Jazda kolejką górską

Moja praktyka zaczęła się od wielu łez, zwłaszcza kontemplacji mocy żalu. Im więcej ćwiczyłem każdego dnia, tym bardziej zdawałem sobie sprawę, że wciąż przechodzę przez wiele z tego, co nadal mnie nęka. Potem przeszedłem przez okres suszy, kiedy drapałem powierzchnie, ale nie wszedłem dużo głębiej.

Chociaż wolałbym praktykować w odosobnieniu, jest praca, kursy na studiach, wieczorne programy i moja rola w społeczności buddyjskiej tutaj w San Quentin, które zajmują mnie. W tych działaniach pojawiają się moje negatywne uczucia, gdy spotykam się z różnymi postawami i uprzedzeniami, nie mówiąc już o moich. The Wadżrasattwa praktyka/rekolekcje naprawdę przenikają mój proces myślowy i moje działania, czasem aż za bardzo, więc cofam się o krok i patrzę trochę głębiej w moje mentalne formacje. Podczas tych rekolekcji doświadczyłam wiele samotności pośród innych, płakałam więcej, niż jestem skłonna przyznać, i odczuwałam wewnętrzny strach i żal. Ale jakoś każdego ranka i wieczora wciąż udaje mi się skrzyżować nogi i iść do przodu. Śpiewam również w ciągu dnia, tj. podczas lunchu, przerw i stania w kolejce.

Poza wewnętrzną kolejką górską, zdałem sobie sprawę, jak bardzo nie praktykuję bycia w pełni obecnym. Pójdę o krok dalej: dzięki tej praktyce odczuwania własnego bólu łatwiej jest odczuwać i widzieć ból innych. Łatwo jest zobaczyć, jak mój umysł wędruje bez celu, zanim skupi się na mantra lub oddech.

Proszę, wiedzcie, że wysiłki bhikszuni Thubten Chodron, Jacka i was samych mają wpływ na życie innych. Bez wsparcia, tym z nas, którzy są uwięzieni, bardzo trudno jest ćwiczyć i pozostać skupionym. Dziękujemy za nieustające wysiłki i wsparcie. Kiedyś chciałbym usłyszeć Lama Nauki Zopy Rinpocze.

Z metta, Kłaniam się.