Wprowadzenie

Mniszki buddyjskie, które są oddane dyscyplinie etycznej, dają nam nadzieję i optymizm w naszym materialistycznym, brutalnym świecie. (Zdjęcie zrobione przez Jerry'ego Hsu)

Kiedy wiosną pojawiają się pierwsze kwiaty, nasze serca są podniesione. Każdy kwiat jest wyjątkowy i przyciąga naszą uwagę, wzbudzając w nas poczucie inspiracji i ciekawości. W ten sam sposób mniszki buddyjskie, które oddają się dyscyplinie etycznej, dają nam nadzieję i optymizm w naszym materialistycznym, brutalnym świecie. Porzuciwszy życie rodzinne i konsumpcjonizm, aby poświęcić swoje życie naukom buddyjskim, czyli Dharmie, przykuwają naszą uwagę. Dobrowolnie zakładają zasady—etyczne wytyczne dotyczące szkolenia ciało, mowy i umysłu – i powstrzymaj się od robienia kariery, regularnego życia towarzyskiego i intymnych relacji fizycznych. Jednak te zakonnice są szczęśliwe i mają poczucie sensu i celu w życiu. Jak wygląda ich życie? Rozkwity Dharmy: życie jako buddyjska mniszka daje wgląd w fascynujący świat, w którym się poruszają.

Większość współautorów tej książki to kobiety z Zachodu, które są wyświęconymi mniszkami buddyjskimi. Są stosunkowo nowym zjawiskiem, pachnącymi kwiatami tradycji, której korzenie sięgają ponad dwudziestu pięciu wieków. Jak powstał zakon mniszek w Indiach i dlaczego kobiety wychowane na Zachodzie chciały zostać mnichami buddyjskimi w XX wieku?

Zakon sióstr

Wkrótce po Buddaoświecenia, wielu ludzi zainteresowało się tym pogodnym, mądrym i współczującym człowiekiem i starało się zostać jego uczniami. Niektórzy zostali świeckimi wyznawcami, utrzymując swoje życie jako gospodarze z rodziną, podczas gdy inni zostali mnichami, rozpoczynając w ten sposób zakon mnichów. Pięć lat później rozpoczął się zakon sióstr. Inspirująca historia jego powstania zaczyna się od Mahaprajapati, tzw Buddaciotkę i macochę, która opiekowała się nim w dzieciństwie. Wraz z pięcioma setkami kobiet z klanu Shakya ogoliła głowy i przeszła długą drogę z Kapilavastu do Vaisali, aby poprosić o święcenia. Na początku Budda odmówił, ale za wstawiennictwem swego bliskiego ucznia Anandy, Budda potwierdził zdolność kobiet do osiągnięcia wyzwolenia i rozpoczął bhikszuni, czyli pełne wyświęcenie dla kobiet. Zakon mniszek istniał i rozkwitał przez wiele stuleci w Indiach, a także rozprzestrzenił się na inne kraje: Sri Lankę, Chiny, Koreę, Wietnam i tak dalej. W XX wieku wielu ludzi Zachodu stało się buddystami, a niektórzy z nich wybrali święcenia zakonne.

Buddyzm jest wciąż nowy na Zachodzie. W większości krajów zachodnich istnieją ośrodki i świątynie Dharmy wywodzące się z różnych tradycji buddyjskich. Klasztory poświęcone nauce i medytacja Z drugiej strony praktyka jest mniejsza, ponieważ większość zakonników mieszka w centrum Dharmy lub świątyni, gdzie współdziałają ze świecką społecznością i służą jej. Przeprowadzono bardzo niewiele badań dotyczących mnichów buddyjskich pochodzenia azjatyckiego lub zachodniego żyjących na Zachodzie, nie ma też statystyk dotyczących liczby mnichów i mniszek. To fascynujący temat godny badań. Ta książka przedstawia wprowadzenie do życia i stylu życia tego nowego pokolenia zakonnic.

