Protokół dla sangi w tradycji tybetańskiej

Kwestia protokołu dla sangha członkowie tradycji tybetańskiej poruszają wiele delikatnych, ale ważnych kwestii. wyświęcony sangha oczekuje się, że członek będzie wzorem uprzejmego i wyrafinowanego zachowania, ale jak ten model wygląda? Z jednej strony kultura zachodnia ma swoje własne standardy uprzejmości i własną etykietę, które mogą być zupełnie inne od zwyczajów w Azji. Z drugiej strony, kiedy ktoś przyjmuje święcenia i nosi szaty buddyjskiego wyrzeczenia, ważne jest, aby szanować tradycję buddyjską i zachowywać się w sposób zgodny ze swoją rolą jako przykładu tej tradycji.

Bycie przykładem jest trudnym zadaniem, nad którym pracujemy stopniowo w miarę pogłębiania się praktyki Dharmy. sangha od członków oczekuje się spokoju, uprzejmości i szacunku, szczególnie w miejscach publicznych oraz w obecności mnichów, mniszek i nauczycieli, co nie zawsze jest łatwe. Nie oznacza to, że wszyscy mnisi i mniszki zachowują się w ten sposób lub że nosząc tybetańskie szaty powinniśmy próbować zostać Tybetańczykami. Zwyczaje jednej kultury niekoniecznie są lepsze od zwyczajów innej. Podstawowa kwestia jest praktyczna: rozumiejąc i obserwując grzeczne zachowanie, wyrażamy szacunek dla tradycji i czujemy się w niej komfortowo i szczęśliwie. Jeśli nie znamy lub nie dbamy o kulturę, czujemy się niezręcznie i nieszczęśliwie. Obrażamy ludzi, rozczarowujemy naszych nauczycieli i czujemy się nieadekwatni jako mnich lub zakonnica.

Ludzie Zachodu otrzymują niewielkie lub żadne szkolenie w zakresie protokołu, kiedy są wyświęcani, a uczenie się metodą prób i błędów może być bardzo zniechęcającym procesem. Ze względu na różnice kulturowe i płciowe zachodnim mniszkom i mnichom trudno jest codziennie intensywnie trenować z wykwalifikowanymi mistrzami tradycji tybetańskiej. Dlatego niektórzy z nas, którzy uczyli się popełniając błędy, uznali, że warto podzielić się tym, czego nauczyliśmy się przez lata. Opisane tutaj standardy zachowania są optymalne, niekoniecznie obowiązkowe. Odnoszą się do tybetańskich sytuacji społecznych i religijnych, zarówno w Azji, jak i na Zachodzie. Znajomość tych norm pomoże sangha członkowie rozumieją krajobraz kulturowy, który obecnie zamieszkują. Dobrą wiadomością jest to, że wiele z tych sugestii pomoże w poruszaniu się w mediach społecznościowych i klasztorny także w innych kulturach.

Wiele z zawartych tutaj sugestii dotyczy odpowiedniego ubioru, długości włosów i postawy. Ktoś może pomyśleć: „Dlaczego tak przejmować się zewnętrznym wyglądem? Ważną rzeczą jest czystość umysłu.” To prawda, że ​​mentalne oczyszczenie jest sercem praktyki buddyjskiej. Jednocześnie Budda a jego pierwsi naśladowcy dostrzegli wartość dyscyplinowania swoich ciało, mowa i umysł. Chociaż pewne winaja zasady i klasztorny zwyczaje mogą wydawać się niezwiązane z praktyką duchową, dostarczają wskazówek do treningu uważności i świadomości przy każdym działaniu. Właściwa postawa jest ważna także w stosunku do społeczności świeckich. Mnisi, którzy są wyrafinowani, delikatni, spokojni i opanowani, inspirują innych do praktyki. Zakonnicy, którzy zachowują się źle, mogą spowodować utratę wiary lub krytykę tradycji. Standardy zachowania różnią się w zależności od miejsca i czasu, ale mnisi rozsądnie przyjmują wysokie standardy i praktykują, aż stanie się to naturalne. Jak mówi Zopa Rinpocze: „Jaki jest sens bycia złym mnich? "

