Wartość zdyscyplinowanego stylu życia

Chociaż miałem okazję i przywilej uczestniczenia w wielu dialogach międzywyznaniowych i nabożeństwach międzywyznaniowych, ten obecny dialog miał zupełnie inne znaczenie. Szczególnie ciekaw jestem opinii moich współbraci buddyjskich mnichów na temat tego, że czytałem i komentowałem chrześcijańską ewangelię.

Wiesz, oczywiście, osobiście jestem buddystą. Dlatego moja własna wiara nie obejmuje wiary w „Stwórcę”. Ale jednocześnie naprawdę chcę pomóc tym, którzy twierdzą, że są praktykującymi chrześcijanami, wzmocnić ich wiarę i szczerą praktykę. Naprawdę staram się im pomóc…

Jest taka historia: kiedyś Nagardżuna chciał dyskutować z wielkim uczonym, nie-buddystą w starożytnej indyjskiej tradycji. Jego uczeń, Aryadeva, zaproponował, że pójdzie na jego miejsce, aby jego nauczyciel nie musiał jechać. Nagardżuna powiedział: „Najpierw muszę cię przetestować, aby zobaczyć, czy masz kwalifikacje, by zająć moje miejsce”. Nagardżuna i Aryadewa rozpoczęli debatę, a Nagardżuna zajął stanowisko starożytnej szkoły indyjskiej, przeciwko której Aryadewa miał debatować. Obrona przez Nagardżunę niebuddyjskiej szkoły myśli była tak przekonująca i stanowcza, że ​​w debacie pojawił się punkt, w którym Aryadewa zaczął wątpić wierność jego nauczyciela.

Może to odnosić się podobnie do buddysty mnich który próbuje zrozumieć o „Stwórcy”. [śmiech] Tych kilka dni dialogu i dyskusji umocniło moje od dawna przekonanie, że pomimo fundamentalnych metafizycznych i filozoficznych różnic w tradycjach religijnych świata, istnieje wystarczająco mocna, wspólna płaszczyzna, która łączy różne tradycje religijne, umożliwiając w ten sposób nas do wniesienia wspólnego wkładu w poprawę ludzkości. Moje doświadczenie ostatnich kilku dni umocniło to przekonanie, dlatego jestem bardzo wdzięczny za możliwość prowadzenia tegorocznego John Main Seminar.

Tu dzisiaj w tym klasztorze chciałbym mówić o wartości klasztorny droga życia. The klasztorny życie jest sposobem na życie opartym na wyraźnym podążaniu za pewnymi zasady i śluby. Omówię, w jaki sposób może to być fundamentem duchowej praktyki i rozwoju.

Chociaż moi koledzy buddyjscy mnisi znają tę ideę, pozwolę sobie powiedzieć, że w tradycji buddyjskiej, kiedy mówimy o naszej duchowej ścieżce lub oświeceniu, praktyka jest wyjaśniana w ramach tego, co znane jest jako trzy wyższe szkolenia. Są to wyższy trening mądrości, wyższy trening koncentracji lub medytacjai wyższe szkolenie w zakresie moralności. Spośród tych trzech, wyższy trening moralności i etyki jest podstawą, na której opierają się pozostałe dwa treningi.

To w kontekście wyższego treningu moralności mówimy o naszej moralności zasady i dyscypliny etyczne. Ogólnie rzecz biorąc, w tradycji buddyjskiej istnieją dwa rodzaje zasady: etyka świeckich zasady oraz klasztorny zasady. W buddyzmie obszar dyscypliny etycznej jest znany jako pratimoksza, co dosłownie oznacza „wyzwolenie indywidualne”. W tej praktyce istnieje przede wszystkim siedem lub osiem zestawów zasady, z czego pięć to klasztorny. Obejmują nowicjat śluby aż do pełnych święceń dla mężczyzn i kobiet. Dwa pozostałe zestawy zasady są ci świeccy praktykujący.

Mówiąc o klasztorny zasady, mamy na myśli etycznie zdyscyplinowany sposób życia oparty na fundamentalnym przykazanie celibatu. Aby zastanowić się nad znaczeniem i wartością klasztorny sposób życia, ważne jest, aby zrozumieć szerszy kontekst religijny i duchowy, w którym taki sposób życia jest przyjmowany. Na przykład w przypadku buddyzmu istnieje przekonanie, że każda żywa istota posiada potencjał doskonałości, Budda natura i to jest nieodłączne od nas wszystkich. To nasienie Buddy jest naturalnie obecne w każdej istocie. W języku chrześcijaństwa, którym posługują się moi bracia i siostry praktykujących chrześcijan, wyrażenie to jest nieco inne. Jeden mówi, że wszyscy ludzie dzielą boską naturę, „obraz i podobieństwo Boga”. Tak więc w obu religiach istnieje idea naturalnej czystości w każdym z nas, która jest podstawą naszego duchowego wzrostu. Aby udoskonalić tę naturę dobroci w każdym z nas, nie wystarczy ją wzmacniać i rozwijać. Jednocześnie musimy również zmniejszać i przezwyciężać negatywne impulsy i tendencje, które są w nas. Potrzebujemy dwutorowego podejścia: wzmacniania pozytywnych cech i zmniejszania negatywnych impulsów.

