Głęboki widok

• Eliminacja chwytania się wrodzonej egzystencji
• Trzy rodzaje współczucia
• Praktykowanie uważności pustki
• Zrozumienie współzależnego powstawania i pustki

Pustka, część 6: Głęboki widok (pobieranie)

Motywacja

Im lepiej rozumiemy pustkę, tym bardziej zaczynamy dostrzegać, że całe nasze cierpienie jest w rzeczywistości całkowicie niepotrzebne. Innymi słowy, cierpienie nie jest dane, jest czymś, co powstaje z przyczyn. To nie istnieje z natury, a to nasz własny zdezorientowany umysł wytwarza przyczyny cierpienia.

Możemy obserwować, kiedy nasz umysł się przywiązuje lub kiedy się denerwuje, i w środku mnożą się myśli i emocje. Możemy zatrzymać się i zadać sobie pytanie: „Kto o tym wszystkim myśli?” Możemy spojrzeć na dowolny przedmiot lub osobę, z powodu której jesteśmy zdenerwowani lub której pożądamy i powiedzieć: „Kim lub czym jest ta osoba lub przedmiot?” Kiedy to zrobimy, po dokładnym zbadaniu stwierdzimy, że po stronie obiektu nie ma nic stałego; nic solidnego tutaj po stronie tematu. Wszystkie zdenerwowane lub wszystkie pragnienie, ta cała burzliwa rzecz, która tworzy wszystko karmy które powoduje cierpienie, zaczynamy dostrzegać, że to wszystko jest całkowicie niepotrzebne. Widzimy, że ten rodzaj reakcji nie odpowiada rzeczywistości i dlatego zaczynamy odpuszczać.

Kiedy patrzymy na wszystkie wszechświaty pełne czujących istot, wszystkie pragnące być szczęśliwe, wszystkie pragnące uwolnić się od cierpienia, a jednak wszystkie pogrążone są we własnej nędzy. Kiedy myślimy, że wszystkie rzeczy, na które są źli, wszystkie rzeczy, na które są pragnienie, nie istnieją w sposób, w jaki myślą, że istnieją, a jednak czujące istoty wierzą, że wszystkie te rzeczy istnieją z natury. Ponownie widzimy, jak niepotrzebne jest ich cierpienie. Rozumiemy, że gdyby można było wyeliminować to chwytanie się wrodzonej egzystencji, wówczas wszystkie dolegliwości, wszystkie karmycałe cierpienie rozpadłoby się wraz z nim.

Kiedy dołączymy świadomość pustki do naszego pokolenia bodhiczitta współczucie i bodhiczitta stać się znacznie silniejszym. I naprawdę chcemy rozwijać wszystkie sposoby i środki tak szybko, jak to możliwe – aby móc naprawdę przynosić pożytek istotom, abyśmy wszyscy nie tworzyli niepotrzebnego cierpienia dla siebie i innych. Wygeneruj to dążenie o pełne oświecenie, aby to zrobić.

Trzy rodzaje współczucia

Kiedy postrzegamy czujące istoty jako nietrwałe i nieposiadające samowystarczalnego, zasadniczo istniejącego ja lub jaźni, pogłębia to nasze współczucie dla nich, ponieważ postrzegamy je w znacznie głębszy i szerszy sposób.

W Chandrakirti MadhjamakawataraThe Dodatek do Przewodnika po Środkowej Drodze, w swoim hołdzie złożył hołd wielkie współczucie. Mówił o trzech różnych rodzajach współczucia, postrzeganiu czujących istot na trzy różne sposoby. Jednym z nich było współczucie postrzegające czujące istoty jako cierpiące. Tak zwykle myślimy o współczuciu. Drugim było widzenie współczucia zjawiska, tak to jest tłumaczone? W każdym razie nie pamiętam, jak to się określa, ale znaczenie miało współczucie postrzeganie czujących istot jako nietrwałych i nieposiadających samowystarczalnego, substancjalnie istniejącego ja lub jaźni. To pogłębia współczucie, ponieważ zaczynasz widzieć czujące istoty w dużo głębszy i szerszy sposób. Trzecim rodzajem współczucia było współczucie, nieuprzedmiotowione współczucie. kiedy mówimy, mig me tse way ter chen chen re sig [To jest pierwsza linia z pięciu linii Lama modlitwa Tsongkhapa.], mig me tse sposób, mig me oznacza bez przedmiotu, oznacza bez samoistnie istniejącego przedmiotu; w ten sposób jest współczucie. Ten mig mi tse sposób, ten rodzaj współczucia bez wrodzonego obiektu, to trzeci rodzaj współczucia, o którym mówił Chandrakirti. I to jest widzenie, że czujące istoty nie istnieją z natury.

Ma to kilka konsekwencji. Jednym z nich jest to, że zaczynamy dostrzegać, jak właśnie wyjaśniłem w uzasadnieniu, że całe cierpienie, które widzimy wokół nas, jest całkowicie niepotrzebne. Przychodzi tylko dlatego, że istnieje jego przyczyna. Pojawia się tylko dlatego, że czujące istoty chwytają się wrodzonej egzystencji. Ponieważ chwytanie się wrodzonej egzystencji jest błędną koncepcją, jest błędną świadomością i ponieważ może zostać wyeliminowane przez mądrość, która widzi rzeczy takimi, jakimi są, to naprawdę widzimy, że całe to cierpienie jest po prostu całkowicie niepotrzebne. Gdybyśmy widzieli rzeczy takimi, jakie są, nie byłoby ignorancji, nie byłoby cierpień, nie byłoby karmyi nie byłoby cierpienia. Cały zamek z piasku się kruszy. Współczucie dla czujących istot staje się bardzo silne, ponieważ widzimy, że źródło ich cierpienia może zostać wyeliminowane.

Następnie pojawia się kolejne pytanie: jeśli czujące istoty nie istnieją z natury, to dla kogo mamy współczucie? To znowu umysł, który waha się od wrodzonego istnienia do nieistnienia, od absolutyzmu do nihilizmu. Najpierw widzimy z natury istniejące czujące istoty: „Cóż, jeśli one z natury nie istnieją, to nie ma tam żadnych czujących istot, jaki jest cel generowania współczucia?” To jest nihilizm. Są tam czujące istoty, ale te czujące istoty istnieją jedynie dzięki etykietowaniu. Kiedy szukamy z umysłem ostatecznej analizy, nie ma żadnych możliwych do znalezienia czujących istot. Wszystko, co znajdujemy, gdy szukamy z ostateczną analizą, to pustka tego, czego szukamy, brak wrodzonego istnienia tego, czego szukamy. Pamiętaj jednak, że wyeliminowanie wrodzonej egzystencji nie oznacza wyeliminowania całej egzystencji. To, co pozostało, to egzystencja nominalna, egzystencja z samej nazwy, egzystencja z samej etykiety.