Klasztorna sukienka

Szaty buddyjskie są charakterystycznym znakiem buddysty klasztorny. Prosty, patchworkowy wzór symbolizuje zrzeczenie się. Szaty dla zakonników różnią się kolorem i stylem w zależności od kultury, odzwierciedlając adaptacje do klimatu i społeczeństwa Warunki przez wieki. W tradycji tybetańskiej szaty dla mniszek i mnichów obejmują bordową dolną szatę zwaną shamtab, bordowy szal zwany zen, bordową kamizelkę zwaną donką oraz żółtą szatę zwaną chogu, którą nosi się na specjalne okazje. Pod spodem nosi się halkę o nazwie meyog i koszulę o nazwie ngullen. Żółty, pomarańczowy, czerwony lub bordowy to najczęstsze kolory halki i koszuli. Żółty pas zwany kerag zapina shamtab wokół talii. Zwykle jest to zwykły pasek materiału, ale istnieją odmiany. Mnisi i mniszki, którzy są w pełni wyświęceni, noszą shamtab z pięcioma paskami naszywek uszytych według określonego wzoru i mają drugą żółtą szatę z 25 paskami naszywek zwaną namcha, którą nosi się na specjalne okazje. Zalecana jest bielizna, w tym sportowy top lub podobna bielizna dla zakonnic. Podczas siedzenia ze skrzyżowanymi nogami należy zachować szczególną ostrożność, aby uniknąć kłopotliwego pokazu.

Połączenia szamtab, zen, Donka są noszone od momentu przebudzenia się rano do pójścia spać w nocy, nawet podczas pójścia do toalety. Szaty powinny być zawsze noszone prawidłowo, czyste i schludne. Chociaż nie określono w winaja teksty, dodatkowy zestaw tych trzech rzeczy, koszula i halka są zwykle noszone podczas prania. W bardzo upalne dni koszulę nosi się czasem bez donki. W tradycji tybetańskiej rękawy, czapki, szaliki i spodnie nie są odpowiednie. Szczególną uwagę przywiązuje się do odpowiedniego ubierania się podczas chodzenia na nauki, ceremonie i spotkania z nauczycielami. Jeśli ze względu na zimną pogodę sweter nosi się w nieformalnej sytuacji, powinien być prosty, bez ozdób, o jednolitym, akceptowalnym kolorze, np. żółtym lub bordowym. Buty nosi się poza klasztorem i zazwyczaj zdejmuje się je przy wchodzeniu do świątyń. W klasztorze można nosić sandały. Skórzanych butów nie noszą mnisi w Chinach, Korei, Tajwanie czy Wietnamie, ale w tradycji tybetańskiej nie ma takiego zakazu. W przeciwieństwie do krajów Theravadin, zamknięte buty są uważane za lepsze niż sandały w sytuacji formalnej. Buty powinny być koloru brązowego (nigdy czarnego lub białego) i konserwatywnego designu.

Golenie głowy

Ogolona głowa to kolejny charakterystyczny znak buddysty klasztorny. Podobnie jak szaty, ogolona głowa również symbolizuje zrzeczenie się, Według winaja Teksty, włosy mogą osiągnąć długość dwóch palców, ale zwykle są golone lub strzyżone przynajmniej raz w miesiącu. Nie jest właściwe, aby ktoś płci przeciwnej golił sobie głowę, ponieważ wiąże się to z kontaktem cielesnym, który jest niedozwolony. Dobrym rozwiązaniem jest nauka golenia własnej głowy maszynką elektryczną lub brzytwą.

Siedząc, stojąc i chodząc

Zachowanie fizyczne jest odzwierciedleniem nastawienia psychicznego. Dlatego zakonnicy kultywują wyrafinowane zachowanie i są uważni ciało język podczas siedzenia, chodzenia i stania. Siedząc na krześle lub sofie nie krzyżujemy nóg ani kostek. Ręce spoczywają spokojnie na kolanach. Położyć się, przeciągnąć, spojrzeć tu i tam, biegać lub szaleńczo gestykulować publicznie uważa się za niegrzeczne. Kiedy nauczyciel lub ktoś starszy wchodzi do pokoju, jeden stoi i stoi spokojnie i z szacunkiem, dopóki nie zostanie poproszony o usiąść lub dopóki inni nie usiądą.

Podczas chodzenia ciało a umysł jest ujarzmiony i pod kontrolą. Nie wypada spoglądać tu i tam; oczy są skupione na punkcie około jednego metra przed nami. Przy przekazywaniu nauczycieli lub znajomych wystarczy krótkie powitanie lub subtelne podziękowanie. W kulturach azjatyckich nie jest właściwe, aby zakonnicy zatrzymywali się i rozmawiali na ulicy, zwłaszcza z kimś odmiennej płci. Jeśli są jakieś informacje do przekazania, znajdź odpowiednie miejsce – nie ukryte, ale z dala od publicznego widoku – aby porozmawiać krótko.

