Depressie en Boeddhanatuur

U noemde een student van u die lijdt aan depressies en zichzelf graag snijdt. Als je het niet erg vindt, wil ik daar wat op ingaan, niet dat ik denk dat ik het "beter kan" dan wie dan ook; het is gewoon dat ik wat persoonlijke ervaring heb. Misschien kunnen de dingen die mij hebben geholpen haar ook helpen.

Ik leed aan een depressie voor 11 of 12 jaar. Ik was nooit zo'n snijder (ik heb het twee keer geprobeerd, als ik het me goed herinner), hoewel ik nogal van branding hield, een hete aansteker of sigaret gebruiken om mezelf te verbranden. Toen ik eenmaal begon met de innerlijke marteling die illegale drugs waren, gaf ik die externe martelingen op. Het was echter hetzelfde, de emotie die gepaard gaat met mezelf pijn doen. Voor mij kwam het allemaal voort uit deze behoefte om 'goed' te voelen. "Je goed voelen" kwam alleen als ik me slecht of vies voelde. Opgroeien met de mentale en fysieke mishandeling van mijn stiefmoeder op mij en van mijn vader op mijn broer en zus, vervolgens lastiggevallen en seksueel misbruikt terwijl ik in de gevangenis zat - dat alles leidde tot deze behoefte om me vies te voelen.

Ik weet alleen niet goed hoe ik dit goed moet uitleggen aan mensen die er niet zijn geweest. Voor velen van ons die zijn opgegroeid met mishandeling, voelen we ons gewoon niet goed tenzij we ons vies voelen. Daarom heb ik het tegenwoordig zo moeilijk met lust. Daarom was ik vroeger een dope-duivel. Het was niet omdat ik graag high werd. Het was omdat ik mezelf graag in de spiegel bekeek na 14 dagen zonder slaap, 7 dagen zonder bad, hoeveel dagen ook zonder eten, stinkend naar bier en de brandstof die uit mijn poriën sijpelde (de medicijnen die ik gebruikte waren meestal gemaakt met een soort brandstof die je kunt ruiken op de huid van mensen die er grote hoeveelheden van gebruiken). Verdorie, de reden dat ik IV-drugsgebruik leuk vond, was niet vanwege een betere high, maar omdat ik me er nog meer een junkie door voelde. Natuurlijk, ik had dat toen nooit gedacht, maar zo is het gelukt.

Wat is het punt van dat alles? Nou, het is een zichzelf in stand houdende cyclus. Aan de ene kant ben je depressief omdat je het gevoel hebt dat je niet goed bent. Aan de andere kant voel je je niet "goed" als je je wel goed voelt, dus blijf je jezelf het gevoel geven dat wat iedereen zei dat waar was. Het is een vicieuze cirkel.

Hoe ben ik eruit gekomen? De vier nobele waarheden en het idee van Buddha natuur. Eenvoudigweg. Op een dag gaf iemand me een boek genaamd De weg naar vrede en geluk. Het vertelde me: "Alle leven is lijden." Man, dat was precies in mijn straatje. Het boek predikte als het ware tot het koor. Natuurlijk moest het. Toen vertelde het boek me: "Jij bent de oorzaak van je eigen lijden." Nou, dat is wat ik de hele tijd al heb gezegd: "Ik ben niet goed"! Toen zei het: "De beëindiging van het lijden." Wat? Oh, dat moet de dood betekenen, want al het leven is lijden. Hoe bedoel je, wedergeboorte? Bedoel je dat ik mezelf niet kan doden en uit deze hele cyclus van lijden kan komen? (Geloof me, ik wilde die optie gebruiken. De gedachte aan wedergeboorte is het enige dat me ervan weerhield.)

Wat moet ik in godsnaam doen? Hier vertel je me dat je het enige systeem hebt dat volledig op de waarheid is gebaseerd. U bewijst het mij door mij te vertellen dat de basis van uw onderwijs de dingen zijn waarvan ik al weet dat ze waar zijn. Nu vertel je me dat ik er niets aan kan doen?

"Nogmaals, stopzetting van lijden." Inherente zuiverheid?!?! Wat bedoelt u? Ik heb mijn hele leven pijn veroorzaakt, iedereen en alles gehaat. Ik heb iemand van het leven beroofd omdat hij hardop huilde. Wat bedoel je "Buddha natuur"?

Pas toen ik me in het nauw gedreven voelde, of beter gezegd, de bodem bereikte, kon ik weer opstaan. Ik had beseft dat alles lijden was. Ik wist dat ik mijn hele leven anderen alleen maar leed had aangedaan. Ik wilde eigenlijk gewoon dood. Ik wist ook dat ik er niet uit kon komen door dood te gaan. Dus ik zat vast. Er was gewoon nergens anders om heen te gaan en geen uitweg.

Toen kreeg ik hoop. Iemand heeft me erover verteld Buddha natuur. Ik hoefde niet vies te zijn. Ik was niet vies. ik had Buddha natuur. Natuurlijk wordt er uitgebreid verteld over het verhaal van Angulimala, de moordenaar die de Buddha en werd een arhat, en verwijzingen naar goud dat van zijn schuim werd gereinigd, hielpen omdat ik me meer als schuim dan als goud voelde. Maar uiteindelijk was er optimisme. Nu heb ik nog steeds de gewoonte om me vies te willen voelen, maar ik weet waar het vandaan komt en ik weet dat ik er op een dag vrij van zal zijn. Ik weet in het diepst van mijn hart dat ik het heb Buddha natuur. Ik ken ook de laatste edele waarheid, de weg naar het einde van het lijden.

Als deze leerling van jou een serieuze leerling is, praat dan met haar over wedergeboorte. Leg uit dat de mindstream niet ophoudt en dat we dit keer op keer zullen doen. Op die manier zal ze weten dat er geen ontkomen aan is om zelfmoord te plegen. Toon haar dan het medeleven dat van nature van jou komt. Geloof me, ze zal zich afvragen waarom je zo aardig bent. Dat deed ik toen Susan Stone en zr. Elaine zo aardig tegen me waren. Toen ik u en Eerbiedwaardige Robina ontmoette, ging ik ervan uit dat u uit eigenbelang bestond, dat wil zeggen mensen die anderen helpen omdat ze zich daar goed bij voelen. Pas toen je steeds terugkwam, begon ik me af te vragen of er meer aan de hand was. Uiteindelijk moest ik accepteren dat er meer dan één reden is om goede dingen te doen. Dat is waar de uitleg van Buddha de natuur heeft me echt geholpen. Uiteindelijk kwam ik tot de overtuiging dat het echt in onze aard ligt om medelevend te zijn. Nu heb ik de grootste vorm van optimisme. We zijn allemaal in staat tot Boeddhaschap. Hoe kan ik depressief zijn?

Zo is het bij mij natuurlijk ook gegaan. Hopelijk zal een deel daarvan nuttig zijn voor uw student. Ik wens haar het beste.