, że 'umrę!'”. To było uczucie, wiem, ale było tak silne! To była lekcja. Czy mógłbyś mi dać lub udzielić porady, jak możemy zatroszczyć się o tę osobę, którą będziemy mieć przy sobie, kiedy wrócimy.

VTC: Opowiem o tym więcej, gdy zbliża się czas powrotu. Zasadniczo zastanów się, jak możesz to zachować. W jakich okolicznościach zewnętrznych chcesz się znaleźć, które pomogą ci zachować te energie i jakie okoliczności wewnętrzne chcesz stworzyć i jakie nawyki chcesz stworzyć w swoim życiu od samego początku, pomoże ci utrzymać tę energię? Więc zastanów się nad tym. Może [inny uczestnik odosobnienia] może napisać dla ciebie historię o tym, jak….. [Zwracając się do uczestnika odosobnienia] możesz napisać o jego życiu po odosobnieniu, dobrze?

Publiczność: Miałem coś z tym związanego. Jedną z historii, które napisałem, było to, że 9 marca wyjechałem w panice i wróciłem do życia dokładnie tak, jak było przed przyjazdem tutaj. Po prostu powtarzałem w kółko te same błędy. Chętnie chodzę na chwilę do centrum Dharmy – potem jestem zbyt zajęty i robię te wszystkie rzeczy, a mam załamanie w wieku 40, 50 lat czy coś takiego.

VTC: Udało ci się dojść do 40 czy 50? [śmiech]

Publiczność: Myślałem: „Och, Dharma powoduje wszystkie te problemy!” Uciekając tam w panice i przeżywając dokładnie to samo, co doprowadziło mnie do… Wadżrasattwa Odwrót w pierwszej kolejności. Więc spróbuję tego uniknąć. [śmiech] Zobaczymy.

Publiczność: Myślałem przez cały tydzień – pracowałem w zasadzie z dwoma lub trzema medytacjami na temat Lamrim ponieważ ciągle myślałem o tym, co powiedziałem ostatnim razem i co powiedziałeś. Więc po prostu zostawiłem otwarte pytanie, czy nie widzę żadnej sprzeczności, czuję się bardzo otwarty, a jednocześnie chcę wrócić do domu. Ciągle o tym myślałem. W tym momencie było to dla mnie bardzo jasne, ale potem powiedziałem: „OK, zobaczmy, co się dzieje”. Więc to, co odkryłem, właściwie to wiedziałem, ale to niesamowite, jak po prostu nie widzisz. Poprzez twoją praktykę i po prostu otwieranie się, otwieranie – otwierają się nowe drogi. Więc widziałem, że…. To tak, jak powiedziałeś jakiś czas temu, chcę wolności. Chcę wyzwolenia. Ale chcę to po swojemu, dobrze? Więc naucz się mieć wolność i wyzwolenie, będąc bezpiecznym, wygodnym i dobrze się bawiąc. Kiedy czuję się kiepsko, chcę, żeby było bardzo szybko, a kiedy czuję się dobrze, nie chcę tego tak szybko. Tak, chcę, brzmi dobrze. Jestem buddystą, ale później nie tak szybko! Myślałem, że nie chcę być dla mnie tak surowy.

Na przykład: „Mam kiepską pracę, nie lubię miejsca, w którym mieszkam i nic nie działa”. I może to jest jeden z problemów, naprawdę lubię miejsce, w którym mieszkam; Lubię to, z kim mieszkam; Kocham swoją pracę. I przez większość czasu czuję się dobrze – przez większość czasu czuję się dobrze. Jestem całkiem zadowolony. Starzeję się iw ogóle, ale nie czuję się kiepski. Wcześniej czułem się kiepski. Naprawdę się nad tym zastanawiałem.

Czuję się znacznie lepiej dzięki Dharmie. To wszystko. Pamiętam, że czułem się kiepsko, bo go nie miałem. Nie wiedziałem, co robić. Czułem się okropnie dwa lata temu. Nie wiedziałem, co robić ani jak ćwiczyć. Jedynym powodem, dla którego czuję się lepiej, jest to, że ćwiczyłem; robiłem trochę oczyszczenie. Ale z jakiegoś powodu to po prostu przywiązanie oraz lgnięcie do samego siebie i strach – że mój umysł zamienia to poczucie bycia „w porządku” na „naprawdę znalazłem swoje prawdziwe źródło szczęścia”. To tylko kwestia tego, żeby naprawdę o tym pomyśleć i żeby to nie przetrwało. Nawet jeśli naprawdę to kocham, to nie potrwa długo. Próbowałem zróżnicować.

Niektóre rzeczy robię teraz i myślę, że są bardzo dobre. Na przykład grupa Dharmy i budowanie ośrodka odosobnień i robienie naszych książek [Dharmy] – to są pozytywne aspiracje. Ale w środku tego wszystkiego odkryłem, że istnieje wielkie „ja” i ponieważ tego chcę, to się wydarzy. Nie jest pewne, czy wrócę [do Meksyku po rekolekcjach]. Inna sprawa, że ​​wszystko jest bardzo solidne. Wiecie, że wracam do domu, aby zrobić ten projekt Dharmy i tylko dlatego, że jest to projekt Dharmy, jest to pozytywna rzecz, jest w porządku i będzie miała pozytywny wynik. Ale dopóki mam to bardzo silne poczucie, że to robię, nie ma wolności i nie ma prawdziwych osiągnięć. Może to mieć pozytywny skutek, jeśli chodzi o pomaganie ludziom, ale tak nie jest – co jeśli wyjmę „ja” i zobaczę, co się stanie i cokolwiek się stanie, będzie w porządku. To nie jest z mojej perspektywy. To właśnie odkryłem. Ale prawdziwe jest bardzo silne poczucie „ja” robienia rzeczy, cnotliwych, a może nie cnotliwych, jest ono nadal obecne i jest bardzo silne. Więc to jest tak, jak cokolwiek robisz, dopóki się tego nie pozbędziesz, to jak chodzenie wokół tego [Dharmy].

