Refleksje żydowskiego buddysty

In Żyd w Lotosie, rabin Zalman Schachter-Shalomi mówi, że chciałby poprosić o Dalajlama„Daj mi przemówienie Dharmy skierowane do Żydów”. Wydawało mi się, że mówi: „Daj mi coś ze swojego systemu wierzeń, który przemawia do me…to działa dla mnie.” Judaizm oczywiście rozmawia z reb Zalmanem, ale on chciał poszerzyć swój światopogląd. W moim przypadku, chociaż dorastałem jako Żyd, nie zawsze pojmowałem prawdziwe znaczenie znanych mi tradycji. Ale kiedy zacząłem studiować i praktykować buddyzm, w nowy sposób zrozumiałem żydowskie rytuały, których nauczyłem się jako dziecko.

Obie tradycje mają wiele wspólnych praktyk. Oboje kładą nacisk na postępowanie etyczne i pomaganie innym. Każdy opiera się na ciało nauk przekazywanych przez tysiące lat, co dało początek kwitnącej kulturze intelektualnej, sprzyjającej debacie i różnorodności opinii. Każdy uczy szacunku dla swoich duchowych nauczycieli. Obaj podkreślają, że czyny mają konsekwencje, ale błędy można oczyścić lub zadośćuczynić. Żadna z grup nie prozelituje, choć obie akceptują przybyszów. Zarówno Żydzi, jak i buddyści traktują swoje teksty i święte przedmioty z wielką starannością. Nawet niektóre z ich mistycznych nauk są podobne: na przykład, że odradzamy się po śmierci.

Z pewnością na najbardziej ezoterycznych poziomach wiele praktyk jest podobnych. Pochodząc z żydowskiego pochodzenia, naturalnie znam tradycję, która określa wytyczne dotyczące etycznego zachowania. Żydzi mają Dziesięć Przykazań i 613 micwot. Buddyści mają dziesięć destrukcyjnych działań, pięć haniebnych działań i pięć zasady. Systemy numeracji pojedynków w obu przyprawiają mnie o zawrót głowy.

Dla mnie kluczowa różnica wydawała się tkwić w motywacji. W judaizmie odpowiedź na pytanie „Dlaczego?” zawsze sprowadzało się do tego, co było dla mnie jednosylabową przeszkodą: Bóg. Ponieważ to właśnie Bóg powiedział, że powinniśmy zrobić. Na miłość boską. Z bojaźni Bożej. Ponieważ jesteśmy narodem wybranym przez Boga. Te odpowiedzi nigdy mnie nie usatysfakcjonowały. Potrzebowałem powodów, do których mógłbym się odnieść w mniej abstrakcyjny sposób. Przedstawiając wiele z tych samych wskazówek dotyczących zachowania – zakazu zabijania, kradzieży, cudzołóstwa – buddyzm przedstawił powody, z którymi mogłem się pojąć iz którymi się zgodziłem. Najważniejszym z nich jest to, że wszyscy ludzie – a poza tym wszystkie czujące istoty – mają to samo pragnienie: być szczęśliwym i nie cierpieć. Ponadto moje działania mają konsekwencje. Kiedy angażuję się w działanie, które niesie ze sobą negatywne konsekwencje dla mnie lub innych, to działanie jest określane jako negatywne. Dlatego sugeruje się unikanie zabijania, kradzieży, cudzołóstwa itd., ponieważ przestrzeganie tych wskazówek pozwala uniknąć krzywdy sobie i innym.

Jego Świątobliwość Dalajlama opisuje podstawowe przesłanie buddyzmu w ten sposób: „Bądź pomocny dla innych. Jeśli nie możesz pomóc, przynajmniej nie krzywdź ich. Kiedy dorastałem, nie słyszałem zbyt wiele o innych. Kiedy więc jako dorosły zacząłem postrzegać swoje działania w kategoriach ich wpływu na innych, pomyślałem, że to coś obcego judaizmowi. Dopóki to nie znaczy, podczas niedawnej podróży do Izraela spotkałem mojego uczonego, ortodoksyjnego żydowskiego krewnego. Podczas rozmowy o fundamentalnych kwestiach judaizmu opowiedział mi pewną historię: Pewien mężczyzna zapytał kiedyś: „Czy możesz mi opowiedzieć całe przesłanie judaizmu stojąc na jednej nodze?” Odpowiedź: „Kochaj bliźniego swego jak siebie samego”.

Przyprawiało mnie o dreszcze! Nagle, jak sobie przypomniałem DalajlamaW skrócie opis buddyzmu, usłyszałem to znajome zdanie w zupełnie nowy sposób. Ogromną radość sprawiło mi uświadomienie sobie, że również w judaizmie koncentracja na innych jest kluczem.

