Porównywanie i kontrastowanie poglądów

• Związek intelektu i chrześcijaństwa
• Równoważenie wcześnie widoki z tymi w buddyzmie
• Osobowy Bóg
• Wartość a klasztorny sposób życia
• Odrodzenie
• Codzienna praktyka, modlitwa i medytacja
• Różnica między rozwojem duchowym a psychologicznym

Porównywanie i kontrastowanie (pobieranie)

1 część: Pogląd benedyktynów
2 część: Pogląd bhikszuni

Pytanie: Siostro Donald, czy mogłabyś opowiedzieć o związku intelektu i chrześcijaństwa?

Siostra Donald Corcoran (SDC): To bardzo ważne pytanie, nad którym moglibyśmy długo dyskutować. W Zamek wewnętrznyTeresa z Avila powiedziała: „Uświadomiłam sobie, że brzytwy męskie Nie jest intelekt: powierzchowny umysł nie jest intelektem”. Znamienne jest, że ludzie średniowiecza rozumieli, że powierzchowny umysł nie jest głębokim umysłem. Średniowieczne chrześcijaństwo miało bardzo głęboki szacunek dla drogi umysłu, w buddyjskich terminach można to nazwać ścieżką dżniana lub mądrość. Niestety, z powodu rewolucji naukowej XVII wieku i oświecenia w wieku XVIII, chrześcijaństwo wycofało się z tych prądów kulturowych i stało się przede wszystkim sposobem na bhakti, droga wiary lub emocji. Myślę, że musimy odzyskać ścieżkę kontemplacyjnego wglądu lub wiedzy. Problem jednak w tym, że znaczna część współczesnej teologii jest na poziomie brzytwy męskie zamiast intelekt. Czasami jest to nawet na poziomie racjonalnych gier akademickich, a nie głębokiego wglądu kontemplacyjnego, który karmi je intelekt jako władza duchowa. My na Zachodzie nie zdajemy sobie już sprawy, że głęboki umysł jest zdolnością duchową. W rzeczywistości, w kręgach akademickich i innych, naśmiewamy się z tego intelekt do pewnego stopnia. Uważamy, że religia jest od tego oddzielona. Dlatego uważam, że droga wiedzy musi zostać odbudowana. Istnieje rozziew między intelektem a emocjami, intelektem a wiarą i potrzebujemy dużo pracy, aby to zmienić.

Pytanie: Zarówno chrześcijaństwo, jak i buddyzm są religiami patriarchalnymi, skoncentrowanymi na mężczyznach. Jak kobiety mogą w nich znaleźć spełnienie?

CDS: To prawda; Chrześcijaństwo, a zwłaszcza katolicyzm, jest zdominowane przez mężczyzn. Jednak kobiety znalazły sens. Przebyliśmy długą drogę w krótkim czasie, ale przed nami długa droga. Jeśli przyjrzymy się konkretnym kwestiom, na przykład wyświęcaniu kobiet, myślę, że w ciągu dwudziestu lat poczyniono ogromne postępy. Jednak jeszcze długa droga do zmiany mentalności zwykłych chrześcijan, a tym bardziej hierarchii. Jednak rzeczy się zmieniają.

Nie chodzi tu jednak tylko o wewnętrzne zmagania kobiet w Kościele, ale o to, jak kultura zachodnia traktuje kobiecość. Dyskutujemy nie tylko o sprawach kobiet i równości płci, ale o ponownym uhonorowaniu wszystkiego, co Jung miał na myśli, anima. Musimy przywrócić tę część naszej duszy. Zachód stał się do pewnego stopnia bezduszny z powodu dyskredytowania kobiecości. Przyniosło to także ekologiczny gwałt na Ziemi; wszystko z tego wynika. To znacznie głębszy problem niż tylko wewnętrzne zmagania w naszych szczególnych tradycjach. Ewolucja świadomości trwa i mam nadzieję. Oczywiście są pewne radykalne feministki, które są w tym znacznie silniejsze niż ja i może dlatego są prorocze.

