Czterej posłańcy

Wielebny Mistrz Eko Little i mnisi w Opactwo Shasta gościł szóstą konferencję zachodnich monastyków buddyjskich po raz trzeci z rzędu. Miało to miejsce od piątku 6 października do poniedziałku 20 października 23 roku w Mount Shasta w Kalifornii. Było to największe zgromadzenie w historii o większej różnorodności i było reprezentowane przez tradycje chińskie, japońskie, koreańskie, tajskie, tybetańskie i wietnamskie. Wśród 2000 uczestników było czterech opatów. Niektóre osoby zostały wyświęcone dobrze ponad dwie dekady, a najnowsze klasztorny został wyświęcony zaledwie kilka miesięcy temu. Tematem konferencji były „Cztery posłańcy”; widoki, które widział książę Siddhartha, gdy badał świat poza bramami pałacu; objawiające oznaki starzenia się, choroby, śmierci i duchowego poszukiwacza. Wykorzystaliśmy to jako prezentację skupiającą się na naszym życiu jako zakonników.

Większość gości przybyła do opactwa w piątek wieczorem na powitalne wprowadzenie i otwarcie przez ks. Mistrza Eko, Opat opactwa Shasta (japońska tradycja Soto Zen) i Ajahn Pasanno, współ-Opat of Abhajagiri Klasztor (tradycja tajska). Wszyscy zostali zaproszeni do udziału w wieczornym nabożeństwie nieszpornym i medytacja z rezydentami zakonnymi. A wczesnym rankiem wielu uczestniczyło w porannych nabożeństwach i medytacja Medytacja i sale ceremonii. Nabożeństwa w opactwie Shasta są śpiewane w języku angielskim, w stylu melodycznym zachodnich chorałów gregoriańskich przez zmarłego mistrza Jiyu-Kennetta, który założył opactwo Shasta w 1970 roku. Nabożeństwa są wyjątkowo piękne i wielu uczestników nie może się doczekać powrotu do opactwa na te nabożeństwa .

W sobotni poranek pierwsze spotkanie dotyczyło „starzenia się”, a ks. Daishin z opactwa Shasta (japońska tradycja Soto Zen) przedstawił swoje doświadczenia związane z przebywaniem w klasztorze przez większość swojego dorosłego życia. Mówił o dorastaniu i starzeniu się w klasztorze, kiedy był wyświęcony od XNUMX lat. Rozpoczął swoją przemowę od relacji z ostatniej wizyty w miejscowym banku, gdzie zauważył, że nikt nie ma siwych włosów. Czy to było tak, że wszyscy byli młodzi, czy tylko wyglądali młodo? W naszym amerykańskim społeczeństwie zaprzeczamy i przeciwstawiamy się starości. Jesteśmy kulturą uzależnioną od młodzieńczego wyglądu. Chirurgicznie i kosmetycznie staramy się podtrzymać młodość i odsunąć rzeczywistość starości w nadziei na zachowanie młodości. Mieszkając w klasztorze, nie musimy być zmuszani do angażowania się w ten sposób w nasze życie i starzenie się. Mówił o czerpaniu radości z bycia starszym i satysfakcji z klasztorny życie. Dyskusja skupiła się na tym, jak naturalny proces starzenia się jest akceptowany i doceniany bardziej w miarę pogłębiania praktyki i studiowania Dharmy. Refleksja i błogosławieństwo odbywały się na początku i na końcu każdej sesji oferowanej przez zakonników z różnych tradycji.

Chodź Karma Lekshe Tsomo (tradycja tybetańska), adiunkt Teologii i Studiów Religijnych na Uniwersytecie w San Diego, przemawiał na temat „choroby”. Opowiedziała o swoich osobistych doświadczeniach związanych z chorobą, studiując Dharmę w Indiach i innych krajach. Kilka lat temu w Indiach Ven. Lekshe została ugryziona przez jadowitą żmiję. Mówiła obrazowo o swojej trzymiesięcznej gehennie w szpitalu w Indiach i Meksyku oraz o trudnościach, jakie mogą napotkać nawet doświadczeni praktycy w obliczu silnego bólu i niepewności związanej z poważną chorobą. Opisała tradycyjne tybetańskie wyjaśnienie choroby i jej przyczyn oraz przedstawiła różnorodne praktyki buddyjskie, które mogą być pomocne w zmianie naszego nastawienia do choroby, radzenia sobie z bólem i wykorzystywania doświadczenia choroby jako okazji do praktyki.