Ludzie Zachodu zwracający się ku buddyzmowi

W ciągu ostatnich czterech dekad wiedza i zainteresowanie buddyzmem wśród ludzi Zachodu dramatycznie wzrosło. Przyczyniło się do tego wiele czynników: na przykład lepsza komunikacja i technologia udostępniająca więcej informacji; ulepszony transport umożliwiający azjatyckim nauczycielom przyjazd na Zachód, a ludziom Zachodu wizytę w Azji; przewroty polityczne wypychające Azjatów z ich ojczyzn do innych krajów; młodzieńczy bunt i ciekawość wielu wyżu demograficznego; i rozczarowanie zachodnimi instytucjami religijnymi.

Jednak poza tymi zewnętrznymi Warunki są również wewnętrzne. Zakonnice z Zachodu, które przyczyniły się do powstania tej książki, pochodzą z różnych krajów i religii. Niektórzy byli wyraźnie na duchowych poszukiwaniach, inni „natknęli się” na buddyzm. Ale wszystkie z nich znalazły sens w Buddanauki i w buddyzmie medytacja, w Buddaw pierwszym nauczaniu wyjaśnił cztery szlachetne prawdy: 1) nasze życie jest wypełnione niezadowalającymi doświadczeniami; 2) mają one przyczyny — ignorancję, złość, czepianie się przywiązania w naszych umysłach; 3) istnieje stan wolny od nich – nirwana; oraz 4) istnieje droga do wyeliminowania tych niezadowalających doświadczeń i ich przyczyn oraz do osiągnięcia nirwany. W ten sposób wyjaśnił naszą obecną sytuację, a także nasz potencjał i jasno opisał krok po kroku ścieżkę przemiany naszych umysłów i serc. To praktyczne podejście, które można zastosować w życiu codziennym, nie tylko w świątyni czy kościele, jest atrakcyjne dla wielu ludzi na Zachodzie. Podobnie, medytacja, co można zrobić samodzielnie lub w grupie, zapewnia sposób na zrozumienie, akceptację i poprawę siebie. Ponadto spotkanie zrealizowanych azjatyckich mistrzów przekonało pierwsze pokolenie zachodnich buddystów, że duchowa przemiana jest rzeczywiście możliwa. W swoich rozmowach niektóre mniszki dzielą się tym, co przyciągnęło je do Dharmy, a także powodami, które doprowadziły do ​​ich święceń.

Życie monastyczne

Oczywiście nie każdy, kto interesuje się buddyzmem lub zostanie buddystą, chce zostać buddystą klasztorny. Ludzie mają różne skłonności i skłonności, a Dharmę można praktykować również jako osoba świecka. W rzeczywistości większość buddystów w Azji i na Zachodzie pozostaje świeckimi praktykującymi. Niemniej jednak w sercach wielu ludzi jest zakątek, który zastanawia się: „Jak by to było być klasztorny? Nawet jeśli ludzie uznają, że monastycyzm nie jest dla nich odpowiednim stylem życia, nadal warto go zrozumieć i docenić, ponieważ klasztory są zauważalnym i ważnym elementem w społeczności buddyjskiej.