Z tym trzecim rodzajem współczucia trenujemy nasz umysł, aby widzieć czujące istoty w zupełnie inny sposób. Szkolimy się, aby zobaczyć, że nie tylko niepotrzebnie cierpią z powodu swojej ignorancji, ale także, że są pozbawieni wrodzonej egzystencji. Nie są solidnymi i konkretnymi czującymi istotami. A jednak wciąż tworzą karmy i doświadczyć rezultatów. Tak jak mówiliśmy wczoraj, to ogólne ja tworzy karmy i doświadcza rezultatu. To zwykłe ja, które przechodzi z jednego życia do drugiego. I podobnie, wszystkie te czujące istoty, jest tylko to ja, którego nie można znaleźć, kiedy go szukasz – ale ono łączy jedno życie z następnym i niesie ze sobą karmy którego również nie można znaleźć, gdy go szukasz.

Mądrość i współczucie wspierają się nawzajem

Współczucie nabiera zupełnie innego aspektu, gdy zaczynamy dodawać do niego zrozumienie pustki. Czujesz zmianę w swoim umyśle. Dzieje się tak dlatego, że ten pierwszy rodzaj współczucia, po prostu współczucie widzące cierpiące czujące istoty, to, co nam się ukazuje, to te z natury istniejące czujące istoty. Mają całe to okropne cierpienie. A potem gdzieś z tyłu głowy wciąż obwiniamy za to Boga. Albo obwiniamy czujące istoty: „Och, te głupie czujące istoty! Dlaczego oni ciągle robią takie głupie rzeczy? Dlaczego po prostu mnie nie słuchają, kiedy mówię im, jak to zrobić dobrze?!” Współczucie może się tam trochę zagubić, jeśli nie będziemy ostrożni – jeśli tylko będziemy widzieć cierpiące czujące istoty.

Kiedy naprawdę zaczynamy rozumieć pustkę, współczucie staje się znacznie głębsze io wiele bardziej tolerancyjne, bezstronne i cierpliwe. Wzmaga się również nasza pewność, że możliwe jest wyeliminowanie cierpienia czujących istot (nas zaliczanych do czujących istot). Dzieje się tak dlatego, że zdajemy sobie sprawę, jak cierpienie jest tylko konstruktem opartym na bardzo chwiejnej podstawie, która polega na chwytaniu się rzeczy w całkowicie nierealistyczny sposób. Zaczynamy czuć się bardzo pewni, że: „Wow, przyczyna cierpienia może zostać wyeliminowana”. To dobra wiadomość, wiesz? Wtedy mamy o wiele więcej energii do ćwiczeń, bo nie wydaje się to beznadziejne.

Jedną z rzeczy, które się zdarzają, jeśli nie mamy silnej praktyki duchowej, jak wiemy od ludzi zajmujących się pomaganiem, jest zmęczenie współczuciem. To jest jak: „Och, tak bardzo pomagam i jestem wyczerpany. Te czujące istoty po prostu robią to samo.” Albo mówimy: „Och, jak to się kiedykolwiek skończy? Uzdrawiam jedną czującą istotę, a inna zajmuje jej miejsce”. Oto opowieść o tym, jak głowa Czenreziga podzieliła się na jedenaście części. Pewnej nocy opróżnił piekielne królestwa, a następnego ranka ponownie wypełniły je bardziej czującymi istotami. Powiedział tylko: „Aye aye aye! To za dużo, daj mi spokój” i jego głowa pękła!

Kiedy zrozumiemy, w jaki sposób cierpienie opiera się na błędnej koncepcji, wzrasta pewność, że można je wyeliminować. Zatem nasz entuzjazm do praktyki wzrasta, ponieważ zdajemy sobie sprawę, że możemy uwolnić nasz własny umysł. A nasz entuzjazm do pomagania innym czującym istotom również wzrasta, ponieważ zdajemy sobie sprawę, że w rzeczywistości jest możliwe, aby wszyscy osiągnęli wyzwolenie, że cierpienie nie jest dane z góry. Jest tam tylko dlatego, że istnieją przyczyny.

To dlatego bodhisattwowie mają tę niesamowitą zdolność widzenia trzech tysięcy miliardów miliardów światów pełnych cierpiących czujących istot i nadal są optymistami. Mam na myśli niewiarygodną zdolność do znoszenia cierpienia i nie pozwalania, by cię przygnębiało, nie pozwalało, by stało się ciężarem lub wpadało w depresję z tego powodu. Bodhisattwowie mogą być świadkami tego wszystkiego i być świadkami tego, jak wszyscy zachowujemy się na swój totalnie kretyński sposób – i nadal mają współczucie i nadal mają optymizm. Nie wpadają w depresję, ponieważ wiedzą, że wszystko może się skończyć, ponieważ wszystko jest na chwiejnym fundamencie.

Czy czujesz, jak mądrość i współczucie mogą się wzajemnie wspierać i naprawdę wzmacniać? Ponieważ kiedy masz taki pogląd na mądrość, twoje współczucie może znieść tak wiele bez zniechęcenia. A kiedy masz współczucie, masz tyle entuzjazmu do rozwijania mądrości, ponieważ to właśnie podcina korzeń samsary. Te dwie rzeczy po prostu idą w tę iz powrotem.

Dlatego w bodhisattwa bhumi mają medytacyjna równowaga nad pustką i mają okresy późniejszych osiągnięć, kiedy wykonują cnotliwe działania i tworzą zasługi. The medytacyjna równowaga nad pustką jest zbiorem mądrości. Kolejne czasy osiągnięć, ich codzienne życie, staje się zbiorem pozytywnego potencjału, zbiorem zasług. Zbiór mądrości staje się główną przyczyną dharmakaji Budda- Buddaumysł. Gromadzenie zasługi staje się główną przyczyną rupakaji – formy ciało. To ciało przez które Budda może manifestować się w tak wielu formach, tak wielu aspektach, aby móc nas prowadzić. Wszystko zaczyna mieć sens.

Praktykowanie uważności pustki

Chciałem tylko trochę porozmawiać o sposobach praktykowania uważności pustki. To są moje pomysły. Niektóre z nich skopiowałem od moich nauczycieli, a niektóre z nich to moje własne pomysły, tak więc, jeśli nie działają, wiesz dlaczego.

Możemy praktykować uważność pustki w czasie przerwy. robimy swoje medytacja sesji, ponieważ ogranicza nasze zmysły, abyśmy mogli głębiej się w nie zagłębić medytacja. Ale poza medytacja chcemy utrzymać naszą świadomość pustki – ponieważ jeśli utrzymacie ją na zewnątrz medytacja wtedy jest łatwiej, kiedy ty medytować. W przerwach nie można tak po prostu rzucić tego, co robiłeś i oglądać telewizję. Lub jeśli oglądasz telewizję, posługujesz się przykładem telewizji, rzeczy pojawiających się w jeden sposób, ale istniejących w inny.