Mimo to istnieje dychotomia, jeśli chodzi o to, jak daleko obie tradycje idą w kierunku szacunku dla innych. W judaizmie wiele modlitw kończy się słowem „… pokój dla całego Izraela”. Nie pokój na Ziemi, nie pokój dla wszystkich, nie pokój dla wszystkich ale nawet pokój dla Izraela. W pewnym momencie to zdanie zaczęło mnie niepokoić. „Dlaczego tylko Izrael?” Myślałem. Czy to wystarczy? Czy Izrael powinien być w pokoju, podczas gdy wszyscy pozostali pogrążeni w chaosie? Niezmiennie odpowiedź na to pytanie była taka, że ​​my Żydzi musimy o siebie dbać. W końcu, jeśli nie, kto by zrobił?

Buddyzm ma inny pogląd. Modlitwy nie są poświęcone Bogu, Buddalub bóstwo, ale dla dobra wszystkich czujących istot. The Budda uczeni, że samolubne pragnienie tylko własnego, natychmiastowego szczęścia, jak na ironię, przynosi nieszczęście, podczas gdy pragnienie przynoszenia pożytku innym niezmiennie prowadzi do szczęścia. Pragnienie własnego szczęścia jest w porządku — właśnie to determinacja bycia wolnym od cierpienia i osiągnięcia wyzwolenia. Samolubne poszukiwanie własnego bezpośredniego, ziemskiego szczęścia powoduje problemy, ponieważ powoduje, że mamy obsesję na punkcie rzeczy w naszym życiu w niezdrowy sposób.

Podczas gdy buddyzm kładzie większy nacisk na wszystkie czujące istoty, wierzę, że podobne przesłanie istnieje również w judaizmie, w obrębie pięknego wyrażenia „Kochaj bliźniego swego jak siebie samego”. Ponadto Żydzi uczą, że misją, do której zostali wybrani przez Boga, jest: tikkun olam, zwykle tłumaczone jako naprawa świata. Ale tikkun może również oznaczać „poprawić” i olam można tłumaczyć ekspansywnie jako „wszechświat”.

W każdej tradycji jednostka odgrywa osobistą rolę w doprowadzeniu do poprawy innych. Jako dziecko zastanawiałam się, dlaczego musimy wypowiadać błogosławieństwa przed zjedzeniem różnych potraw i dlaczego były błogosławieństwa na takie rzeczy, jak mycie rąk, zapalanie świec i cieszenie się nowymi rzeczami. Kiedy byłam bardzo mała – miałam sześć czy siedem lat – lubiłam błogosławieństwa, a nawet robiłam je w domu. Ale po moim bar micwa, przestało to mieć dla mnie sens, więc przestałem. Czasami wydawało się dziwne, że Bóg chciał tak wiele pochwał, podczas gdy innym razem błogosławieństwa wydawały się przesądem. Czy to z powodu mojej własnej słabej inteligencji czy braku wnikliwości, czy może dlatego, że nigdy nie ukończyłem żydowskiej edukacji, utknąłem.

Dopiero gdy spotkałem buddyzm, brachas nabrały dla mnie sensu. Niektórzy buddyści praktykują „transformację myśli” – mentalne ćwiczenie, w którym mentalnie przekształcamy wszystkie działania i okoliczności dla dobra wszystkich istot. Prosty akt otwarcia drzwi staje się myślą: „Otwieram drzwi do wyzwolenia dla wszystkich czujących istot”. Zmywanie naczyń brzmi: „Z mądrością i współczuciem oczyszczę cierpienia i negatywne emocje z umysłów wszystkich istot”.

Te paralele otworzyły mi oczy na głębię żydowskich rytuałów. Błogosławieństwa w judaizmie (And oj! Jest ich tak wiele!) mają na celu przeniesienie raczej samolubnego aktu jedzenia lub skądinąd przyziemnego aktu mycia rąk do sfery duchowego wysiłku. Chwila po chwili małe czyny każdego dnia stają się przypomnieniem boskości.

prawo żydowskie, lub halachazaczyna się od własnych działań — obserwowania różnych micwot i świadomości własnych słów, czynów i tak dalej. Odbywa się to na podstawie wiary i chęci zadowolenia Boga, Króla Wszechświata. W buddyzmie ulepszanie świata zaczyna się również od własnych myśli, mowy i działań. Różnica polega jednak na tym, że tak naprawdę chce się dokonać transformacji się w kogoś, kto może przynieść pożytek wszystkim czującym istotom. Ostateczne źródło mocy, znane jako Budda natura jest w sobie. To nie jest coś zewnętrznego. Stan ostateczny to coś, w co się przekształcamy, coś, do czego możemy dążyć.

