In de achtbaan rijden

Mijn praktijk begon met veel tranen, vooral als ik nadacht over de kracht van spijt. Hoe meer ik elke dag oefende, hoe meer ik me realiseerde dat ik nog steeds bezig was met veel van wat me nog steeds plaagt. Toen ging ik door een droge periode terwijl ik aan oppervlakken krabde, maar ging niet veel dieper.

Hoewel ik me graag had afgezonderd om te oefenen, zijn er werk, universiteitscursussen, nachtelijke programma's en mijn rol in de boeddhistische gemeenschap hier in San Quentin die me bezig houden. Bij deze activiteiten komen mijn negatieve gevoelens naar voren als ik verschillende houdingen en vooroordelen tegenkom, om nog maar te zwijgen van de mijne. De Vajrasattva oefenen/retraite dringt echt door in mijn denkproces en mijn acties, soms te veel, dus ik doe een stap terug en kijk wat dieper in mijn mentale formaties. Tijdens deze retraite heb ik veel eenzaamheid ervaren te midden van anderen, heb ik meer gehuild dan ik wil toegeven, en voelde ik innerlijke angst en spijt. Maar op de een of andere manier lukt het me elke ochtend en avond toch om mijn benen over elkaar te slaan en vooruit te komen. Ik chant ook overdag, dat wil zeggen, lunch, pauzes en in de rij staan.

Afgezien van de achtbaan binnenin, ben ik me gaan realiseren hoeveel ik niet oefen om volledig aanwezig te zijn. Ik ga nog een stap verder: door deze oefening om mijn eigen pijn te voelen, is het gemakkelijker om de pijn van anderen te voelen en te zien. Het is gemakkelijk om mijn gedachten doelloos te zien afdwalen, voordat ik me concentreer op de mantra of adem.

Weet alsjeblieft dat de inspanningen van Bhikshuni Thubten Chodron, Jack en jezelf een verschil maken in het leven van anderen. Zonder ondersteuning is het erg moeilijk voor degenen onder ons die in de gevangenis zitten om te oefenen en gefocust te blijven. Dank u voor uw voortdurende inspanningen en steun. Op een dag zou ik het willen horen Lama Zopa Rinpoche's leer.

met Metta, Ik buig.