Zong Rinpocze, jeden z moich nauczycieli, kiedy po raz pierwszy przyjechał do Ameryki w 1980 lub 81 roku i miałem zaszczyt gotować dla niego – on i Geshe Gyeltsen czasami siedzieli i oglądali telewizję, filmy science-fiction lub coś. Gesze Gyeltsen mówił po angielsku, ale Zong Rinpocze nie znał angielskiego. (To był ten, któremu powiedziałem, że powiedział: „Nikogo nie było w domu”). Oglądał więc telewizję, a ja zawsze mówiłem: „Hmm, zastanawiam się, dlaczego on to robi?” Teraz rozumiem dlaczego.

1. Oglądanie telewizji

To po prostu idealna analogia do rzeczy, które pojawiają się, ale nie istnieją w sposób, w jaki się pojawiają. Jak patrzymy na telewizję, pojmujemy tych wszystkich ludzi, którzy robią te rzeczy, jako naprawdę istniejących, generujemy tak wiele emocji oglądając telewizję. Możemy nawet stworzyć trochę dużo karmy oglądanie telewizji. I to wszystko opiera się na halucynacjach – nie ma nawet ludzi. Wszyscy ludzie, o których tworzymy emocje i karmy z, oni nawet nie istnieją! W tym pudełku na stoliku do kawy nie ma ludzi. Jeśli oglądasz telewizję, masz taki umysł: „Dobra, to się pojawia, ale nie istnieje w takiej formie, w jakiej się pojawia”. Podobnie, wszystkie rzeczy, na które patrzę, dzieją się w moim życiu – wydają się być z natury istniejącymi ludźmi, ale nie istnieją w ten sposób.

Następnie pojawia się pytanie: „Cóż, jeśli pojawiają się, ale nie istnieją w taki sposób, w jaki się pojawiają, jak mogą funkcjonować? Jak rzeczy mogą funkcjonować? Następnie wracasz do swojego przykładu telewizora lub odbicia w lustrze. Nawet jeśli rzeczy istnieją tylko dzięki etykietowaniu, chociaż rzeczy istnieją tylko na poziomie nominalnym, nadal funkcjonują. Telewizja nadal funkcjonuje, by generować w nas wiele emocji i wiele opinii, prawda? W telewizji nie ma prawdziwych ludzi, to totalna halucynacja. Jednak nadal funkcjonuje i przynosi efekty. Podobnie wszystkie inne rzeczy, na które patrzymy wokół nas, nie istnieją w sposób, w jaki się pojawiają – ale nadal funkcjonują i przynoszą rezultaty.

2. Odbicia w lustrze lub nieruchomym stawie

Podobnie jak odbicie w lustrze, jest to kolejny sposób na praktykowanie uważności pustki. Spojrz w lustro. Mówimy: „Spójrz na mnie!” Myślimy, że w lustrze jestem ja. Myślimy, że w lustrze jest prawdziwa twarz. Czy istnieje prawdziwa twarz? Nie ma mowy! Czy w lustrze nic nie widać? Nie. Pojawia się twarz. Wygląd twarzy funkcjonuje, ponieważ możesz patrzeć w lustro, możesz się golić, możesz wybierać pryszcze, możesz nakładać tusz do rzęs. Funkcje obrazu w lustrze. I może funkcjonować, nawet jeśli nie istnieje tak, jak się wydaje. Tak samo inne zjawiska na które patrzymy, nie istnieją tak, jak wyglądają, ale nadal funkcjonują. To nie jest tak, że ich nie ma.

Możesz ćwiczyć uważność patrząc w lustro, uważność oglądając telewizję. Kiedyś lubiłem chodzić nad staw i patrzeć w staw. Często posługują się przykładem odbicia księżyca w nieruchomym stawie. Czasami można było to zobaczyć. Można było zobaczyć odbicie drzew w stawie. W stawie nie ma drzew, nie ma drzew, ale drzewa się pojawiają i to działa. Wciąż mogę na to patrzeć i mówić: „Jakie to piękne”. Podobnie inne rzeczy, które widzimy w naszym życiu, nie mają solidnej, możliwej do znalezienia esencji – ale nadal funkcjonują.

Jak mówiłem wczoraj, gdyby miały solidną, możliwą do znalezienia esencję, nie mogłyby funkcjonować, ponieważ gdyby miały stałą, możliwą do znalezienia esencję, byłyby niezależne od wszystkich innych zjawiska. Na coś, co jest niezależne, nie mogą mieć wpływu przyczyny i Warunki, nie może przynosić rezultatów. Tylko dlatego, że rzeczy są zależne, tylko dlatego, że istnieją na poziomie nominalnym, będąc jedynie oznakowanymi, mogą funkcjonować. To naprawdę dużo do przemyślenia, ale wciąż próbujemy.

3. Badanie czynności

Jedną rzeczą do zrobienia podczas wykonywania jakiejś czynności jest myślenie, cokolwiek robisz: „To jest po prostu oznakowane przez umysł. Istnieje tylko dlatego, że jest po prostu oznaczona przez umysł. Nie istnieje z własnej strony. Nie może stać samodzielnie”. Po prostu miej tę świadomość, gdy patrzysz na wszystko wokół siebie. Istnieje tylko dlatego, że jest etykietowana przez umysł. Lub odgałęzieniem tego, jak mówiłem kiedyś, jest opisanie tego, co robisz: „To, co nazywa się po prostu otwieram, jest po prostu nazywane drzwiami”. Zmienia nasze poczucie tego, kim jesteśmy. Zamiast, "otwieram drzwi”, Ja, ten wielki agent – ​​jak się nazywam. Cóż, u licha, co nazywa się ja? Tylko ten wygląd — nic tam nie ma! Ale to, co nazywa się ja, nadal funkcjonuje, ponieważ otwiera tak zwane drzwi. Ale tam też nie ma solidnych drzwi. Nawet jeśli jest z metalu, nie ma solidnych drzwi.

4. Oglądanie przejawień w umyśle

Innym sposobem praktykowania uważności pustki jest myślenie, kiedy coś obserwujesz: „To jest halucynacja. To są projekcje mojego halucynacyjnego umysłu. To nie istnieje. Kiedy widzisz coś naprawdę przerażającego i aktywnie chwytasz się wrodzonej egzystencji i trzymasz się tego, co widzisz jako tak realne, możesz powiedzieć: „To jest halucynacja. To jak bycie pod wpływem narkotyków. To nie istnieje. Tutaj to, co nie istnieje, jest rzeczą z natury istniejącą. Nie mówimy, że nic tam nie ma w momencie, gdy mówimy: „To nie istnieje”. Odnosimy się do naturalnie istniejącej rzeczy, którą jesteśmy przywiązanie w tym czasie. To właśnie mamy na myśli, kiedy mówimy: „To nie istnieje”. Nie mówimy, że tam nic nie ma.

