Reflecties op woede

De meeste gedetineerden kennen heel goed de nadelen van: boosheid. Vaak is het daardoor dat ze in de gevangenis belandden en terwijl ze daar waren, waardoor ze zich ellendiger voelden.

Eerbiedwaardige Thubten Chodron

Boosheid

door LWB

Boosheid, het kan je opeten als een uitgehongerd hongerige worm!
Het kan je van binnenuit verslinden,
Gooi je naar beneden en laat je kronkelen!

Boosheid, het kan je elk wakker uur in beslag nemen
Het kan je van je menselijkheid beroven
En neem je kracht weg!

Boosheid, het brengt een dodelijke slag toe als het niet met discretie wordt gehanteerd;
Het snijdt en snijdt je persoonlijkheid en maakt je zijn bezit.

RB had me geschreven dat hij van jongs af aan was verleid door 'oorlogsbewustzijn', dat hij nu probeerde te transformeren door de praktijken van meditatie, Tai Chi en Chi Kung. Ik antwoordde dat dit beginsel ook geldt voor strafinrichtingen en het buitenlands beleid van de VS. We kunnen zien dat het op alle niveaus niet het geluk brengt dat we willen.

Eerbiedwaardige Thubten Chodron

Oorlogsbewustzijn

Door RB

Ik zal beginnen met het lenen van een concept van Marshall Rosenberg, de auteur van Geweldloze communicatie. Oorlog is een tragische uitdrukking van een onvervulde behoefte en oorlogsbewustzijn is een staat van verzet, met de bedoeling geweld te gebruiken om aan die behoefte te voldoen.

Ik zie dit in mezelf opkomen als een reactie op angst. Het doet zich voor als ik bang ben dat ik niet krijg wat ik wil en als ik bang ben dat ik krijg wat ik niet wil. Hoe meer ik me bedreigd en bang voel, hoe gewelddadiger ik geneigd ben te worden.

De volgende uitdrukking, die mij wel bekend is, zegt het duidelijk: je hebt me pijn gedaan of zult me ​​pijn doen, daarom verdien je het om gestraft te worden!

Dit is het grootste deel van mijn leven een werkend principe geweest. Denk je dat de leringen in? Werken met Boosheid kan hierbij helpen? Ik denk het wel.

JF had me eerder geschreven dat hij na twaalf jaar onberispelijke staat van dienst in de gevangenis was beschuldigd en gestraft voor iets waar hij niet bij betrokken was. graad, hij was boos en depressief dat zijn opleiding was onderbroken en zijn record bezoedeld. Ik schreef hem over omgaan met boosheid en erkennende dat zijn goede inspanningen niet tevergeefs waren geweest. Dit is zijn reactie:

Eerbiedwaardige Thubten Chodron

Woede en gehechtheid

Door JF

Je brief komt toevallig zo actueel dat hij letterlijk uren komt nadat ik een aantal doorbraken heb gemaakt. ik weet dat boosheid binnen wordt gegenereerd. Het is niet het resultaat van exterieur fenomenen; het is het resultaat van onze reactie op de dingen die in strijd zijn met onze voorkeuren en antipathieën. Ik maak mezelf boos. Niets dat iemand me kan aandoen, kan me boos maken. Ik maak mezelf gek met boosheid. Het komt in mij voort.