Uważam, że jedną z głównych idei leżących u podstaw klasztorny sposobem na życie jest idea zadowolenia. Ta zasada zadowolenia kojarzy się z prostotą i skromnością. Nacisk i praktyka prostoty i skromności są wspólne zarówno dla chrześcijan, jak i buddystów klasztorny Zamówienia. Na przykład w przypadku buddyzmu znajduje się to na liście dwunastu cech, które powinien kultywować członek klasztorny porządek i cztery tendencje istoty wyższej. (Mają one związek z zadowalaniem się prostym jedzeniem, ubraniem, schronieniem i silnym zainteresowaniem uspokojeniem skaz umysłowych i praktykowaniem medytacja generowanie doskonałych cech). Instrukcje te umożliwiają indywidualnemu praktykującemu prowadzenie stylu życia, w którym jest on zadowolony ze skromnych potrzeb w zakresie jedzenia, schronienia, ubrania i tak dalej. To pomaga tej osobie rozwijać nie tylko poczucie zadowolenia, ale także siłę charakteru, aby nie stała się miękka i słaba i nie uległa pokusom luksusowego stylu życia.

Im silniejszy masz charakter, tym silniejsza jest twoja wola i zdolność do znoszenia trudności. Dzięki nim będziesz miał większą moc entuzjazmu i wytrwałości. Kiedy już będziesz miał taki potężny entuzjazm i poczucie wytrzymałości i wyrozumiałości, położą one solidne podstawy dla dalszego duchowego postępu, takiego jak osiągnięcie jednopunktowości umysłu i przenikliwego wglądu.

W przypadku mojego brata i siostry praktykujących chrześcijan, zwłaszcza tych w klasztorny porządku, myślę, że potrzebujesz bardziej intensywnego wysiłku i wytrwałości, ponieważ będziesz miał tylko jedno życie; podczas gdy buddysta klasztorny członkowie mogą być trochę leniwi, ponieważ jeśli nie uda im się w tym życiu, jest inne życie! [śmiech]

Jedną z głównych korzyści posiadania tak silnej siły wytrwałości i wyrozumiałości jest to, że kładzie ona podwaliny pod przyszły rozwój duchowy. Na przykład, jeśli spojrzysz na listę Warunki które są zalecane dla kogoś, kto aspiruje do osiągnięcia spokojny trwanie, lub samatha, okazuje się, że niektóre z głównych Warunki zalecane są poczucie zadowolenia i skromności oraz etycznie zdrowy i zdyscyplinowany sposób życia.

A klasztorny sposób życia to życie w samodyscyplinie. Ważne jest, abyśmy nie myśleli o tej dyscyplinie jako narzuconej nam z zewnątrz przez nieodpartą siłę. Dyscyplina musi pochodzić z wnętrza. Powinna opierać się na jasnej świadomości jej wartości oraz pewnym stopniu introspekcji i uważności. Kiedy już masz takie podejście do dyscypliny, będzie to raczej samozaadoptowanie niż narzucenie. Dyscyplina, będąc swobodnie wybieraną, naprawdę pomoże ci rozwinąć dwie bardzo ważne cechy umysłu: czujność i uważność. Kiedy rozwiniesz te dwa podstawowe czynniki przebudzenia, będziesz miał najpotężniejsze narzędzia do osiągnięcia jednopunktowości umysłu.

Kiedy badamy wartość buddysty klasztorny porządku, ważne jest, aby zobaczyć, że celibat jest podstawą. Musimy zrozumieć, dlaczego celibat musi być podstawą klasztorny droga życia. W pewnym sensie sposób życia w celibacie klasztorny prawie przypomina walkę z biologiczną naturą naszego ciało. Jeśli spojrzysz na naturę seksualności i pożądania seksualnego, jest to w dużej mierze część naszych biologicznych impulsów. Ten popęd jest związany z ewolucyjnym procesem reprodukcji. W pewnym sensie tak, a klasztorny sposób życia jest sprzeczny z biologiczną naturą ciało.