Uważam to za bardzo skuteczne, na przykład gdy pojawia się bardzo niepokojąca sytuacja, kiedy ktoś mówi coś, co mi się nie podoba lub coś się dzieje, jeśli po prostu powiem: „To tylko pozór dla umysłu”. Albo jest coś naprawdę cudownego i twój umysł zaczyna myśleć: „Wow, to książę z bajki”. Więc po prostu mówcie: „Och, to jest tylko przejawienie dla umysłu. To wszystko. Nie ma tam księcia z bajki, przepraszam. To tylko wygląd dla umysłu, to wszystko. Uważam, że to również bardzo przyjemny sposób uważności na pustkę: „Tylko przejawienie się w umyśle. Nie musisz się tak tym przejmować.

5. Wszystko, czego doświadczamy, jest jak sen zeszłej nocy

Innym sposobem jest powiedzenie: „To jest jak sen, złudzenie, echo, odbicie w lustrze, film w telewizji, hologram”. Oznacza to, że nie istnieje w sposób, w jaki się pojawia. Pojawia się z natury — ale tak nie jest. To tak, jakbyś miał sen. Możesz śnić tę całą obszerną, skomplikowaną rzecz, a kiedy budzisz się rano, gdzie ona jest? Zniknął, prawda? To całkowicie zniknęło. Podobnie jest w naszym życiu, prawda? Wszystko, czego doświadczamy, jest jak sen zeszłej nocy. Cała przyjemność, jaką kiedykolwiek mieliśmy - jak sen zeszłej nocy. Całe nieszczęście, jakie kiedykolwiek mieliśmy - jak sen zeszłej nocy. To nigdzie. Nawet gdy to się dzieje, to tak, jakbyśmy śnili. Po prostu nie obudziliśmy się jeszcze ze snu, aby zobaczyć, że to sen z ostatniej nocy. Wiesz jak to jest, kiedy od czasu do czasu masz świadomy sen i wiesz, że śnisz? Daje inne spojrzenie na sytuację. Więc jest podobny. To wygląd dla umysłu, to jest jak sen. Naprawdę nie muszę się tak denerwować, jeśli chodzi o to. A potem cała ta… za kilka minut stanie się snem zeszłej nocy, bo wszystko zniknęło. Jaki jest pożytek z tworzenia wszelkiego rodzaju okropności karmy, albo reagując wrogością, albo reagując z przywiązanie?

6. Badanie części

Innym sposobem jest spojrzenie na rzeczy i po prostu podzielenie ich na części. Tak jak w przypadku drzewa, o którym ci mówiłem, poruszaj się tam iz powrotem między częściami a całością, między podstawą desygnacji a wyznaczonym przedmiotem. Pojawia się drzewo, ale czym właściwie jest to drzewo? Są tylko gałęzie, pień, owoce i liście. Kiedy nie analizuję, tam jest drzewo. Ale kiedy patrzę na którąkolwiek z części, czy któraś z nich jest drzewem? I chodzisz tam iz powrotem. A potem zrób to z człowiekiem. Zrób to z osobą, do której masz silne uczucia. Spójrz na tę osobę. „Och, to prawdziwa osoba”. Właściwie jest tylko ciało i umysł. To wszystko, tylko A ciało i umysł. „Och, ich ciało. Jest ręka, noga, wątroba, jelito. Robisz to trochę medytacja spojrzenia, wszystkie części tzw ciało prezent zawinięty w skórę. Nazywamy to ciało. Umysł – to po prostu różne świadomości. Jest tylko ciało i tam jest umysł, nie ma osoby. Ale kiedy nie analizujesz, pojawia się osoba.

Co to za osoba? Kim jest ta osoba, która się pojawia? I znów zaczynasz szukać i nie ma nikogo. Kiedy nie patrzysz, jest osoba. Wtedy zaczynasz dostrzegać, że ta osoba jest tylko wygodną etykietką – więc nie musisz mówić: „To ciało tam, co wygląda tak, ma w sobie świadomość”. Zamiast tego mówisz Maryja. To trochę interesujące, kiedy zaczynamy na to patrzeć, jest tylko ciało i umysł i mamy to uczucie: „O nie, nie ma. Jest tam osoba. prawda? Mówimy: „Prawdziwa osoba”. Cóż, kim, u licha, jest ta prawdziwa osoba? Co robi ta prawdziwa osoba?

Kiedy zaczniesz analizować, wszystkie działania, które przypisujesz tej prawdziwej osobie, są tak naprawdę spowodowane tylko ciało i umysł. – Och, cóż, spojrzał na mnie. Cóż, to jego ciało to wygląda. „Och, powiedział te cudowne słowa, że ​​mnie kocha”. Cóż, właściwie to były tylko pewne czynniki mentalne, a następnie dźwięk wytwarzany przez jego struny głosowe. Prawda czy nieprawda? To prawda, prawda? Miał jakąś myśl, kto wie jaką, nie możemy odczytać jego myśli. Książe z bajki? Zapomnij o tym, w ogóle go nie rozumiem — żartuję. Nie możemy czytać w myślach kogoś innego. Mają jakiś rodzaj świadomości myślowych, kto wie jakiego rodzaju świadomości myślowych. Może to być świadomość myśli przywiązanie czy coś takiego. Wtedy to motywuje usta do powiedzenia czegoś, struny głosowe do powiedzenia czegoś i wydobywa się jakiś dźwięk. A potem nasz umysł słyszy ten dźwięk – i wow, tworzymy ostateczną historię miłosną. Na podstawie czego? Jest tylko ciało i tam umysł, to wszystko. Książę z bajki to podróbka. Wydaje się, że tam jest, ale go nie ma!

7. Kto lub co chodzi?

Innym, tym właśnie zajmuje się Zopa Rinpocze, jest to, że kiedy idziesz, powiedz: „Dlaczego ja powiedzieć Idę?" Dlaczego mówię, że chodzę? To dlatego, że ciało idzie. Nie ma innego powodu poza faktem, że ciałoidzie, by powiedzieć: „Idę”. Nikt tam nie chodzi. Nie ma tam żadnej naturalnie istniejącej osoby. To tylko dlatego, że ciało czy tam mówimy: „Idę”. Albo mówimy: „Czuję złość lub cokolwiek innego, jestem przygnębiony”, niezależnie od tego, co czujesz. Dlaczego mówię: „Jestem zły lub przygnębiony?” Mówię tak tylko dlatego, że w tej chwili w umyśle powstaje pewien mentalny czynnik. Tylko dlatego, że czynnik psychiczny złość jest tam przez chwilę, mówię: „Jestem zły”. Tylko dlatego, że przez jakiś czas pojawia się psychiczny czynnik depresji, mówię: „Mam depresję”. Ale poza tymi psychicznymi czynnikami nie ma innego powodu, by powiedzieć, że jestem zły, przygnębiony, a nawet szczęśliwy! Tylko dlatego, że agregat uczuć ma uczucie szczęścia, mówimy: „Jestem szczęśliwy”. Poza tym nie ma innego powodu, by powiedzieć: „Jestem szczęśliwy”, ponieważ nie ma tam żadnego ja, który byłby szczęśliwy. Jest tylko mentalny czynnik uczucia szczęścia – to wszystko. Zaczynamy pomniejszać to poczucie takiego silnego ja, takiego kontrolera.