Czcigodny Thubten Chodron (VTC): Chociaż historycznie istniały rozbieżności między władzą mężczyzn i kobiet w instytucjach buddyjskich, instytucja ta nie jest praktyką. Praktyka duchowa wykracza poza społeczne role czy stereotypy mężczyzny i kobiety. Wykracza poza dyskryminację kulturową odzwierciedloną w instytucjach. Prawdziwa praktyka dzieje się w naszych sercach. Dopóki jesteśmy zainspirowani do praktyki i mamy dostęp zgodnie z naukami i przewodnictwem wykwalifikowanych nauczycieli, wtedy kobiety mogą znaleźć spełnienie na ścieżce duchowej. Religia to nie to samo co instytucje religijne. Te ostatnie stworzyli ludzie, ale prawdziwa istota tego, co staramy się rozwijać, wykracza poza instytucje i jakąkolwiek hierarchię i uprzedzenia, jakie mogą mieć.

Pytanie: Czy możesz powiedzieć więcej o intensywnym ciśnieniu i cieple, które są potrzebne, aby zabłysnąć w nas świetlistością?

CDS: W zakresie, w jakim studiowałem tradycje duchowe, wielką literaturę duchową i biografie świętych ludzi, jest oczywiste, że przemiana nie przychodzi bez intensywnego nacisku naszej własnej pracy na siebie, naszej własnej pracy wewnętrznej, wewnętrznej alchemii, która odbywa się w tym tyglu wewnątrz nas. Stary Testament mówi: „Bóg jest Garncarzem kształtującym glinę”. Nasze życie, wyzwania i ograniczenia, jakie mamy, błogosławieństwa, które mamy, wszystko jest ręką Boskiego Garncarza, która nas kształtuje. To jest intensywne ciśnienie i intensywne ciepło, które przekształcają nas w diament. Dopóki nie śpimy i widzimy, że do tego stopnia, że ​​z nim współpracujemy, jesteśmy otwarci i chętni do przemiany, następuje przemiana.

VTC: W praktyce buddyjskiej jest dużo intensywnego nacisku i gorąca. W dzisiejszych czasach niektórzy ludzie Zachodu uważają, że praktyka duchowa to radość i błogość, miłość i światło. Osobiście uważam, że to nauka siedzenia na śmietniku z akceptacją i inspiracją. Nie mogę mówić w imieniu nikogo innego, ale wiele z tego, co dzieje się w mojej głowie każdego dnia… złośćzazdrość, duma, urazy, przywiązaniekonkurencja — to śmieci. Nie mogę tego zignorować i żyć w stworzonym przez siebie królestwie światła i miłości. Muszę uporać się z moimi śmieciami, nie utożsamiając się z nimi. To wymaga dążenie i energię, a także delikatną, ale stanowczą cierpliwość, aby iść dalej ścieżką. Wiele osób pragnie natychmiastowego oświecenia: Whammo! Wszystkie moje problemy zniknęły! Niestety tak się nie dzieje. Siostro Donald, z tego, co mówisz, wydaje się, że zgodnie z twoją tradycją też tak się nie dzieje.

CDS: Jednym z ulubionych cytatów w klasztorach było: „W pacjentach possidebitas animas vestras”, „W cierpliwości posiądziesz swoją duszę”. Cierpliwość oznacza cierpienie.

VTC: Wiele osób chciałoby oświecenia fast foodów. Chcemy, aby duchowość była szybka, tania i łatwa; chcielibyśmy, aby ktoś inny wykonał dla nas pracę. Ale to nie jest możliwe. Z jednej strony musimy zaakceptować siebie, zaakceptować śmieci bez popadania w depresję. Akceptacja oznacza, że ​​przestajemy czuć się winni i złościć się na siebie, ponieważ są tam wewnętrzne śmieci. Nie oznacza to, że po prostu pozwalamy sobie na te niepokojące postawy. Musimy nadal wywierać nieustanną energię i mieć radość dążenie oczyścić nasze umysły i serca oraz rozwinąć nasze cechy i potencjały.

Pytanie: Bhikszuni Chodron, większość ludzi Zachodu została wychowana z koncepcją Boga stwórcy. Jak zrównoważyłeś swoje wczesne dorastanie z późniejszymi wierzeniami jako buddysty tybetańskiego?

