Drugie spotkanie w Getsemani

Szczęśliwym trafem zostałem zaproszony do wzięcia udziału w drugim spotkaniu Getsemani, sześciodniowym dialogu międzywyznaniowym między buddystami a chrześcijanami, który odbył się w Gethsemani Abbey, klasztorze Thomasa Mertona w Kentucky. Zorganizowane przez Klasztorny Dialog międzyreligijny, katolik klasztorny W dialogu uczestniczyło około dwudziestu buddystów (Theravada, Zen i Tybetańczycy) i trzydziestu pięciu katolików (w większości benedyktyni i trapiści, z przedstawicielami kilku innych zakonów). Jego Świątobliwość Dalajlama zamierzał być obecny, ale nie mógł przybyć z powodu choroby.

Harmonogram był pełen wczesnym rankiem medytacja, dwie sesje rano, rytuał buddyjski, obiad, dwie sesje popołudniowe, kolacja i rytuał chrześcijański. Naszym tematem było „Cierpienie i jego przemiana”. Każda sesja rozpoczynała się krótkim podsumowaniem przez prezentera jego referatu, który wszyscy z nas wcześniej przeczytali. Po tym nastąpiła godzinna dyskusja na ten temat. Zachęcano nas, aby nasze komentarze były krótkie, aby jak najwięcej osób mogło wziąć udział w dyskusji w dużej grupie. Sesje formalne były tylko jednym z aspektów konferencji; tak wiele cennej wymiany zdań miało miejsce w osobistych dyskusjach podczas przerw.

Tematem pierwszego dnia było „Cierpienie spowodowane poczuciem niegodności i wyobcowania”. Tutaj podkreśliliśmy nasze osobiste cierpienie i sposoby ich przezwyciężenia. Ponieważ dopiero się poznawaliśmy, dyskusja pozostała nieco intelektualna, chociaż niektórzy z prezenterów opowiadali osobiste historie. W wielu przypadkach dyskusja koncentrowała się na wyjaśnieniu teologicznych lub filozoficznych punktów jednej wiary wyznawcom drugiej.

Drugiego dnia lody zostały przełamane i ludzie rozmawiali swobodniej. Tematem tego dnia było „Cierpienie spowodowane chciwością i konsumpcjonizmem”, podczas którego rozmawialiśmy o wyzwaniach stojących przed społeczeństwem jako całością i jednostkami. Mój artykuł dotyczył „Duchowego konsumpcjonizmu”, w którym omawiałem potencjalny wpływ mentalności konsumenckiej zarówno na poszukiwaczy duchowych, jak i nauczycieli na Zachodzie.

Trzeciego dnia skupiliśmy się na „Cierpieniu spowodowanym przemocą strukturalną”, w której poproszono nas o zbadanie, w jaki sposób nasze własne instytucje religijne powodują cierpienie, a także w jaki sposób struktury społeczne i prawa utrwalają nędzę i niesprawiedliwość. Rozmawialiśmy o „słoniu w pokoju”, o którym wcześniej nie mówiliśmy – pedofilii i jej instytucjonalnym tuszowaniu w Kościele katolickim. Następnie mówiliśmy o „klerykalizmie”, utrwalaniu wartości i władzy męskiej elity w obu naszych religiach. Zarówno kobiety, jak i mężczyźni rozmawiali tu otwarcie, bez wrogości i obronności.

Czwartego dnia zajmowaliśmy się „Cierpieniem spowodowanym chorobą i starzeniem się”. Co ciekawe, w dyskusji rozmawialiśmy o tym, jak pomóc innym, którzy umierają, a następnie o naszej innej teologicznej widoki życia po śmierci. Podczas trzeciej sesji jeden z uczestników wskazał, że unikaliśmy mówienia osobiście o chorobie i starzeniu się, mimo że jeden prezenter przeprowadził nas przez takie medytacja. W tym momencie uczestnicy otworzyli się i opowiedzieli poruszające historie ze swojego życia o tym, jak ich praktyka religijna pomogła im radzić sobie z chorobami i wypadkami oraz jak te wydarzenia popchnęły ich do głębszej praktyki.