8. Kto widzi obiektywną rzeczywistość?

Innym sposobem na zachowanie pewnej uważności na pustkę jest rozpoznanie, że inni ludzie nie widzą rzeczy w taki sam sposób jak my. Gdyby rzeczy istniały z natury, gdyby istniały w taki sposób, w jaki nam się jawią, to każdy powinien widzieć je dokładnie w ten sam sposób. Ale oni nie. Osoba, którą uważamy za cudowną, ktoś inny nie może znieść. Osoba, której nie możemy znieść, ktoś inny uważa za cudowną. Mamy jeden pogląd na sytuację; nasz przyjaciel ma inny pogląd na sytuację. Nie ma tam obiektywnej rzeczywistości – więc po prostu ćwicz bycie tego świadomym, bycie tego świadomym.

Możesz to robić nie tylko z innymi ludźmi, ale także ze zwierzętami. Mam dwa kotki, Achalę i Mandziuśriego. Niektórzy z was wiedzą o Achali i Mandziuśrim. Czasami wieczorem wchodzę i Ach będzie siedział na podkładce na kuchennym stole. Jest właścicielem tego miejsca. Jest dużym kotem, więc wypełnia całą podkładkę. Oznaczam to: „To jest podkładka na kuchennym stole, a więc nie jest to miejsce do siedzenia dla kotków”. Nie oznacza go jako podkładki na kuchennym stole. Określa to jako grzędę dla kotków i miłe miejsce do spędzania czasu, więc tam należy.

Widzisz – zaczynasz się rozglądać. Mrówki wchodzą do domu. Tego lata mieliśmy całą paradę mrówek, które zbierają różne ciekawe drobiazgi, rif-raf, śmieci, różne rzeczy. Chciałbym, żeby pozbierali duże śmieci i wynieśli je na zewnątrz, ale zbierają tylko te małe. Patrzymy na to i stwierdzamy: „To śmieci, to pył”. Patrzą na to i mówią: „To materiał budowlany” i ekscytują się: „Och, beton! Muszę wziąć ten kawałek papieru, muszę wziąć to cokolwiek. W Tajlandii widziałem to tak często. Małe mrówki szły i zbierały duże, które były martwe. Patrzę na to i stwierdzam: „To martwa mrówka, coś, co chcesz posprzątać”. Patrzą na to: „To jest jedzenie”. Robiąc to, widzimy, że rzeczy nie są obiektywnymi rzeczywistościami. Wszyscy inaczej je oznaczamy. Nawet od jednego gatunku do drugiego rzeczy są inaczej oznaczane.

9. Uznanie śladów w strumieniu umysłu

Następnie innym sposobem myślenia w ciągu dnia jest myślenie: „Ten wygląd rzeczywistego obiektu istniejącego stamtąd (innymi słowy podstawy etykiety)… ten wygląd rzeczywistego obiektu istniejącego stamtąd jest sfabrykowany przez ślad pozostawiony w moim umyśle z przeszłości, samouchwytny”. To pojawienie się istniejącego tam rzeczywistego obiektu, prawdziwego telefonu, prawdziwego kawałka czekoladowego ciasta, prawdziwego goryla, cokolwiek to jest, jest sfabrykowane przez ślad pozostawiony w moim umyśle - przez dawne lgnięcie do samego siebie lub przez przeszłe koncepcje wrodzonej egzystencji . Innymi słowy, pamiętajcie, jak mówiłem wcześniej, mamy akt chwytania się wrodzonej egzystencji, a potem mamy odciski chwytania – jak cebula i zapach cebuli. Więc dzięki odciskom, zapachowi cebuli, rzeczy wydają się nam być prawdziwe, z natury istniejące tam. Ale wystarczy pomyśleć: „Och, wydaje się, że istnieje z natury tylko z powodu tych odcisków w moim umyśle. Ale tak naprawdę nie istnieje w ten sposób.”

Uważam, że szczególnie skuteczne jest robienie tego z ludźmi. W jakiś sposób, nie wiem jak wy, ale dla mnie jest tyle energii wokół ludzi i tak bardzo, że jest tam prawdziwa osoba. Na przykład: „Jest prawdziwa osoba i ma prawdziwą motywację. Potem powiedzieć: „Nie, jest tylko ciało i umysł, a to pojawienie się nadchodzi z powodu odcisków na moim strumieniu myśli”.

10. Co widzą święte istoty?

Następnie pomyśleć, że wszyscy arjowie, wszystkie te święte istoty, które bezpośrednio urzeczywistniły pustkę, nie dostrzegają tego. To, co znajdują, kiedy szukają obiektu, to nie to, nie to, co ja widzę. Stwierdzają, że to wszystko nie istnieje. To jest puste. A więc myśleć w ten sposób – co widzą święte istoty? Nie to, co widzę! To, co widzę, uważają za całkowicie puste.

Rano, kiedy generujesz swoją motywację: nie będę szkodzić, będę korzystać, będę trzymać bodhiczitta, a następnie zadaj sobie pytanie: „Czy to, co widzę, jest prawdą? Czy to, co widzę, jest prawdziwe, takie jakie istnieje, takie, jakie się wydaje?” To bardzo interesujące pytanie, które warto zadać sobie, gdy budzisz się rano, ponieważ przypomina nam ono o pustce. Wszystko, co się pojawia, czy jest prawdziwe, czy jest takie, jakim się wydaje?

To tylko kilka pomysłów na to, jak ćwiczyć uważność pustki w swoim codziennym życiu. Dobre do zrobienia, gdy jedziesz autobusem, samolotem, pociągiem, czekasz w gabinecie lekarskim, cokolwiek to jest – po prostu ćwicz dowolny z tych sposobów, aby oswoić umysł.

Kończy nam się czas i lepiej dokończę tekst. Oczywiście nie powiedziałem wszystkiego, co chciałem, ale kiedy w ogóle?

Werset 11: Kiedy twoje zrozumienie poglądu jest niepełne?

