De eenzame boeddhist

Nou, hier ben ik dan, na overgeplaatst te zijn naar een niveau 5 gevangenis. Er is niet veel verschil tussen dit kamp en mijn laatste, behalve dat er een vreemde spanning in de lucht hangt. Er zijn veel mensen die ik ken van het laatste kamp waar ik was. Zoals de naam van het artikel al aangeeft, ben ik de enige boeddhist hier, en het is geen groot probleem of zo, maar ik wil wel andere beoefenaars leren kennen, om ideeën en ervaringen uit te wisselen met (de weinige ervaring die ik heb). Het is niet helemaal nodig, maar het is goed om mensen met hetzelfde doel te hebben om mee te praten.

Ik wil het even hebben over mededogen. Een paar dagen geleden bladerde ik door de tv-kanalen en kwam ik de 1980-versie van "The Elephant Man" tegen met Anthony Hopkins en John Hurt. Hoewel ik in het verleden geen interesse had in dit soort films, raakte ik er erg mee bezig. Deze arme man was zo afschuwelijk misvormd dat mensen erg gemeen waren en geneigd waren hem te plagen en belachelijk te maken. Ik keek en was meteen verdrietig om hem en wilde goede dingen voor hem, ook al is het maar een film (maar gebaseerd op een waargebeurd verhaal).

Ik was er emotioneel bij betrokken. Dit gaf me mijn eerste sterke gevoel van mededogen. Nu begrijp ik wat mededogen werkelijk is, en ik moet ernaar streven om dit mededogen voor ELK levend wezen te cultiveren, ongeacht wie ze zijn of wat ze hebben gedaan. Dat iemand in de gevangenis zit, betekent niet dat hij of zij ons medeleven niet verdient. Als dat het geval was, zou ik dit artikel niet schrijven.

Mededogen is voor mij het lijden in iemands leven zien, beseffen dat elk levend wezen op dezelfde manier lijdt, verdriet hebben voor degenen die lijden en vastbesloten zijn om dat lijden op elke mogelijke manier te stoppen, ongeacht risico of spot.

Probeer deze week iemand medeleven te tonen, ook al is het maar één persoon. We moeten ergens beginnen. Onthoud dat we op onze eigen manier allemaal olifantenmensen zijn. Moge je goed en gelukkig zijn!