Altruïstische intentie cultiveren

Er was eens een boeddhist omdat ik 'iedereen wilde helpen'. Lezen: "Laat iedereen zien dat hun manier verkeerd was en de mijne goed, als ze me het hen maar lieten zien." Nu houd ik me niet bezig met zulke waanzin. Ik werk voor het welzijn van anderen. Hun voordeel is vrijheid van lijden. Die vrijheid zal er voor ons allemaal anders uitzien. Wie ben ik om te bepalen hoe het eruit moet zien? Dat wil zeggen, het leven is de laatste tijd erg 'organisch' geworden. Het voelt als leven.

Denk dat dat een vreemde uitspraak lijkt. Het betekent gewoon dat ik het gevoel heb dat ik nu voor de verandering mijn leven, het goede en het slechte, leef. Het is goed.

De meest waardevolle en diepgaande lering die ik heb gehoord, zegt:

Eerbiedwaardige medelevende dus Goeroes, inspireer me zodat alle negativiteiten, verduisteringen en lijden van moederwezens nu op mij rijpen en ik mijn geluk en deugd aan anderen geef, alle zwervers veilig stellend in gelukzaligheid.

Er is geen training die hoger is dan compassie, geen gedachte die uitblinkt bodhicitta, en geen leer die de overtreft bodhisattva-dharma. Men kan zeggen: “Ik heb de Gids voor een Bodhisattva's manier van leven (door Shantideva)”, maar ze zijn ofwel dwazen of spreken relatief en daarom moeten ze de verklaring nuanceren. Men kan zeggen: "De perfectie van wijsheid overtreft alle andere leringen, zelfs lojong (gedachtetraining)", maar dat is dwaas. Denktraining en de perfectie van wijsheid zijn geen twee verschillende dingen.

Simpel gezegd, al deze leringen komen neer op één instructie: "Train je geest!" Waarin? bodhicitta. Relatief of ultiem? Beide. In meditatie of uit? Beide. Altijd! Dat is het punt. Het is altijd het punt. Tienduizend pagina's Dharma, één les.