Następny werset mówi o tym, jak rozpoznać, kiedy analiza poglądu, którą przeprowadzasz, jest wciąż niepełna, jak rozpoznać, kiedy twoje zrozumienie poglądu jest wciąż niepełne. Je Rinpocze (Lama Tsongkapa) mówi:

Pozory są nieomylnym zależnym powstawaniem; pustka jest wolna od twierdzeń (wrodzonego istnienia lub nieistnienia). Dopóki te dwa rozumienia są postrzegane jako oddzielne, nikt jeszcze nie zdał sobie sprawy z intencji Budda.

Nasza analiza jest wciąż niekompletna, gdy współzależne powstawanie i pustka są postrzegane jako dwie odrębne rzeczy. Kiedy myślimy o współzależnym powstawaniu i widzimy: „Och, wszystkie te przejawienia istnieją z powodu współzależnego powstawania” i mamy to. A kiedy myślimy o pustce, myślimy: „Pustka jest wolna od wrodzonej egzystencji i jest również wolna od nieistnienia, więc jest po prostu pusta. Ale jak pustka i współzależne powstawanie idą w parze?” W pewnym stopniu je rozumiemy, ale nie postrzegamy ich jeszcze jako komplementarnych. Te dwa rozumienia są postrzegane jako oddzielne, więc nie zdawaliśmy sobie sprawy z tego Buddaintencja. Intencja Budda jest oczywiście pełnym urzeczywistnieniem pustki i współzależnego powstawania. Tak jak mówiłem wczoraj, pełne urzeczywistnienie współzależnego powstawania następuje po uświadomieniu sobie pustki. Urzeczywistniamy pustkę – a po urzeczywistnieniu pustki nadal jesteśmy w stanie zapewnić konwencjonalną egzystencję, egzystencję nominalną, subtelne, zależne powstawanie rzeczy istniejących poprzez bycie jedynie oznakowanymi. To wtedy te dwa rozumienia spotykają się. To nie tylko uświadomienie sobie pustki, ale także możliwość ustanowienia później nominalnej lub konwencjonalnej egzystencji.

Werset 12: Kiedy twoje zrozumienie głębokiego poglądu jest kompletne?

Je Rinpocze mówi:

Kiedy te dwie realizacje są równoczesne i współbieżne,…

innymi słowy, kiedy współzależne powstawanie i pustka są jednoczesne i współistniejące, kiedy wzajemnie się uzupełniają, wtedy…

…z samego widoku nieomylnego współzależnego powstawania pochodzi określona wiedza, która całkowicie niszczy wszelkie sposoby umysłowego chwytania. W tym momencie analiza głębokiego poglądu jest zakończona.

Wszystkie tryby mentalnego chwytania oznaczają wszystkie sposoby chwytania siebie, wszystkie różne sposoby, w jakie możemy wyobrazić sobie jaźń. Dlaczego w „z samego widoku nieomylnego współzależnego powstawania” mówi nieomylny? To dlatego, że współzależne powstawanie jest nieomylne. To jedyny sposób, w jaki rzeczy istnieją, poprzez współzależne powstawanie. Współzależne powstawanie nie zawiedzie cię, ponieważ jest to jedyny sposób, w jaki rzeczy mogą istnieć. „…Z samego widoku nieomylnego zależnego powstającego…” to po prostu rozbija całe samo-chwytanie. Kiedy tak się dzieje, analiza głębokiego poglądu jest zakończona. W tym czasie pustka i współzależne powstawanie nie są już postrzegane jako oddzielne, ale są postrzegane jako całkowicie uzupełniające się i postrzegane jako zbliżające się dokładnie do tego samego punktu.

Często mówią, że te dwie prawdy są tej samej natury. Dwie prawdy: prawda konwencjonalna — wszystkie te rzeczy tutaj, które funkcjonują, niektóre z nich są trwałe zjawiska że… w zasadzie nacisk kładzie się na funkcjonujące rzeczy – konwencjonalne prawdy i ostateczne prawdy – pustkę. Tych dwoje jest nierozróżnialnych, nie można mieć jednego bez drugiego. Kiedy zdasz sobie sprawę, że współzależne powstawanie i pustka dochodzą do tego samego punktu, kiedy współzależne powstawanie tam jest, to jest to konwencjonalna prawda. To jak analogia do konwencjonalnej prawdy. Pustka jest ostateczną prawdą. Współzależne powstawanie i pustka sprowadzają się do tego samego punktu. Jedno dowodzi drugiego.

Te dwie prawdy są jedną naturą, ale nominalnie różne

Podobnie, zaczynamy dostrzegać, że prawdy konwencjonalne i prawdy ostateczne są jedna natura, że nie można mieć jednego bez posiadania drugiego. Dlatego nie myślimy o pustce jak o jakimś innym wszechświecie, innym miejscu, czymś innym, co nie jest z nami związane. Ale pustka jest właśnie tutaj, właśnie teraz. Taka jest natura nas samych, natura wszystkiego, czego doświadczamy. Więc kiedy uświadamiamy sobie pustkę, nie tworzymy nowej pustki. To nie jest tak, że pustka nie istniała wcześniej, a teraz ją tworzymy. Poza tym nie jest tak, że niszczymy to, co samo w sobie istnieje zjawiska kiedy zdamy sobie sprawę z pustki albo – ponieważ istnieje z natury zjawiska nigdy nie istniał. Wszystko, co jest tworzone lub niszczone, to – tworzona jest mądrość, a błędna koncepcja jest niszczona. Ale jeśli chodzi o to, jak rzeczy istnieją, zawsze istniały w ten sposób, zawsze będą istnieć w ten sposób. Właśnie zdajemy sobie z tego sprawę. Nie tworzymy pustki ani nie niszczymy wrodzonej egzystencji.

Pustka może być tylko pustką konwencjonalnie istniejącego przedmiotu. Nie ma pustki niczego. Pustka jest zależna od konwencjonalnie istniejących obiektów. Tak więc pustka nie jest jakąś absolutną prawdą niepowiązaną i niezależną, ale pustka jest również zależna. Pustka istnieje również dlatego, że jest po prostu oznaczona. Pustka również istnieje konwencjonalnie. Czemu? Ponieważ nic ostatecznie nie istnieje, nawet pustka. Chociaż pustka jest ostateczną prawdą, ostatecznie nie istnieje, ponieważ kiedy szukasz jej za pomocą ostatecznej analizy, ponownie wyparowuje. Pustka jest również pusta. To nie jest jakaś solidna, absolutna prawda, którą można zakreślić wokół, jak „Mam pustkę”.

Pustka jest zawsze pustką coś, a naturą każdej rzeczy jest zawsze pustka. Nie możesz mieć konwencjonalnie istniejącego obiektu, który nie jest pusty. Wszystko, co istnieje, jest pozbawione wrodzonej egzystencji. Widzisz, jakie są dwie prawdy jedna natura? oni są jedna natura, ale oni są nominalnie inny. Wydają się nam zupełnie inni, prawda? Wydają się zupełnie inne, zupełnie – o 180 stopni. Myślę, że kiedy masz tę świadomość, oni nie. Naprawdę postrzegasz je jako całkowicie uzupełniające się.