Jeśli praktykujemy ścieżkę duchową — jako osoba świecka lub jako klasztorny— najwyraźniej musimy dokonać pewnych zmian w naszych codziennych nawykach, aby rozwinąć nasze pozytywne cechy i zachowania oraz zniechęcić do negatywnych. Z tego powodu, Budda zachęcił nas do dobrowolnego przyjęcia dyscypliny świeckiego praktykującego, który posiada pięć zasady—aby uniknąć zabijania, kradzieży, nierozsądnych zachowań seksualnych, kłamstwa i zażywania środków odurzających — lub klasztorny. Nabierający klasztorny zasady nie jest wymogiem, ale dla tych, którzy są tak skłonni, umacnia ich intencje i dodaje dodatkowej siły ich praktyce. The klasztorny zasady zawierać podstawowe nakazy etyczne, takie jak zaniechanie zabijania, kradzieży, kłamstwa i wszelkiej aktywności seksualnej. Zawierają również wytyczne dotyczące wspólnego życia jako społeczności, postępowania z przedmiotami codziennego życia, takimi jak żywność, odzież, schronienie i lekarstwa, a także do nawiązywania kontaktów z ludźmi w obrębie klasztorny społeczności, w społeczności buddyjskiej i ogólnie w szerszym społeczeństwie. Na Buddaczas, klasztorny porządek zaczął się jako luźna grupa wędrownych praktykujących. Z biegiem czasu powstały stabilne wspólnoty, które trwają do dziś. Wspólnoty te umożliwiają zakonnikom wspólne studiowanie, praktykowanie i obserwację zasady ustanowiony przez Budda.

Gdy buddyzm rozprzestrzenił się na różne obszary w starożytnych Indiach, kilka winaja powstały szkoły. Spośród nich trzy istnieją dzisiaj: therawada, występująca głównie na Sri Lance i w Azji Południowo-Wschodniej; Dharmagupta, stosowana głównie w Chinach, Wietnamie, Korei i na Tajwanie; oraz Mulasarvastivada, praktykowana głównie wśród Tybetańczyków. Chociaż mają nieco inne sposoby wyliczania zasady, są one niezwykle podobne. Wszystkie te tradycje określają różne poziomy święceń: nowicjusz (śramanera/śramanerika), mniszka w okresie próbnym (siksamana) i pełne święcenia (bhikszu/bhikszuni). Każdy poziom święceń ma odpowiednią liczbę zasady, a kandydat otrzymuje każde wyświęcenie podczas ceremonii prowadzonej przez sangha.

Jako buddysta klasztornymożna żyć różnymi stylami życia; jedynym wymogiem jest przestrzeganie zasady najlepiej jak potrafisz. Na przykład klasztorny czasami mieszka w klasztorze na wsi, a innym razem w mieszkaniu w mieście. Może mieć okresy, w których jej życie koncentruje się na służbie społeczności i inne okresy, kiedy skupia się na nauce, nauczaniu lub… medytacja. Czasami może prowadzić aktywne życie wśród wielu ludzi, a innym razem tak medytacja samotnie wycofują się, zachowując wielomiesięczną ciszę. To, co pozostaje niezmienne we wszystkich tych zmiennych okolicznościach, to fakt, że jej dzień zaczyna się i kończy na: medytacja i modlitwę, a w ciągu dnia przestrzega tzw klasztorny zasady najlepiej jak potrafi. Taka różnorodność stylów życia jest dozwolona, ​​a klasztorny przyjmuje konkretną osobę, podążając za wskazówkami jej duchowego mentora.

Dlaczego ktoś miałby brać klasztorny zasady? Niewątpliwie istnieje wiele różnych powodów w zależności od osoby. Niektóre z tych powodów mogą być duchowe, inne osobiste, a jeszcze inne w odpowiedzi na społeczeństwo w określonym czasie i miejscu historycznym. Poniżej znajdują się niektóre z duchowych i praktycznych powodów, dla których warto wziąć klasztorny zasady które motywowały mnie osobiście i są wspólne dla wielu innych zakonników. Niektóre z tych powodów dotyczą również przyjmowania laików zasady.

