Rozbrajanie naszych gorących przycisków

Często mówimy: „To mnie rozzłościło!” lub „Ta osoba naprawdę mnie irytuje!” myśląc, że nasz złość i irytacja była spowodowana przez drugą osobę i nie mieliśmy wyboru w naszej emocjonalnej reakcji na nią. Kiedy jednak przyjrzymy się naszemu doświadczeniu, staje się oczywiste, że wybór zawsze istnieje, ale rzadko go podejmujemy i zamiast tego podążamy za naszymi nawykowymi tendencjami. Te mentalne, werbalne i fizyczne nawyki są uwarunkowane; nie są wrodzoną ani nieodłączną częścią nas. Rzadko jednak zdajemy sobie z tego sprawę i dlatego rzadko sprawdzamy, czy te nawykowe reakcje są realistyczne i korzystne. Jednakże, gdy uznamy, że niektóre z nich są szkodliwe dla nas samych i innych, będziemy zmotywowani do zastosowania wobec nich przeciwstawnych sił. Rozpoznając je jako wcześniejsze uwarunkowanie, zrozumiemy, że możemy ponownie uwarunkować nasz umysł, mowę i… ciało a tym samym pozbądź się szkodliwych nawyków i perspektyw i pielęgnuj te korzystne.

Kiedy badamy nasze złość aby sprawdzić, czy jest realistyczny, odkrywamy, że pod nim kryje się wiele założeń i oczekiwań dotyczących tego, jak powinno być, jak ludzie powinni nas traktować i kim jesteśmy. Te oczekiwania i uprzedzenia to nasze „guziki” — rzeczy, na które jesteśmy wrażliwi i które nas zniechęcają.¹ Ponieważ są nieświadome i nierozpoznawane, kolorują sposób, w jaki postrzegamy sytuacje i sposób, w jaki wchodzimy w interakcje z innymi, nawet o tym nie wiedząc.

Na przykład możemy czuć, że nasi bliscy są „częścią nas” do tego stopnia, że ​​przestajemy odnosić się do nich z szacunkiem i uprzejmością, jaką okazujemy przyjaciołom, znajomym, a nawet nieznajomym. Zakładając, że nasi bliscy zawsze będą nas kochać, zaniedbujemy pielęgnację i troskę o te relacje i zamiast tego narzekamy, że nasze potrzeby nie są zaspokajane. Oczekujemy, że zawsze będą przy nas i będą nas rozumieć. Czasami zakładamy, że znają nas tak dobrze, że powinni wiedzieć, co czujemy i czego chcemy.

Aby pomóc ludziom zidentyfikować ich oczekiwania, proponuję zadanie domowe: przez następny tydzień, za każdym razem, gdy jesteś zirytowany lub zły na kogoś, z kim jesteś blisko, spójrz na to, jakie są twoje zewnętrzne i wewnętrzne przyciski. Przycisk zewnętrzny to sytuacja, w której zazwyczaj się denerwujesz. Na przykład członek rodziny zostawia brudne skarpetki na podłodze, robi zakupy dzień później niż prosiłeś lub mówi o tym, o ile lepiej byś się czuł, gdybyś stracił na wadze. Wewnętrzny przycisk to Twoje oczekiwanie. Sytuacja zewnętrzna staje się dla nas przyciskiem tylko wtedy, gdy mamy wewnętrzne oczekiwania, przywiązania i wrażliwość. W ramach tej pracy domowej zapisz w niej sytuację oraz swoje oczekiwania. Następnie sprawdź, czy Twoje oczekiwania pasują do sytuacji, czy nie.

Ordella odrobiła zadanie domowe. Zgłosiła, co następuje:

Odkryłem kilka bardzo interesujących rzeczy o sobie podczas wykonywania zadania domowego dotyczącego przycisku. Zapytałem cię, czy istnieje wspólny mianownik wśród ukrytych oczekiwań, które nas wkurzają. Cóż, zdałem sobie sprawę, że przynajmniej wszystkie moje oczekiwania są nierealne.

Ponadto, po tym, jak mówiłeś o tym, jak myślimy o naszym współmałżonku i ukochanych osobach jako o części nas samych, a zatem traktujemy ich za coś oczywistego i nie traktujemy ich zbyt dobrze, zastanawiałem się: „Co myślę o moim mężu, Alan , jest częścią mnie? Oczywiście, że jest jego własną osobą. Po prostu tego nie rozumiem. Próbując zrozumieć, zapisałem kilka sytuacji, które są moimi guzikami, a następnie zadałem sobie pytanie: „Jakie były moje oczekiwania wobec niego w tej sytuacji?” Kiedy to zrobiłem, skończyłem śmiać się głośno z siebie!

Przycisk: On czegoś nie wie i zadaje zbyt wiele pytań.
Oczekiwanie: Powinien wiedzieć wszystko, co ja wiem.