Werset 13: Wyjątkowy pogląd na prasangikę

Następnie Je Rinpocze kontynuuje:

Ponadto pozory usuwają skrajność (nieodłącznej) egzystencji; pustka usuwa skrajność nieistnienia. Kiedy zrozumiesz powstanie przyczyny i skutku z punktu widzenia pustki, żaden z tych skrajnych poglądów cię nie urzeczy.

Werset ten odnosi się do wyjątkowych nauk szkoły prasangika. Poprzedni werset dotyczył tego, jak rozpoznać, kiedy analiza głębi jest zakończona. W takim razie ten werset jest unikalnym poglądem na prasangikę.

Mówimy o poglądzie Środkowej Drogi i mamy taką ideę: „Tutaj jest wrodzona egzystencja, tutaj jest nieistnienie, a pustka jest pośrodku nich”. Nie, to nie jest tak. Pogląd Środkowej Drogi nie oznacza, że ​​jesteś dokładnie pośrodku wrodzonego istnienia i nieistnienia – ponieważ ani wrodzone istnienie, ani nieistnienie, ani rzeczy nie są takie, jakie są. Pustka i współzależne powstawanie są właściwie zupełnie innym stopniem poza tymi dwoma skrajnościami. Nie myśl: „Ok, mam punkt równowagi, że rzeczy są w połowie naturalnie istniejące, a w połowie nieistniejące, to jest pogląd Środkowej Drogi”. Nie, nie są pół na pół, nie są żadną z tych skrajności. Są czymś zupełnie poza trójkątem. To nie są te dwie skrajności.

Zwykle, kiedy po raz pierwszy zbliżamy się do pustki, powiedzmy, że ta strona jest wrodzoną egzystencją, a ta strona nie istnieje. Kiedy zbliżamy się do tego po raz pierwszy, kiedy coraz lepiej rozumiemy pustkę, nasze rozumienie pustki przeciwdziała naszemu absolutnemu poglądowi na wrodzoną egzystencję. Pustka jest jak: „Och, myśleliśmy, że rzeczy istnieją z natury. Whoa, są pozbawione wrodzonej egzystencji. Pustka na początku, przeciwdziała wrodzonej egzystencji. A potem podobnie, po w kolejnych medytacja czas, „Och, cóż, rzeczy nie są całkowicie nieistniejące, one powstają w sposób zależny”. W tym czasie zamiast popadać w skrajność nihilizmu i nieistnienia, współzależne powstawanie jest tym, co temu przeciwdziała. „Och, rzeczy nie istnieją. Istnieją w zależności”. Widzicie więc, jak na początku pustka przeciwdziała wrodzonemu istnieniu, a współzależne powstawanie przeciwdziała nieistnieniu.

Teraz, kiedy twój pogląd staje się coraz głębszy, zdajesz sobie sprawę, że współzależne powstawanie faktycznie przeciwdziała wrodzonemu istnieniu, a pustka przeciwdziała nieistnieniu. Dzieje się tak, ponieważ zaczynasz dostrzegać: „Och, rzeczy nie istnieją z natury, ale istnieją w zależności”. Po prostu mówiąc, współzależne powstawanie, tylko słowa, są całkowitym przeciwieństwem wrodzonej egzystencji – współzależne powstawanie i wrodzona egzystencja, są całkowitym przeciwieństwem. Zależne powstawanie tam przychodzi, aby przeciwdziałać wrodzonej egzystencji. A potem podobnie, tylko słowa pozbawione wrodzonego istnienia, właśnie to pokazuje, że rzeczy nie są nieistniejące. Są po prostu pozbawione wrodzonej egzystencji. Wtedy pustka przeciwdziała skrajności nihilizmu, myślenia, że ​​rzeczy nie istnieją.

Gdy twoje zrozumienie stanie się głębsze, możesz zobaczyć, jak współzależne powstawanie dowodzi pustki i jak współzależne powstawanie również dowodzi istnienia, a nie istnienia wrodzonego. Współzależne powstawanie dowodzi zarówno pustki, jak i istnienia, a ty zaczynasz widzieć, jak to zrobić. Dobrze to powiedziałem? Wtedy widzisz, że pustka obala wrodzone istnienie, ale także obala nieistnienie. Zarówno pustka, jak i współzależne powstawanie, oba przeciwdziałają obu skrajnościom, ale myślę, że możesz to osiągnąć tylko wtedy, gdy twoje zrozumienie jest naprawdę głębokie.

Jest tu jeden cytat po tybetańsku, zobaczę, czy uda mi się go znaleźć. Je Rinpocze mówi w Środkowa ekspozycja stopniowej ścieżki:

Trudność polega na tym, że należy z głębi wyprowadzić konstatację dotyczącą obalenia wrodzonej egzystencji bez pozostałości, ustanowienia za pomocą własnej istoty obiektu…

(obalając to bez pozostałości)

… i uznawanie po prostu nieistniejących wewnętrznie osób i tak dalej, za akumulator działań, podmiot doświadczający skutków i tak dalej. Kompozyt tych dwóch, w którym istnieje możliwość ich postawienia, prawie się nie zdarza, stąd tzw Madhjamaka widok jest bardzo trudny do znalezienia.

Jest jeszcze jeden bardzo fajny cytat, który mi się tutaj podoba. To jest z Sutra Króla Koncentracji, Samadhiraja Sutra, dotyczy nieco innego aspektu:

Migranci w cyklicznej egzystencji są jak sny. Nikt nie rodzi się tutaj z natury i nikt z natury nie umiera. Nie znaleziono żadnej z natury istniejącej czującej istoty, człowieka lub żywej istoty. Te rzeczy są jak bańki mydlane, drzewa bananowe, iluzje, błyskawice, odbicia księżyca w wodzie i miraże. W tym świecie nikt nie umiera z natury i nie przechodzi ani nie transmigruje do innego życia. Jednak wykonane działania nigdy nie są stracone. Dojrzewają jako dobre i złe skutki w cyklicznej egzystencji.

Wpływ okresu historycznego Lamy Tsongkhapy i Nagardżuny

Powodem, dla którego Je Rinpocze spędza tak dużo czasu nie tylko na obalaniu wrodzonej egzystencji, ale także na postulowaniu konwencjonalnej egzystencji, jest to, że ludzie w jego czasach bardzo popadali w nihilistyczną skrajność i mówili, że nic nie istnieje. „Nie ma dobra, nie ma zła, możesz robić, co chcesz!” W dzisiejszych czasach też to często słyszymy, prawda? „Och, dobre czy złe, wszystkie są po prostu puste. Żaden z nich nie istnieje”. Cóż, wiesz, ten rodzaj nihilistycznego poglądu jest niezwykle niebezpieczny. W rzeczywistości mówią, że jest to gorsze niż pogląd absolutystyczny, ponieważ nawet jeśli jesteś absolutystą, będziesz miał szacunek dla karmy i jego skutki. Ale jeśli jesteś nihilistą, nie ma dla ciebie szacunku karmy i jego skutki, i pod wpływem tego nihilistycznego poglądu: „Och, nie ma nic złego!” Słyszysz, jak ludzie mówią to cały czas w dzisiejszych czasach. A potem pod wpływem tego rodzaju błędnego przekonania ludzie tworzą wszelkiego rodzaju negatywy karmy, niszcząc siebie, czasem nawet niszcząc Dharmę. (Dharma z jej strony jest niezniszczalna.)