VTC: Dzieląc się swoimi przemyśleniami na ten temat, nie krytykuję ludzi, którzy mają inne przekonania. Podaję tylko moje osobiste doświadczenie. Kiedy byłem nastolatkiem, na długo przed kontaktem z buddyzmem, uczęszczałem do szkółki niedzielnej i uczyłem się o Bogu, ale miałem trudności ze zrozumieniem, co oznacza Bóg. Nie mogłem odnieść się do gniewnego Boga Starego Testamentu i nie mogłem zrozumieć bardziej kochającego Boga Nowego Testamentu. Zastanawiałem się: „Jeśli istnieje Bóg, jak to się dzieje, że rzeczy dzieją się tak, jak się dzieje? Dlaczego cierpienie nadal istnieje?” Nie czułem się komfortowo z koncepcjami Boga, do których zostałem wprowadzony. Zanim poszedłem na uniwersytet, przestałem wierzyć w Boga, chociaż nie wiedziałem, w co wierzyłem.

Buddyzm omawiał odrodzenie, przyczynę i skutek (karmy i jej wyniki), współzależność i brak wrodzonej egzystencji. Zachęcono mnie do głębokiego zastanowienia się nad nimi, aby ustalić, czy wyjaśniają one moje życie i to, co zaobserwowałem. Kiedy to zrobiłem, te pomysły odbiły się we mnie. Ponieważ minęło wiele lat między uwierzeniem w Boga a przyjęciem buddyjskich wyjaśnień, nie napotkałem wewnętrznego konfliktu przy zmianie religii.

CDS: Jako chrześcijanin wierzę w Boga Stwórcę iw Stworzenie. To z pewnością część Credo. Moje doświadczenie Boga jest osobiste, szczególnie w osobie Jezusa Chrystusa, o którym św. Paweł mówi, że jest ikoną niewidzialnego Boga. Dla mnie to jedna z najlepszych definicji Chrystusa: jest ikoną niewidzialnego Boga. On jest drzwiami otwartymi na tajemnicę. Tajemnica jest tak wielka, że ​​nie może być ograniczona żadną teologią ani żadnym symbolem. Uzyskałem również wgląd w tę tajemnicę dzięki koncepcji Plotyniusa o jedynej, która jest źródłem; Platona koncepcja dobra; hinduska koncepcja satcitananda. Wszystko to odzwierciedla tę głęboką, bezdenną otchłań tajemnicy, o której wiem, że jest Bogiem stwórcą. Wszystkie te pryzmaty mogą odbijać to światło.

Pytanie: Proszę, porozmawiaj o idei w chrześcijaństwie Boga jako osobowego Boga i o swojej opinii na ten temat.

CDS: Z pewnością częścią doświadczenia judeochrześcijańskiego jest to, że doświadczamy Boga jako osoby, jako istoty, z którą wchodzimy w interakcje. Bóg nie jest tylko ponadczasowym absolutem, odległą postacią lub deistycznym Bogiem, który stworzył zegar i uruchomił go. Bóg jest osobowy, opatrznościowy i kochający, a my mamy nawet ludzką postać wcieloną w osobie Jezusa Chrystusa. Dlatego doświadczenie Boga jest osobiste, a jednak jest to osoba, która otwiera się na tajemnicę.

VTC: Z drugiej strony buddyzm nie ma pojęcia o osobowym Bogu czy stwórcy. Istnieje wiara w istoty wysoko rozwinięte duchowo – w pełni oświeconych Buddów, wyzwolonych arhatów – ale te istoty istnieją w kontinuum z naszego obecnego stanu. Jest wielu Buddów, nie tylko Siakjamuni, który jest Budda tej historycznej epoki. Ci, którzy są teraz Buddami, nie zawsze byli Buddami. Kiedyś byli tacy jak my, zdezorientowani, łatwo pokonani przez złość, przywiązanie i ignorancję. Praktykując ścieżkę oczyszczenia tych przeszkadzających postaw i rozwinięcia ich dobrych cech, przemienili się. Tak więc ścieżka jest kwestią własnego wewnętrznego rozwoju. W buddyzmie nie ma nieprzekraczalnej przepaści między świętymi istotami a nami. My również możemy w nieskończoność oczyszczać nasze umysły i rozwijać nasze dobre cechy. My też możemy stać się w pełni oświeconymi istotami, mamy to Budda potencjał.

CDS: Chociaż chrześcijanie wierzą w Boga Stwórcę i stworzenia, które są skończone, wszyscy jesteśmy wezwani, jak mówi św. Piotr, do bycia uczestnikami boskiej natury. Dlatego przebóstwienie lub teoza jest tym, czym ma być ludzka egzystencja. Jesteśmy wezwani do stania się częścią Boskości, do bycia pełnymi uczestnikami Boskości. Jesteśmy wezwani, aby stać się uczestnikami.

