Groot stuk

Hoe komt het dat we altijd het gevoel hebben dat?
    krijgen we altijd het kortste eind?
Het lijkt alsof iedereen
    heeft het beter.
Ze krijgen de mooie auto,
    win de loterij,
      hebben het grote stuk taart. . .

Onlangs stond ik in de chow hall in de rij voor de lunch.
Iemand in een rolstoel benaderd
    en ik zei hem voor me uit te springen.
Ze bedankten me en ik antwoordde: "Graag gedaan."

Ik merkte dat iedereen een enorme,
    luchtig, donker, decadent stukje chocoladetaart.
En ik zei tegen mezelf: "kijk nu eens hoe klein"
    mijn stuk zal zijn.”

Wat een optimistische verwachting had ik!

En ja hoor, mijn stuk leek te hebben
    verscheurd, vertrapt en van
     een gebouw van tien verdiepingen.

Gewoon mijn geluk! Terwijl ik naar de tafel liep
    Ik zei tegen mezelf: "Doe het rustig aan. Is klagen niet wat?
     waar je vandaan moet blijven?'
Is tevredenheid geen voedingsstof die rijk genoeg is om te beteugelen?
    dit voorbijgaande verlangen?

Heb ik liever een verkruimelend klein stukje cake?
    met twee bekwame benen om alleen te lopen en rennen?
Of heb ik liever een plak cake te zwaar
    aan de ene kant, vallend van alle kanten van een dienblad,
en met één been in een rolstoel zitten?

Op dat moment werd de beperking van het klagen opgeheven.
Het afbrokkelende verlangen werd opgegeven.
Er is een smaak die veel rijker is dan chocoladetaart.
A gelukzaligheid die geen deuren heeft voor de zes misleidende zintuigen.

Het is een visie die begrijpt
    de acht alledaagse zorgen.
Heerlijke nectar van de Three Precious Jewels
    wiens pad kan worden bewandeld?
     met twee benen of niet.