Mówią, że pogląd nihilistyczny jest tak straszny, ponieważ ludzie błędnie rozumieją, że pustka oznacza nieistnienie, i dlatego negują karmy i jego skutki. Kiedy zaprzeczasz karmy i jego skutki, wtedy przestajesz prowadzić etyczne życie. Kiedy przestajesz prowadzić etyczne życie, co ci zostaje? Anarchia, szaleństwo, chaos – wewnętrzny i zewnętrzny, oto co masz. To dlatego Je Rinpocze tak skrupulatnie przechodzi przez tę kwestię twierdzenia, że ​​konwencjonalne prawdy wciąż istnieją – po prostu nie istnieją z natury.

W czasach, gdy Nagardżuna pisał, w jego okresie historycznym, ludzie byli w większości absolutystami. Dlatego Nagardżuna po prostu powiedział: „Nie ma tego i nie ma tamtego, nie ma tego i nie ma tamtego” – neguj, neguj, neguj – ponieważ wszyscy jego towarzysze byli absolutystami. Ludzie wokół w czasach Je Rinpocze byli nihilistami, więc tak naprawdę próbował powiedzieć: „Jest pustka, ale istnieje wrodzona egzystencja i nie neguj przyczyny i skutku”.

Co ciekawe, zarówno nihiliści, jak i absolutyści mają dokładnie to samo zły widok. Wygląda na to, że mają zupełnie inne błędne poglądy ponieważ wierzy się, że wszystko z natury istnieje i wierzy się, że wszystko w ogóle nie istnieje. Ale w rzeczywistości obaj mają ten sam pogląd, ponieważ obaj myślą, że jeśli coś istnieje, to istnieje z natury, a jeśli jest puste, to nie istnieje. Obaj w to wierzą. Po prostu absolutyści twierdzą, że „jeśli coś istnieje, to istnieje z natury” – idą w tę stronę. A nihiliści mówią: „Jeśli coś jest puste, to w ogóle nie istnieje” – i idą w tamtą stronę. Ale widzicie, że cały paradygmat, w którym działają, jest dokładnie taki sam. Dlatego sposób, w jaki wyjaśnia Nagardżuna i sposób, w jaki wyjaśnia Je Rinpocze, argumenty te można odnieść zarówno do nihilistów, jak i absolutystów. I dlatego cała ta sprawa współzależnego powstawania i pustki zbliżającej się do tego samego punktu jest tak umiejętna. I dlaczego współzależne powstawanie jest królową wszystkich rozumowań, skoro pozbycie się obu skrajności jest tak umiejętne.

Werset 14: Mocne słowa zachęty od Lamy Tsongkapy

A więc ostatni wers! Ten ostatni werset w zarysie brzmi: „Mocne słowa zachęty, aby czytelnik rozpoznał prawdziwość instrukcji i zastosował się do nich”. Oto Je Rinpocze przemawia do nas prosto z serca:

W ten sposób, gdy zdasz sobie sprawę z dokładnych punktów trzy główne aspekty ścieżkipolegając na samotności, wygeneruj moc radosnego wysiłku i szybko osiągnij ostateczny cel, moje duchowe dziecko.

Jesteśmy Je Rinpocze i Buddaduchowe dzieci. Jesteśmy ich potomstwem. Jesteśmy kolejnym pokoleniem, które nadchodzi, więc starają się nas wychować i wyhodować na dobrych praktyków. Mówi, kiedy zdajesz sobie sprawę z dokładnych punktów trzy główne aspekty ścieżki— więc kiedy usłyszałeś nauki, przemyślałeś je i dobrze je rozumiesz — nie zadowalaj się tylko tym. Ale „polegając na samotności”, a samotność tutaj oznacza prowadzenie prostego życia, nieskomplikowanie swojego życia, tak mało posiadania, niewiele pragnień, życie w zadowoleniu. Samotność oznacza również trzymanie się z dala od ośmiu światowych trosk. Tak więc twój umysł jest odizolowany od ośmiu światowych trosk, które pamiętają, że nie są obiektami, ale stanami umysłu. Polegając na tej samotności „wygeneruj moc radosnego wysiłku” – ponieważ potrzebujemy dużo radosnego wysiłku, aby naprawdę to zrozumieć i zintegrować to w naszym umyśle oraz wygenerować zjednoczenie spokoju i szczególnego wglądu (zjednoczenie śamathy i vipassana) na ten temat. A potem „szybko osiągnij ostateczny cel”, pełny Stan Buddy, „moje duchowe dziecko”.

Zawsze pod koniec nauczania tekstu zaczynają ponownie czytać kilka pierwszych wersetów jako coś pomyślnego, tak że zostawiamy to niedokończone [i w ten sposób wracamy ponownie – po więcej nauk na ten temat!].

Kłaniam się czcigodnym Mistrzom Duchowym. Wyjaśnię, jak tylko potrafię, istotę wszystkich nauk Zdobywcy, ścieżkę wychwalaną przez Zdobywców i ich duchowe dzieci, wejście dla szczęśliwców, którzy pragną wyzwolenia.

Słuchajcie z czystymi umysłami, szczęściarze, którzy kierują wasze umysły na ścieżkę przyjemną dla Budda i staraj się zrobić dobry użytek z wolności i fortuny, nie przywiązując się do radości cyklicznej egzystencji.

Czy czujesz, że Je Rinpocze do ciebie mówi? To tak, jakby tutaj był praktykujący, Je Rinpocze był niesamowity. Miał bezpośrednie połączenie z Mandziuśrim i miał wizje Mańdziuśriego oraz mógł zadawać mu pytania dotyczące pustki. Kiedy byłem w Tybecie, mogłem udać się do miejsca, w którym tak, myślę, że tam miał kilka swoich wizji Mandziuśriego. Nie mogę sobie wyobrazić, jak to musi być mieć te wszystkie pytania, a potem mieć bezpośredni kontakt z Mandziuśrim. W każdym razie, dzięki tym wersetom mamy poczucie, że jest ktoś, kto szedł tą ścieżką, zrobił to i osiągnął tamto. A potem ze współczucia przeliterował nam to wszystko i zachęcił nas do zrobienia tego samego.