VTC do SDC: Jak bardzo proces stawania się boskim zależy od własnej determinacji i praktyki, a ile od wpływu lub łaski najwyższej istoty?

CDS: To nie jest łatwe pytanie. Ile kosztuje nasza praca, a ile praca Boża, natura, łaska i inne czynniki? Toczyło się o to tyle teologicznych bitew. Ogólnie rzecz biorąc, my w tradycji rzymskokatolickiej wierzymy, że nasza wolność ma być częścią tego procesu. Nie jest predestynowane, a zbawienie nie jest automatyczne. Zbawienie dokonało się w odkupieniu Chrystusa, ale musimy otworzyć nasze dusze. Oczyszczenie, asceza, praca duchowa, praktyka i tak dalej są potrzebne. Jednak w tradycji chrześcijańskiej jest oczywiście całe spektrum opinii na ten temat. Nawet ktoś taki jak Augustyn, który był postacią wczesnego Kościoła, walczył o to z Pelagianami. Pelagianie powiedzieli, że musimy pracować ciężej, podczas gdy Augustyn kładł nacisk na łaskę. To długa, skomplikowana historia.

VTC: W buddyzmie istnieje również wiele różnych perspektyw na ten temat. Niektóre tradycje kładą nacisk na całkowitą samodzielność, inne podkreślają poleganie na zewnętrznym przewodniku, takim jak Amitabha Budda. Osobiście uważam, że to coś pomiędzy. Buddowie mogą nas uczyć, prowadzić i inspirować, ale nie mogą nas bezpośrednio zmienić. Musimy zmienić nasze własne postawy i działania. Jest takie powiedzenie, że można doprowadzić konia do wody, ale nie można zmusić go do picia. Przemiana duchowa jest podobna. Nie jesteśmy sami w nieprzyjaznym wszechświecie; Buddowie i bodhisattwowie zdecydowanie pomagają nam nauczając, dając dobry przykład i inspirując nas. Z drugiej strony, gdyby mieli moc powstrzymania całego naszego cierpienia, zrobiliby to. Ale nie mogą; tylko my możemy przekształcić nasze własne umysły. Uczą nas, ale musimy to zastosować w praktyce.

Pytanie: Jak matka może zintegrować? klasztorny styl życia w jej życie?

CDS: Diedrich Bonnhoffer, wielki pastor luterański i pisarz duchowy, powiedział, że Boga trzeba spotkać w środku życia. To jest klucz. Bez względu na twoje powołanie lub obowiązki w życiu, to twoja ścieżka. Boga trzeba spełniać w codziennych, zwyczajnych obowiązkach życia. The klasztorny impuls charakteryzuje się życiem poza centrum, a nie życiem w rozproszeniu. Matka rodziny musi znaleźć to wewnętrzne centrum, z którego będzie mogła służyć rodzinie i radzić sobie z wyzwaniami i próbami życia rodzinnego. Jeszcze tydzień temu w New York Times książki socjologa Roberta Bellaha pt Dobre Społeczeństwo. Bellah wierzy, że odpowiedzią na wiele problemów amerykańskiego społeczeństwa jest to, co nazywa „uwagą” – nie pozwalanie, by nasze życie się rozpraszało, ale by żyło się świadomie iz uwagą. W moich oczach jest to życie monastyczne w najszerszym tego słowa znaczeniu. Według Bellah transformacja społeczeństwa nie może się odbyć bez osobistej transformacji. To głęboka prawda, tak ważna w naszych czasach.