Po pierwsze, zasady uczynić nas bardziej świadomymi naszych działań. Prowadząc intensywne życie, często nie mamy kontaktu ze sobą i żyjemy „automatycznie”, przechodząc od jednej czynności do drugiej bez większej świadomości tego, co robimy i dlaczego. Kiedy mamy zasady które kierują i regulują nasze zachowanie, chcemy podążać za nimi tak czysto, jak tylko możemy. Aby to zrobić, musimy zwolnić, pomyśleć, zanim zaczniemy mówić lub działać, być świadomym myśli i emocji, które nas motywują oraz rozeznać, które powodują szczęście dla nas i innych, a które prowadzą do cierpienia. Na przykład osoba może bezmyślnie pocierać rękę, gdy coś ją łaskocze. Po zażyciu przykazanie aby uniknąć zabijania żywych istot, w tym owadów, jest bardziej uważna i przed podjęciem działania szuka przyczyny uczucia łaskotania. Albo ktoś może bezmyślnie śpiewać telewizyjne dżingle i popowe melodie, albo w umyśle, albo na głos, całkowicie nieświadomy tego, że to robi, i równie nieświadomy tego, że ludzie wokół niej mogą nie chcieć ich słuchać! Po wzięciu klasztorny zasady, jest bardziej świadoma tego, co dzieje się w jej umyśle i jak manifestuje się na zewnątrz jako mowa lub czyny.

Wskazania pomagają nam również w podejmowaniu jasnych decyzji etycznych. Każdy z nas ma zasady etyczne i żyje zgodnie z nimi, ale wielu z nas renegocjuje je, gdy jest to korzystne dla naszego osobistego interesu. Na przykład osoba może uważać, że kłamstwo jest szkodliwe i nie lubi, gdy kłamią politycy, dyrektorzy generalni lub przyjaciele i krewni. Jednak od czasu do czasu, gdy nie chce mieć do czynienia z czyjąś reakcją na to, co zrobiła lub nie chce przyznać się przed sobą do konsekwencji swojego działania, jej umysł racjonalizuje, że „dla dobra innych” potrzebuje powiedzieć „małe białe kłamstwo”. To zachowanie wyraźnie wynika z osobistych, egocentrycznych obaw, ale w tamtym czasie wydaje się nie tylko logiczne, ale także właściwe. Kiedy zdaje sobie sprawę z rozbieżności między tym, w co wierzy, a tym, jak się zachowuje, zadaje sobie pytanie: „Czy chcę tak iść przez życie? Czy chcę dalej być hipokrytą?” i widzi, że życie według zasady pomoże jej powstrzymać to egocentryczne i autodestrukcyjne zachowanie.

Widziane w ten sposób, zasady nie ograniczają, ale wyzwalają. Uwalniają nas od robienia rzeczy, których w naszych sercach nie chcemy robić. Niektórzy ludzie myślą: „Zakonnicy nie mogą tego zrobić ani tamtego. Jak mają się bawić w życiu? To musi być strasznie represyjne, żeby tak żyć. Ktoś z takim poglądem wyraźnie nie powinien stać się a klasztorny, bo on lub ona poczuje się ograniczony i skrępowany przez zasady. Jednak dla kogoś, kto jest szczęśliwy jak klasztorny, doświadczenie jest bardzo różne. Po przemyśleniu czynności, o których mowa w ust zasady i karmicznych rezultatów takich czynności w przyszłych żywotach, pragnie ich porzucić. Niemniej jednak, ponieważ ona przywiązanie, złość, a ignorancja jest czasami silniejsza niż jej mądrość, jest zaangażowana w te same działania, których nie chce robić. Na przykład może chcieć przestać pić lub zażywać narkotyki, ale kiedy jest na imprezie z przyjaciółmi, którzy używają tych substancji, myśli: „Chcę dopasować się do wszystkich innych. Jeśli się nie przyłączę, poczuję się nie na miejscu, a inni mogą pomyśleć, że jestem dziwny. Nie ma nic złego w piciu. W każdym razie wezmę tylko trochę. W ten sposób jej poprzednia determinacja zostaje pokonana, a jej dawne nawyki mocno się odradzają. Jednakże, gdy wcześniej rozważyła takie sytuacje i podjęła silną determinację, aby nie podążać za swoimi starymi nawykami, biorąc przykazanie dotyczące tego zachowania jest potwierdzeniem jej determinacji. Wtedy, gdy znajdzie się w takiej sytuacji, jej umysł nie pomyli się z wątpliwościami, co robić. Przed podjęciem przykazanie ona już zdecydowała. The przykazanie uwolnił ją od szkodliwego nałogu i umożliwił działanie w sposób, w jaki chce.