Mniszki i mnisi niosą jak najmniej idąc ulicą. Powinny mieć minimum rzeczy, więc noszenie jednej torby na ramię jest uważane za wystarczające. Zwłaszcza, gdy uczęszczają na nauki, mnisi niosą swoje czogu, tekst, filiżanka, poduszka i niewiele więcej. Uważa się za nieco pretensjonalne noszenie zły i recytuj mantry na głos podczas spaceru po ulicy; sekret mantra powinno być tajne. To samo dotyczy odprawiania modlitw, rytuałów lub medytacja ostentacyjnie publicznie.

W kulturach azjatyckich nie jest uważane za właściwe, aby zakonnicy siedzieć i rozmawiać przez długi czas w herbaciarniach i restauracjach. Jest to uważane za zachowanie ludzi świeckich. Jeśli zostaniesz zaproszony na obiad, zjedz grzecznie rozsądną ilość w rozsądnym czasie i wróć do klasztoru. Nie należy chodzić na obiad sam na sam z osobą płci przeciwnej. Przed wyjściem z klasztoru, nawet na krótki czas, należy poinformować mistrza dyscypliny i otrzymać pozwolenie. Najlepiej iść z towarzyszem. Zakonnicy powinni bezpiecznie przebywać w klasztorze przed zapadnięciem zmroku i po tym nie powinni wychodzić.

Podczas pielgrzymek lub z miejsca na miejsce najlepiej jest, aby zakonnicy podróżowali razem i przebywali w świątyniach lub klasztorach. Mnisi i mniszki nie mogą nocować w tym samym pokoju z osobą odmiennej płci. Szczególnie ważne jest zachowanie dyscypliny podczas pobytu w domu, hotelu czy pensjonacie. Należy unikać filmów i imprez. Przebywając w klasztorze należy przestrzegać zasad i harmonogramu klasztoru, jedząc to, co jest serwowane, jeśli jest się zaproszonym.

W naukach lub sytuacjach ceremonialnych mnisi i mniszki siedzą z przodu na znak szacunku, a nie z powodu dumy. Mnisi i mniszki powinni spokojnie i pokornie zająć odpowiednie miejsce w kolejności starszeństwa, zachowując, jeśli to możliwe, pewną przestrzeń między mnichami i mniszkami. Siedzenie z przodu pociąga za sobą obowiązek spokojnego siedzenia i zwracania uwagi na nauki, dając dobry przykład innym. Otrzymując błogosławieństwo od lama lub prezentując kata, mnisi i mniszki są zazwyczaj proszeni o pójście pierwsi, w kolejności starszeństwa. W kulturach buddyjskich mnisi chodzą przed zakonnicami.

Przemówienie

Podobnie jak zachowanie fizyczne, mowa jest również odzwierciedleniem nastawienia psychicznego. Dlatego zakonnicy powinni mówić w odpowiedni sposób, we właściwym czasie i nie za dużo. Właściwa mowa zawiera tematy związane z Dharmą; należy unikać światowych tematów. Ton głosu powinien być łagodny, ani za cichy, ani za głośny. Głośne mówienie lub głośny śmiech jest uważany za niestosowny, zwłaszcza w miejscach publicznych, wokół nauczycieli lub starszych.

Uprzejmy sposób zwracania się jest ważny w relacjach międzyludzkich. Uznana reinkarnacja lama jest Rinpocze, nauczycielem jest… Genla, zwykły mnich is Guszola, a zwykła zakonnica to Chola. Genla i Nieszczęście są zazwyczaj bezpiecznymi, uprzejmymi sposobami zwracania się do dorosłych mężczyzn i kobiet w społeczeństwie tybetańskim; Pala i kochać ją są używane dla starszych mężczyzn i kobiet. Kiedy używasz imienia osoby, przyrostek „-la” sprawi, że będzie grzeczne, na przykład Tashi-la lub Pema-la. Aby dołączyć „-la” do Rinpoczego lub Lama jest zbędny; te warunki są już uprzejme.

Etykieta społeczna

W kulturach zachodnich uścisk dłoni jest uprzejmą formą powitania, ale ten zwyczaj może być problematyczny dla zakonników. W kulturach azjatyckich unika się kontaktu cielesnego z przedstawicielem płci przeciwnej, nawet przytulania matki lub ojca. Jego Świątobliwość Dalajlama sugeruje uścisk dłoni, gdy druga strona wyciąga rękę, ale nie wyciąga najpierw własnej ręki. Przyjazne nastawienie może często przezwyciężyć wstydliwe chwile. Potrzeba praktyki, aby poczuć się komfortowo w sytuacjach społecznych i międzykulturowych, aby uniknąć obrażania innych, a jednocześnie zachować integralność swojej roli jako klasztorny.