Tak więc w buddyjskim światopoglądzie każdy z nas ma potencjał, aby stać się w pełni oświeconym Buddai czy to robimy, czy nie – i jak doświadczamy świata – zależy od naszych własnych działań fizycznych, werbalnych i umysłowych. Każdy z nas jest twórcą własnego doświadczenia. The Dhammapada mówi: „Umysł jest zwiastunem wszystkich rzeczy”. Lub, jak zinterpretował to Thomas Byrom w swojej interpretacji Dhammapada:

Jesteśmy tym co myślimy.
Wszystko, czym jesteśmy, powstaje z naszych myśli.
Naszymi myślami tworzymy świat.

Istnieją również inne podobieństwa między tymi dwiema wiarami. W judaizmie każdy tekst zawierający odniesienie do Boga należy traktować z szacunkiem, z szacunku dla Boga. Jako uczniowie hebrajskiej szkoły dziennej traktowaliśmy nasze teksty z szacunkiem. Jeśli ktoś upuścił sidur, całowaliśmy go po podniesieniu. Ale znowu, w tamtym czasie, nie wiedziałem, dlaczego to zrobiliśmy. To właśnie zrobiliśmy. Podobnie w synagodze nie wolno było bezpośrednio dotykać Tory – osoba czytająca z niej zachowała swoje miejsce, podążając za wierszami na stronie z Jad („ręka”) – długa, metalowa różdżka z dłonią na końcu. Wcześnie dowiedziałem się, że jeśli ktoś upuścił Torę, miał pościć przez czterdzieści dni. Pamiętam, jak próbowałam sobie wyobrazić, jak by to było!

W pewnym momencie sobotniego poranka lub świątecznego nabożeństwa ktoś chodził, niosąc Torę, gdy śpiewaliśmy, „A to jest Tora…” i w kolejce, aby dotknąć naszych książek lub talizs do Tory, a następnie ucałuj je. „Jak głupi!” Pomyślałem, że kiedy będę wystarczająco dorosły, by kwestionować tę praktykę, ale nie na tyle dorosły, by głębiej się nad tym zastanowić. Wydawało mi się to trochę jak kult bożków.

Ale ten sam rodzaj szacunku dla tekstów istnieje w buddyzmie, a teraz, kiedy mam dla niego jakiś kontekst, całowanie Tory ma dla mnie sens. To nie jest coś, co jest zawarte w papierze czy pergaminie, ale w mocy, która pochodzi z wiedza w księdze. W buddyzmie ten sam szacunek okazuje się tekstom i materiałom Dharmy, dlatego dotykamy teksty do głowy. Przyjaciel wyjaśnił mi to w ten sposób: „Dharma jest naszym duchowym pokarmem. Tak jak nie kładziemy jedzenia na podłodze, nie kładziemy na podłodze materiałów Dharmy”. Podobnie stare, postrzępione teksty buddyjskie nie są wyrzucane do śmieci. Są spalone lub przechowywane w bezpiecznym miejscu (lub w dzisiejszych czasach można je poddać recyklingowi!). W judaizmie zakopuje się stary zwój Tory, którego nie można naprawić, a według autora Simchy Rafaela na cmentarzach często znajdują się określone miejsca pochówku starych świętych tekstów, zwojów Tory i modlitewników.

W obu tradycjach istnieje wiele poziomów relacji nauczyciel-uczeń. Z pewnością w niektórych chasydzkich tradycjach żydowskich rebe jest uważany za urzeczywistniony autorytet, który prowadzi swoich uczniów z nieomylną mądrością. W tradycji buddyzmu tybetańskiego tantryczny lamowie traktowane są w podobny sposób. Ten guru- relacja z uczniem jest złożona i często jest źle rozumiana przez ludzi Zachodu, ale zasadniczo, aby uczynić umysł ucznia bardziej otwartym na nauki, jest on zachęcany do obraz że tantrycy lama ma duchowe realizacje. W niektórych tradycjach buddyjskich, takich jak tradycja Theravada, głowa mnich lub nauczyciel jest traktowany z szacunkiem, ale nie jest obiektem oddania – podobnie jak rabin w ruchach reformatorskich i konserwatywnych judaizmu.