Jaki jest cel lub cel przyjęcia takiego sposobu życia? Dla praktykującego buddysty, a szczególnie dla buddysty mnich lub zakonnica, ostatecznym celem jest osiągnięcie nirwany czyli wyzwolenia. To jest wyzwolenie umysłu. Jeśli właściwie rozumiesz nirwanę i wyzwolenie, wiesz, że szukając wyzwolenia, staramy się wyjść poza więzy ludzkiej natury, przekroczyć ograniczenia ludzkiej egzystencji. Skoro cel wykracza poza granice ludzkiej egzystencji, to oczywiście przyjęta metoda będzie polegała również na pokonaniu biologicznych ograniczeń. Sposób życia w celibacie działa jako być może najpotężniejsze antidotum na przezwyciężenie impulsów i działań przywiązanie i przywiązanie pragnienie. Według buddyzmu przywiązanie i przywiązanie pragnienie leży u podstaw naszej cyklicznej egzystencji. Ponieważ celem jest przecięcie węzła tego cyklu i wyjście poza niego, środki będą również obejmować pójście pod prąd nurtów natury biologicznej.

Buddyjska prezentacja ewolucji samsary jest przedstawiona w formie cyklu, dwunastu ogniw współzależnego powstawania, które jasno pokazują, w jaki sposób przywiązanie i przywiązanie działają jak korzenie cyklicznej egzystencji. Na przykład dana osoba może mieć fundamentalną ignorancję, pierwsze ogniwo i może stworzyć karmy, drugie ogniwo, i być może doświadczyło trzeciego ogniwa, świadomości, gdzie zostało wszczepione karmiczne nasienie. Jednakże, jeśli to nasienie karmiczne nie zostanie aktywowane przez przywiązanie pragnienie i przywiązanie, odrodzenie samsaryczne nie może zaistnieć. To pokazuje, jak pragnienie i przywiązanie leżą u podstaw naszej cyklicznej egzystencji.

W kontekście chrześcijańskim przedstawiam swoją osobistą opinię i zrozumienie, a mój przyjaciel, ojciec Laurence, może mieć głębszą relację do opowiedzenia. W każdym razie postaram się przyjrzeć roli i znaczeniu celibatu u chrześcijanina klasztorny kontekst. Ponieważ nie ma pojęcia o nirwanie w takiej postaci, w jakiej przedstawia ją buddysta, myślę, że celibat należy rozumieć w odniesieniu do podstawowej, ważnej zasady bycia skromnym i zadowolonym. Jest to rozumiane w odniesieniu do wypełniania swojego powołania lub przeznaczenia, przyznania sobie czasu i okazji na praktykę duchową oraz całkowitego poświęcenia się swojemu powołaniu.

Ważne jest, aby prowadzić skromny tryb życia, aby nie było osobistych zobowiązań i zobowiązań, które odwracałyby uwagę od dążenia do tego powołania. To jest niezbędne. Jeśli porównasz klasztornyżycia z życiem rodzinnym, ta druga ma wyraźnie większe zaangażowanie. Ma się więcej obowiązków i odpowiedzialności w życiu rodzinnym. W przeciwieństwie, przynajmniej idealnie, a mnich lub życie zakonnicy odzwierciedla ideał prostoty i wolności od zobowiązań. Naszą zasadą powinno być to: jeśli chodzi o nasze własne interesy i potrzeby życiowe, powinno być jak najmniej zobowiązań i jak najmniej zaangażowania; ale jeśli chodzi o interesy innych, mnisi i mniszki powinni mieć jak najwięcej zaangażowania i jak najwięcej zobowiązań.

Powiedziano mi, że w Benedyktynie klasztorny zamów są trzy zasady które są podkreślane. Są to: po pierwsze, przysięga posłuszeństwa; po drugie, „nawrócenie życia”, co oznacza, że ​​w czyimś życiu duchowym powinna następować stale rosnąca ewolucja; i po trzecie, przykazanie stabilności. Pozwól mi jeszcze raz spojrzeć na te trzy śluby, w buddyjskich okularach. Myślę, że pierwszy przysięgaThe przysięga posłuszeństwa, ma bliskie podobieństwo do posłuszeństwa buddyjskich mnichów i mniszek wobec Pratimoksza Sutry, która jest buddyjskim pismem ustanawiającym zasady i zasady dla klasztorny droga życia. Ta sutra w tradycji buddyjskiej musi być recytowana co dwa tygodnie podczas ceremonii spowiedzi. W pewnym sensie ta recytacja potwierdza nasze posłuszeństwo wobec Budda'S klasztorny zasady. Podobnie jak członkowie klasztorny nakaz potwierdzać swoje posłuszeństwo pismom co dwa tygodnie (i często wyraża się to życiem w zgodzie z pewnymi zasadami posłuszeństwa w obrębie klasztorny wspólnoty), wewnętrzna dyscyplina klasztoru ma odzwierciedlać ducha i zasady ustanowione przez Budda.