W niedzielny poranek dwóch uczestników podzieliło się tematem „Śmierć”. Ks. Kusala (wietnamska tradycja zen) mówił o niedawnej śmierci swojego nauczyciela, śp. Dr Havanpola Ratanasara, wybitny mistrz i uczony ze Sri Lanki. Spóźniony Czcigodny mnich założył Amerykański Kongres Buddyjski, buddyjski sangha Council of Southern California oraz wiele innych organizacji i szkół w Stanach Zjednoczonych i na Sri Lance. Mówił o niewiarygodnej nauce, jaką dr Ratanasara pokazał, akceptując zbliżającą się śmierć i świadomie zwalniając swoje obowiązki, odwracając się od tego życia i patrząc w kierunku swoich odrodzenia. Wielebny Kusala powiedział o doktorze Ratanasarze: „Nauczył mnie, że w tym życiu, gdy zbliża się śmierć, należy odwrócić się od wszystkiego i przygotować się na następne. „Nie przywiązuj się” – mówił; 'To tylko prowadzi do większego cierpienia'”. Ks. Kusala poruszył również temat radzenia sobie z żalem jako zakonnicy.

Ja, Tenzin Kacho (tradycja tybetańska), mówiłem o innym aspekcie „Śmierci” w „Śmierci Klasztorny”. Przedmową mojego przemówienia powiedziałem, że skupiłem się na trudnościach i troskach dzisiejszych zachodnich monastyków i przedstawiłem niektóre ze spotkań i widoki świeckich buddystów i świeckich nauczycieli Dharmy wobec zakonników. Niektóre osoby postrzegają monastycyzm jako surową egocentryczną praktykę, a monastycy jako eskapistów, którzy nie są w stanie poradzić sobie w społeczeństwie. Wspomniano również o komentarzach szefa narodowej organizacji buddyjskiej (nie wymieniono nazwiska), który uważa, że ​​w buddyzmie pozostały już tylko dwa klejnoty; że sangha zdegenerował się w Azji i nie jest akceptowany na Zachodzie. Niektórzy komentują, że nie ma potrzeby klasztorny sangha. Zauważyłem też, że nie było klasztorny prezenterów na „3rd Annual Buddhism in America Conference”, która odbyła się w październiku 2000 r. w Kolorado. Te widoki wywołał owocną dyskusję. Ogólnie, chociaż zaniepokojeni, uczestnicy byli optymistami i czuli, że musimy kontynuować nasze wysiłki, aby dobrze się uczyć, ćwiczyć i zachowywać. Z czasem, gdy będziemy pielęgnować przyjaźnie Dharmy ze świeckimi i uczestniczymy w zgromadzeniach buddyjskich, obecność i wartość monastyków w tym kraju w naturalny sposób zostanie dostrzeżona. Doskonałe szkolenie i ciągłe wskazówki są kluczowe przed przyjęciem święceń, a zwłaszcza we wczesnych latach życia jako klasztorny.

Czcigodny Heng Sure, dyrektor klasztoru buddyjskiego w Berkeley, filii Miasta Dziesięciu Tysięcy Buddów (tradycja chińska chan) przemawiał na temat Samany, duchowego poszukiwacza i zaczął od tego, aby każda osoba dzieliła się znakami lub wyzwalaczami, które skłaniają każdego z nas do zostać zakonnikami. Dało to ludziom szansę na wyrażenie siebie i było umiejętne, ponieważ umożliwiało każdemu wypowiedzenie się. Następnie przedstawił sposoby zgodne z Dharmą oraz znakami i formą Samany. Poprzedniego wieczoru przetłumaczył „Wiersz na chwałę sangha” autorstwa cesarza dynastii Qing Shunzhi (połowa XVII wieku) i przeczytaj go nam. Opowiedział, jak wewnętrzne znaki Samany są kombinacją błogosławieństw i mądrości; że błogosławieństwa bez mądrości były jak słoń z naszyjnikiem, a mądrość bez błogosławieństw była jak arhat (ten, który osiągnął wyzwolenie) z pustą miską. Błogosławieństwa pochodzą z uszczęśliwiania innych.