VTC: Zgadzam się z Tobą. Liczy się codzienna praktyka życiowa. Nie powinniśmy myśleć, że religia medytacja i duchowość jest tutaj, a praca, rodzina i życie codzienne są tam. Oba są połączone. Aby się zjednoczyli, ważne jest, aby każdego dnia poświęcić trochę czasu na samotność, skoncentrowanie się, zastanowienie się nad naszymi motywacjami i działaniami oraz podjęcie pewnych postanowień. To uniemożliwia nam życie w rozproszeniu. Każdego ranka lub wieczoru możemy poświęcić piętnaście minut lub pół godziny i siedzieć, oddychać, patrzeć na swoje życie, pielęgnować miłującą dobroć. Jeśli robimy to rano, to wieczorem możemy spojrzeć wstecz na to, co czuliśmy i zrobiliśmy w ciągu dnia i zobaczyć, co poszło dobrze, a co należy poprawić. To nie jest ocena wydarzeń zewnętrznych, ale nasze postawy i działania. Złościliśmy się? Jak możemy tego uniknąć w podobnych sytuacjach w przyszłości? Czy rozumieliśmy kogoś, kto nas krytykował? Jak możemy zwiększyć tę cierpliwość? Używając spokojnego czasu, aby spojrzeć na nasze życie i umysł oraz pielęgnować życzliwe nastawienie, możemy przenieść te nastawienie do naszego codziennego życia. Stać się świętym nie oznacza wyglądać na świętego, to znaczy czuć się życzliwym, być mądrym i żyć z tego centrum.

Pytanie: Proszę mówić o wartości a klasztorny droga życia.

VTC: Siostro Donald, ludzie pytają mnie i prawdopodobnie również pytają: „Czy nie uciekasz od rzeczywistości będąc zakonnicą?” Muszą myśleć, że łatwo jest uciec od naszych problemów; wystarczy zmienić ubranie i przenieść się do innego budynku! Gdyby to było takie proste, myślę, że wszyscy zostaliby mnichami i mniszkami! Problem jest jednak nasz złość, Nasz przywiązanie, naszą ignorancję, i przychodzą z nami, gdziekolwiek pójdziemy, w klasztorze lub poza nim. W rzeczywistości, kiedy mieszkamy w klasztorze, wyraźniej widzimy nasze niepokojące postawy. W życiu świeckim możemy wrócić do domu, zamknąć drzwi i robić, co chcemy. Kiedy mieszkamy w klasztorze, mieszkamy z ludźmi, którzy mogą nie być tymi, których wybralibyśmy na przyjaciół. Ale musimy nauczyć się o nie dbać, nie powierzchownie, ale głęboko. Nie możemy zamknąć drzwi i robić własnych rzeczy. The klasztorny sposób życia umożliwia nam kontakt z tym, gdzie się znajdujemy. Nie ma ucieczki.

CDS: Czytałam wspaniały wywiad z Dalajlama dzisiejszego poranka, w którym mówił o radości życia we wspólnocie i luksusie klasztorny życie. Nasze życie i nasz czas są wolne, aby zaangażować się w praktykę duchową. Zauważył: „W życiu żonatego gospodarza od razu rezygnuje się z połowy swojej wolności”. Zatrzymałem się, żeby się nad tym zastanowić i doszedłem do wniosku: „In klasztorny życie rezygnujemy cała kolekcja nasza wolność od razu.”

Pytanie: Bhikszuni Chodron, proszę wyjaśnij odrodzenie.

VTC: Odrodzenie opiera się na ciągłości umysłu. Umysł czy świadomość nie odnoszą się do mózgu, który jest organem fizycznym, czy tylko do intelektu. To świadoma i empiryczna część nas, która postrzega, czuje, myśli i poznaje. Nasz umysł jest kontinuum, jedna chwila umysłu następuje po drugiej. Kiedy żyjemy, nasze wulgarne świadomości działają: widzimy, słyszymy, smakujemy, wąchamy, dotykamy i myślimy. Ale kiedy umrzemy, nasza ciało traci zdolność do podtrzymywania świadomości, a podczas procesu śmierci nasz umysł stopniowo rozpuszcza się w bardzo subtelny stan i ostatecznie opuszcza ciało w chwili śmierci. Pod wpływem naszych wcześniejszych działań nasz umysł przenosi się do innego ciało.

Niektórzy ludzie pytają: „Jeśli istnieje umysł, który przenosi się z jednego” ciało do drugiego, to czy nie jest to dusza? Z buddyjskiego punktu widzenia nie. Dusza oznacza solidną, stałą osobowość, coś, czym jestem ja. Ale w buddyzmie umysł jest przepływem, jest kontinuum, które zmienia się z chwili na chwilę. Na przykład, gdy powierzchownie patrzymy na rzekę Mississippi, mówimy: „Tam jest rzeka Mississippi”. Ale jeśli poprzez analizę mielibyśmy spróbować znaleźć rzekę Missisipi, wyizolować coś, co to jest, czy moglibyśmy ją znaleźć? Czy rzeka Missisipi to woda? banki? muł? Czy to rzeka w Missouri czy ta w Luizjanie? Nie możemy znaleźć niczego stałego ani trwałego do oddzielenia jako rzeki, ponieważ rzeka składa się z części i ciągle się zmienia.