Przycisk: Robi coś źle, nieefektywnie, zbyt wolno itp.
Oczekiwanie: Powinien zrobić wszystko dokładnie tak, jak ja bym to zrobił.

Button: On mnie nie wspiera. On robi swoje, podczas gdy ja staram się załatwić sprawy (to jest duże, zwłaszcza gdy jestem zajęty).
Oczekiwanie: Mój program powinien być jego priorytetem numer jeden.

Więc oto jestem, oczekując, że mój mąż będzie miał taką samą wiedzę jak ja, zrobi wszystko tak jak ja i będzie miał ten sam program i priorytety, co ja. Jeśli to nie brzmi jak myślenie, że jest przedłużeniem mnie, to nie wiem, co to jest! Nie mogę uwierzyć, jak absurdalne jest myślenie w ten sposób, ale przez lata zakładałem, że jest to słuszne i prawdziwe. Miejmy nadzieję, że teraz, odkąd ujawniłem moją podstawową urojoną myśl, te trzy przyciski znikną.

Kiedy wykonałem to samo ćwiczenie z moimi guzikami z moimi dziećmi, odkryłem bardziej nierealistyczne oczekiwania. Na przykład trzymam moje dzieci na wyższym poziomie niż ja sam. Powinni mieć, robić i być wszystkim, czego nie mam, nie mogę i nie jestem. To ich uszczęśliwi. (Właściwie to właśnie mnie uszczęśliwi. Może ich nie uszczęśliwić.) Niemniej jednak trudniej jest mi się na nich nie złościć. używam mojej złość jako narzędzie dyscypliny — słabe, przyznane — tak jak moja matka. używam złość zmusić je do kształtu, więc trudniej jest odpuścić. Myślę, że jeśli odpuszczę, będę złym rodzicem! Czy to nie zabawne uprzedzenie?

Inna osoba, Lloyd, relacjonowała:

Button: Ktoś na stanowisku autorytetu zadaje mi pytania dotyczące tego, co robię.
Założenie: nie odpowiadam przed nikim; Zawsze dobrze rozumiem instrukcje. Ona mną zarządza i nie szanuje mnie.
Oczekiwanie: Inni powinni dostrzegać moje zalety i nie kwestionować mojej potrzeby kontroli.

Button: Jestem w złym humorze i denerwuję się, a inni to zauważają.
Oczekiwanie: Powinienem być w stanie kontrolować moje przeszkadzające emocje i zachować atmosferę spokojnego opanowania i samokontroli bez większego wysiłku z mojej strony.

Button: Ktoś nie przestrzega ustalonych zasad.
Oczekiwanie: Ludzie powinni przestrzegać wszystkich uzgodnionych zasad, aby nie przeszkadzać mi ani nie irytować ich brakiem dyscypliny. Jeśli jednak zdecyduję się nie przestrzegać zasady, inni powinni mnie rozluźnić i nie złościć.

Identyfikacja naszych guzików i naszych fałszywych oczekiwań wymaga pewnej szczerości wobec siebie, która początkowo może być niewygodna. Jednak ich jedyną zbawczą cechą jest to, że można je wyeliminować za pomocą antidotum uważności, mądrości i współczucia. Z uważnością uznajemy, że za nasze guziki odpowiadamy. Dopóki mamy przyciski, będą naciskane, nawet jeśli inni nie mają takiego zamiaru. Jedynym sposobem na rozwiązanie tej trudności jest zaprzestanie trzymania się przycisków.

Z mądrością widzimy, że te uprzedzenia nie są ani realistyczne, ani korzystne i pozwalamy im odejść. Mądrość pozwala nam również mieć bardziej „realistyczne” oczekiwania. Ale bez względu na to, jak realistyczne są nasze oczekiwania, nigdy nie są to twarde i szybkie zasady rządzące zachowaniem innych. Będziemy nieszczęśliwi, jeśli spróbujemy je narzucić tak, jakby były.

Z tego powodu współczucie i troska o innych są ważne. Mając je na uwadze, potrafimy uzbroić się w cierpliwość, gdy inni nie spełniają nawet naszych zmodyfikowanych i bardziej realistycznych oczekiwań. Inni ludzie są czasami przytłoczeni niepokojącymi postawami i emocjami, tak jak my. Oni, tak jak my, popełniają błędy. Potrzebna jest pewna akceptacja z naszej strony.

W pracy z naszymi oczekiwaniami ważne jest również poczucie humoru. Dobrze jest móc śmiać się z głupoty naszych oczekiwań, założeń i uprzedzeń. Niektóre myśli i przekonania, które śnią nasze umysły, są naprawdę zabawne. Kiedy potrafimy śmiać się z siebie, nasze słabostki tracą ładunek i unikamy wpadnięcia w pułapkę nienawiści do samego siebie, gdy je rozpoznamy. Ponadto fajnie jest się śmiać, a praktyka Dharmy powinna być zabawą!

1. Patrz rozdział 9 w Praca z gniewem Czcigodny Thubten Chodron. ↩