Myślę, że to podwójne posłuszeństwo jest podobne do praktyki chrześcijańskiej. Nie tylko jeden ma osobisty klasztorny zasady, ale jest też przysięga posłuszeństwa dyscyplinie klasztoru. Przestrzegając wewnętrznej dyscypliny klasztoru i nakazów opat i starszym członkom klasztoru, w rzeczywistości składacie hołd i posłuszeństwo zasady i zasady ustalone przez Budda samego siebie. Jest to bardzo podobne do idei, którą można znaleźć w Ewangelii, gdy Jezus mówi: „Ci, którzy mnie słuchają, nie słuchajcie mnie, ale słuchajcie Jego, Ojca, który mnie posłał”.

Drugi przykazanie zakonu benedyktynów nawrócenie życia jest tak naprawdę kluczem do klasztorny życie. Podkreśla wagę doprowadzenia do wewnętrznej duchowej przemiany. Nawet jeśli ktoś prowadzi całkowicie odosobnione życie, nie mając żadnego kontaktu ze światem zewnętrznym, jeśli nie zachodzi wewnętrzna przemiana, to życie jest całkiem bezużyteczne. W Tybecie mamy wyrażenie, które podsumowuje pilność i znaczenie tego nawrócenia życia w klasztorny zamówienie. Pewien tybetański mistrz powiedział: „Jeśli zostanie mi jeszcze miesiąc lub dwa, będę mógł przygotować się do następnego życia. Jeśli będę miał rok lub więcej życia, będę mógł zadbać o swoją superumiejętność dążenie”. To pokazuje, jak pilna jest nieustanna praca praktykującego nad doprowadzeniem do wewnętrznej transformacji. W praktykującym musi nastąpić proces wzrostu.

Myślę, że stabilność, trzecia przysięgawskazuje na znaczenie utrzymania stabilnego stylu życia, nie tylko fizycznego, ale także psychicznego. W ten sposób umysł nie jest zainfekowany wszelkiego rodzaju ciekawostkami, rozproszeniami i tak dalej.

Kiedy patrzę na te trzy ślubyOsobiście za najważniejszą uważam tę środkową: nawrócenie życia, czyli potrzebę ciągłego wzrastania duchowego w sobie. Aby pomóc w stworzeniu odpowiednich warunków, potrzebujesz pierwszego przysięga, który jest przysięga posłuszeństwa. Trzeci przysięga umożliwia osobie pokonywanie przeszkód po drodze, aby uchronić się przed wpływem przeszkód. Pierwszy przysięga tworzy korzystne Warunki, trzecia pomaga pokonywać przeszkody i przeszkody, ale druga jest najważniejsza przysięga.

Powiedziawszy to wszystko, nie chcę sugerować, że nawet w kontekście buddyjskim nie ma nadziei na wyzwolenie lub nirwanę bez przyłączenia się do klasztorny zamówienie. Tak nie jest. Dla kogoś, kto może wejść na duchową ścieżkę, osiągnięcie nirwany może być nawet możliwe przy zachowaniu życia gospodarza. Podobnie można dołączyć do klasztorny uporządkuj i prowadź odosobnione życie, ale jeśli nie ma wewnętrznej przemiany, nie ma dla tej osoby nirwany ani wyzwolenia. Z tego powodu kiedy Budda udzielił nauk o moralności, o których mówił nie tylko klasztorny zasady ale również zasady dla osób świeckich. Myślę, że dotyczy to również chrześcijaństwa; wszystkie istoty ludzkie w równym stopniu dzielą boską naturę, więc wszyscy mamy potencjał, aby ją udoskonalić, a tym samym doświadczyć zjednoczenia z boską istotą. Na tym moja krótka prezentacja się skończyła. Jeśli dokonałem jakichkolwiek fałszywych interpretacji, chciałbym przeprosić. [śmiech]

Ojciec Laurence Freeman: Wasza Świątobliwość, wcześni mnisi chrześcijańscy przybyli z pustyni egipskiej. Uczniowie lub poszukiwacze prawdy szli na pustynię, aby szukać najmądrzejszego nauczyciela i po prostu mówili: „Ojcze, daj nam słowo”. Poprosiliśmy Cię, abyś zrobił to dla nas dzisiaj i dałeś nam bardzo bogate i mądre słowo. Dziękuję Ci.

Jego Świątobliwość sugeruje, abyśmy teraz spędzili razem pięć minut ciszy.