Nasz strumień myśli jest podobny. Zmienia się w każdej chwili. Nie myślimy ani nie czujemy tego samego w dwóch chwilach. Kiedy analizujemy, nie możemy wyizolować niczego jako umysłu lub jako ja. Nie ma nic do zidentyfikowania jako solidna osobowość lub dusza. Ale kiedy nie analizujemy i po prostu mówimy powierzchownie, możemy powiedzieć: „idę” lub „myślę”. Jest to powiedziane na podstawie tego, że istnieje kontinuum momentów umysłu lub ciało które ciągle się zmieniają, te późniejsze w zależności od tych pierwszych. Nie ma stałej duszy ani osobowości, która przechodzi z życia na życie.

CDS: Z pewnością wiele osób zastanawia się, co myślę o reinkarnacji. Jeśli nastąpi odrodzenie, chcę mieć co najmniej dwa tygodnie przerwy! Tradycja rzymskokatolicka zajęła zdecydowane stanowisko przeciwko reinkarnacji. Mogę to zaakceptować, ale też nie mam mocnych powodów, by sprzeciwiać się lub afirmować idei odrodzenia. Jestem otwarty i ująłem pytanie w nawias. Widzę głębokie podobieństwo między nauką buddyjską a nauką katolicką na temat ścieżki duchowej: obie twierdzą, że potrzebujemy ciągłego oczyszczenie, edukacja i formacja. Katolicyzm mówi o czyśćcu. Oznacza to, że kiedy ludzie umierają, niekoniecznie są gotowi ujrzeć oblicze Boga i potrzebują dalszej przemiany. Tutaj znajdujemy pewne podobieństwo do reinkarnacji: podstawowym tematem jest to, że potrzebujemy dużo edukacji, formacji i… oczyszczenie móc zobaczyć Boga. Dla mnie to ma sens. Myślę, że istnieje tutaj głęboka harmonia między buddyzmem a katolicyzmem.

Pytanie: Dlaczego niektóre grupy chrześcijańskie uważają różne wschodnie? medytacja praktyki jako kulty czy będące pod wpływem diabła?

CDS: Wiem, że tak, ale nie dlaczego. Szerszy pogląd ekumeniczny sięga wczesnej walki w chrześcijaństwie o wyrwanie się z żydowskiego, do hellenistycznego i pogańskiego świata tamtych czasów. Wyrwanie się na greckie kategorie filozoficzne było walką. Już w II wieku spotykamy chrześcijańskiego teologa i apologeta Justina Martyra, który powiedział: „Gdziekolwiek znajdziesz prawdę, tam znajdziesz Chrystusa”. Nie potrafię dokładnie powiedzieć, dlaczego niektórzy chrześcijanie nie mają takiego punktu widzenia, z wyjątkiem tego, że uważam, że jest on błędny i opiera się na bardzo wąskim znaczeniu Pisma. Ale tradycja katolicka solidnie miała ten szeroki ekumeniczny punkt widzenia niemal od samego początku. Na przykład pierwszym, który przetłumaczył Koran w średniowiecznej Europie, był Piotr Czcigodny, benedyktyn Opat.

VTC: W buddyzmie mówimy, że jeśli pewne przekonanie lub praktyka pomaga stać się lepszym człowiekiem, to praktykuj je. Nie ma znaczenia, kto to powiedział. Na przykład zarówno Jezus, jak i Budda mówił o miłującej dobroci i współczuciu, o cierpliwości i niestosowaniu przemocy. Ponieważ te cechy prowadzą nas do doczesnego i ostatecznego szczęścia, powinniśmy wprowadzać nauki o nich w życie, niezależnie od tego, kto ich nauczał.

Pytanie: Opisz swoją codzienną praktykę lub modlitwę i medytacja. Jak to jest medytować w twojej tradycji?