Poniedziałek rano Siostra Jitindrija z Abhajagiri Klasztor (tradycja tajska) przedstawiał „Duchowego Przyjaciela”. Rozpoczęła swoją przemowę od poglądu, że Czterej Posłańcy mogą być postrzegani jako okazja do przebudzenia; że zwykle nie postrzegamy ich w ten sposób, ale zamiast tego postrzegamy je jako rzeczy, których należy unikać. Ponieważ nie postrzegamy cierpienia (dukkha) jako okazji do przebudzenia, jako „znaku” wskazującego prawdę o tym, jakimi są rzeczy, kontynuujemy wędrówkę bez celu w samsarze. Dukkha to znak, który może prowadzić do wyzwolenia, jeśli nie rozpaczamy. Zasugerowała, że ​​jeśli Budda nie obudził się do dukkha widząc wcześniejsze znaki, mógł nie „widzieć” Samany, znak wyrzeczenia niewiele by dla niego znaczył. Cytowała z wielu źródeł w suttach palijskich. Jako istoty światowe jesteśmy odurzeni młodością, zdrowiem, pięknem i życiem, nie widzimy ich nietrwałej i niestabilnej natury. The mnich Ratthapala został zapytany: „Dlaczego odszedłeś, skoro nie poniosłeś czterech rodzajów strat?” to znaczy zdrowia, młodości, bogactwa i rodziny. Odpowiedział w sposób nauczania, który usłyszał od Budda: że życie jest niestabilne i nie ma schronienia ani ochrony na żadnym świecie. Ananda, Buddasługa powiedział, że towarzystwo dobrych przyjaciół (tych, którzy nas zachęcają i pomagają na Drodze) stanowi połowę świętego życia, a Budda skomentował, że całe święte życie to obcowanie z dobrymi przyjaciółmi. Dobra przyjaźń jest zwiastunem i wymaga powstania Szlachetnej Ośmiorakiej Ścieżki.

Każda sesja została celowo stworzona z wystarczającą ilością czasu na dyskusję po prezentacjach, aby umożliwić zadawanie pytań, wątpliwości i dogłębny dialog. Zachęcało do wypowiadania się i słuchania osobistych wypowiedzi innych widoki. Większość z nas prowadzi bardzo pracowite życie samotnie lub w klasztorach i prawdziwą radością jest spędzanie czasu na angażujących rozmowach i poznawaniu życia innych zakonników. Nasze spotkanie naprawdę przypominało konferencję dla i przez zakonników. Często tematy dyskusji na zgromadzeniach buddyjskich skupiają się bardziej na szczególnych zainteresowaniach i troskach osób świeckich i świeckich nauczycieli; celem tej konferencji jest spotkanie i dzielenie się klasztorny troski i cieszyć się towarzystwem innych, którzy wyszli. Ta zasadniczo odmienna orientacja podkreśla znaczenie trzymania klasztorny jak najwięcej konferencji w klasztorach. Czystość Sangharamy (klasztoru), tym razem gościnność, jaką cieszyliśmy się w opactwie Shasta, stanowi bezcenne wsparcie dla naszego zgromadzenia.

Uczestnicy wyrazili głębokie uznanie dla nagród 6th Klasztorny Konferencja. Nasz wspólny czas był krótki, ale cenny, ponieważ program łączy studia, tradycje, inspiracje i mądrość z różnych buddyjskich tradycji kulturowych Ameryki. Sam fakt naszego spotkania z szóstką klasztorny tradycje świadczą o stopniowym pogłębianiu się korzeni Dharmy w zachodniej glebie. Historyczne znaczenie naszego zgromadzenia, wspólnoty, którą tworzymy, oraz zasługi i cnoty generowane, gdy Budda'S sangha zbiera się w harmonii jest naprawdę okazją do radości!

Ustaliliśmy daty 7. Westernu Klasztorny Konferencja w dniach 19-22 października 2001 r., której temat został wstępnie ustalony na „Klasztorny Wyświęcenie i szkolenie”. Zachęcamy innych zachodnich mnichów buddyjskich do przyłączenia się do nas w przyszłym roku i podziękowania Amerykańskiemu Kongresowi Buddyjskiemu za oferuje trochę pomocy finansowej na podróż na szóstą konferencję.