Przyjęcie święceń jest odzwierciedleniem naszej wewnętrznej decyzji, aby praktyka duchowa stała się centrum naszego życia. Większość ludzi ma pewne duchowe zainteresowania i powinowactwo, ale rola, jaką odgrywają, jest inna w klasztornyżycie. Chociaż życie rodzinne może być pożyteczną atmosferą dla praktyki duchowej, przynosi również wiele rozrywek. Jak klasztorny, żyjemy po prostu. Nie mamy rodziny, pracy, kredytu hipotecznego do spłacenia, zobowiązań społecznych do spełnienia ani dzieci do ukończenia studiów. W naszej rezydencji nie mamy najnowszych możliwości rozrywki. To pozostawia więcej czasu na praktykę duchową i nauczanie Dharmy. Ponadto, ponieważ golimy włosy, nosimy klasztorny i nie używamy biżuterii ani kosmetyków, nie musimy tracić czasu na kupowanie różnych ubrań, decydowanie w co się ubrać, czy martwienie się o to, jak wyglądamy.

Obserwować zasady— czy to te z klasztorny lub świeckich – pozwala nam również zbliżyć się do wyzwolenia i oświecenia poprzez oczyszczający negatyw karmy i kumulowanie pozytywnego potencjału. Kiedy działamy destrukcyjnie, pozostawiamy ślady w naszym strumieniu umysłu, które wpływają na to, czego doświadczamy w przyszłości; ponieważ działanie jest szkodliwe, wynik będzie nieprzyjemny. Porzucając nasze destrukcyjne zachowanie, unikamy tworzenia negatywnych karmy to zasłania nasz strumień umysłu i oczyszczamy nawykową energię, która może sprawić, że znowu będziemy działać w ten sposób. Ponadto, ponieważ świadomie porzucamy szkodliwe działania, tworzymy pozytywny potencjał, który przyniesie szczęśliwe rezultaty w przyszłości i sprawi, że nasz strumień umysłu będzie bardziej podatny i podatny na generowanie realizacji ścieżki do oświecenia. Obserwując zasady z czasem zaczynamy odczuwać dobrą energię i pewność siebie, a ta wewnętrzna okoliczność pozwala nam łatwo i łatwo przekształcić nasz umysł.

Połączenia Buddanauki są podzielone na kategorie Trzy Wyższe Szkolenia: wyższe szkolenia w dyscyplinie etycznej, stabilizacji medytacyjnej i mądrości. Mądrość uwalnia nas od cyklicznej egzystencji i aby ją rozwinąć i wykorzystać w tym charakterze, potrzebujemy stabilnej koncentracji medytacyjnej. Dyscyplina etyczna jest podstawą medytacyjnej stabilizacji i mądrości, ponieważ działa jako narzędzie uspokajające największe zakłócenia i negatywne motywacje w naszym umyśle. Jest to najłatwiejszy z trzy wyższe szkolenia wypełnić i obserwować zasady jest w tym silnym wsparciem.

Połączenia Budda sam był klasztorny, a to ma wielkie znaczenie. Żyć etycznie, czego dowodem jest zachowanie zasady, jest naturalnym odzwierciedleniem oświeconego umysłu. Chociaż nie jesteśmy jeszcze oświeceni, zachowując zasady staramy się naśladować Buddapsychiczne, werbalne i fizyczne zachowanie.