CDS: Całe nasze życie modlitewne jako benedyktynów odbywa się w kontekście, jeśli wolisz, kultury liturgii. Odmawiamy razem Boskie Oficjum cztery lub pięć razy dziennie. Nieustanne nasycanie „nasionami” Pisma Świętego jest najgłębszym miejscem w nas. Uczymy się czytać duchowo z modlitwą i kontemplacją, zwłaszcza czytanie Pisma Świętego, pisarzy wczesnego Kościoła (Ojców Kościoła) i wielkich klasztorny autorski. Na sposób benedyktyński jest bardzo mało metody. W ciągu ostatnich dwóch dekad coraz częściej pojawiały się specyficzne metody, takie jak modlitwa ześrodkowania (co w rzeczywistości jest starożytnym sposobem). Medytacja to celowa introwersja. W dzisiejszych czasach istnieje większa potrzeba, aby chrześcijańscy monastycy byli świadomie oddanymi medytacjami z określoną praktyką. Całe nasze życie kształtuje nas i pielęgnuje naszą duszę; ale celowo, apofatyczny, bez obrazu medytacja może być bardzo pomocny. Poza tym jest w tym tak wiele mądrości i żywego przekazu duchowego hezychasta (Modlitwa Jezusa) tradycja. Ale znowu, to nie tylko technika; to cały sposób życia. Rosnąca „konwersja” prowadzi do coraz głębszego kenoza lub samoopróżniające się. W miarę jak jesteśmy coraz bardziej przekształcani, przeradza się to w Diakonia (usługa) i koinonia (społeczność).

VTC: Tutaj opowiem o mojej osobistej praktyce, ale każda osoba ćwiczy inaczej. Istnieją pewne medytacje i modlitwy, które obiecałem robić każdego dnia. Kiedy budzę się rano, niektóre z nich robię przez półtorej lub dwie godziny. Resztę robię później w ciągu dnia. To dodaje stabilności mojemu życiu, ponieważ każdego ranka pierwszą rzeczą jest spokojna chwila na refleksję. Życie zakonnicy może być bardzo zajęte — nauczanie, doradztwo, pisanie, organizowanie — więc miej czas na medytacja rano i później w ciągu dnia jest bardzo ważne. Czasami robię rekolekcje, które polegają na medytacji od ośmiu do dziesięciu godzin dziennie i życiu w ciszy. Odosobnienie jest pielęgnujące, ponieważ daje możliwość zagłębienia się w praktykę, aby móc skuteczniej przynosić korzyści wszystkim istotom poprzez ulepszenie samego siebie.

W buddyzmie istnieją dwie podstawowe formy medytacja. Jednym z nich jest rozwijanie stabilności psychicznej lub koncentracji, a drugim uzyskanie wglądu lub zrozumienia poprzez badanie. Robię obie te rzeczy. Moja praktyka obejmuje również wizualizację i mantra recytacja.

Pytanie: Proszę o komentarz na temat relacji religii i psychologii. Czy istnieje różnica między rozwojem duchowym a psychologicznym? Czy można być bardzo rozwiniętym duchowo i nadal mieć problemy psychologiczne?

CDS: Oczywiście, ale prawdziwy wzrost w Duchu powinien przynosić uzdrowienie na coraz głębszych poziomach. Jednak nawet schizofrenik może bądź świętym. Nie możemy ominąć psychologicznego, by dostać się do duchowego. To bardzo złożone pytanie i żałuję, że nie mamy więcej czasu, aby się nim zająć.

VTC: Religia i psychologia mają zarówno podobieństwa, jak i różnice. Psychologia skierowana jest bardziej na zdrowie psychiczne i szczęście w obecnym życiu, podczas gdy religia patrzy dalej i szuka nie tylko obecnego szczęścia, ale także przekroczenia ograniczonej sytuacji ludzkiej. W rzeczywistości, aby przekroczyć nasze ograniczenia, musimy być gotowi zrezygnować z tego przywiązanie prezentować szczęście.

Aby osiągnąć prawdziwy wzrost duchowy, trzeba mieć odpowiadający mu rozwój psychologiczny. Moim zdaniem ludzie, którzy mają mistyczne doświadczenia, a potem wpadają w złość z powodu przypalenia toastu, spóźnili się na łódź. W transcendencji nie chodzi o chwilowe, szczytowe doświadczenia, ale o głęboką, długotrwałą transformację. Polega na uwolnieniu się od złość, przywiązanie, zazdrość i duma. Jest to proces powolny i stopniowy, a ludzie mogą znajdować się w różnych punktach kontinuum prowadzącego do oświecenia.