Żadna religia nie jest monolityczna. W każdym z nich ludzie praktykują na różne sposoby, zgodnie ze swoimi zainteresowaniami i skłonnościami. Na przykład, tak jak niektóre ruchy żydowskie kładą nacisk na przestrzeganie reguł behawioralnych nad bardziej ezoteryczne praktyki, niektóre tradycje buddyjskie kładą również większy nacisk na przestrzeganie wytycznych etycznych, podczas gdy inne kładą nacisk na ezoteryczne.

Dorastałem, ciesząc się, że w judaizmie nie ma piekła. Pamiętam, że czułem się zadowolony, ponieważ podczas gdy moi chrześcijańscy przyjaciele musieli martwić się o wieczne potępienie, nie było to dla mnie na horyzoncie. Niebo było jednak opcją. Światopogląd buddyjski mówi o innych sferach, które można rozumieć jako fizyczne przejawy własnego stanu umysłu. Ale kluczem jest to, że nie są wieczne ani z natury prawdziwe. Buddyści wierzą, że rodzimy się ciągle na nowo, podobnie jak Żydzi przestrzegający Kabały. Ucieszyłem się, gdy dowiedziałem się, że Baal Szem Tow mówił o odrodzeniu. Chociaż odrodzenie nie było pojęciem, które kiedykolwiek przyjęło się w głównym nurcie myśli judaistycznej, Simcha Raphael in Żydowski odwiedzajacy życia pozagrobowego, mówi, że wiara w reinkarnację zyskała popularność wśród kabalistów począwszy od średniowiecza. Według buddyzmu rodzimy się w lepszych lub gorszych warunkach, w zależności od naszych działań. Możemy oczyścić nasze destrukcyjne działania poprzez ich świadomość, konstruktywny żal, postanowienie unikania ich w przyszłości i kultywowanie bardziej korzystnych stanów umysłu.

Jom Kippur w judaizmie pełni tę samą funkcję. Szczególnie podobała mi się tradycja Jom Kippur taszlich— w naszym zborze wyobrażalibyśmy sobie, że włożymy wszystkie nasze złe uczynki do jakiegoś chleba i wrzucimy go do rzeki, symbolicznie uwalniając się od tych czynów. Buddyści stosują podobne rytuały – na przykład taki, w którym wyobrażamy sobie, jak negatywy nasze i innych wchłaniają się w czarne nasiona sezamu, które następnie wrzucamy do ognia. Kiedyś myślałem, że to wstyd, że Jom Kippur przychodzi tylko raz w roku. To wielka ulga czuć wyrzuty sumienia i uwolnić się od ciężaru! W buddyzmie staramy się angażować oczyszczenie dziennie.

W niektórych szkołach buddyzmu tybetańskiego zakonnicy spędzają godziny na dyskutowaniu punktów doktryny, starając się udoskonalić swoje zrozumienie. Różni uczeni i praktycy napisali komentarze wyrażające różne punkty widzenia, a wszystkie z nich mają na celu zachęcenie uczniów do samodzielnego myślenia i dyskusji. Podobnie w judaizmie znajdujemy liczne komentarze i interpretacje. Studiowanie debat starożytnych rabinów skłania studentów do badania i rozwijania wnikliwości. Fakt, że każda religia zachęcała do takiej dyskusji na przestrzeni wieków, sprawia, że ​​jest ona żywa dzisiaj.

Obie tradycje mogą dzielić się cennymi pomysłami. Tutaj, w Seattle, członkowie społeczności żydowskiej i buddyjskiej są zaangażowani w nieustanny dialog od 1998 roku, wypracowując wspólne punkty i różnice w kwestiach takich jak miłość, cierpienie i uzdrowienie. Na przykład niektóre buddyjskie techniki rozwijania i wzmacniania cierpliwości, miłości i współczucia mogą zainteresować Żydów, zwłaszcza że te medytacje nie wymagają żadnych szczególnych wierzeń religijnych. Judaizm ma również wiele do zaoferowania – szczególnie buddyści tybetańscy chcą uczyć się od Żydów, jak utrzymać przy życiu swoją religię na wygnaniu.

Na poziomie osobistym, mimo że moje własne doświadczenie doprowadziło mnie do buddyzmu, nie wierzę, że ludzie muszą zmieniać religię, aby znaleźć duchowe spełnienie. Jednocześnie wierzę, że znaczący kontakt z innymi tradycjami duchowymi może poszerzyć umysł, tak jak podróże do obcych krajów zmieniają perspektywę po powrocie do domu. W moim przypadku planuję nadal wykorzystywać moją wiedzę o buddyzmie, aby pogłębić moje zrozumienie judaizmu i wykorzystać dobroczynne wartości, które zdobyłem dzięki żydowskiemu wychowaniu, aby zainspirować moją praktykę buddyjską.