Oczywiście pojawia się pytanie: „Co się stanie, jeśli ktoś się zepsuje? przykazanie? ” Plik klasztorny zasady dzielą się na różne kategorie. Aby pozostać klasztorny, musimy uniknąć całkowitego przekroczenia któregokolwiek z zasady w pierwszej kategorii, zwanej porażką lub paradżyka, Te zasady zabronić zabijania człowieka, kradzieży czegoś wartościowego w społeczeństwie, kłamstwa na temat naszych duchowych osiągnięć i aktywności seksualnej. The zasady w pozostałych kategoriach dotyczą działań, które są mniej dotkliwe, ale łatwiejsze do wykonania. Zrozumiałe jest, że zanim zostaniemy wyświęceni, najprawdopodobniej złamiemy niektóre z tych ostatnich zasady. Czemu? Ponieważ nasz umysł nie jest jeszcze ujarzmiony. Gdybyśmy byli w stanie zachować zasady doskonale, nie musielibyśmy ich brać. The zasady to narzędzia, które pomagają nam trenować nasz umysł, mowę i zachowanie. The Budda nakreślił środki, za pomocą których możemy oczyścić i odnowić nasze zasady kiedy tworzymy wykroczenie: wywołując żal, podejmując determinację, aby uniknąć szkodliwych działań w przyszłości, przyjmując schronienie Trzy klejnoty, generując intencję altruistyczną i angażując się w pewnego rodzaju zachowanie naprawcze. W przypadku klasztorny zasadyThe sangha spotyka się co dwa tygodnie, aby zrobić posadha (Pali: uposatha, tybetański: sodziong), ceremonia spowiedzi dla oczyszczenia i przywrócenia klasztorny zasady.

Podczas sangha społeczność powstała po raz pierwszy, a potem przez kilka lat nie zasady istniał. Kiedy jednak niektórzy mnisi zaczęli zachowywać się niewłaściwie, tzw Budda założyłem zasady jeden po drugim w odpowiedzi na określone wydarzenia. Niektóre działania, które zakazał, takie jak zabijanie, są z natury negatywne lub szkodliwe, bez względu na to, kto je wykonuje. Inne działania, na przykład oglądanie rozrywki, zakazał z określonych powodów. Chociaż działania te same w sobie nie są negatywne, Budda zabronił im, aby uniknąć niedogodności dla świeckich wyznawców lub zapobiec rozpraszaniu i utracie uważności przez zakonników. Na przykład, chociaż zażywanie środków odurzających nie jest z natury negatywnym działaniem, jest ono zabronione, ponieważ osoba, która się odurza, może łatwiej działać w sposób, który bezpośrednio szkodzi sobie lub innym.

Połączenia zasady powstały w społeczeństwie indyjskim ponad dwadzieścia pięćset lat temu. Chociaż czasy się zmieniły, podstawowe funkcjonowanie ludzkiego umysłu pozostało takie samo. Ignorancja, złość, przywiązanie a działania nimi motywowane wciąż są przyczyną naszych ciągle powracających problemów w cyklicznej egzystencji. Cztery Szlachetne Prawdy, które opisują naszą obecną sytuację i wskazują nam drogę do jej przemiany i wyzwolenia się z cierpienia, są teraz tak samo prawdziwe jak wtedy, gdy Budda pierwszy ich nauczył. Tak więc podstawowy ciąg i konstrukcja klasztorny zasady słusznie dla Zachodu klasztorny z XX i XXI wieku.

Jednak szczegółowe informacje w zasady są bardziej związane ze społeczeństwem indyjskim z VI wieku p.n.e. niż ze współczesnym Zachodem. Na przykład jeden z mnichów zasady jest unikanie jazdy w pojazdach. W starożytnych Indiach pojazdy były ciągnięte przez innych ludzi lub zwierzęta; tak więc jazda w jednym może powodować cierpienie innym. Ponadto pojazdy były używane tylko przez zamożnych i łatwo można było stać się aroganckim jeżdżąc jednym. Jednak obecnie na Zachodzie żadna z tych obaw nie jest prawdziwa. W rzeczywistości nie jeżdżenie pojazdami może być szkodliwe dla innych, bo jak inaczej mogłoby klasztorny udać się do ośrodka Dharmy, aby nauczać poza swoim bezpośrednim miejscem zamieszkania?