Buddyści biorący udział w konferencji byli mieszanką Azjatów i ludzi Zachodu z tradycji therawady, zen (chińskiej, koreańskiej i japońskiej) oraz tybetańskiej i nie wszyscy się znali. Dlatego postanowiliśmy spotkać się na dwa wieczory, aby się przedstawić. Te wprowadzenia były fascynujące i bardzo pomocne, zwłaszcza dla tych, którzy nie wiedzieli zbyt wiele o innych buddyjskich tradycjach lub o działalności buddyjskiej w USA. Ci z nas, „młodych” (wyświęcony zostałem od 25 lat) cieszyli się z praktyki naszych starszych. Gesze Sopa był mnich ponad 60 lat i Bhante Gunaratna ponad 54!

Ostatniego dnia dwóch uczestników przedstawiło podsumowania i rozmawiało o swoich wrażeniach, zanim rozmowa została otwarta dla wszystkich uczestników. Dobra wola była namacalna.

Wciąż trawię doświadczenie, ale kilka punktów jest rzucających się w oczy. Po pierwsze, uderzył mnie fakt, że chrześcijanie nieustannie cytowali i mówili o życiu Jezusa, ilekroć mówili o doktrynie chrześcijańskiej. Podczas, gdy BuddaJego życie jest przykładem tego, jak należy praktykować Dharmę, zwykle omawiamy nauki bez odwoływania się do jego życia lub dogłębnej analizy tego, co oznaczały różne epizody.

Po drugie, byłem wstrząśnięty, gdy ks. Thomas Keating powiedział, że młodzi zakonnicy wstępujący do chrześcijańskich klasztorów odprawiają rytuały, pracują w służbie i tak dalej, ale nie są uczeni praktyki, metody medytacja za pracę z ich umysłem. Gdy to mówił, po drugiej stronie pokoju młody benedyktyn… mnich energicznie pokiwał głową. Zostało to potwierdzone przez zakonnicę, która opowiedziała o swoim doświadczeniu z pogranicza śmierci i powiedziała, że ​​wyszła z tego wiedząc, że musi znaleźć praktykę do wykonania. Obecnie zajmuje się modlitwą skupiającą, chrześcijańską praktyką nauczaną przez Thomasa Keatinga.

Po trzecie, czułem tam wiarę i dobre intencje katolickich mnichów. Mogłem też odczuć ciężar historii Kościoła katolickiego, wojen, które prowadził, kultur, w których był imperialistyczną potęgą, niesprawiedliwości, na które zwracał niewidzące oko. Zastanawiałem się, co myślą o tym moi katoliccy przyjaciele: jak bardzo boli ich widok krzywdy wyrządzanej w imię Boga i Jezusa? Jak się czują będąc częścią tej instytucji? Zajęło mi dużo czasu w mojej praktyce buddyjskiej, aby zrozumieć, że Dharma i buddyjskie instytucje religijne to dwie odrębne rzeczy. Pierwsza to niesplamiona ścieżka do oświecenia, druga to instytucje stworzone przez nas, wadliwe czujące istoty. Mogłem wierzyć w Dharmę bez konieczności angażowania się w politykę instytucji buddyjskich lub obrony błędów instytucjonalnych. Zastanawiam się, jak mój katolik klasztorny w tym względzie stoją przyjaciele, gdzie autentyczność Kościoła jest częścią samej doktryny religijnej. Zastanawiam się też, jak my, buddyści, możemy uczyć się z historii Kościoła i sami unikać takich trudności w przyszłości.

Po czwarte, zakonnice katolickie i buddyjskie łączyły się bardzo dobrze. Ostatniego dnia dwie siostry katolickie zasugerowały, że zakonnice zebrały się razem w ciągu weekendu na mniejszym zgromadzeniu, abyśmy mogli głębiej poruszyć tematy będące przedmiotem wspólnego zainteresowania. Byłoby świetnie!

Po piąte, niezwykłą była dla mnie obecność na spotkaniu, w którym byłam jednym z najmłodszych uczestników (mam 51 lat). Intelektualne dociekanie, cierpliwość, stabilność i chęć poznania tych, którzy zostali wyświęceni czterdzieści czy pięćdziesiąt lat, zainspirowały mnie.

Nie słyszałem jeszcze rozmów o konkretnych dalszych spotkaniach, ale niewątpliwie będą jakieś. Wzajemne zainteresowanie i wsparcie było wspaniałe. Organizatorzy planują wydanie książki z referatami i dialogiem z konferencji.