Dus ja, de wereld zal veel dingen op je pad gooien en hoe je erop reageert, is voor de meesten van ons echt het hele probleem. Kunnen we de liefdevolle vriendelijkheid en het mededogen brengen die de Buddha onderwezen is in ons allemaal op de voorgrond wanneer dat het meest nodig is? Ik heb niet. Mijn boosheid heeft veel van mijn andere gevoelens onderdrukt. Mijn boosheid heeft mijn bewustzijn opgeëist. Mijn boosheid heeft gediend om de pijn en het lijden van dit samsarische bestaan ​​enorm te vergroten en te vermenigvuldigen. Waarom? Waarom, als we ons mededogen, liefde en begrip dicht bij ons moeten houden, laten we ze dan gewoon in de steek om in de pijn en het lijden van onze boosheid? Waarom geven we daar soms de voorkeur aan? We vinden een soort verwrongen heiligdom in onze boosheid. Als een varken in de modder wentelen we ons erin en het klampt zich aan ons vast en dringt soms door tot in elke porie in ons bewustzijn. Waarom vinden we deze rare, disfunctionele troost in onze boosheid? Moeten we altijd 'gelijk' hebben, dus moet iemand anders het bij het verkeerde eind hebben? Moet onze trots en arrogantie elke dag of zelfs elke minuut gestild en vertroeteld worden?

Ik denk dat er veel over is boosheid dat ik het nu pas begin te begrijpen, maar ik denk dat het enige dat me het meest raakt in relatie tot boosheid problemen - en dit is waar mijn "soort doorbraak" sommige dingen voor mij heeft uitgekristalliseerd - is dat meestal voor mij, boosheid is direct gerelateerd aan gehechtheid. Ik raak veel te gehecht aan veel dingen. Mijn hbo-opleiding is een gehechtheid. Mijn persoonlijke routines zijn een gehechtheid ("routine" is een quasi-jargonterm die aangeeft hoe een man zijn tijd in de gevangenis doorbrengt). De relaties die ik heb met familie en dierbare vrienden, mijn zelfverklaarde verlangen naar bepaalde materiële dingen (huis, auto, fiets, kleding enz. tot misselijkheid), het heimwee waar ik bijna dagelijks mee te maken heb, de pijn in mijn botten om op het strand, of een veelvoud aan andere dingen ... zijn allemaal bijlagen. Mijn bijlagen. Mijn hele leven is niets anders geweest dan gehechtheden. En mijn boosheid is een gevolg van het hebben van al die bijlagen.

Maar ik hoef je dit soort dingen niet te vertellen; je weet het al. En weet je wat? Tot op zekere hoogte wist ik het ook, maar de... boosheid alle zinvolle realisaties ervan onderdrukt. Dus nu heeft JF, de gehechte en egocentrische man, een beetje licht gezien. Het was maar een snelle flits van zonlicht door de wolken van mijn geest, maar het is een begin. Het komt goed. Sterker nog, op een gegeven moment wordt het geweldig. Misschien niet hier, in de huidige gevangenis, maar ergens, ooit.

Iets in je brief zette me aan het denken. Ja, mijn 12 jaar perfecte staat van dienst betekent misschien niets voor het Bureau of Prisons, maar voor mij wel. In die laatste 12 jaar ben ik radicaal veranderd. Ik denk graag dat ik eindelijk volwassen ben. Als ik terugkijk op mijn leven, komt het erop neer dat toen ik op 32-jarige leeftijd werd gearresteerd, ik nog steeds dezelfde dingen deed als toen ik 17 was, alleen op een grotere schaal. En nu, als ik denk aan dingen die ik wel of niet wil in mijn leven, wil ik veel van de oude dingen waar ik voor geleefd heb helemaal niet, en de dingen die ik vroeger schuwde, omhels ik nu. Dus ja, mijn twaalf jaar zijn belangrijk voor me, want in die tijd heeft mijn denken en dus wie ik ben een grote verandering ondergaan. En een positieve. Dus nu is het tijd om daarop voort te bouwen en niet terug te vallen in oude negatieve denkpatronen. Hé, nu kan ik tenminste nadenken over en dingen herkennen als boosheid en gehechtheid. Vroeger dacht ik er niet aan om gek te zijn of aan al die ongezonde gehechtheden die mijn leven domineerden. Denken is heel cool.

Ik voel me beter over mijn situatie ondanks het feit dat ik deze plek niet leuk vind. Mijn leven verandert. Ik zal me aanpassen en hopelijk groeien.