Dlatego zachodni mnisi muszą ustalić, jak zachować niektóre z nich zasady w zależności od społeczeństwa i sytuacji, w której się znajdują. Kiedy buddyzm rozprzestrzenił się z Indii do Tybetu, Chin i innych krajów, sposób na utrzymanie zasady został również dostosowany do mentalności społeczeństwa, a także geografii, klimatu, ekonomii itd. kraju. Ten proces dopiero teraz zaczyna się na Zachodzie. Aby to ułatwić, musimy przestudiować Buddanauki i komentarze do nich, a także dowiedzieć się, jak inne społeczeństwa radziły sobie z tymi wyzwaniami. Większość przemówień w tej książce dotyczy bezpośrednio lub pośrednio tego tematu.

Rola zakonników i wkład mniszek

Żyjąc w dwudziestym i dwudziestym pierwszym wieku odziedziczyliśmy dobrodziejstwa pracy wykonywanej przez tych, którzy byli przed nami. W szczególności nasze serca mogą otworzyć się z wdzięczności dla praktykujących buddyzm z poprzednich pokoleń, dzięki których dobroci nauki zostały zachowane w czystej formie, abyśmy mogli cieszyć się nimi dzisiaj. Istnienie Dharma Buddy i linii praktykujących zależy od wielu ludzi, klasztorny i leżeć jednakowo. Cała społeczność buddyjska z przeszłości jest odpowiedzialna za dobrodziejstwa, które otrzymujemy dzisiaj.

W tym zakresie zakonnicy tradycyjnie odgrywali szczególną rolę w społecznościach buddyjskich. Jako ludzie, którzy opuszczają życie rodzinne, swój czas poświęcają głównie na studiowanie, praktykę i nauczanie Dharmy, a także na fizyczne utrzymanie klasztorów, pustelni i społeczności, w których żyją. Chociaż jest wielu dawnych i obecnych wysoce urzeczywistnionych świeckich praktykujących, główna odpowiedzialność za praktykowanie i zachowanie nauk historycznie spoczywała na zakonach. Z tego powodu klasztorny Tradycja odgrywała kluczową rolę w poprzednich pokoleniach i musi być zachowana w naszych nowoczesnych społeczeństwach, zarówno na Wschodzie, jak i na Zachodzie. Nie jest to styl życia odpowiedni lub pożądany przez wszystkich, ale przynosi korzyści tym, którym odpowiada, a oni z kolei przynoszą korzyści całemu społeczeństwu.

Ponieważ BuddaW tamtych czasach mniszki odgrywały ważną, choć w dużej mierze niezauważalną, rolę w podtrzymywaniu Dharmy przy życiu. The Terigatalub Pieśni starszych zakonnic, był używany przez mniszki, które studiowały i praktykowały bezpośrednio pod kierunkiem Siakjamuniego Budda. W nim ujawniają swoje duchowe tęsknoty i osiągnięcia. Przez wieki i we wszystkich społecznościach buddyjskich mniszki studiowały, praktykowały iw wielu przypadkach nauczały Dharmy. Ze względu na strukturę społeczeństwa i niechęć zakonnic do zwracania na siebie uwagi, wiele ich wkładów pozostało niezauważonych.

Obecnie widzimy aktywne i żywe mniszki buddyjskie również na Wschodzie i Zachodzie. Niektórzy są uczonymi, inni medytują. Niektórzy pracują nad tłumaczeniami pism świętych, inni pracują w służbie społecznej w szpitalach, więzieniach i szkołach w strefach działań wojennych lub na obszarach ubogich. Jak pokazują przemówienia zawarte w tej książce, wkład tych zakonnic jest wspaniałą pracą w toku.