VTC: Tak.

Publiczność: Wiesz, mówiąc o tym wszystkim mam pytanie. Czułem się trochę sprzeczny z listami, o które poproszono nas o zrobienie tego, co zrobimy po powrocie do domu. Wzmacnia „ja” i wyprowadza nas z odosobnienia. Nie napisałem swojej listy. Nie czułem się z tym komfortowo.

Pytanie brzmi, dlaczego listy w środku rekolekcji? [Lista tego, co chciał zrobić każdy uczestnik odosobnienia po zakończeniu odosobnienia.]

VTC: Dlaczego to zrobiłem? Ponieważ czasami umysł krąży tak bardzo w kółko, w kółko i w kółko, że jeśli zrobisz tę listę, jeśli odłożysz ją i umieścisz na zewnątrz siebie, dostaniesz od siebie trochę przestrzeni. Potem patrzysz i mówisz: „naprawdę, czy o to chodzi w moim życiu?”

Publiczność: Uświadomienie sobie, że moje kochanie siebie jest bardzo, bardzo przywiązane do negatywnych stanów umysłu, było tak fascynujące. Mówiłeś po prostu o szczęściu, mój umysł jest bardzo uzależniony od narzekania, szukania błędów, znajdowania niewystarczalności lub nieadekwatności u siebie lub innych ludzi, sprawy nie układają się dobrze, przeszkody są prawdziwymi przeszkodami – nie wyzwaniami, nie są szansami na rozwój , to są problemy! Tak więc w zeszłym tygodniu wszystko się uspokoiło, a moja samolubność była tak znudzona i tak ciężko mi było siedzieć. W tym tygodniu w mojej głowie jest taka miła, cicha przestrzeń, a moja samolubność po prostu wije się, chce znaleźć coś, na co można narzekać i szukać wad, i znaleźć nieadekwatność, a ja mogłem po prostu oglądać i używać ten mały dialog, o którym rozmawiałeś w zeszłym tygodniu: „Ok, czy to naprawdę sprawia, że ​​jesteś szczęśliwy, dzieląc świat na części lub szukając błędów?” Do tego tygodnia chyba nie zdawałem sobie sprawy z tego, jak bardzo lubię to w dziwny sposób. Ludzie wysiadają z radości, podniecenia i szczęścia, ja narzekam, marudzenie i szukanie winy! To mnie jazzuje, tak mnie ekscytuje! [śmiech]

VTC: Świetnie rozumiem! Kto chce być rozpraszany przez przedmioty? przywiązanie kiedy możesz spróbować naprawić wszystkich, kiedy możesz narzekać i użalać się nad sobą? Świetnie rozumiem. [śmiech]

Publiczność: To było jak to objawienie i jest tak wspaniałe, że nie czuję tego całego wstydu, to jest jak – Wow – to jest fajny wgląd, a potem po prostu się rozproszył. Musiałam wiedzieć, że cokolwiek karmy Wszedłem z takim życiem, wszedłem z jakimś dokuczliwym, wkurzonym sposobem na to i coś się dzieje, ponieważ te rzeczy są naprawdę odprężające, a samolubienie jest trudne. Jest inna część mojego umysłu, która jest tak zrelaksowana i świetnie się bawi. Widzę wszystkich, którzy naprawdę kochają [innych] w tym tygodniu i było po prostu cudownie. To tak, jakbym zdjęła te okulary przeciwsłoneczne – tak zawsze mówi Czcigodny Robina – masz te okulary przeciwsłoneczne, a ja je zdjąłem. Nie sądzę, że kiedykolwiek dostałem to w tym tygodniu. Jestem pewien, że wrócą, ale teraz mogę je zidentyfikować i na pewno nie czyni mnie to nieszczęśliwym ani nikim innym i patrzę, ile radości i jak milszą osobą jestem, gdy jestem w pobliżu lubię to! [śmiech] Najpierw powiedziałeś, żeby zaprzyjaźnić się ze sobą, co było moim Koan na rekolekcje: zaprzyjaźnić się ze sobą. Drugi to zamiast rzutować cały ten niepokój o moje życie, to zacząć patrzeć na siebie z ciekawością, zacząć patrzeć na siebie z pewnym zainteresowaniem, z pewnym poziomem ciekawości, mówiąc: „No cóż, to jest rodzaj dziwne, dlaczego znowu to robisz? [śmiech] Po raz pierwszy mogę spojrzeć z poczuciem humoru na to, co zawsze uważałem za albatrosy na mojej szyi, na te skłonności. Widzieć to z dużo większym humorem i faktem, że odeszło i jest to miła przestrzeń, aby nie mieć tego umysłu, który żuł mnie i żuł wszystkich innych. [śmiech]